ตอนที่ 24 ข่าวฉาว

ต๭นที่ 24 ข่าวฉาว เศวยาหันไปมอง แล้วพยักหน้า “เชิญนั่งค่ะ” จารุภายิ้มอย่างเป็นกันเอง เธอได้ทำลายความรู้สึกเหมือนคนแปลกกหน้าให้พังทลายไปอย่างง่ายดาย พอเธอนั่งลงก็พูดออกมาตรงๆ อย่างไม่ได้มีความรู้สึกเกรงอกเกรงใจ “คุณเศวยาคะ เรื่องของคุณชายนินัทธ์ ขอบคุณคุณมากจริงๆ นะคะ” ท่าทีที่ตรงไปตรงมาและจริงใจของจารุภาทำให้เศวยารู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกค่ะ การที่ฉันช่วยเขาในตอนนั้น ก็เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว” “เรื่องนี้คงทำให้คุณเศวยายุ่งยากลำบากใจมากอย่างแน่นอน ท่านประธานรู้สึกขอโทษและเสียใจกับเรื่องนี้มากค่ะ” จารุภาพูดออกมาอย่างจริงใจ ในตอนนั้น พนักงานเสิร์ฟก็นำขนมเค้กที่บรรจุห่อกลับบ้านเสร็จแล้วมาส่งให้กับจารุภา “คุณคะ เค้กของคุณได้แล้วค่ะ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” จารุภายิ้มให้เศวยา “คุณท่านชอบรสชาติของกาแฟร้านนี้มากเลยค่ะ เลยถือโอกาสซื้อไปให้เขาสักหน่อย” แววตาของเศวยาเป็นประกายไปแวบหนึ่ง แต่เธอก็ระงับอารมณ์เอาไว้ได้ “อ้ะ จริงสิ ฉันต้องไปหาคุณชายนินัทธ์ ถ้าคุณเศวยาว่างเมื่อไหร่ก็มาด้วยกันได้นะคะ” เศวยา “ไม่เป็นการรบกวนเขาเหรอคะ” “ฮะๆ ไม่หรอกค่ะ...ไปมั้ยคะ รถของฉันจอดอยู่หนเาประตู สายตาดั่งนกฟินิกส์ของเศวยาค่อยๆ ปิดลง เธอเดินตามหลังจารุภา ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของสำนักงานใหญ่ตระกูลวรวงศ์คุณากรคนนี้มืออาชีพมาก ไม่ว่าพูดหรือทำอะไรก็ไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกกดดัน ถ้าหล่อนคนนี้ช่วยนินัทธ์ได้ก็คงจะดี... “คุณเศวยา ขึ้นรถเถอะค่ะ” พอเศวยาขึ้นรถ จารุภาก็ออกรถ ทั้งสองคนคุยกันแค่ไม่กี่ประโยคก็ไปถึงเทือกเขาตะนาวศรีแล้ว จารุภาลงไปกดกริ่งที่ประตูบ้าน น้าลิลลี่ก็ออกมาเปิดประตูต้อนรับทั้งสองคนอย่างอบอุ่น แล้วก็พูดอย่างฉอเราะ “คุณชายดูโทรทัศน์อยู่ค่ะ” ได้ยินเสียงเพลงประกอบการ์ตูนเรื่องทอมแอนด์เจอร์รี่ที่คุ้นเคย เศวยาก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องรับแขกเบาๆ แต่กลับไม่พบใครเลย จารุภาหันมา “น้าลิลลี่คะ คุณชายล่ะคะ” น้าลิลลี่งงเล็กน้อย “โอ้ย เมื่อกี้ยังอยู่นี่อยู่เลย” น้าลิลลี่ไม่ได้ตกใจ คุณชายจะไม่วิ่งมั่วซนในตอนที่ดูการ์ตูน เศวยารีบเดินออกไปจากห้องรับแขก “งั้นฉันไปตามหานินัทธ์นะคะ” จารุภาวางของที่อยู่ในมือ แล้วพูดออกมาอย่างรีบร้อน “คุณเศวยา คุณนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปหาเขาข้างบนเองค่ะ” “อ้ะ ค่ะ”เศวยาพูดจบก็นั่งดูทอมแอนด์เจอร์รี่ที่อยู่ในโทรทัศน์อยู่บนโซฟาไม้สักแดง