ตอนที่588 กังวลต่อการรักษา

ตอนที่588 กังวลต่อการรักษา ปรัณมองดูคนทั้งคู่จูบกัน เขายกมือขึ้นปิดปากและไอออกมา “ระวังผลที่ตามมานะ…” เมื่อได้ยิน นัชชาก็อึกอึกอักอักได้สติกลับมา เธอผลักคนที่ด้านหน้าออกไป ใบหน้าสีแดงเข้ม “ฉัน ฉันไปล่ะ…” สายตาของเตชิตไม่สามารถละจากใบหน้าเธอได้ เขาไม่สามารถวางใจได้ “มีอะไรรีบพูดออกมานะ ผมดูคุณอยู่” “ทราบแล้วค่ะ” หลังจากเห็นนัชชาออกจากออฟฟิตไป ปรัณมองดูผู้ชายที่วิตกกังวล เขาก็ถอนหายใจยาว “แกควรให้ความมั่นใจกับเธอในเวลานี้ แกสบายดี แต่ทำตัวน่าเป็นห่วงกว่าเธออีกนะ อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน” สายตาของชายคนนั้นดำดิ่งลง ลำคอขยับสองครั้ง “ฉันกลัวว่าเธอจะทนไม่ไหว” ปรัณเปิดหน้าจอมอนิเตอร์ในออฟฟิต หน้าจอแสดงภาพในห้องพยาบาล เขาหันหลังกลับและเดินไปหาชายคนนั้น และตบไหล่เขาเบาๆ “เธอจะผ่านไปได้อย่างแน่นอน” เตชิตกังวลใจไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำการรักษา แต่ว่าเขาก็รู้สึกไม่ดี เขาศึกษามามากไปเกี่ยวกับกระบวนการรักษานี้ เขาจึงรู้ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน เมื่อคิดว่าเธอต้องเผชิญกับสิ่งนี้ เขาจะวางใจได้อย่างไร ไม่นาน เงาของนัชชาก็ปรากฏขึ้นในหน้าจอ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เสื้อผ้าบางๆได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อใช้ในการรักษาภายใต้การแนะนำของแพทย์และพยาบาล เธอเข้าสู่อุปกรณ์การรักษาซึ่งเป็นท่อกลมขนาดยาวสองเมตร ทั้งตัวเธอถูกเลื่อนเข้าไป สายตาถูกบดบัง เครื่องดนตรีสีขาวดังขึ้น แสงสีฟ้าจางๆกระจายออกจากด้านใน แพทย์​ที่อยู่​ทางด้านบนทำการกดปุ่มและบันทึกข้อมูล เมื่อมองไม่เห็นเธอ หัวใจของเตชิตก็กระสับกระส่ายมากยิ่งขึ้น ตัวคนถึงแม้จะนั่งอยู่บนโซฟาแต่ว่าใจกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เขากำกำปั้นทั้งสองมือเพื่อระงีบความกังวลภายในใจ สายตาเธอเป็นทุกข์​จากสิ่งเหล่านี้ แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ความกดดันนี้ทำให้ปรัณนั่งอยู่ไม่ติดเช่นกัน “อาเต ไม่ต้องกังวลจนเกินไป มีปุ่มฉุกเฉินอยู่ด้านใน ถ้าหากนัชชาทนไม่ไหว เมื่อเธอกดปุ่มทุกอย่างก็จะหยุดลง” “ถ้าเกิดเธอหมดสติไปแล้วกดไม่ทันล่ะ” เห็นได้ชัดว่าปรัณได้เตรียมการณ์เอาไว้อย่างถี่ถ้วนแล้ว แต่ตอนนี้เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะเกิดคำถามไร้เดียงสานี้ “ไม่มีทางหรอก มีข้อมูลแสดงผลอยู่ ถ้าหากว่าเธอหมดสติไปเครื่องจะหยุดโดยอัตโนมัติ” “...” เตชิตจ้องที่หน้าจอ แม้ว่าจะมองไม่เห็นอะไรเลย เขาจริงจังมาก เขาแทบจะไม่ขยับสายตาราวกับกลัวว่าจะพลาดอะไรบางอย่างไป ในอีกด้านหนึ่ง ตัวนัชชาเองไม่ได้มีความประหม่าอะไรเกี่ยวกับการรักษา แต่เมื่อเธอถูกเลื่อนเข้าสู่เครื่องดนตรี ทุกอย่างในร่างกายก็หายไป เธออยู่ในพื้นที่จำกัด ด้านหลังเป็นแสงสีน้ำเงิน หูของเธอได้ยินเสียง “ติ๊ด ติ๊ด” ไม่นาน สิ่งที่คล้ายเลนส์สี่เหลี่ยมก็ออกมาจากเครื่องดนตรี ผิวหนังที่ถูกเลเซอร์ก็มีความรู้สึกเหมือนถูกไฟไหม้ เสื้อผ้าบนร่างกายไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกแสบร้อนนี้ได้ ค่อยๆ ความรู้สึกค่อยๆเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ย้ายไปมาบนหลังของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกัดฟันและพยายามไม่ส่งเสียงออกมา เธออดกลั้นจนเหงื่อแตกเต็มศีรษะ เจ็บมาก เจ็บจริงๆ ไม่ใช่ความเจ็บปวดที่เป็นเพียงแค่การชกเท่านั้น แต่เป็นความเจ็บปวดที่ผ่านเข้าไปถึงกระดูก เมื่อใดที่ลำแสงเส้นนั้นกลับมา ผิวหนังก็เหมือนถูกลอกออกและเติบโตขึ้นใหม่ กระบวนการดังกล่าว ครั้งหนึ่งใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที นัชชารู้สึกว่าเวลาช่างยาวนานไม่สิ้นสุด ความเจ็บปวดนั้นแผ่ซ่านออกไป ทรมานในทุกนาทีทุกวินาที จำเป็นต้องมีกำลังใจที่แข็งแกร่ง สิบนาทีผ่านไป หลังของเธอเจ็บปวดจนหมดความรู้สึกไปแล้ว เมื่อเธอคิดว่าตัวเองกำลังมึนงงอยู่นั้น เลเซอร์ที่รุนแรงก็ทำให้เธอต้องหงุดหงิดขึ้นอีกครั้ง ยาชาก่อนหน้านี้ไม่ได้ผลเลย โดยเฉพาะช่วงสุดท้าย ร่างของเธอสั่นขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ มีหลายครั้งที่เธอต้องการที่จะยอมแพ้ หรืออยากจะบอกว่าไม่แน่วแน่พอ แต่มันเป็นปฏิกิริยาของสัญชาตญาณของมนุษย์ หากไม่รู้ว่านี่คือขั้นตอนการรักษา เธอกำลังคิดว่าเธอจะตายในวินาทีต่อมา นาทีสุดท้าย เครื่องมือจะมีเสียงดังนับถอยหลังดัง “ติ๊ด ติ๊ด” เมื่อได้ยินเสียงนี้ เหมือนเธอได้กระโจนขึ้นมาจากน้ำ โชคดีที่เสื้อผ้าบนร่างกายดูดซับเหงื่อได้อย่างรวดเร็ว ไม่ส่งผลกระทบต่อแผล “ติ๊ด ติ๊ดดดดดด---” เมื่อความอดทนสิ้นสุดลง ในที่สุดเครื่องมือก็หยุดทำงาน แสงทั้งหมดมืดลง ร่างกายเธอมีอาการชักกระตุกเล็กน้อย เตชิตมองเห็นเครื่องดนตรีเปิดออกเล็กน้อย เขาเห็นเธอถูกเลื่อนออกมา สองตาเพ่งมองดู ร่างเล็กๆที่สะท้อนอยู่บนนั้น ด้านหลังเต็มไปด้วยแผ่นเลือดสีแดงเข้ม