ตอนที่ 111 ผมจะช่วยดันคุณ

ต๭นที่ 111 ผมจะช่วยดันคุณ เจ้าเด็กซื่อบื้อก็แค่หยอกล้อคุณเท่านั้นเอง แพรวาทำเสียงอู้อี้ขึ้นจมูก และถือเค้กนั่งกินบนโซฟา ปิยะวัฒน์ไม่ใช่คนรอบคอบ หรือพูดได้ว่าความรอบคอบของเขาไม่ค่อยอยากเสียเวลาบนตัวของเธอ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว เขาเลยจำได้อย่างแม่นยำว่า เธอชอบกินอาหารหวานมาก แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ อันที่จริงเธอไม่ได้ชอบเค้กช็อกโกแลตเลย แต่ชอบความขมฝาดจางๆของมันมากกว่า เธอยิ้มจางๆ และตักเค้กช้อนหนึ่งยื่นเข้าปาก แล้วค่อยๆสัมผัสกับรสชาติ ทันใดนั้นเธอก็เหลือบตาเห็นฉลากสินค้าสีขาวในถังขยะที่อยู่ด้านข้างชาไม่กี่ใบ สะดุ้งตกใจ เธอวางเค้กลง และยื่นมือหยิบฉลากสินค้าสีขาวใบนั้นในถังขยะ ฉลากสินค้ารูปทรงวงรีเล็กๆ ข้างบนเขียนราคาไว้ ฉลากสินค้าแบบนี้ค่อนข้างดูคุ้นชิน แพรวาขมวดคิ้วชิดกัน ทันใดนั้นเธอก็แสดงท่าทางเหมือนคิดอะไรออก และรีบดึงแหวนที่ห้อยกับสร้อยคอจากคอ และนำฉลากสินค้ามาทาบไว้ข้างกัน เมื่อทาบลงตรงตำแหน่งที่เหมาะสม แพรวาก็ก้มหน้าลง และทิ้งฉลากสินค้าลงถังขยะอีกครั้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอน หลังจากออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำเสร็จ ก็เห็นปิยะวัฒน์กำลังนั่งดูนิตยสารบนเตียง เมื่อเขาได้เห็นเธอก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "รอให้ผมแห้งก่อนค่อยมานอน" แพรวาตอบรับอย่างเชื่อฟัง และรีบเดินไปเป่าผมในห้องน้ำ หลังจากผ่านไปสิบนาทีจึงจะออกมา หลังจากยกผ้าห่มขึ้นก็รีบมุดเข้าไปในผ้านวมของเขา พร้อมวางหัวลงบนแขนของเขา และพูดอย่างออดอ้อนว่า "หนังสือน่าดูกว่าฉันหรอ?" ปิยะวัฒน์สะดุ้ง ก่อนจะหันหน้ามองเธอแวบหนึ่ง "คุณถอดเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยมาถามคำถามนี้กับผม" แพรวา... เธอยื่นมือดึงหนังสือจากมือของเขา และวางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็พลิกตัวกัดลงบนริมฝีปากของเขา ปิยะวัฒน์ทำตัวไม่ถูก เลยหยิกเนื้อหนังบนเอวของเธอ แล้วกดเสียงทุ้มต่ำว่า "เงี่ยนหรอ? ห่ะ?" แพรวาไม่ตอบกลับ แต่ลุกขึ้นมานั่งบนตัวเขา และดึงเชือกของผ้าคลุมออก ภรรยารุกหนักถึงขนาดนี้ หากเขาไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับ คงไม่ใช่คนปกติแล้ว ปิยะวัฒน์พลิกตัว และรีบช่วงชิงตำแหน่งเป็นผู้บุกรุก แพรวาเงยหน้าขึ้น พร้อมหายใจถี่ต่ำ และเอียงหน้าลงบนแขนซ้ายของเขา พร้อมจ้องมองเขา บนนิ้วมือข้างซ้ายของเขาสวมแหวนประกายสีเงินอยู่ พร้อมแฝงสีสันและความมันวาวอย่างคมชัด เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่แหวนคู่เดิม แพรวากำหมัดไว้อย่างแน่น