ตอนที่ 70 เมียน้อยในสมัยโบราณ

ต๭นที่ 70 เมียน้อยในสมัยโบราณ ดูเหมือนว่าสาวงามหั้นตั้นผู้นี้ เป็นคนรักผู้โปรดปรานข้างกายขององค์ชายหก ดูเหมือนว่าเป็นเมียน้อยนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่สุดในปัจจุบันนี้ คอยช่วยจัดการธุรกิจค้าขายอยู่ด้านนอก เพราะมีความสามารถ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพูดคุยอยู่ข้างกายของบุรุษ นึกไม่ถึงว่า ในสมัยโบราณ การเป็นคนรักกันย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย คนเรานอกจากความงดงามดั่งดอกไม้แล้ว ก็ยังต้องมีความเป็นศิลปินอีกด้วย มิน่าละเมื่อสักครู่หั้นตั้นถึงได้กล้าพูดเรื่องสัญญาได้อย่างหยิ่งผยองว่าจะไม่ให้ซ่องทั่วทั้งเมืองหลวงต้อนรับคังวี่จิ่นอีก ที่แท้ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่มีผู้อุปถัมภ์อยู่เบื้องหลังนี่เอง องค์ชายหก เถ้าแก่ในเมืองหลวงคนไหนจะไม่ไว้หน้าเขากันละ คังเสว่มี่ทอดถอนใจออกมา โดยที่ไม่นึกถึงเรื่องนี้อีก จากนั้นก็เชิดคางไปทางคังวี่จิ่นที่กำลังโศกเศร้าเสียใจอยู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาราวกับดวงจันทร์ที่สว่างสดใส： “เอาละ ตราบใดที่มีทักษะความสามารถทางด้านกังฟูลึกล้ำ แค่เพียงตั้งใจก็สามารถสำเร็จได้ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเจ้าและพระชายาในอนาคต ไปกันเถอะ กลับตำหนักกัน！” เมื่อลงมาถึงด้านล่าง ชวนหลันที่นั่งยองๆอยู่หน้าบันได กำลังถือหญ้าที่ไม่รู้ไปเก็ยมาจากที่ไหนไว้อยู่กำหนึ่ง ปัดเวียนวนไปมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อได่ยินเสียงเดินมาจากด้านหลัง จึงได้หันไปมอง ก่อนจะตะโกนขึ้นว่า : “คุณหนู หาซื่อจื่อเจอหรือไม่เพคะ?” “หาเจอแล้ว！” คังเสว่มี่ยิ้มตาหยีพร้อมกับชี้ไปทางด้านหลัง “อยู่นี่ วันนี้ซื่อจื่อจะกลับตำหนักกับเรา” ใบหน้าของชวนหลันเต็มไปด้วยความดีใจ โดยยังไม่ลืมที่จะโค้งทำความเคารพต่อคังวี่จิ่น “หม่อมฉันขอน้อมกายทำความเคารพเพคะ” จิตใจของคังเสว่มี่มัวหมองมาก หนังตาตก ไม่มองชวนหลัน ใบหน้าปรากฏสีหน้าลำบากใจ คังเสว่มี่ไม่สนใจเขา จึงให้ชวนหลันเดินไปกับนาง เด็กที่เพิ่งหย่านมแม่ย่อมต่อต้านเป็นธรรมดา เดี๋ยวนานวันเข้าก็ดีขึ้นเอง เมื่อเหยียบย้ำไปบนประตูของร้านอาหารจุ้ยเซียน คังเสว่มี่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ยื่นมือออกไปบังแสงแดดของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา ก่อนจะเกิดอาการวิงเวียน อานุภาพของดวงอาทิตย์ในสมัยโบราณไม่ด้อยไปกว่าปัจจุบันเลยจริงๆ ดวงอาทิตย์ใหญ่ขนาดนี้ ต้องเรียกรถม้ากลับไปสัก 2 คัน เมื่อคังเสว่มี่คิดได้ จึงได้หันไปมองคังวี่จิ่น ก่อนเงยหน้าขึ้นไปถามว่า : “เจ้านั่งรถม้ามาไหม?” คังวี่จิ่นพยักหน้า แล้วชี้ไปยังลานโล่งที่อยู่ด้านหน้า “รถม้าจอดอยู่นั้น ชวนหลัน เจ้าไปเรียกคนมาให้นำรถม้ามาเร็ว” หากเดินกลับไป คนจำนวนมากต้องเห็นว่าคังเสว่มี่อยู่ที่นี่อย่างแน่นอน ให่รีบไปเรียกรถม้ามาดีแล้ว ชวนหลันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็โค้งตัวแล้วพูดว่า : “เพคะ ซื่อจื่อ” จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปด้านหน้าทันที เมื่อคังวี่จิ่นออกมาจากห้องยิ่งเยว่ คังเสว่มี่ที่กำลังครุ่นคิดก็พูดประโยคนี้พอดี จนกระทั่งออกมาจากร้านอาหารจุ้ยเซียน ความสว่างไสวก็ปรากฏขึ้นมาในหัวสมอง และเข้าใจความหมายของประโยคนั้นในทันที ดวงตาจึงได้ถลนราวกับจะออกมาจากเบ้า ก่อนตะโกนออกไปด้วยความโกรธเคือง : “เวลาอยู่บ้านเจ้าคิดเรื่องอะไรในทุกวันบ้าง ? เด็กสาวคนหนึ่ง ทำไมถึงได้พูด “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” ประโยคหยาบคายเช่นนี้ออกมา！” ปฏิกิริยาตอบรับช้า ตอนนี้เพิ่งเข้าใจ คังเสว่มี่เบะปาก ก่อนจะเชิดคางโดยไม่สนใจเขา เหล่าบุรุษไปทำเรื่อง “หยาบคาย” เช่นนั้นในร้านอาหารจุ้ยเซียน ไม่อนุญาตให้นางพูดประโยคนี้ หึ！ ชวนหลันหันกลับมาด้วยเสียงขู่ เมื่อเห็นซื่อจื่อที่มีใบหน้าเรียบเฉย แสดงท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หลายปีมานี้ ซึ่งความสัมพันธ์ของจื่อและคุณหนูไม่เหมือนกับพี่น้องที่สนิทกัน หลายสิบปีพูดกันไม่กี่ประโยค หากความสัมพันธ์ของซื่อจื่อและคุณหนูเป็นเหมือนพี่น้องคนอื่นๆในตำหนัก ดูแลซึ่งกันและกัน คุณหนูผู้มีสติปัญญาเช่นนี้ หากวันข้างคนที่ไม่มีสายตากว้างไกลเหล่านั้นยังคิดรังแกคุณหนูอีก จะต้องไตร่ตรองแล้วไตร่ตรองอีก แต่ทั้งสองคนที่ไม่ได้พูดคุยกันมาหลายปี วันนี้คุณหนูสามารถโน้มน้าวซื่อจื่อกลับตำหนักได้ ซื่อจื่อก็ตอบตกลงในชั่วพริบตาเดียว