ตอนที่ 50 ร้านอาหารจุ้ยเซียน

ต๭นที่ 50 ร้านอาหารจุ้ยเซียน เพราะความเคยชิน มือเท้าของชวนหลันจึงได้คล่องแคล่ว การเคลื่อนไหวที่คุ้นเคย ไม่นานก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนั้นให้แก่นางได้ หลังจากนั้น ก็จูงคังเสว่มี่มาตรงหน้ากระจก แล้วก็ใช้หวีเกล้ามวยที่แลดูงดงามขึ้นไปอีกขั้น คังแสว่มี่มองตัวเองที่อยู่ในกระจกอย่างพึงพอใจ สดใสและไม่สูญสิ้นชีวิตชีวาอีกแล้ว นี่เป็นการแต่งชุดสมัยโบราณครั้งแรก ไม่เลวเลย！ นางกางนิ้วออกมาดีด แล้วตะโกนขึ้นว่า : “ไปกันเถอะ！” ถนนหนทางในสมัยโบราณไม่เหมือนกับถนนในปัจจุบัน มีการปูด้วยหินแผ่นใหญ่หลายๆก้อน ภายใต้แสงอาทิตย์ ได้เผยให้เห็นสไตล์โบราณและความชุ่มชื่นอย่างชัดเจน “คุณหนู เราจะไปไหนกันหรือเพคะ?” เมื่อออกมาจากตำหนักอ๋องคัง ก็เดินไปทางถนนที่สลับซับซ้อน ในระหว่างทางไม่ถือว่าไกลมากนัก แต่ตลอดเส้นทาง ชวนหลันไม่เห็นคังเสว่มี่จะซื้อสิ่งใดเลย และก็ไม่เห็นว่างจะเสวยสิ่งใดด้วย จึงได้ก่อเกิดความสงสัยขึ้นภายในใจ คังเสว่มี่มองซ้ายและขวา ที่นางออกมาในวันนี้ ย่อมมีจุดมุ่งหมายอย่างแน่นอน จุดมุ่งหมายนี้ ยังไม่ใช่ความปรารถนาที่คังเสว่มี่พูดออกมาเพราะเป็นเจ้าของร่างแต่อย่างใด เดิมทีนางไม่ได้สนใจนัก ถึงอย่างไรมันก็เป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่ายอยู่แล้ว ตั้งแต่ไหนแต่ไร นางคิดแค่ว่าตัวเองกังวลมากเกินไป จึงได้ทำความฝันเช่นนี้ โดยที่ไม่ได้จริงจังอะไร สามวันมานี้ นางมักจะมีคนเข้ามาในความฝันอยู่ทุกคืน นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ดังนั้นที่นางตัดสินใจออกมาในวันนี้ นั้นก็เป็นเพราะว่าจะมาทำให้ความปรารถนาบังเกิดผลขึ้น จะพูดยังไงดีละ ก็คือครอบครองเปลือกนอของครอบครัว ยุ่งยากก็ยุ่งยากแหละ แต่ยังไงก็ต้องช่วย “อย่างรีบร้อน เราใหล้จะถึงจุดมุ่งหมายแล้ว！” “คุณหนู ท่านยังปกปิดเป็นความลับอีกหรือเพคะ ท่านบอกชวนหลันหน่อยสิเพคะว่าเราจะไปที่ไหนกัน！” ชวนหลันอดที่จะอยากรู้ไม่ได้ จึงได้คะยั้นคะยอให้คังเสว่มี่พูดออกมา คังเสว่มี่จึงได้ขมวดปมคิ้ว “ถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละหน่า！” เมื่อเห็นท่าทางจับของชวนหลัน คังเสว่มี่จึงได้หัวเราะออกมา สาวใช้ตัวน้อยผู้นี้มีนิสัยที่รีบร้อนเสียจริง ต้องขัดเกลามากขึ้นยิ่งดี จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง เมื่อผ่านถนนเส้นหนึ่ง คังเสว่มี่ขึงได้หยุดลง แล้วยกนิ้วชี้ไปทางด้านหน้า “ดูเร็ว นั้นเป็นสถานที่ที่เราจะไปในวันนี้！” ชวนหลันคาดเดาต่างๆนานามาตลอดทาง คิดแต่ว่าเราจะไปสถานที่แห่งไหนกัน ถึงได้ปกปิดเป็นความลับเช่นนี้ แต่บัดนี้ความลับก็ได้ถูกเปิดเผยแล้ว นางมองไปตามนิ้วนี้ด้วยความกระตือรือร้น ดวงตาทั้งสองข้าจึงได้ตาส่อนทันใด พร้อมกับอ้าปากกว้างยิ่งกว่าไข่ห่านเสียอีก “คุณหนู คาดไม่ถึงว่าท่านจะมาที่ร้านอาหารจุ้ยเซียน！” ประตูบานนี้ได้ประดับตกแต่งอย่างงดงาม สีสันสวยวิจิตรตระการตา ดูเหมือนจะดูหรูหรามากทีเดียว สถานที่นี่เรียกว่า “ร้านอาหารจุ้ยเซียน” เป็นที่ชุมนุมเสพสุขของเหล่าบุรุษในตำนาน มีชื่อเรียกว่า “ซ่อง” คังเสว่มี่พยักหน้าอย่างจริงจัง สีหน้าเคร่งขรึม “ข้ารู้” “ท่าน ท่านมาร้านอาหารจุ้ยเซียนทำไมหรือเพคะ คุณหนู ที่แห่งนี้ ท่าน ท่าน ท่านเข้าไปไม่ได้นะเพคะ” ชวนหลันมองไปทางป้ายหน้าร้านที่มีผ้าโปร่งสีแดงปกคลุมอยู่อีกครั้งด้วยสีหน้าซีดเซียว คังเสว่มี่มองไปตามขึ้นไป นางมาทำไมที่นี่นะเหรอ！ หากไม่ใช่เพราะว่าเจ้าของร่างเดิมไม่คะยั้นคะยอนางในความฝันละก็ นางก็ไม่มีวันมาในสถานที่ที่เช่นนี้หรอก ซ่องในสมัยโบราณและในปัจจุบันไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง ทุกคนเปิดให้บริการอย่างเปิดเผย โดยที่ได้รับการคุ้มครองจากราชการ ไม่ว่าจะขายตัวค้าประเวณี ก็ดี หรือว่าจะเป็นนางโลมชั้นแนวหน้า ก็มีชื่อเสียงที่โดดเด่นทั้งนั้น ในตอนที่แฝงตัวเข้าไปในตอนแรก เพื่อให้สอดคล้องกับธุรกิจ นางยังเคยแต่งหน้าหนักๆ แล้วดำดิ่งอยู่กับแสงสีเสียงเป็นเวลากว่างครึ่งปี ถึงแม้ว่าปฏิบัติการจะลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่สถานที่ที่สกปรกโสมมเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะเรื่องในวันนี้ คังเสว่มี่ไม่มีทางเข้าไปข้างในอย่างแน่นอน