ตอนที่เขาออกแรงดันเข้านั้น เธอก็อ้าปากกัดบนแขนของเขา เธอออกแรงกัดอย่างสุดกำลัง แต่ปิยะวัฒน์รู้สึกชาเพียงเท่านั้น เมื่อดันเข้าไปสุดหัวจนเกิดความรู้สึกเสียว เขาก็ยกขาของเธอทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนไหล่ จากนั้นก็เริ่มเคลื่อนย้ายส่ายสะโพก เหตุการณ์เกิดขึ้นเหมือนกับสู้รบกัน แพรวาหนุนนอนบนแขนของเขา และหลับตาลง พร้อมส่งเสียงลมหายใจอย่างแผ่วเบาขึ้น แก้มของเธอเริ่มเผยสีแดงระเรื่อ เหมือนกับทาบลัชออน จนทำให้ท่าทางของเธอเชื่องเหมือนกับกระต่ายตัวหนึ่ง ปิยะวัฒน์หอมแก้มเธอเบาๆ และพูดด้วยเสียงโทนต่ำว่า "เรื่องที่พี่ห้าคุยกับคุณวันนี้ อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้คุณคือคุณนายแพรวาของผม" แพรวว่าลืมตาขึ้น พร้อมมองตรงที่เขา ไม่นานก็ถามขึ้นว่า "แล้วถ้าหากวันหนึ่งเธอกลับมาล่ะ?" ปิยะวัฒน์สะดุ้งตกใจชั่วขณะ ขณะที่บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรัก จู่ๆอุณหภูมิก็หนาวเย็นลงทันที ผ่านมาสักพักใหญ่ เขายกมือปิดไฟ ในความมืดมิดไม่มีใครเห็นสีหน้าของใคร จากนั้นแพรวาก็ได้ยินเขาพูดว่า "ไม่มีถ้าหาก คำสัญญาเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือมากที่สุดในโลก" คำพูดแปลกประหลาดได้ทำลายบรรยากาศการสนทนาให้แข็งทื่อลง แพรวาครุ่นคิดอยู่ว่า เขายังคงสนใจอยู่ เพราะถ้าหากเขาไม่สนใจ เขาคงไม่ยอมเอ่ยชื่อคนนั้นแน่ มีเพียงความรักที่หนักแน่น จึงจะสามารถแข็งแกร่งมั่นคง และไม่ถูกปั่นป่วนจากสังคมภายนอก เหมือนกับธามที่ตามจีบเธอ ถ้าหากวันหนึ่งผมลืมคุณแล้ว ไม่ใช่เป็นเพราะไม่รักคุณ แต่เพราะรักมากอย่างหัวปักหัวปั๊ม จนอดทนต่อความทรมานไม่ไหวที่ต้องสูญเสียคุณไป หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้นกับธามในวันนั้น แพรวาก็ไม่ไปบริษัทเลยสองวัน เธอคืนให้กับขวัญใจ พี่วรนุชเลยโยกย้ายตำแหน่งชนิดาให้มาช่วยงานเธอ ชนิดมาเป็นเด็กผู้หญิงที่ขยันและมีไหวพริบดี ถึงแม้เรื่องงานจะไม่เชี่ยวชาญเหมือนจิตรา แต่เป็นคนเรียนรู้เร็ว และรักการเรียนรู้ด้วย เพราะไม่มีจิตราเคียงข้าง แพรวาเลยจำยอมต้องรับเธอไว้ก่อน หลังจากสองวันผ่านไป ขณะที่แพรวากำลังเลือกซื้อของในอินเตอร์ที่บ้านอยู่นั้น ชนิดมาก็โทรศัพท์เข้ามา "พี่แพรวา พี่อยู่ไหนคะ?" น้ำเสียงของเธอทั้งรีบร้อนและตื่นตระหนัก จนทำให้บนใบหน้าของแพรวามืดครึ้ม "อยู่บ้าน มีอะไรหรอ?" "รายชื่อนักแสดงนำของละคร (เพลิงไฟ) ออกมาแล้ว บทละครของคณพรเป็นของคุณค่ะ!" แพรวานิ่งอึ้ง และนิ้วมือก็กำโทรศัพท์ไว้อย่างแน่นจนไม่รู้สึกตัว ชนิดาที่อยู่ในสายทางนั้นแทบไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า "เดี่ยวฉันจะรีบนำข่าวนี้แจ้งให้จิตราทราบ" เพราะนิ่งเงียบมาสองวัน