ตอนที่ 102 คุณปิยะวัฒน์ เมื่อไหร่กันนะที่คุณกลายเป็นคนมีจิตสาธารณะขนาดนี้

ต๭นที่ 102 คุณปิยะวัฒน์ เมื่อไหร่กันนะที่คุณกลายเป็นคนมีจิตสาธารณะขนาดนี้ แพรวาเหนื่อยมากๆ ปิยะวัฒน์อุ้มเธอจากห้องรับแขกไปยังห้องนอน เธอก็ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ช่างอันตรายจริงๆ ปิยะวัฒน์แอบคิดในใจ นิสัยขี้ระแวงแบบนี้ ทำไมตอนแรกถึงคิดอยากเข้าวงการบันเทิงนะ？ เขานึกย้อนไปเมื่อครั้งแรกที่เขาได้เจอใบหน้ามุ่ยๆของแพรวา จู่ๆปิยะวัฒน์ก็เกิดรู้สึกคิดถึงเธอขึ้น เขาก้มตัวลงประทับจูบที่ริมฝีปากของเธอ แพรวาขมวดคิ้ว เสียงอู้อี้ เธอพลิกตัวแล้วยังคงนอนต่อไป ปิยะวัฒน์ค่อยๆฉีกยิ้ม เขาหยิบผ้านวมและห่มให้เธอ จากนั้นก็ปิดไฟ หยิบผ้าคลุมอาบน้ำเข้าห้องน้ำไป เพราะเมื่อคืนนอนแต่หัวค่ำ วันต่อมาแพรวาจึงตื่นแต่เช้า เมื่อเธอลืมตา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของปิยะวัฒน์ เธอเอื้อมมือไปจับที่หัวคิ้ว ปิยะวัฒน์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย นี่เธอหลับลึกขนาดนั้นเลยเหรอ？ เธอหันไปมองที่คนเป็นประธาน เกิดอิจฉาขนตายาวๆของท่านประธานขึ้นมา มันยาวกว่าขนตาผู้หญิงซะอีก ยีนของผู้ชายคนนี้ดีจริงๆเลย เธอยื่นมือไปลูบที่แก้มของเขา คิดสงสัยถึงตอนที่ดึงมัน ในขณะที่เธอกำลังเตรียมจะ“ก่อเหตุอาชญากรรม”นั้นเอง ประธานก็ลืมตาขึ้น มือเล็กๆข้างหนึ่งของแพรวาที่เลื่อนใกล้เข้าไปที่มุมตาของประธานก็ถูกเขาจับเอาไว้ได้ เธอไอ พูดอย่างมีพิรุธ “คุณสามี อรุณสวัสดิ์” ปิยะวัฒน์มองที่มือเล็กๆของเธอ พูดติดตลก “นี่เธอคิดจะแหย่จมูกฉันเหรอ？” แพรวาดึงมือกลับ ตอบเฉไฉ“ฉันแค่จะวัดว่าคิ้วของคุณยาวเท่าไหร่เฉยๆ” แน่นอนว่าประธานไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของเธอแน่ๆ และแน่นอนเช่นกันว่าเขาก็ไม่คิดจะถามไปมากกว่านี้ ประธานกักตัวเธอไว้ในอ้อมกอด ลูบที่แก้มของเธอ พูดขึ้นด้วยเสียงที่อบอุ่น “เมื่อคืนเหนื่อยมากเลยเหรอ เสียงทีวีดังขนาดนั้น ยังจะนอนได้อยู่อีก？” “ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น แค่ดูๆไปก็เผลอหลับไปเฉยเลย” ในบ้านเย็นเกินไป เวลาที่เธออยู่บ้านคนเดียว มักจะชอบเปิดทีวีเสียงดัง เสียงวุ่นวายนั่นช่วยให้ความเหงาคลายลงได้ มันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว “เมื่อวานตอนเย็น คุณกลับถึงบ้านแล้วทำไมไม่ปลุกฉันละ？” “เห็นว่าเธอกำลังนอนหลับสบายเลยไม่อยากปลุกน่ะ” แพรวาพูดอย่างแปลกใจ “คุณปิยะวัฒน์ คุณมีจิตสาธารณะแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ？” สิ่งที่ไอพวกบ้าจะทำบ่อยที่สุดก็คือการปลุกเธอจากความฝันและก่อกวน