ตอนที่ 113 เจอคุณนายแพรวาคืนนี้

ต๭นที่ 113 เจอคุณนายแพรวาคืนนี้ แพรวาต้องยอมรับว่าการควบคุมทิศทางของกระแส ธามมีความอดทนมากกว่าพนิตเป็นอย่างมาก แต่ในใจเธอกลับไม่รู้สึกปลื้มปีติยินดีเลย เพราะการสำเร็จด้วยวิธีแบบนี้ มักจะได้รับความทรมานและความขืนข่มมากกว่าคนปกติ ท่านประธานใหญ่ของบริษัทเอส.อาอยู่ในห้องทำงาน เมื่อปิยะวัฒน์เห็นรูปภาพสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของแพรวาบน เว่ยป๋อ ก็มีอาการเหม่อลอย แพรวาเป็นคนที่สวยตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเสมอ รูปภาพไม่กี่ปีมานี้กับสภาพตอนนี้ไม่มีความแตกต่างมากเลย นอกจากการแต่งหน้าที่หนากว่าเมื่อก่อน รูปร่างหน้าตาสะสวยกว่าเมื่อก่อน ก็แทบจะไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย คนที่ถ่ายรูปมีความตั้งใจมาก ถึงสามารถถ่ายภาพได้มุมกล้องดีถึงขนาดนี้ได้ "ก๊อกก๊อก––" ปิยะวัฒน์ดึงสายตากลับมา และพูดขึ้นมาว่า "เชิญเข้ามา" ประตูถูกเปิดออก จากนั้นจรณ์ก็เดินเข้ามา เขาสวมชุดสูทสีเทาทั้งตัว เมื่อเข้ามาก็ยืนข้างหน้าโต๊ะทำงานอย่างมั่นคง ก่อนจะพูดว่า "ท่านประธาน เรียกผมมีธุระอะไรหรอครับ?" ปิยะวัฒน์เงยหน้าขึ้น และพูดว่า "ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าข้อมูลสมัยมหาวิทยาลัยของแพรวาถูกคนกำจัดไปหรอ?" จรณ์นิ่งอึ้งสักพัก ไม่นานก็พูดขึ้นว่า "ผมแค่คาดเดาครับ คนที่โดดเด่นอย่างคุณผู้หญิง ประวัติส่วนตัวไม่น่าจะหายได้ง่ายดายนะครับ" เมื่อก่อนแพรวาเป็นดาวสาขาเอกศิลปะ และยังได้รับชัยชนะจากการประกวดรูปภาพบนเวทีโลกมาแล้วด้วย ผู้หญิงที่สวยและเก่งเพียบพร้อมคนหนึ่งอย่างนี้ ต้องเป็นนางฟ้าในสายตาผู้ชายในมหาวิทยาลัยจำนวนไม่น้อยแน่ แต่ประวัติส่วนตัวของแพรวาเรียบร้อยเกินไป นอกจากบันทึกรางวัลชนะเลิศการประกวดรูปภาพ ถึงขนาดเพื่อนสนิทของเธอยังตรวจสอบไม่ได้เลย ในตอนนั้นเขาลงทุนไปเยือนที่มหาวิทยาลัยS ด้วยตัวเองเลย และยังพูดคุยกับอาจารย์ของแพรวามาแล้ว แต่ทุกคนล้วนพูดว่าแพรวาเป็นเด็กผู้หญิงที่มีพรสวรรค์คนหนึ่ง และเธอเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี สามารถคบเพื่อนได้ง่ายดาย และผู้ชายที่ตามจีบเธอเองก็มีจำนวนเยอะมาก นอกจากตึกศิลปะแล้วก็มักจะเห็นผู้ชายถือดอกไม้มาสารภาพรักเธอเป็นประจำ มีทั้งคนในและคนนอกมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าเธอคบกับใครมาก่อนเลย สิ่งที่อาจารย์ท่านนี้พูดกับข้อมูลที่ตัวเองตรวจสอบมามีความคล้ายคลึงกัน แต่เพราะคล้ายคลึงกัน จรณ์เลยยิ่งเกิดความสงสัย อาจารย์คนหนึ่งจะมายุ่งเรื่องชีวิตส่วนตัวของนักศึกษาได้ยังไงกัน อีกอย่างเขาเองก็ไม่เคยได้ยินสถานะความรักของแพรวาด้วย เขามีลางสังหรณ์ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังปกปิดอะไรอยู่ เพียงแต่ไม่มีหลักฐานแน่ชัด ต่อให้ถามยังไงก็ไม่ได้คำตอบ สุดท้ายเลยจากไป ต่อมาเมื่อปิยะวัฒน์บอกเขาว่าไม่ต้องตรวจสอบแล้ว เขาเลยไม่ได้สนใจ เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็สอบถามว่า "ท่านประธานปิยะวัฒน์ครับ ผมสามารถให้คนช่วยตรวจสอบได้ แต่ต้องใช้เวลานานหน่อย" ปิยะวัฒน์จ้องมองรูปภาพนั้นอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า "ตรวจสอบเถอะ" จรณ์ตอบรับ และเดินจากไป ปิยะวัฒน์ปิดเว็บไซต์ในคอมพิวเตอร์ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาแพรวา "ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?" ตอนที่รับสายโทรศัพท์นั้น แพรวากำลังอยู่ห้องทำงานของธาม เมื่อเธอมาถึงบริษัทบ่ายวันนี้ก็ถูกธามเรียกให้ไปหาที่ห้องทำงานทันที สิ่งที่แปลกก็คือ หลังจากเธอไปถึง ธามกลับไม่สนใจเธอ แต่ทำงานอยู่ในห้องทำงาน เหมือนกับห้องทำงานนี้ไม่มีแพรวาอยู่ด้วย ตอนที่ปิยะวัฒน์โทรศัพท์มาหา แพรวว่าได้รออยู่ที่นี่เกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว อึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง จนเกือบทำให้เธออยากระเบิดความโกรธเคืองออกมา ดังนั้นตอนที่ปิยะวัฒน์โทรมา เธอเลยรับสายอย่างไม่ลังเลทันที "ฉันอยู่บริษัทค่ะ" แพรวาเอียงตัวไปด้านข้างนิดหน่อย เพื่อหลบหลีกจากสายตาของธาม พร้อมพูดอย่างแผ่วเบาว่า "มีอะไรหรือเปล่า?" เสียงที่ระมัดระวังของเธอแฝงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะเดียวกันธามก็เริ่มกำเมาส์ในมือไว้อย่างแน่น พร้อมจ้องมองด้วยแววตาขุนเคือง สายตาที่จับจ้องอยู่ข้างหลังเหมือนกับมีดจ่อหลัง แพรวานับถือตัวเองมากที่สามารถพูดคุยกับปิยะวัฒน์อย่างสงบนิ่งได้ "กลับมาเร็วหน่อยได้ไหม คืนนี้ผมอยากพาคุณไปเข้าร่วมงานเลี้ยง" "คืนนี้หรอ?" แพรวาพูดอย่างแปลกใจ "อืม" ปิยะวัฒน์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เดี่ยวค่อยพาคุณไปแต่งตัวที่ชิงหยูน แล้วตอนกลางคืนเราค่อยเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน" แพรวายิ้มแย้ม "เรื่องแต่งตัวไม่ต้องรบกวนคนอื่นหรอก ฉันจัดการเองได้ อีกอย่างฉันไม่ทำให้คุณขายหน้าแน่ เดี่ยวตอนกลับไปคุณค่อยมาตรวจสอบดู" ปิยะวัฒน์หัวเราะออกมา ก่อนจะพูดว่า "โอเค อย่าลืมใส่สร้อยคอเส้นนั้นด้วย" สร้อยแก้วคริสตอลเส้นนั้นไหม? แพรวานึกถึงตอนเข้าร่วมงานวันเกิดของบริวัตรในครั้งนั้นขึ้น ตอนนั้นเขามอบสร้อยคริสตอลเส้นนั้นให้กับเธอ โดยที่เธอยังไม่ได้คืนให้กับเขาเลย ผู้หญิงส่วนใหญ่มักชอบเครื่องประดับมีประกายแวววาว แพรวาก็เช่นกัน ชื่นชอบสร้อยเส้นนั้นมาก "สร้อยคอเส้นนั้นมีความหมายพิเศษอะไรหรอ?’ จู่ๆเธอก็ถามขึ้นมา ปิยะวัฒน์นิ่งอึ้งไม่กี่วินาที ก่อนจะพูดว่า "มีเพียงคุณนายแพรวาคนเดียวที่เหมาะสม ความหมายแบบนี้พอไหม?" แพรวาเริ่มหน้าแดง และทำปากมุ้ยเล็กน้อย และพูดว่า "พอค่ะ" "ถ้าเช่นนั้นก็เจอกันคืนนี้นะครับ คุณนายแพรวา" "เจอกันค่ะ คุณสามี" "ฟิ้ว––" วินาทีที่เธอวางสายโทรศัพท์ ธามก็ปัดเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ แผ่นกระดาษล่องลอยกลางอากาศ และค่อยๆร่วงตกลงบนพื้น แพรวากำโทรศัพท์ไว้ และหันหน้ามองเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า "ท่านประธานธาม ถ้าหากไม่มีธุระอะไร ฉันขอตัวนะคะ" "หยุด!" ธามเดินไปหาเธอด้วยสีหน้ามืดครึ้ม และจับข้อมือเธอไว้ "คุณยังติดต่อกับคนๆนั้นอยู่อีกหรอ คืนนี้เขาให้คุณไปทำอะไรหรอ? ปรนนิบัติเขาหรอ?" แพรวาขมวดคิ้ว และพยายามสะบัดมือออก "มันเป็นอิสระของฉัน ท่านประธานธามคิดว่าแค่ให้ละครเรื่องเดียวกับฉันแล้ว คิดว่าจะสามารถครอบครองฉันหรอ ในเมื่อฉันได้รับผลประโยชน์จากคนอื่นก็ต้องทำตามสัญญาให้สำเร็จ หากท่านประธานธามไม่ถือสา สามารถถอนตัวฉันออกจากละคร (เพลิงไฟ) ได้เลย" "คุณคิดว่าผมไม่กล้าหรอ?" เขากัดฟันพูด ทำให้เสียงเหมือนออกมาจากการเสียดสีของฟัน "ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ" แพรวาพูดอย่างเหนื่อยใจ "ทุกคนก็แค่เล่นกันเฉยๆ กฎของในวงการท่านประธานธามก็ไม่ใช่ไม่ทราบ อีกอย่างคุณทำตัวแบบนี้ มันทำให้ฉันเข้าใจผิดได้ว่าท่านประธานธามหึงหวงฉัน" "หึงหวงหรอ?" ธามยื่นมือตบบนแก้มอันสวยงามของแพรวาเบาๆ "อย่างคุณหรอจะคู่ควร? ผมแค่ไม่ชอบให้คนอื่นมาเตะต้องของเล่นของผมก็เท่านั้นเอง เพราะมันน่าขยะแขยง" แพรวารู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกทิ่มเเทงด้วยมีดใบหนึ่ง และมีเลือดสดไหลทะลักออกมา อีกอย่างความรู้สึกที่เธอมีต่อธามก็ไหลตามเลือดสดนั้น คงจะมีสักวันที่มันจะไม่เหลือให้ไหลออกมาแล้ว เขาเขวี้ยงบัตรเชิญใบหนึ่งบนหนึ่งใส่ใบหน้าของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คืนนี้เข้าร่วมงานเป็นเพื่อนของผม" แพรวาหยิบบัตรเชิญเปิดอ่าน เป็นงานเลี้ยงการสนทนาเทคโนโลยีที่บริษัทเทคโนโลยี H.A จัดขึ้นมา และเป็นงานเลี้ยงธุรกิจด้วย แพรวาขมวดคิ้ว "ท่านประธานธามค่ะ คืนนี้ฉันมีธุระ" "ก็เลื่อนสิ!" หลังจากธามพูดจบก็เดินจากห้องทำงานไปเลยทันที ทิ้งแพรวากำหมัดไว้อย่างแน่นคนเดียว เขาต้องได้ยินเสียงในโทรศัพท์แน่ เลยตั้งใจให้เธอเข้าร่วมงานด้วย แม้แต่สิทธิ์ให้เธอปฏิเสธก็ไม่มี เธอยืนอยู่ตรงที่เดิมสักพักใหญ่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปิยะวัฒน์ "สามี คืนนี้ฉันมีธุระ คงไปด้วยไม่ได้แล้ว..."