แพรวาเกือบจะลืมเรื่องนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าจิตราจะให้บทละครนี้กับเธอได้ แต่ในใจของเธอไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้คืออะไร รู้สึกเพียงความประชดประชัน "พี่แพรวา ตอนบ่ายพี่ต้องมาเซ็นข้อตกลงที่บริษัทนะคะ ส่วนบทละครทางบริษัทได้ส่งมาในเมล์ของฉันแล้ว อีกสักครู่ฉันจะปริ้นออกมาให้ อีกอย่างวันนี้ผู้กำกับก็มาด้วย พี่ก็สามารถทำความคุ้นเคยกับเขาก่อนได้" แพรวาตอบรับ และพูดเบาๆว่า "ชนิดา สองวันมานี้ลำบากเธอแล้ว" "พี่แพรวาไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนี้หรอกค่ะ หากไม่ใช่เพราะพี่แนะนำให้ฉันมาที่นี่ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะลำบากมากถึงขนาดไหน สามารถทำงานกับพี่ได้ นับว่าเป็นความโชคดีที่สุดเลยค่ะ" แพรวายิ้มแย้ม และไม่พูดอะไร เธอไม่ใช่คนที่ชอบหลงตัวเอง อีกอย่างไม่มีบริษัทไหนรับคนเกี่ยงงานด้วย ดังนั้นการที่ชนิดาสามารถทำงานที่นี่ได้ นั่นแสดงว่าเธอมีความสามารถ โดยที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับแพรวา เมื่อวางสายเสร็จ ขณะที่แพรวาเตรียมตัวยืนขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้านั้น ก็มีคนโทรศัพท์มาอีกครั้ง คนที่โทรเข้ามาเห็นได้ชัดว่าเป็นหมายเลขแปลกหน้า แพรวาลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะกดรับสาย "บทละครได้รับแล้วใช่ไหม ชอบไหม?" เป็นเสียงที่แฝงด้วยน้ำเสียงเสียดสีของธามคนเดิม แพรวาก้มหน้าลง และตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงไม่สนใจว่า "ได้รับแล้ว ท่านประธานธามเป็นคนรักษาสัญญาจริงๆ" "อย่าเพิ่งดีใจมากจนเกินไป" ธามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น "สิ่งที่ผมสัญญากับคุณไว้ ผมก็ทำแล้ว ต่อไปถึงเวลาที่คุณต้องที่นี่ปฏิบัติงานของตัวเองต่อผมแล้ว" แพรวาเผยรอยยิ้มแข็งทื่อขึ้น และมีน้ำเสียงอืดอาด เธอครุ่นคิดชั่วครู่ สีหน้าตอนนี้ของเธอดูไม่ค่อยสู้ดี โชคดีที่คุยทางโทรศัพท์ เขาเลยมองไม่เห็น ดังนั้นเธอเลยสามารถแสดงได้ดีมากกว่านี้ "งานอะไรหรอ?" "ผมช่วยดันคุณ ส่วนคุณกับผมถึงไหนถึงกัน ง่ายดายแค่นี้เอง ไม่ใช่ว่าคุณอยากโด่งดังหรอกหรอ ผมสามารถช่วยดันคุณไปถึงซุปเปอร์สตาร์ได้เลยนะ" น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความยั่วยวน เหมือนกับนักล่าวางกับดักสัตว์ไว้ แต่ปล่อยสัตว์ราคาแพง เพื่อต้องการแค่จับสัตว์แปลกอัศจรรย์ แพรวาเม้มปากไว้ "ท่านประธานธามอยากเล่นเกมความรักของเพลโตกับฉันหรอ แต่คุณไม่กล้าเตะเนื้อต้องตัวฉัน ดังนั้นฉันกับคุณ... แล้วทำไมท่านประธานธามต้องหาเรื่องใส่ตัวเองด้วยล่ะคะ?"