เมื่อคืนทำไมเงียบสงบขนาดนี้ มันหาได้ยากจริงๆ ประธานยกมือขึ้น เคาะที่หัวของแพรวา “ยังจะดื้ออีกไหม？” แพรวายิ้มกว้าง “แค่ล้อเล่นเฉยๆ ขอบคุณคุณสามีนะคะที่เป็นห่วงฉัน ” ประธานเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น “ฉันซื้อเค้กช็อกโกแลตมาให้เธอด้วย แต่น่าเสียดายที่เธอหลับไปก่อน” แพรวายิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ “ทำไมจู่ๆถึงทำดีกับฉันละ？นี่คุณทำเพราะมีเรื่องจะขอโทษฉันรึเปล่า？” ปิยะวัฒน์....... ประธานอดที่จะถามไม่ได้ “ก่อนหน้านี้ฉันทำกับเธอไม่ดีอย่างนั้นเหรอ？” แพรวามองเขานิ่งๆ “ดีไม่ดี คุณรู้อยู่แก่ใจ？” ประธานหรี่ตาลง พลิกตัวขึ้นคร่อมบนร่างของเธอ “ฉันทำไม่ดีกับเธออย่างนั้นเหรอ？” แพรวารีบพูดทันที“ดี ดีมากๆ！คุณสามีทำดีกับฉันที่สุดเลย” ประธานเชยคางเธอขึ้น ประทับรอยจูบลงบนริมฝีปาก เขาหัวเราะออกมา“เด็กดี” ทั้งสองคนมีเล่นด้วยกันบนเตียงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นไม่นานก็ลุกจากเตียง วันนี้ปิยะวัฒน์ไม่ได้ออกไปวิ่งออกกำลังกาย หลังจากที่แพรวาล้างหน้าบ้วนปากเสร็จ เธอก็เข้าครัวเพื่อไปเตรียมอาหารเช้า ระหว่างที่รอให้เขาอาบน้ำเสร็จ แพรวาเองก็เตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้ว ทางฝั่งของปิยะวัฒน์มีนมหนึ่งแก้ว ขนมปังปิ้งพร้อมไข่ดาวและแฮม ส่วนทางฝั่งของแพรวาเป็นเค้กช็อกโกแลตที่ปิยะวัฒน์ซื้อมาเมื่อคืน ประธานเห็นว่าเธอถือเค้กออก เตรียมจะกิน ก็รีบยื่นมือไปหยิบเค้กนั้นโยกลงถังขยะ “เค้กนั้นค้างคืนแล้ว อย่ากินเลย” แพรวาเลียครีมที่ติดอยู่ที่ริมฝากปาก พูดอย่างไม่พอใจ “นี่ไม่ใช่ฤดูร้อน เค้กค้างคืนได้ไม่บูด สิ้นเปลืองจริงๆเลย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จินตราจะไม่อยู่ วันนี้ฉันจะได้แอบกินเค้กแล้ว เมื่อเธอกลับมา ฉันก็ต้องกลับไปกินแต่ผักทุกวัน ฉันไม่ใช่กระต่ายนะ ฉันไม่อยากกินผัก！” ประธานได้ยินเธอบ่นอย่างนั้นก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “เลิกบ่นได้แล้ว ตอนกลางวันฉันจะพาเธอไปกินของอร่อยๆ” ประธานพูดพลางดันจานไข่ดาวและแฮมมาที่ตรงหน้าเธอ “อยากกินอะไรเป็นมื้อกลางวัน？” “วันนี้คุณไม่ยุ่งเหรอ？” แพรวาถาม “ยุ่งสิ”ประธานพูดอย่างยิ้มๆ “แต่ก็ยังมีเวลาสำหรับกินข้าวกับคุณภรรยานะ” เขาดูเวลาและพูดขึ้น “ตอน 11 โมงครึ่ง ฉันไปรับเธอที่บริษัทเอฟ ซีนะ คิดดีๆล่ะว่าอยากกินอะไร เมื่อถึงเวลาเราจะได้ไปกันเลย” แพรวาลุกยืนขึ้น จูบเข้าที่คอของเขา “ขอบคุณนะคะคุณสามี” หลังจากอาหารเช้า ทั้งสองคนออกไปพร้อมกัน เมื่อถึงครึ่งทางก็แยกจากกัน