ไม่ยากเลยที่จะจินตนาการว่าร่างกายภายใต้เสื้อผ้านั้นทรมานแค่ไหน ผมของเธอถูกคลุมด้วยผ้าคลุม เครื่องดูดควัน ผม และเหงื่อออกทั้งหมด ใบหน้าคนเป็นสีแดงม่วงเหมือนเพิ่งออกมาจากหม้อความดัน ชายคนนั้นตกตะลึง เขาหมุนตัวและเดินออกไปนอกออฟฟิต ปรัณจับแขนเขาไว้อย่างรวดเร็วแต่กลับถูกแรงผลักออก แรงอันมหาศาล เขากระทืบเท้าสองครั้งก่อนที่จะยืดตัวขึ้น เขาไม่ลังเลที่จะเข้าไปกุมไหล่ของชายคนนั้นเอาไว้ “คุณสงบลงหน่อย ตอนนี้โวยวายไปคุณจะทำอะไรได้ บาดแผลของเธอก็ไม่ได้รับการรักษา คุณอยากให้เธอโกรธหรือยังไง!” คำพูดนี้ ทำให้เตชิตหยุดนิ่ง ใช่แล้ว เขาทำอะไรบ้างในอดีตที่ผ่านมา ปรัณเห็นว่าเขายังยอมฟังอยู่บ้าง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “คุณอย่าเพิ่งกลัวในสิ่งที่เห็น อาการเลือดออกเป็นเรื่องธรรมดา ตกเลือดใต้ผิวหนังไม่ทำให้เกิดบาดแผลบนพื้นผิว เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์จะจัดการให้ มันจะจางหายไปในสองวัน มันจะช่วยให้เนื้อเยื่อใต้ผิวหนังของเธอฟื้นตัว สำหรับความเจ็บปวดแน่นอนว่าจะต้องมี ที่จริงนี่เป็นครั้งแรก เธอสามารถทนได้นับว่าเป็นเรื่องที่ดี” “ที่จริงฉันไม่ได้สนใจแผลเป็นของเธอเลย” เสียงของชายคนนั้นแหบห้าวเมื่อพูดออกมา เขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไร เมื่อเทียบกับรอยแผลเป็น เขาไม่ต้องการเห็นเธอเจ็บปวด “อาเต นี่คือสิ่งที่เธอเลือก เชื่อมั่นในตัวเธอเถอะ ใช้เวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น ทุกอย่างก็จะผ่านไป” ปรัณพยายามปลอมใจเขา ในใจเขารู้สึกยินดีมาก เขาไม่คิดว่านัชชาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เมื่อผู้ชายทำสิ่งนี้ก็อาจจะตะโกนร้องขอให้หยุดด้วยซ้ำ แต่เธอกลับไม่มี ดังนั้นมันทำให้เขามั่นใจมากขึ้น ว่าเธอจะอดทนผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน หลังจากนั้นสิบนาที นัชชาเดินออกจากห้องรักษาด้วยความช่วยเหลือของพยาบาล ฝีเท้าของเธอนั้นไร้ประโยชน์ คนทั้งตัวแทบไม่เหลือแรงกำลัง เตชิตเห็นริมฝีปากซีดขาวของเธอ และยังมีดวงตาที่เพิ่งร้องไห้อย่างเห็นได้ชัด ใจของเขาก็คิดถึงเมฆฝนที่บดบังอยู่ หดหู่จนน่าใจหาย เขาจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไร เป็นเวลานานผ่านไป เขาจึงไปรับตัวเธอจากพยาบาล เขาพยุงเธออย่างระมัดระวัง นัชชามองใบหน้าที่เย็นชาของชายคนนั้น และเผยรอยยิ้มที่อ่อนแรง “ฉันไม่เป็นไร จริงๆ”