ตอนที่ 134 เงื่อนไขคุณเป็นคนเสนอ

ต๭นที่ 134 เงื่อนไขคุณเป็นคนเสนอ ใบหน้าด้านข้างของปิยะวัฒน์ปรากฏขึ้น เหมือนกับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ปิยะวัฒน์ดึงซิปกางเกงลง และเอาน้องชายควักออกมา แล้วเริ่มปล่อยน้ำ เมื่อธามเห็นก็เผยสีหน้าไม่พอใจ และเดินไปล้างมือที่อ่างล้างมือ ไม่นาน ปิยะวัฒน์ก็เดินมาตรงอ่างล้างมือเหมือนกัน และเปิดก๊อกน้ำอีกด้านหนึ่ง. ขณะที่ธามเช็ดมือเสร็จและเตรียมตัวออกไป เสียงของปิยะวัฒน์ก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง "เอาฟิล์มภาพถ่ายให้ผม" น้ำเสียงออกคำสั่งที่เหมือนกับกำชับลูกน้องตัวเองได้จุดประกายไฟโมโหของธามขึ้นมาทันที "ประธานปิยะวัฒน์กำลังออกคำสั่งผมหรอ?" เขาเผยรอยยิ้มเย็นชา "น่าเสียดายที่ผมไม่ใช่พนักงานของบริษัทเอส.อา ดังนั้นประธานปิยะวัฒน์จึงไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งผม" ปิยะวัฒน์กวาดตามองเเวบหนึ่ง ก่อนจะควักกล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และหยิบบุหรี่หนึ่งออกมา แล้วจุดไฟพร้อมทาบไว้ในปาก จากนั้นก็สูบบุหรี่ ก่อนพูดว่า "เงื่อนไข" ธามสะดุ้ง พร้อมขมวดคิ้ว "เอาฟิล์มถ่ายภาพให้ผม ส่วนเงื่อนไขคุณเสนอ" เป็นโอกาสหายาก ท่านประธานใหญ่อธิบายอีกครั้ง ธามยิ้มอย่างเย็นชา "ก็แค่คนๆหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่เห็นประธานปิยะวัฒน์ต้องเจรจาเงื่อนไขด้วยตัวเองกับผมเลย?" ปิยะวัฒน์ปล่อยควันบุหรี่ออก และทำท่าทางเหมือนไม่ได้ยิน แล้วพูดว่า "สิบล้าน" หมอกควันขาวๆฟุ้งกลางอากาศ ปิยะวัฒน์เหลือบตามองเขาแวบหนึ่งด้วยแววตาเหยียดหยาม "ชายผู้ยากจนในตอนนั้น กลับกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารของประธานคมศร เรื่องแบบนี้เมื่อก่อนคุณคงทำมามากเลยใช่ไหม?" ธามเผยสีหน้ามืดครึ้ม ปิยะวัฒน์เอาหัวบุหรี่ทิ้งลงบนที่ทิ้งบุหรี่ จากนั้นก็ควักเช็คธนาคารออกมาจากกระเป๋ากางเกง หลังจากเซ็นเช็คธนาคารเสร็จก็ฉีกออก และยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงของเขา "ห้าสิบล้าน รวมกับค่าชีวิตที่เธอติดค้างคุณไว้ ถือว่าผมคืนให้แล้วนะ ต่อไปอยู่ห่างกันหน่อยนะ ผมไม่สนว่าที่คุณทำมาเพื่อต้องการแก้แค้น หรือเพราะอะไร แต่ตอนนี้แพรวาเป็นผู้หญิงของฉัน คุณมีความสามารถไต่เต้ามาถึงระดับนี้ได้ ผมก็มีความสามารถทำให้คุณกลายเป็นหนอนอันน่าเวทนาเหมือนตอนนั้นได้!" ปิยะวัฒน์ยื่นมือตบบนบ่าของเขา พร้อมฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "หากผมเป็นคุณ ผมจะไม่ส่งรูปภาพเหล่านั้นมาข่มขู่เพื่อแสดงการสั่งสอนจากครอบครัวต่ำต้อย ผมสามารถทำให้....