เธอห้ามใจไม่อยู่ที่จะหัวเราะ เมื่อก่อนเธอไม่ชอบที่จะดูอะไรแบบนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าในตอนที่เธอทุกข์ทรมานมากที่สุดในชีวิต เธอกลับดูการ์ตูนที่มีเจ้าสัตว์สองตัวนี้วิ่งเล่นมาสองชั่วโมงโดยไม่รู้ตัวเลย ในตอนนั้นเธอถึงได้รู้ว่าทอมแอนด์เจอร์รี่เป็นยารักษาอาการเครียดได้ “เธอ...ชอบเหรอ”ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ เศวยานิ่งไปสักพัก พอหันไปมองก็เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความสดชื่น นินัทธ์ นินัทธ์สวมชุดคลุมอาบน้ำสีดำ ผมของเขายุ่งเหยิง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซีดเล็กน้อย แต่สีริมฝีปากของเขากลับยังคงโดดเด่นอย่างเป็นธรรมชาติ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นคนเริ่มบทสนทนากับคนอื่น สุดท้ายเศวยาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข จากนั้นก็พยักหน้า “อื้อ ฉันชอบมากเลยหล่ะ” เขามองเธออย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมา แล้วใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ ในแววตามีประกายแวบขึ้นมา จากนั้นก็หายไป เศวยางงไปเล็กน้อย ริมฝีปากของเธอชาราวกับถูกไฟช้อต เธอมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ พอเห็นว่านินัทธ์เอานิ้วของตนเข้าไปในปากของเธอ เธอก็เบิกตากว้าง นินัทธ์หันมาเอาผมที่บดบังเปลือกตาเธอออก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ไม่มีรสชาติของเค้กแล้ว” “เค้กเหรอ” พอเศวยานึกถึงฉากเมื่อครู่ ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ในตอนนั้นจารุภาก็เดินลงมาจากชั้นบน พอเห็นทั้งสองในห้องรับแขก ก็มีสังเกตเห็นบรรยากาศที่ผิดปกติที่ลอยอยู่รอบๆห้อง ในแววตาที่สวยงามของจารุภาก็มีประกายวาบ เธอจึงจงใจก้าวเท้าเดินไปช้าๆ “อุ้ยตาย คุณชายไปไหนมาคะเนี่ย ให้ป้าหาตั้งนาน!"น้าลิลลี่เดินเข้ามาจากสวนหลังบ้าน พอเห็นว่าคุณชายน้อยไม่เป็นอะไร ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จารุยิ้มทีหนึ่ง แล้วเดินเข้ามาหานินัทธ์พร้อมเอาเค้กที่เธอซื้อมาให้กับเขา "คุณชายคะ นี่เค้กรสที่คุณชอบค่ะ" นินัทธ์ยังคงมองใบหน้าของเศวยาเหมือนเก่า ทันใดนั้นก็ถามเธอว่า "เธอชอบมั้ย" เศวยาใจสั่นเล็กน้อย สายตาที่ดื้อรั้นของเขาเป็นสิ่งที่เศวยาคุ้นเคย เหมือนว่าจะเหม่อลอยจนไม่เห็นสายตาของจารุภา เศวยาหลับตาลง ยิ้มมุมปาก และพยักหน้า "อื้ม" นินัทธ์หยิบเค้กก้อนนั้นไปวางไว้ตรงหน้าของเศวยาโดยไม่ได้พูดอะไร เขาลุกมานั่งตรงข้ามเธอ แล้วจ้องมองไปที่ดวงตาของเธอ น้าลิลลี่ตกใจอยู่นาน แล้วมองเศวยาหัวจรดเท้าสองสามครั้ง คุณชายไม่เคยที่จะต้อนรับใครดีขนาดนี้มาก่อนเลย! อย่าว่าแต่ผู้หญิงที่เคยเจอแค่สองครั้งเลย แม้แต่กับท่านประธานเขายังไม่เคยถามไถ่่สารทุกข์สุกดิบใดๆ ทั้งสิ้น! จารุภายิ้มอย่างมีมารยาท เหมือนทำให้ความึดอัดวางตัวไม่ถูกของเศวยาหมดสิ้นไป “คุณเศวยาคะ ทำตัวตามสบายเถอะค่ะ” พอรู้สึกได้ถึงสายตาที่ไม่เคยเปลี่ยนของเขา เศวยาเลียมุมปาก สุดท้ายก็หยิบส้อมขึ้นมา แล้วชิมเค้กไปคำหนึ่ง ‘หวานจัง’ จารุภากดรับสายมือถือ แล้วพูดออกมาอย่างเกรงใจ "คุณเศวยาคะ ฉันยังมีธุระที่ต้องทำที่บริษัทอีก ฉันจำเป็นต้องำปที่นั่นเดี่ยวนี้เลย คุณอยู่ที่นี่คุยกับคุณนินัทธ์ไปพลางๆ ก่อนนะคะ น้าลิลลี่จะเตรียมคนขับรถให้คุณเองค่ะ” น้าลิลลี่มาส่งเธอที่ประตู เศวยากับนินัทธ์ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ทานเค้กไปแค่คำเดียว เศวยาก็วางส้อมลง แล้วไม่ลืมที่จะกล่าวชมรสชาติของเค้ก “อร่อยมากเลย” ในตอนนั้นเอง อยู่ดีๆ นินัทธ์ก็โน้มตัวไปข้างหน้า แล้วยื่นมือออกมาเช็ดวิปครีมจากเค้กที่ติดอยู่ตรงปากของเธอ จากนั้นก็เอานิ้วที่เปื้อนครีมมาเข้าปาก ริมฝีปากโค้งที่สวยงามของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข แววตาเปล่งประกายเจิดจรัส “ฉันชอบ” พอเศวยานั่งดูทอมแอนเจอร์รี่กับเขาจนจบ น้าลิลลี่ก็นำยามาเสิร์ฟ “คุณชายคะ ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ” นินัทธ์นั่งขดตัวเงียบๆ อยู่บนโซฟา เขาจ้องโทรทัศน์ตั้งแต่เริ่มจนจบรายการ ในตอนนั้น เสียงโทรศัพท์บ้านดังขั้น เศวยาจึงหันไปพูดกับน้าลิลลี่ด้วยรอยยิ้ม “น้าลิลลี่คะ เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ” “อ้ะ รบกวนด้วยนะคะ คุณเศวยา” น้าลิลลี่วางถ้วยยาลง แล้วเดินไปรับโทรศัพท์ เศวยาคว้ายามาเก็บใส่กระเป๋าโดยไม่ได้พูดอะไร นินัทธ์เอียงคอมองเธอด้วยความสงสัย การจ้องมองที่ไม่คาดคิดเผยให้เห็นหมอกบาง ๆ เหมือนละอองฝน เศวยาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ดูตลกขบขันของเขา เธอพูดเสียงเบาๆ ว่า “ยาพวกนี้ วันหลังเธอไม่ต้องกินแล้วนะ มันไม่มีประโยชน์กับเธอ” ริมฝีปากที่สวยงามสมบูรณ์แบบของนินัทธ์กระตุกขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูดี พอน้าลิลลี่วางหูโทรศัพท์ ก็กลับมาถึงห้องรับแขก “คุณเศวยาคะ คุณชายทานยาแล้วใช่มั้ยคะ” เศวยายิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับน้าลิลลี่ โดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย “ทานแล้วค่ะ” “ฮะๆ ขอบคุณมากนะคะ คุณเศวยา” “ไม่เป็นไรค่ะ” เศวยาเป็นแขก เธอจึงไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่นานนัก ทันทีที่น้าลิลลี่เตรียมรถให้ ก็ส่งเธอกลับทันที และรถคันนั้นก็ยังคงเป็นรถโรลสลอยส์ทะเบียน9999คันเดิม เศวยาบอกลาน้าลิลลี่ และในตอนที่เธอกำลังจะเดินจากไป ชายเสื้อของเธอก็ถูกคนออกแรงดึงรั้งเธอไว้ พอเธอหันไปมอง ก็พบว่าคือนินัทธ์ มือของเขาจับชายเสื้อของเธอไว้แน่น แล้วมองเธอต่อไป “เธอจะมาอีก...ใช่มั้ย” เศวยายิ้มและพูดว่า “อื้ม” รถขับออกไปแล้ว แต่เขายังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูใหญ่ จนกระทั่งเขาลับสายตาเธอไป เธอจึงรู้ว่าตอนนี้เธอได้รับความเชื่อใจจากนินัทธ์อีกครั้งแล้ว สำหรับเธอในตอนนี้ มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก วันต่อมา ภาพในตอนที่เศวยาออกจากคฤหาสน์ของตระกูลวรวง์คุณากรที่ถูกถ่ายไว้ได้โดยฝีมือของนักข่าวที่ติดตามเธอมา ก็ปรากฏอยู่บนหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ บริวุตโกรธจนควันออกหู หนักกว่านั้นก็คือดุสิดาที่นินทาลับหลังอย่างไร้สาระไม่น้อย ออกคำสั่งห้ามไปตรงๆ ในตอนกลางวันถูกดุสิดาที่อยู่ในบ้านเห็น แค่ออกไปก็จำลูกสาวคนนี้ของเธอไม่ได้อีกแล้ว! เศวยารู้ว่าพ่อถือในเรื่องศักดิ์ศรีของตนมาก เศวยาอยู่บ้านอย่างสงบจิตสงบใจ จันทรชามาหาเธอทีหนึ่งก็เอาข่าวสารภายในมาบอกให้เธอรู้ทีหนึ่ง ที่โดนแอบถ่ายครั้งนี้ ที่จริงแล้วเป็นเพราะคนของตระกูลวรวงศ์คุณากรประกาศให้สื่อมวลชนลงไปร่วมทำงานและสำรวจข้อมูลเอง จงใจวางแผนและดำเนินการกันอย่างลับๆ เศวยาได้ยินแล้วกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ซึ่งทำให้จันทรชารู้สึกกังวลและไม่สบายใจ เศวยาอยู่ที่มหาวิทยาลัยก็ยังมีเสียงซุบซิบนินทาอย่างโอหังหยิ่งผยอง ในครั้งนี้ถูกคนวางแผนและถูกแอบถ่าย ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คิดกับนินัทธ์เพียงแค่ความสัมพันธ์แบบธรรมดา ฝนที่ตกอยู่ทำให้ท้องถนนและพื้นหญ้าเปียกแฉะตลอดทั้งวัน เศวยานอนฟุบโต๊ะอยู่ สิ่งที่ปรากฏในสมองของเธอมีแต่นินัทธ์ เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอกลัวว่าจะมีเรื่องวุ่นเกิดขึ้นในตอนที่เธอไม่ได้อยู่ข้างกายเขา ในตอนนั้น น้าลดาวัลย์ก็กลับมาจากการจ่ายตลาด เธอเก็บร่มพลางพูดว่า “ที่ประตูหน้าบ้านมีเด็กหนุ่มอยู่คนนึง เขายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ตอนที่น้าออกไปซื้อของ เขาตัวเปียกไปหมดทั้งตัว ถามว่ามาหาใคร เขาก็ไม่พูด ดูท่าทางน่าสงสารมาก” ดุสิดามองไปที่ไอแพดของตัวเองที่กำลังทำความเข้าใจเกี่ยวกับหุ้น เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา และพูดต่อไปว่า “จะไปสนใจเขาทำไม อาจเป็นพวกคนบ้า ไอ้โรคจิตก็ได้” เศวยาตกใจ มองไปยังนอกหน้าต่าง ดวงตาที่สวยงามก็เริ่มหรี่ลง ทันในนั้นเธอก็ลุกขึ้น แล้วกางร่มพุ่งตัวเข้าไปในสายฝน “นี่ เศวยา!”