ตอนที่ 77 แน่จริงก็กัดฉันสิ（2）

ต๭นที่ 77 แน่จริงก็กัดฉันสิ（2） นินัทธ์ยืนอยู่หน้าหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ท้องฟ้าด้านนอกมืดมน เผยให้เห็นเขาที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ท่ามกลางความมืดนั้น ท่าทางหยิ่งยโส ป่าเถื่อนและรุนแรงนั้น ถูกล้อมรอบไปด้วยดาวที่อยู่ด้านหลังราวกับถูกโอบกอดด้วยหมู่ดาว เขาในตอนนี้ดูป่าเถื่อน แค่เห็นเพียงด้านหลังของเขา ก็ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความดุดันของเขา ความรู้สึกที่อยู่เหนือกว่าคนปกติ ความรู้สึกที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของมนุษย์ ทุกอย่างของเขาในตอนนี้ ไม่มีอะไรบดบังไปได้เลย นี่แหละคือนินัทธ์! นินัทธ์ตัวจริง เศวยาหยุดเดิน ถึงแม้เขาจะอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เธอก็หยุดอยู่แค่ตรงนั้น เขาที่อยู่ตรงหน้าช่างอยู่ห่างไกลจากเธอเหลือเกิน สักพักชายตรงหน้าก็หันหลังกลับมามองเธอ เศวยาสะดุ้งแล้วคุณคิดอยู่พักนึง เธอเอ่ยปากถามขึ้นว่า "นินัทธ์ นายไม่ฆ่าธนเทพได้ไหม……" ในตอนที่นินัทธ์มองไปที่เศวยา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขายิ้มมุมปากแล้วพูดเย้ยหยัน "คุณกำลังขอร้องผมให้ปล่อยเขางั้นหรอ?" เศวยากัดริมฝีปากแล้วพยักหน้า "ใช่! ฉันกำลังขอร้องนาย" นินัทธ์ยิ้มอ่อน รอยยิ้มของเขาเหมือนกำลังควบคุมอากาศทุกส่วนภายในห้อง อุณหภูมิในห้องลดลงทันที เขาจ้องไปที่เธอแล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เธอ เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอแล้วมองไปที่ดวงตาของเธอ แบบตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างๆ นินัทธ์ยื่นมือไปจับหน้าของเธอเบาๆ กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ "ผู้หญิงคนนั้นบอกกับผมว่าสุดท้ายแล้วผมจะถูกทิ้ง……" เขานิ่งไปสักพักแล้วยิ้ม "แต่เธอพูดผิด เพราะไม่มีใครสามารถทำแบบนั้นกับผมได้ทั้งนั้น" เขาดึงมือกลับและไม่แม้แต่จะแตะต้องเธออีกเลย เขาหันกลับไปยืนอยู่หน้าหน้าต่างตามเดิมพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ถึงแม้จะเป็นคุณก็ตาม" ทุกส่วนของร่างกายที่เคยโดนเขาสัมผัสเหมือนถูกทิ่มแทงไปด้วยหนาม มันแทงลึกเข้าไปในผิวหนังทะลุไปถึงหัวใจของเธอ เขาเลยตอนนี้ดูเลือดเย็นมากกว่าเดิม เหมือนเขากำลังสร้างกำแพงกั้นไม่ให้ใครเข้าไปได้ และในขณะเดียวกันเขาก็ขังตัวเองไว้ข้างในไม่ยอมออกมา ไม่!นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ และยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเช่นกัน! เศวยาเดินเข้าไปกระชากแขนของเขา "นินัทธ์ คุณจำเอาไว้นะ ฉันไม่เคยทิ้งคุณไปไหน! ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรืออนาคต ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณ!" ระหว่างที่พูดเธอก็เกาะแขนเขาแน่นไม่ยอมปล่อย "ฉันไม่ปล่อยนายแน่!ถึงนายคิดจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอก!เป็นไง?รำคาญใช่ไหมล่ะ?แน่จริงก็กัดฉันสิ--" เธอเพิ่งพูดท้าทายจบ ใบหน้าของนินัทธ์ก็ใกล้เข้ามา เสี้ยววินาทีนั้นเธอรู้สึกปวดตรงคอขึ้นมาทันที…… ให้ตายเถอะ นี่เขากัดเธอจริงๆเหรอเนี่ย?! เขากัดแรงมาก ทำให้เศวยาปวดจนพูดไม่ออก ใบหน้าที่งดงามของเธอเริ่มยู่ยี่ "เจ็บ……" พอได้รสชาติของเลือด นินัทธ์ก็คลายปากแล้วเลียเลือดบนรอยกัดนั้น ทำให้เศวยาขนลุกขึ้นมาทันที "อยากที่จะ…..กินคุณสะตอนนี้เลย" เขาพูดด้วยเสียงแหบที่ทำให้คนฟังยิ่งฟังก็ยิ่งหลง แต่น้ำเสียงของเขาแสงความเลือดเย็นอยู่เล็กน้อย เศวยาเจ็บจนเอามือไปจับ พอเห็นเลือดบนมือสีหน้าของเธอก็ซีดลงทันที เธอเงยหน้าขึ้น ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ "นินัทธ์ นี่นายกัดฉันจริงๆเหรอเนี่ย?! แถมยังกัดแรงอีกด้วย! นินัทธ์ค่อยๆถอยห่าง แววตาของเขาส่องแสงแวววับ แค่เพียงคู่เดียวแล้วตาของเขาก็กลับไปเย็นชาเหมือนเดิม เขาพูดพร้อมกับหันหลังให้เธอ "ผมอยากเห็นหน้าคุณ" "กัดฉันฉันเจ็บแล้วมาบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเนี่ยนะ?" รอยยิ้มบนใบหน้าของเศวยา ถูกความโกรธทำให้บูดเบี้ยวไปหมด การกัดของเขาทำให้เธอเคลิ้มตาม! เธอจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ถึงเธอจะเป็นคนใจดีดั่งนางฟ้านางสวรรค์ แต่ถ้าเจอความเย็นชาแบบนี้ทุกวันเธอก็ไม่ไหว! เขาอยากหลบอยู่ในกำแพงของตัวเอง ไม่มีทางซะหรอกที่เธอจะยอม! นินัทธ์ไม่ตอบเหมือนไม่อยากสนใจเธออีก เศวยาอ้อมไปยืนข้างหน้าเขาด้วยรอยยิ้มที่กดดัน "ทำไม?จูบก็จูบแล้ว กอดก็กอดแล้วแถมยังกัดแล้วด้วย คิดจะทิ้งฉันงั้นหรอ?" นินัทธ์มองผ่านเธอ เขาไม่อยากเสียเวลากับเธออีกจึงหันหลังแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง "นินัทธ์!" เศวยาโกรธจนตัวสั่นไปหมด กล้าเมินเธองั้นหรอ?สงสัยยังไม่เคยเจอเศวยาที่ป่าเถื่อนจนถูกไล่ออกจากโรงเรียนคนนั้นสินะ! เธอไม่ยอมจึงรีบวิ่งเข้าไปดึงเขาไว้ "คืนนินัทธ์คนเดิมกลับมานะ คืนเขากลับมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!" นินัทธ์เดินช้าลง สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชามากขึ้นกว่าเดิม เศวยาไม่กลัวใบหน้าเย็นชาของเขาอีกต่อไป เธอเขย่งเท้าเอาจมูกไปแตะที่ค้างของเขาพร้อมกับเบิกตากว้างแล้วพูดเสียงดังว่า "เอานินัทธ์คนเดิมที่คอยปกป้องฉัน คอยยอมฉัน ในสายตามีแค่ฉันคนเดียวคนนั้นกลับมาเดี๋ยวนี้! ได้ยินไหม!คืนมาให้ฉันซะ!" เธอโกรธจนทุบกำปั้นไปบนอกเขาหลายที นินัทธ์จับมือเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เขาได้ตายไปแล้ว" เธอขัดขืน ดวงตาของเธอแดงก่ำ "จะเป็นหรือตายฉันก็จะต้องได้เห็นร่างของเขา ถ้าไม่เจอก็เรียกวิญญาณกลับมาคืนซะ! ทั้งจิตและวิญญาณห้ามขาดแม้แต่อย่างเดียว" เธอไม่เคยใส่อารมณ์กับนินัทธ์ขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้เธอโกรธมากแล้วจริงๆ เธอไม่ยอมให้เขาถอยไปไหนอีกเด็ดขาด!