เธอรู้ได้ ใครสามารถปราบปรามเธอได้" เขายิ้มแย้มอย่างเสแสร้ง "ประธานธาม ชอบของขวัญที่ผมส่งให้คุณไหม?" สีหน้าของธามไม่สามารถใช้คำว่าขาวซีดมาบรรยายได้แล้ว เขากำมือไว้อย่างแน่นจนเกิดเสียงดังครอกแครก เหมือนวินาทีต่อไปพร้อมจะต่อย "ไร้ความสามารถเสียจริง" หลังจากพูดประโยคนี้เสร็จ ปิยะวัฒน์ก็ก้าวเท้ากว้างเดินจากห้องน้ำ ธามมือสั่นเทา และนำเช็คธนาคารออกมา แล้วฉีกจนแหลกขาด ตอนที่ปิยะวัฒน์เดินกลับมา อาหารก็เสิร์ฟเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขณะที่แพรวากำลังหั่นสเต็กก็มองเห็นเขา และพูดว่า "ไปนานมากเลย ตกลงสูบบุหรี่กี่ม้วนค่ะ?" "ม้วนเดียว" ปิยะวัฒน์ยื่นซองบุหรี่ให้เธอตรวจสอบ "ไม่ใช่ว่าคุณชอบนับจำนวนไม่ใช่หรอ ดูเลยว่าเหลือเท่าไหร่ก็จะรู้ว่าผมไม่ได้โกหกคุณ" แพรวาไม่ได้เปิดซองตรวจสอบ เธอยิ้มและพูดว่า "มากินข้าวกัน เดี่ยวอาหารเย็นหมด" ปิยะวัฒน์ตอบรับ และเริ่มหั่นสเต็ก เนื้อนอกมีความกรอบและมีสีเหลืองอ่อนๆ เมื่อใครเห็นต่างต้องรู้สึกกระหายอยาก นี้เป็นสเต็กเนื้อที่เขาชอบมากที่สุด แพรวาจำได้อย่างแม่นยำ เธอยิ้มแย้ม และภายในดวงตาเผยแววตาอ่อนโยน แล้วยื่นจานอาหารที่หั่นเรียบร้อยวางไว้ตรงหน้าของเขา จากนั้นก็เอาจานอาหารของเขามาวางไว้ตรงหน้าตัวเอง ปิยะวัฒน์ยื่นมือลูบใบหน้าของเธอ "กี่ปีแล้วก็ยังแก้ไม่หาย" ตอนที่ธามมาก็ได้ยินประโยคนี้พอดี ฝีเท้าของเขาหยุดนิ่งชั่วขณะ ในดวงตาฉายแววตามืดครึ้มออกมา จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินต่อไป "ธาม ทำไมคุณถึงไปนานจัง" เมื่อเห็นเขามา กชพรก็บ่นขึ้นว่า "อาหารใกล้จะเย็นหมดแล้ว" ขณะที่พูดก็เรียกพนักงาน และพูดว่า "รบกวนทำอาหารเมนูนี้ใหม่ให้ด้วยนะคะ" ธามโบกมือ และพูดว่า "ไม่ต้องหรอก" "ทำไมล่ะ กระเพาะของคุณไม่ดีอยู่ ไม่สามารถกินอาหารเย็นนะ หากคุณกินเดี่ยวจะปวดกระเพาะนะคะ ทำไมถึงไม่ควบคุมตัวเอง และชอบทำทำให้คนเป็นห่วงอยู่เสมอ" แพรวาสะดุ้ง ธามป่วยโรคกระเพาะหรอ? ในตอนนั้นที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยป่วยโรคกระเพาะมาก่อน หรือว่าจะเป็นตอนไปต่างประเทศ หรือว่าจะเป็นอย่างที่ชญตว์พูดไว้ เขาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศอย่างยากลำบากมาก "คิดอะไรอยู่?" เสียงของปิยะวัฒน์ดังขึ้นข้างหูของเธอเบาๆอย่างน่าหวาดผวา โชคดีที่แพรวาคุ้นชินแล้ว หากเป็นคนอื่นคงตกใจแย่แน่เลย เธอฉีกยิ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "คิดถึงคุณอยู่ไง" ท่านประธานใหญ่เผยแววตาลึกซึ้ง "กินอะไรมาหรอ ทำไมปากหวานจัง?" "เค้กลาวาช็อกโกแลตไง คุณลองชิมดูไหม?" แพรวายื่นจานอาหารให้เขา