ตอนที่ 78 ตามใจเธอ（1）

ต๭นที่ 78 ตามใจเธอ（1） นินัทธ์หลับตาสะบัดมือเธอออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาปิดประตูดัง’ปัง’ เศวยายืนนิ่งอยู่กับที่ เธอมองไปที่ประตูห้องด้วยดวงตาที่แดงกว่าเดิม เขายังต้องการให้เธอทำอะไรอีก?ต้องทำยังไงเขาถึงจะยอมคืนนินัทธ์คนเดิมของเธอกลับมา…… เธอนั่งลงกับพื้นแล้วยกมือปิดหน้าตัวเอง ให้ตายสิ ตอนแรกเธอแค่อยากขอให้เขาอย่าฆ่าธนเทพ แต่สุดท้ายเธอก็…… พ่อมีประตูมากั้น นินัทธ์ก็กระพริบตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร เขาเงียบไปพักใหญ่แล้วพูดขึ้นว่า "เอฟกลับมาได้แล้ว" ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยธนเทพ เธอคงไม่พูดคำพูดนี้ออกมาหรอก…… ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ งั้นก็ตามใจเธอแล้วกัน มีห้องรับแขก เศวยาพยุงตัวเองขึ้น ชนเทพก็เดินเข้ามาพอดี เขายอดตัวลงกระซิบข้างหูเธอว่า "เมื่อกี้เอฟโทรมาบอกว่า คุณนินัทธ์ตกลงเรียกเขากลับมาแล้ว" "จริงหรอ?" เศวยาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เธอหันไปมองที่ประตูบานนั้น เขา…...ตกลงแล้ว? ระหว่างทางกลับบ้าน เศวยาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา บริวุตจึงหันไปมองแล้วพูดขึ้น "ถึงผมจะไม่รู้ว่าระหว่างพี่กับเขามันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมแค่อยากบอกกับพี่ว่า อย่าทำให้ตัวเองดูแย่ไปกว่านี้เพียงเพื่อผู้ชายคนเดียวเลย?!ถึงเขาจะดีขนาดไหน ก็มีมือสองข้างเท้าสองข้างเหมือนคนทั่วๆไป!" เศวยาก้มหน้าลง ดวงตาเหมือนถูกกั้นด้วยแผ่นกระจกบางๆ ทำให้เธอมองอะไรได้ไม่ชัด "แล้วถ้าเกิดมีคนแย่งมิ้นไปจากนายล่ะ?นายจะว่ายังไง?" บริวุตตอบกลับมาโดยไม่ต้องคิด "ใคร?ใครกล้ามาแย่งผมก็จะฆ่ามันซะ!" เศวยาหลุดยิ้มแล้วตบหน้าผากบริวุตเบาๆ "เห็นไหมล่ะ ก็มีตาสองข้างเหมือนคนทั่วไป แต่นายกลับเห็นความแตกต่างจากแววตาคู่นั้นได้ ถึงจะมีขา 2 ข้างหรือแขน 2 ข้างเหมือนกัน เขาก็จะพานายเดินไปในทางที่นายชอบ ทางที่แตกต่างจากคนอื่น" บริวุตพยายามเข้าใจคำพูดของเศวยา เขามองหน้าพี่สาวตัวเองแล้วพูดว่า "นี่พี่ชอบเขาจริงๆใช่ไหม?" ชอบจริงๆใช่ไหม? เศวยายิ้มแล้วตอบว่า "จากไม่ได้และไม่อยากให้เขาจากไปไหน ไม่สามารถจากกันได้…...บางทีนี่อาจจะเป็นการชอบจริงๆละมั้ง!" บริวุตถอนหายใจ "จบกัน! นี่พี่ถูกเขาจับไว้ทั้งหัวใจแล้วสิ" เศวยาทำหน้าสลด รอยกัดที่เขาฝากไว้ยังเจ็บอยู่ไม่น้อย เธอเผลอยิ้มออกมา "ใครจับใครไว้มันยังไม่แน่!" พอเห็นรอยยิ้มของพี่สาว บริวุตก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย เขาขยับออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว ธนเทพที่พึ่งฟื้นจากเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเพิ่งหนีจากความตายมาได้อย่างเฉียดฉิว "เทพ!" ชวนีที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆรีบโผล่หน้ามาทันที ดวงตาของเธอบวมแดงจากการร้องไห้ น้ำเสียงก็แหบแห้ง "คุณทำฉันตกใจแทบแย่……คุณไปถูกคนอื่นทำร้ายมาได้ยังไงกัน?" ธนเทพลืมตาเล็กน้อย พอตั้งสติได้ก็รีบลุกขึ้นนั่ง แล้วถอดสายน้ำเกลือบนมือออก เขาเอาผ้าห่มออกเตรียมจะลงจากเตียง ชวนีตกใจรีบเข้าไปห้าม "คุณทำอะไรน่ะ?คุณยังบาดเจ็บอยู่นะ!" "ถ้าหายไป ผมต้องไปหาเธอ!" ธนเทพเพิ่งลงจากเตียงก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที เขาเอนตัวไปมาแล้วจับขอบเตียงเพื่อพยุงตัว "เธอ……" สีหน้าและน้ำเสียงของชวนีเปลี่ยนไปทันที "เศวยาหรอ?" ธนเทพเงยหน้าขมิบปากเล็กน้อย "ชวนีไว้ผมจะกลับมาอธิบายให้คุณฟังนะ แต่ตอนนี้ผมต้องไปหาเธอก่อน!" ชวนีคิดได้จึงรีบเข้าไปห้าม "เทพ!แผลบนหัวคุณเพิ่งเย็บเสร็จ คุณหมอบอกว่าต้องรอดูอาการก่อน ตอนนี้คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!" "ถ้ากำลังอยู่ในอันตราย!" พอธนเทพนึกถึงภาพที่เศวยาหายเข้าไปในไร่นั้นคนเดียว เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ "เศวยา อะไรๆก็เศวยา!" ชวนีทนไม่ไหวอีกแล้ว ถ้ายื่นมือชี้หน้าธนเทพ "คุณ…...หลงรักมันเข้าแล้วใช่ไหม?" ธนเทพชะงัก เขาค่อยๆยืดตัวตรงแล้วตอบว่า "ใช่" เขาหลงรักเศวยาเข้าแล้ว หลงรักเศวยาเข้าแล้ว ไม่คิดแม้แต่จะปฏิเสธ ไม่แม้แต่จะสงสัยเลยสักนิด เขาไม่คิดจะหาข้ออ้างอะไรมาปฏิเสธความรักที่เขามีต่อเธออีกแล้ว เขายอมรับว่าเขาหลงรักลูกสาวของศัตรูเข้าแล้ว ชวนียืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เธอได้แต่อ้าปากค้างตาโต "คุณ…...คุณรู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่หรือเปล่า" ชวนียิ้มแห้ง "เทพ!คุณอย่าล้อเล่นได้ไหม?มันไม่ตลกเลยนะ…...คุณจะรักมันได้ยังไงกัน?คุณอย่าลืมสิว่าเขาเป็น……" "ผมไม่ได้ลืม" ธนเทพหันหน้าไปสบตาชวนี "ผมรู้ว่าเขาเป็นลูกสาวของใคร ผมไม่คิดจะล้มเลิกแผนนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ในใจของผมก็มีแต่เขาคนเดียว……" ธนเทพชี้นิ้วไปที่หัวของตัวเอง "ทุกความรู้สึกของเขา รอยยิ้มของเขามันฝังลึกเข้าไปในสมองของผม ผมพยายามที่จะไล่มันออกไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล ผมลบเขาออกจากสมองของผมไม่ได้จริงๆ" ในทางกลับกัน เขาโกรธ เขาเกลียด!และเขาก็ไม่เคยลืมคำสัญญาของตัวเอง แต่…...ผู้หญิงคนนี้กลับทำให้เขาไขว้เขวได้อย่างง่ายดาย! เขารู้สึกว่าตัวเองมันใช้ไม่ได้จริงๆ! "แล้วฉันล่ะ?!" ชวนีตะโกนเสียงดัง "คุณเอาฉันไปไว้ไหน?คุณเคยบอกว่ารักฉัน จะแต่งงานกับฉัน คำพวกนั้นคุณลืมไปหมดแล้วหรอ?คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?!"