ตอนที่ 6 หยอกเย้า

ต๭นที่ 6 หยอกเย้า ในคำพูดนั้น เต็มไปด้วยคำพูดหยอก เหยาเซิงเงยหน้าขึ้น จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ชายหนุ่มผู้นี้ มีคิ้วและดวงตาที่ประณีตและสง่างามจนน่าตื่นตะลึง ยากที่จะอดใจไม่ให้ขึ้นไปสัมผัสคิ้วและดวงตาคู่นั้น งดงามจนยากที่จะมีใครเทียบไม่ว่าจะเป็นของจริงหรือไม่ก็ตาม แต่ชายหนุ่มหน้าตาดีผู้นี้ สำหรับเธอแล้ว เป็นเพียงคนแปลกหน้าก็เท่านั้น เธอไม่คุ้นชินกับการถูกโอบกอดนัก เหยาเซิงคิ้วขมวด แล้วพลิกตัวออกมา ตอนที่กำลังจะเอ่ยปากด่าทอ เสียงฝีเท้าก็ขยับเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ตอนที่กำลังจะด่าทอ เสียงฝีเท้าก็กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และได้มีเสียงดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มนั้น “ข้าให้สาวใช้มาเรียกคุณหนูใหญ่แล้วมิใช่รึ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงได้ช้าถึงเพียงนี้ ไม่แค่ให้แขกที่สำคัญต้องมารอนางแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่ข้าเริ่มกังวลแล้วว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนางหรือไม่...” น้ำเสียงที่อ่อนโยนนี้ เมื่อเหยาเซิงได้ยินมัน ร่างกายก็สั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับกำลังกลัว ตื่นตระหนก ตื่นตกใจจนสั่นกลัวอย่างห้ามไม่ได้ ทะเลของความทรงจำที่ยุ่งเหยิง เริ่มไหลทะลักเข้ามาในหัวของเธอ เจ้าของร่างที่เธอมาอยู่มีนามว่าคังเสว่มี่ บุตรสาวนอกสมรสคนโตแห่งตำหนักอ๋องคัง ตั้งแต่เด็กคังเสว่มี่เป็นคนเงียบขรึม ไม่สนใจผู้อื่น ไม่ชอบการพูด และไม่สนทนากับใด ไม่ชอบมีการปฏิสัมพันธ์ทางกายกับใคร มักจะอยู่เพียงตัวคนเดียวราวกับคนปัญญาอ่อน แต่เมื่อสำรวจเข้าไปในความทรงจำ เหยาเซิงก็ได้รู้ว่าเด็กสาวที่ชื่อคังเสว่มี่คนนี้ แต่ก็มีความสามารถที่น่าจดจำไม่แพ้เธอเลย ถึงแม้จะไม่คลุกคลีกับผู้คน และไม่สามารถเข้าร่วมงานสังคมได้ แต่กลับชื่นชอบที่จะเล่าเรียน ภายในหัวนั้นมีแหล่งความรู้ขนาดใหญ่ นั่นทำให้เหยาเซิงรู้สึกตื่นตะลึง แต่ในยุคปัจจุบัน นอกจากเรียนแล้ว เธอยังออกไปหาเงิน และเข้าร่วมกิจกรรมกับสังคม แต่คังเสว่มี่ ไม่เคยว่อกแว่กจิตใจให้กับเรื่องอื่นเลย เมื่อนำมารวมกัน เหยาเซิงพอจะรับรู้แล้ว คังเสว่มี่ป่วยอยู่ ในยุคปัจจุบัน เรียกว่าโรคออทิซึม จากในความทรงจำและที่ได้เล่าเรียนมา จะมีพรสวรรค์มากกว่าคนทั่วไป เด็กคนนี้ หากได้รับความเอาใจใส่จากคนในครอบครัว บางทีอาจจะกลายเป็นนักวิชาที่หาจับตัวได้ยากก็เป็นได้ มุมปากของเหยาเซิงโค้งขึ้นแสดงให้เห็นว่ากำลังรู้สึกขบขัน เพราะเกิดในบ้านผู้ลากมากดี และยังมีฐานะที่สูงส่ง จึงได้รับงานสมรสที่สมเกียรติ ราชวงศ์ฉีเทียนสถาปนามาแล้วสองรัชสมัย องค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบันและท่านอ๋องคังเคยสู้รบแบบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา เมื่อสถาปนาราชวงศ์ขึ้น องค์จักรพรรดิได้ไล่เสนาบดีคนเก่าออก และได้แต่งตั้งให้คนใหม่ขึ้นพร้อมกับมอบตำหนักให้ ในตอนที่พระราชนัดดายังไม่ประสูติ ก็ได้กล่าวถึงการหมั้นหมายไว้ก่อนแล้ว ใครจะไปรู้กันว่าพระมเหสีของท่านอ๋องคังจะคลอดลูกแฝด และหนึ่งในเด็กแฝดที่เป็นเด็กผู้หญิงก็คือคังเสว่มี่ เกิดในครอบครัวที่มีฐานะสูงส่ง และยังได้การสมรสที่เป็นที่อิจฉาของคนทั่วแผ่นดิน แต่เมื่อลืมตาดูโลก กลายเป็นเด็กสาวที่ไม่พูดและไม่ฉลาด จึงเป็นที่ขัดตาของใครหลายๆคน คังเสว่มี่เป็นเด็กสาวที่หลับหูหลับตา และยึดถือ “หูตาเอาไปไร่ ใส่ใจแค่การอ่านหนังสือก็พอ” จึงไม่ต่อต้านและไม่ให้ความสนใจใดใดกับการสมรสครั้งนี้แม้แต่น้อย แต่หากได้สมรสกับองค์รัชทายาท แล้วถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นพระมเหสีขององค์รัชทายาท กลายเป็นมารดาแห่งแผ่นดิน ด้วยตำแหน่งที่ทรงอำนาจ เธอจึงกลายเป็นที่ขัดหูขัดตา เรียบเรียงทั้งหมดเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว เหยาเซิงดึงสติกลับมา ก็พบว่ามือของชายหนุ่มยังคงอยู่ที่เอวของเธอดั่งเก่า คิ้วขมวด แล้วจ้องใบหน้าหยกของชายหนุ่ม “มือของเจ้าทากาวไว้อย่างนั้นรึ” “หือ” ชายเสื้อม่วงยักคิ้วหลิ่วตา แต่ฝ่ามือกลับไม่ขยับออกแม้แต่นิด ราวกับไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เธอกำลังจะสื่อ จึงแค่นเสียงในลำคอด้วยความสงสัย ช่างเป็นบุคคลที่แปลกเสียจริง การกอดเธอไว้มันทำให้รู้สึกดีถึงเพียงนั้นเลยรึ ท่าทางเช่นนี้นอกจากได้กอดเอวเธอ ยังมีประโยชน์อะไรอีกอย่างนั้นรึ ในที่สุดชายหนุ่มชุดม่วงก็ได้เห็นเด็กสาวหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาสุกสกาวกำลังแสดงออกว่าเริ่มหมดความอดทน ราวกับมีหมอกควันบางๆปกคลุมเอาไว้ “หากมันไม่ได้ถูกทากาวไว้ เจ้าจะช่วยเอามือของเจ้า ออกจากเอวของข้าได้หรือไม่”