ตอนที่ 81 เป็นห่วงก็บอกตรงๆสิ（2）

ต๭นที่ 81 เป็นห่วงก็บอกตรงๆสิ（1） เวลาผ่านไปนานมาก ทั้งคู่ก็ยังไม่มีใครพูดกับใครก่อน สุดท้ายเศวยาก็เผลอหัวเราะออกมา "ท่านรองคะ จะกรุณาสั่งให้ฉันนั่งลงได้หรือยังคะ? พอดีฉันมีแผลที่เท้ายืนนานไม่ได้ค่ะ" พูดจบ นินัทธ์ก็มีท่าทีตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงทำหน้าเย็นชาเหมือนเดิม เขาถามออกไปว่า "เพราะเขาอีกแล้วหรอ?" เศวยาเงียบ นินัทธ์เริ่มขมวดคิ้วและกำลังจะหันกลับไปมอง แต่ก็โดนเศวยากอดเอวเขาไว้แทน นินัทธ์ตกใจจนยืนนิ่ง เศวยาค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แผ่นหลังของเขาแล้วพูดขึ้นว่า "ตาบ้า!เป็นห่วงก็บอกสิ จะมาทำหน้านิ่งทำไมกัน?ฉันไม่ชอบที่ไหนเป็นแบบนี้เลย ไม่เหมาะกับนายเลยสักนิด" นินัทธ์พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง สักพักเขาก็พูดเย้ยขึ้น "ผู้หญิงที่มีกลิ่นของผู้ชายคนอื่น ทำไมผมต้องเป็นห่วงด้วย?" เศวยาถอนหายใจแล้วปล่อยมือออก แววตาของนินัทธ์เริ่มลังเล เขาแอบเสียดายเล็กน้อย แต่ในระหว่างนั้นเอง เศวยาก็อ้อมไปยืนข้างหน้าเขาแทน ส่วนนินัทธ์ก็แค่นั่งมองเธออยู่นิ่งๆ ภายใต้การจ้องมองของเขา เศวยาค่อยๆถอดเสื้อของตัวเองออกทีละตัว….. นินัทธ์ตกใจจนทำตัวไม่ถูก "นายรู้จักหัวหอมไหม? มันมีเปลือกห่อหุ้มอยู่หลายชั้น เวลาที่ปลอกถึงชั้นสุดท้าย นายก็อาจจะคิดว่ามันไม่มีหัวใจ สิ่งที่มันมีให้ก็มีแต่น้ำตา…..แต่ถึงจะเป็นน้ำตา ฉันก็อยากจะให้นายได้รู้ว่านี่คือสิ่งเดียวที่ฉันมีให้นาย" ระหว่างที่นินัทธ์กำลังตกใจ เศวยาก็ได้ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด เหลือเพียงเธอที่ยืนเปลือยกายต่อหน้าเขา ราวกับเด็กแรกเกิด แต่ก็มีเสน่ห์ยั่วยวนเหมือนกุหลาบที่เบ่งบาน แม้ว่าเธอจะเขินอายจนหน้าแดง แต่เธอก็ไม่หวั่น เธอมองจ้องไปที่เขา แล้วยื่นมือไปดึงมือเขามานาบไว้บนอกของเธอ พูดช้าๆชัดๆทีละคำ "ไม่เคยมีกลิ่นของใคร มีแต่ของนายเท่านั้น" เนื้อสัมผัสใต้ฝ่ามือคู่นั้น ทั้งเนียนทั้งนุ่มชวนหลงไหลเหลือเกิน สายตาของนินัทธ์บ่งบอกถึงความตกใจ เขานั่งตัวแข็งทื่อ ทั้งงุนงง ทั้งสงสัยและไม่เข้าใจ…… เศวยาเดินเข้าไปโอบเอวเขา เธอแบกร่างที่สั่นเล็กน้อยของเธอซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขา "ฉันไม่สน นายแกะกล่องแล้ว ดูก็ดูแล้ว จับก็จับแล้ว ไม่อนุญาตให้ส่งคืน!" นินัทธ์ยืนอึ้งอยู่กับที่ รำลึกสายตาลังเลของเขามองไปที่เธอ เศวยาเงยหน้ามองเขาแล้วกอดเขาแน่นเข้าไปอีก "ตาบ้า!