ด้านหลังคือเสียงเรียกของดุสิดา เศวยาไม้ได้สนใจ เธอวิ่งไปที่ประตู เธอหยุดฝีเท้าในชั่วพริบตา ความหนาของสายฝนที่กั้นอยู่ เป็นอย่างที่ยืนโดดเดี่ยวของนินัทธ์ที่กำลังยืนอยู่ในท่ามกลางสายฝน นินัทธ์... เศวยายืนเหม่ออยู่ที่เดิม มองเขาที่ตัวเปียกไปทั้งตัว และยื่นสั่นอยู่ที่จุดหนึ่งตรงหน้าประตู ผมเปียกโชกจนเป็นเส้นๆ หยดน้ำไหลตามจากเส้นผมลงมาที่แก้ม เขามา...เขามาหาเธอเหรอ? แยกไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา สายตาของเธอเลือนลาง เธอเดินก้าวยาวเข้าไปและกางร่มให้เขา นินัทธ์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นเธอ เขาก็ค่อยๆยิ้ม รอยยิ้มของเข้าเหมือนถูกผ่านการชำระล้างจากน้ำฝน ดูสะอาดสะอ้านและแวววับ ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มไปครู่หนึ่ง “นินัทธ์ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” “ก็เธอไม่มา” เขาตอบเสียงเบาๆ น้ำเสียงเรียบๆของเขาไม่ได้ตำหนิอะไร แต่กลับทำให้เศวยายิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เธอก็เลยลองที่จะอธิบาย “มันเป็นเพราะว่า…” “เธอจะหายไปเหรอ” เธอตกใจ มองเขาไปในแววตาเขาที่ปกคลุมด้วยเมฆหมอกหลายชั้น ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เธอส่ายหัว “ไม่” “งั้นก็ดี”เขาก้มหน้า ริมฝีปากที่โดนสายฝนจนชุ่ม ค่อยๆเม้มเป็นเส้นเดียว และค่อยๆยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย อย่าหายไปเหมือนผู้หญิงคนนั้นก็พอ... พอเห็นท่าทางของเขาในตอนนี้ หัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บอย่างไม่มีที่ไปที่มา เจ็บจนทำให้รู้สึกอึดอัด วันฝนตกแบบนี้ เป็นเพราะเธอพูดชวนออกมาเจอกันโดยไม่คิด นึกไม่ถึงเลยว่าเขากลับยืนอยู่กลางสายฝนตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเย็น แต่เธอกลับไปงานประมูลที่ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไรกับธนเทพ ดีอกดีใจเหมือนกับเป็นคนโง่ เธอลืมนัดเล็กๆที่นัดกับเขาไว้ข้างหลัง พอมาตอนที่เจอนินัทธ์ เขากลับไม่ได้พูดถึงเรื่องนัดขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย จากนั้นเธอถึงรู้ว่า วันนั้นหลังจากที่คนขับรถมารับกลับไป เขาไข้ขึ้นสูงมาก ไข้หนึ่งวันหนึ่งคืน นินัทธ์ ฉันเป็นหนี้นายมากขนาดนี้ ฉันควรจะใช้คืนนายยังไงดี