ตอนที่ 64 ฉันจะฆ่าคุณ（1）

ต๭นที่ 64 ฉันจะฆ่าคุณ（1） เศวยาชนธนเทพทิ้งอย่างบ้าคลั่ง พลังเยอะจนตัวเขาทรงตัวไม่อยู่ เธอกำมือทั้งสองข้างไว้แน่น แก้มที่สวยงาม เลือดสูบฉีดจนแดงก่ำ สั่นเทาไปทั้งตัวอย่างคุมไม่อยู่ ตาที่ลุกเป็นไฟ ล็อคเขาให้แน่น “ ในโลกใบนี้ ให้ฉันสามารถฆ่าคนเพื่อเขา มีเพียงนินัทธ์ ธนเทพ คุณฟังให้ดีนะ ถ้ายังยุ่งกับเขาอีก ฉันจะฆ่าคุณ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม แม้ว่าจะต้องติดคุกตลอดชีวิต แม้ว่าจะไม่มีเศวยาอีกต่อไป ฉันก็จะฆ่าคุณ” หันหลัง ดึงประตูออก เธอหายไปในสายตาของเขา ธนเทพไม่เคยสะเทือนโดยผู้หญิงคนหนึ่งเช่นเวลานี้มาก่อน เขาไม่ได้เกรงกลัวคำเตือนของเธอ แต่ไม่คิดสงสัยเธอ ว่าจะพูดจริงทำจริง! ความมุ่งมั่นของเธอ ความเจ็บปวดใจของเธอ ความเสียสละของเธอ......ล้วนเพื่อนินัทธ์ทั้งสิ้น! เขาไม่เข้าใจ นินัทธ์มีอะไรดีกันแน่ ถึงได้ให้เธอเต็มอกเต็มใจทำทุกอย่างเช่นนี้?! นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตึกร้างนั้นตอนเมื่อครู่ เขาก็ได้หรี่ตาลงอย่างเยือกเย็น หมอนั่นบ้าคลั่งอย่างเที่ยงแท้แน่นอน บ้าคลั่งอย่างโหดเหี้ยม! เพราะอะไร เศวยายอมแม้กระทั่งเลือกคนบ้าคนหนึ่ง ยังไม่ยอมหันกลับไปดูเขาแม้แต่ครั้งเดียว? จู่ๆ เขากำหมัดชกเข้ากำแพงอย่างจัง รู้ทั้งรู้ เธอเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องสละทิ้งไป ในแผนการแก้แค้นของเขา แต่เขาไม่อาจควบคุมแรงปรารถนา ที่อยากได้เธอมาครอบครองได้ ยิ่งต่อต้านเท่าไหร่ แรงปรารถนาก็ยิ่งแรงกล้าเพิ่มขึ้น เสมือนน้ำท่วมไหลทะลัก จมเขามิดชิด ตกลงเขาจะทำอะไรต่อไปดี? หลังจากทำลายนินัทธ์แล้ว ค่อย...... ทำลายเธอหรือ? เศวยาเดินออกจากลิฟต์ ตาที่ร้องไห้จนบวมแดง น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด เธอเกลียดตัวเองเสียจริง! เธอเคยทำร้ายนินัทธ์เช่นนี้ได้อย่างไรนะ? เมื่อเทียบกับเศษสวะสัตว์เดรัจฉานที่สมควรตายพวกนั้นแล้ว เธอจะดีถึงไหนเชียว? เธอก็คือเพชฌฆาตที่เป็นคนสุดท้ายฆ่าเขาถึงแก่ความตาย! “เศวยา?” หลังสิ้นเสียงอุทาน ตามด้วย เธอถูกใครสักคนจับได้ เศวยามองผ่านน้ำตา เห็นชัดคนที่อยู่ตรงหน้า ความรังเกียจได้พาดผ่านสายตา เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย “ชวนี ฉันขอเตือนเธอ อย่ามายุ่งกับฉันตอนนี้” ชวนีโกรธแค้นไม่พอใจ ใบหน้าที่สวยงามบิดเบี้ยวเล็กน้อย ซักถามขึ้น “เศวยา เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!” หัวใจทั้งดวงของเศวยาเจ็บปวดเพราะนินัทธ์จนหมดเรี่ยวแรง ไม่อยากเสียแรงกายที่เหลือ ไปจัดการกับผู้หญิงคนนี้ เธอสะบัดมือทิ้งทั้งที หันหน้าแล้วเดินตรงไปที่ประตู “เศวยา! เธอหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ชวนีพาลโกรธขึ้นมา ก้าวเท้าใหญ่ไปขวางเธอไว้ ดวงตาถูกความอิจฉาริษยาปิดบังไว้ ยิ่งเธอหลบหนี เธอก็ยิ่งเกลียดชัง “เศวยา เธอนี่มันต่ำช้าจริงๆ นินัทธ์ คนหนึ่งยังไม่พอหรือ? จะมาพัวพันยุ่งเกี่ยวกับธนเทพไม่ปล่อยเพื่ออะไร?!” เศวยาหมุนตัวจะเดิมผ่านไป แต่ชวนีกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ คงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ? เธอขวางทางเดินอีกครั้ง จ้องเขม็งเธออย่างดุเดือด “ธนเทพเป็นของฉัน! เธออย่าแม้แต่คิดที่จะจับเขา!” เศวยา ยืนอยู่กับที่ หายใจเข้าลึกๆอยู่ตลอด มั่นใจว่าตัวเองจะไม่มีการกระทำที่เจตนาทำร้ายคนอื่น ถึงได้เปลี่ยนสีหน้าใหม่ ยิ้มให้เธออย่างสบายๆ “ชวนีเธอแน่ใจหรือว่าเธอสามารถจับผู้ชายคนนี้ได้?” ชวนีนิ่งชั่วขณะ “เธอ เธอพูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร?” เศวยายิ้มเยาะ ตั้งใจดึงคอเสื้อลงหน่อย แล้วเกลี่ยเส้นผมข้างหู “ เรื่องบางเรื่อง เธอไปถามเขาเองจะดีเสียกว่า“ ผลักเธอออกไป เปิดประตูใหญ่ของคอนโด เดินออกไปโดยตรง ชวนีสีหน้าขาวซีดยืนอยู่กับที่ เศวยาทำท่าทางใบ้ให้ชัดเจนขนาดนี้ เธอจะฟังไม่เข้าใจได้ยังไง?อีกอย่างคือเธอได้ร้องไห้วิ่งออกมา ดูท่าทางตื่นตระหนกมาก...... เธอรีบส่ายหัวไปมา ไม่อยากจะเชื่อความจริงที่น่ากลัวนั้น แต่ว่า ความรู้สึกด้อยค่าที่ฝังรากลึกลงในใจ มันทำให้เธอไม่สามารถตัดสินด้วยเหตุผลได้ เพราะลึกๆแล้ว เธอได้เชื่อตั้งแต่แรกแล้วว่า เป็นไปไม่ได้ที่ธนเทพจะต้านทานเสน่ห์ของเศวยา แม้ว่า เพียงชั่วคราวก็ตาม เศวยากลับถึงบ้าน เดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ ล้มลงกับเตียง นินัทธ์...... เมื่อคิดถึงเขา หัวใจเธอก็เริ่มเจ็บปวดอีกครั้ง เห็นกับตาที่มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด ได้ยินเอฟพูดกับหู ว่าศพเหล่านั้นไม่สมบูรณ์เลย...... แต่สิ่งเหล่านี้ยังไม่สะเทือนเท่า เมื่อได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาได้ประสบมาในวัยเด็ก นินัทธ์ที่ดูไม่ต่างจากคนโรคประสาท ในสายตาของคนอื่น มีใครที่สามารถเดินเข้าไปในโลกที่เหงาเดียวดายของเขาได้โดยแท้จริง? หัวใจเจ็บอีกแล้ว ทำให้เธอหายใจไม่ออก เศวยาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอจะไปพบเขา! ไม่ว่าเขาจะกลายเป็นยังไง คือเขาในเวลาที่เก็บตัว หรือว่าเขาในเวลามีสติ เธอจะไปพบเขา! จะบอกเขา ไม่ว่ายังไง ยังมีเธอที่อยู่ข้างกายเขา ทั้งชีวิตนี้จะไม่ทิ้งไป! ได้ทักทายกับชามาแล้ว เศวยาก็เรียกรถไปที่เขตตะวันตกเลย เหนื่อยมาทั้งวัน กลางคืนก็ได้มาถึง แสงพลบค่ำไม่มีที่สิ้นสุด ดาวประดับฟ้า เศวยามาถึงบ้านวรวงศ์คุณากร น้าลิลลี่เห็นว่าเป็นเธอ รีบพูด “คุณเศวยา คุณชายกลับมาแล้วนะ” “น้าลิลลี่ ฉันอยากเจอนินัทธ์หน่อย” “ได้ น้าขึ้นไปตามคุณชายให้ตอนนี้เลย คุณเศวยา คุณนั่งรอตรงนี้สักครู่นะ” น้าลิลลี่เป็นมิตรมาก เศวยานั่งอยู่ในห้องรับแขก ทันใดนั้นก็ตื่นเต้นจนเหงื่อซึมออกมาจากมือ ท่าทีที่นินัทธ์ปฎิบัติต่อเธอ เริ่มทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