ท่านประธานใหญ่มองแวบหนึ่ง และพูดอย่างจริงจังว่า "กลับไปแล้วค่อยชิม" แพรวา... เมื่อธามเห็นสองคนนี้ต่างพากันหยอดใส่กันนั้น เขาก็นึกถึงคำพูดอันเหยียดยามของปิยะวัฒน์ที่เหมือนกับบีบหัวใจไว้อย่างแน่นจนหายใจไม่ออก "ขออภัย ผมมีธุระด่วน ขอโทษด้วย" ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหว และตัดสินใจพูดประโยคนี้ขึ้นมา โดยไม่สังเกตสีหน้าแปลกใจของกชพรเลย จากนั้นเขาก็หยิบสูทแล้วก้าวเท้าเดินออกไป กชพรก้าวเท้าเดินสองก้าวตามเขา และหันหน้าพูดกับปิยะวัฒน์ว่า "พี่ชาย ฉันขอตัวก่อนนะคะ ครั้งหน้าเดี่ยวฉันเลี้ยงพวกคุณ" เมื่อพวกเขาจากไป ท่านประธานใหญ่ก็หยุดเสแสร้งทันที เขาหั่นสเต็กเนื้ออย่างสบายใจ พร้อมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงมุมปาก "ครูตุนท์ของคุณโกรธแล้ว" แพรวา... เธอหน้าด้านพูดว่า "สำคัญกว่าครูตุนท์คือฉันสนใจว่าสามีของฉันหายเคืองหรือยัง" สีหน้าของท่านประธานใหญ่ผ่อนคลายขึ้นมาก แววตาเป็นประกายกวาดตามองเธอแวบหนึ่ง และพูดว่า "คุณนี่ไม่มีอารมณ์เลยจริงๆ" ไม่มีอารมณ์หรอ... เธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองไร้อารมณ์ที่สามารถทำร้ายจิตใจต่อคนรักที่ยอมสละชีวิตเพื่อเธอได้ แต่จะทำยังไงได้ คนเรามีแค่หัวใจดวงเดียว ซึ่งในหัวใจสามารถมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น "เดี่ยวพอกินข้าวเสร็จ ผมจะพาคุณไปชิงหยูนตัดเสื้อหน่อย" ตอนที่ใกล้จะกินอาหารเสร็จ ท่านประธานก็เอ่ยปากขึ้นมา "ได้ๆ ตัดเสื้อทำไมหรอ เสื้อของฉันมีเยอะมากแล้ว" "ชุดราตรี" ปิยะวัฒน์พูดขึ้น "ต้นเดือนหน้าผมจะจัดงานเลี้ยงวันเกิด ในตอนนั้นคุณต้องไป" จู่ๆหัวใจของแพรวาก็เต้นเร็ว "ฉันก็ต้องไปหรอ?" เหมือนกับท่านประธานใหญ่ได้ยินเรื่องตลก และพูดว่า "คุณเป็นคุณนายของประธานปิยะวัฒน์ หากคุณไม่ไปแล้วจะให้ผมพาใครล่ะ?" คุณนายของประธานปิยะวัฒน์หรอ... แพรวาก้มหน้าลง และพูดขอร้องออดอ้อนขึ้น "วันเกิดวันนั้นคุณสามารถใส่กระดุมที่ฉันให้ได้ไหม?" "ได้ครับ คุณนายแพรวา" แพรวาเม้มปาก และแสดงท่าทางเหมือนกับแมวพันธุ์แร็กดอลล์ที่สวยงามและมีเสน่ห์ ปิยะวัฒน์ลูบริมฝีปากของเธอ และยื่นหน้าจูบบนริมฝีปากของเธอเบาๆ "คุณเคยจูบกับธามมาก่อนไหม?" แพรวาสะดุ้งตกใจ และรู้สึกขนลุกขนพอง ปิยะวัฒน์เผยแววตามืดครึ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "ใครจูบใครก่อน?" แพรวาหลีกเลี่ยงคำถามนี้ "สามีค่ากินซุปค่ะ" ท่านประธานใหญ่เผยแววตาหวาดกลัว "คุณจูบเขาก่อน!" คำสี่พยางค์ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยคยืนยัน แพรวาอยากร้องไห้ "ในตอนนั้นฉันยังเด็ก..." "กล้าหาญจริงๆ!"