นายมันตาบ้า! เป็นตาบ้าที่ไม่ยอมเชื่อใจฉัน!" ความลังเลทั้งหลายในแววตาของเขาเริ่มจางไปจนหมด เขามองเธอ มองร่างกายที่ไม่มีอะไรปกปิดของเธอ เขาขยับปากเล็กน้อยแล้วกลืนน้ำลายลงคอไป และในตอนนั้นเอง ได้มีคนเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาทันที "ท่านรองครับ ผมแก้เสร็จแล้ว……" เศวยาตกใจรีบซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของนินัทธ์ทันที นินัทธ์ที่เพิ่งตั้งสติได้ก็รีบโอบกอดเธอ ใช้ร่างกายของตัวเองวางเธอไว้แล้วตะคอกเสียงดังว่า "ไสหัวออกไปซะ!" ธนบดีตกใจจนไม่ทันได้มองอะไรทั้งนั้น พูดแค่ว่า "ขอโทษครับ" แล้วรีบปิดประตูลงทันที "เกิดอะไรขึ้น?" พนิตถาม ธนบดีหน้าซีด ปากก็สั่น "จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ท่านรองดูเป็นบ้า เหมือนจะกินคนยังไงอย่างนั้นแหละ!" พอพนิตครุ่นคิดไปพักนึงก็หัวเราะออกมาแล้วตบไหล่ธนบดีเบาๆ แถมยังเรทตามองเข้าไปในห้องของนินัทธ์ด้วย "นายก็เข้าไป โดยไม่ดูเวลาซะเลย" ในห้องทำงานของนินัทธ์ เศวยาชะโงกหัวออกไปมอง พอเห็นว่าไม่มีใครเธอจึงโล่งอก เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังกอดเธออยู่ มีของเขาน่าอยู่บนหลังของเธอ เธอยิ้มได้ใจเล็กน้อย "เขาไปหรือยัง?" เศวยาแกล้งถาม สักพักนินัทธ์ก็ตอบกลับมาเหมือนเพิ่งตั้งสติได้ "ไปแล้ว" เสียงของเขาเบาจนทำให้คนฟังไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ "เห้อ~~" เศวยาซุกตัวลึกเข้าไปอีกไม่ยอมออกจากตัวเขา แล้วพูดกระซิบข้างหูเขาว่า "ฉันปวดเท้า……" สายตาของนินัทธ์มองไปตามที่เศวยาพูด เห็นเพียงผ้าพันแผลที่ซึมไปด้วยเลือด เขาจึงรีบอุ้มเธอเดินไปบนโซฟา เศวยาตกใจรีบเอามือปิดส่วนสำคัญในร่างกายทันที หน้าของเธอแดงจนแทบจะกลายเป็นสีเลือด ในใจก็แอบน้อยใจนินัทธ์ไปกว่าร้อยรอบแล้ว เธอทำขนาดนี้แล้ว ถ้าเขายังไม่สนใจเธออีก เธอคงต้องเปิดกะโหลกของเขาออกมาดูว่าในสมองของเขามีเต้าหู้หรือเศษสมองกันแน่! เพราะวางเธอลงบนโซฟา เขาก็มองร่างอมชมพูของเธอ เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหายใจแรงขึ้น เขาเรียกหันกลับไปคว้าเสื้อคลุมของตัวเองมาเป็นร่างกายเธอแล้วพูดไปว่า "รอผมอยู่ตรงนี้แหละ" แล้วเดินออกไปทันที เศวยาที่นอนอยู่บนโซฟา ก็แอบดมกลิ่นอายของนินัทธ์จากเสื้อคลุมของเขา สักพักหน้าของเธอก็แดงขึ้นไปเรื่อยๆ เธอซุกตัวเข้าไปในเสื้อคลุมเหมือนกับที่สุดเข้าอ้อมกอดของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมพูดอะไร แต่เธอก็รู้ดีว่านินัทธ์ไม่มีวันทิ้งเธอไว้แน่ๆ นินัทธ์คนเดิมของเธอกลับมาแล้ว เธอหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า…… พอนินัทธ์กลับมาพร้อมกับกล่องยา ก็เห็นว่าผู้หญิงตัวเล็กบนโซฟากลับหลับไปทั้งที่ยังคลุมแค่เสื้อคลุมของเขา! อัพเดทครั้งหน้า วันที่2 ก.พ. 2020