เมื่อถึงบริษัท พี่วรนุชก็เรียกเธอให้ไปพบที่แผนกบุคลากร “แพร ฉันหาผู้ช่วยที่เหมาะกับเธอได้แล้ว รอสักครู่นะ เธอใกล้จะถึงแล้ว” “ขอบคุณพี่วรนุชมากๆเลยนะคะ”แพรวายิ้ม“รอจิตรากลับมาก่อน เราสองคนกะว่าจะชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน” พี่วรนุชยิ้มตอบกลับและเดินไปด้วยกันกับเธอ ประมาณสิบนาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะที่ประตูฝ่ายบุคคล พี่วรนุชยิ้ม พูดขึ้น“นั่น มีคนมาแล้ว” เธอพูดพลางลุกไปเปิดประตู ด้านนอกประตูมีสาวน้อยร่างอวบสวมชุดกีฬา ใส่แว่นคนหนึ่ง แพรวาอึ้งไปชั่วขณะ นี่คือผู้ช่วยแถวหน้าของบริษัท เธอชื่อว่าขจี ประวัติการทำงานที่หลากหลาย มีนักแสดงหญิงยอดนิยมถึงสองคนที่อยู่ภายใต้การจัดการของเธอ ตอนนี้เป็นบริษัทของพวกเขา ผู้ช่วยอีกคนที่เป็นที่นิยมก็คือผู้ช่วยของขวัญใจ เธอไม่ได้ตามขวัญใจไปหรอกเหรอ พี่วรนุชพาเธอมาได้ยังไงกันนะ？ แพรวาเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้พูดอะไรออกไป พี่วรนุชดึงขจีเข้ามาแล้วพูดขึ้น“ขจี สองสามวันมานี้เธอ เธอติดตามแพรไปก่อนนะ ไม่นานผู้ช่วยจินตราจะติดต่อเธอกลับไปมอบงานให้ ถ้ามีปัญหา พวกเธอก็คุยกันดีๆล่ะ ถ้าจัดการไม่ได้ให้มาหาฉันไม่ก็น้ำก็ได้ ” ขจียิ้มพลางขยับแว่น “ก่อนจะมาพี่น้ำบอกกับหนูแล้วค่ะ พี่วรนุชมอบหมายงานให้หนูแล้ว พี่วางใจได้เลยค่ะ” พี่วรนุชพูดพลางยิ้มๆ“มีเธออยู่ด้วย พี่ก็เชื่อใจร้อยเปอร์เซ็นแล้วล่ะ ถ้าอย่างนั้น พวกเธอสองคนคุยกันไปนะ พี่จะออกไปคุยธุระกับน้ำหน่อย” พี่วรนุชพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ขจีเป็นผู้หญิงที่กระตือรือร้นมาก เมื่อพี่วรนุชออกไป เธอก็ขยับเข้ามาจับมือแพรวา “คุณแพรคะ ในไม่กี่วันข้างหน้า หวังว่าพวกเราจะไปด้วยกันได้ดีนะคะ” แพรวายิ้ม เธอกดความสงสัยไว้ในส่วนลึกสุดของหัวใจ พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“รบกวนด้วยนะคะ” เพราะเป็นเวลา 11 โมงแล้ว จึงมีสายของปิยะวัฒน์โทรเข้ามา “เก็บของได้แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังไปรับเธอ” แพรวาเหลือบมองไปที่ขจีที่นั่งอยู่ด้านข้าง พูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย “โอเค” หลังจากวางสาย เธอหันไปพูดกับขจี “ผู้ช่วยขจี ฉันนัดกับเพื่อนจะไปทานมื้อกลางวันด้วยกัน เรื่องต่อไปไว้เรากลับมาคุยกันตอนบ่ายได้ไหมคะ？” “ได้สิคะ”ขจียิ้ม“ก่อนที่ผู้ช่วยจินตราจะไป เธอช่วยจัดการเรื่องของคุณไว้อย่างดีมากๆเลยล่ะคะ โดยรวมแล้วไม่มีปัญหาอะไร ไว้ค่อยเจอกันตอนบ่ายนะคะ” เธอบอกลาขจี ขณะที่กำลังเดินออกนอกประตูก็บังเอิญเจอเข้ากับขวัญใจ