ตอนที่86กลุ่มควบคุมศพ

ต๭นที่86กลุ่มควบคุมศพ แย่แล้ว！ ใจฉันสั่นมือรีบเอื้อมไปคว้าปลาหยินน้อยอย่างรวดเร็ว แต่มือของฉันเป็นเพียงภาพลวงตาในจิตใต้สำนึกเท่านั้นไม่มีทักษะใดๆยิ้งไปกว่านั้นปลาหยินน้อยเป็นเจ้าของที่นี่ถ้าหากมันไม่ต้องารต่อให้ฉันมีสิบมือก็จับมันไม่ได้！ ในพริบตามันแวกว่ายเข้าไปในกระแสพายุวนของพลังความโกรธรวมเป็นหนึ่งกับพลังความโกรธนั่น และเพราะการปรากฏตัวของปลาหยินน้อยความสามารถในการรับรู้ที่ดีมากเป็นพิเศษก็กลับมาในร่างกายฉันอีกครั้งเห็นได้ชัดว่าพลังหยินในร่างกายฉันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปแต่เดิมที่หนาวเย็นตอนนี้เป็นเหมือนของมีคมอย่างอธิบายไม่ถูก ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจนจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไรแต่มันคือการฆาตกรรมที่รุนแรง ฉันมองดูแก๊สนั้นค่อยๆกินปลาหยินน้อยของฉันเข้าไปเหมือนกับที่ปีศาจกำลังครอบครองร่างของฉันหัวใจของฉันก็ถูกกลืนกินเข้าไปทีละน้อยๆ ในความสิ้นหวังของฉันมีความคิดอยากฆ่าตัวตายขึ้นมาและในตอนนั้นเองก็มีเสียงเจียวเซียนดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง“นี่คิดอยากตายแล้วเหรอ？ไม่อยากหาเจ้าเซียวเหย่แล้วเหรอ？” “จนตอนนี้แล้วฉันจะหาเขาเจอได้อย่างไรฉันอยากตายฉันไม่อยากถูกคนอื่นควบคุมแล้วกลายเป็นปีศาจ！”ฉันเกือบจะตะคอกออกมาดังๆแต่เสียงของฉันเต็มไปด้วยความมืดมนและความสิ้นหวัง “ไม่ได้ร่างกายของเธอทำให้ฉันเป็นอมตะจะตายได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้นฉันยังไม่ได้แก้แค้นเตาหมันที่ฆ่าผู้หญิงนั่นเธอคอยช่วยฉันหน่อยฉันสามารถกินภูตผีได้พลังความโกรธนี่ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว！”เจียวเซียนพูด พูดจบร่องรอบบยข้อมูลฉันก็สั่นมันไม่ได้กระโดดปรากฎตัวออกมาแต่กลับไปตามแขนเจาะผ่านเข้าไปในร่างกายของฉัน หลังจากนั้นไม่นานความคิดในส้างดันเถียนก็ปรากฏเป็นงูสีดำตัวเล็กเลื้อยผ่านไปนั้นคือเจียวเซียน！ มันแลบลิ้นหมายความว่าพร้อมที่จะโจมตีและด้านหน้าของมันคือพลังความโกรธที่กำลังกลืนกินปลาหยินน้อย หลังจากที่ปลาหยินน้อยเห็นเจียวเซียนทันใดนั้นการกลืนกินของพลังความโกรธก็หยุดลงทันทีหางดุ๊กดิ๊กกำลังว่ายเข้ามาประจันหน้าเจียวเซียนอย่างตาต่อตาฟันต่อฟันแม้จะมีแรงเหลือน้อยก็ไม่ยอมแพ้ ทั้งสองเผชิญหน้าเข้าหากันแต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ฉันมาดูจากด้านข้างกังวลเป็นบ้ากลัวปลาหยินน้อยได้รับบาดเจ็บและยิ่งกลัวว่าเจียวเซียนจะไม่สามารถเอาชนะปลาหยินน้อยได้ เวลาในตอนนี้ราวกับถูกแช่แข็งเมื่อมองให้ละเอียดฉันสังเกตเห็นปลาหยินน้อยไม่ขยับตัวแท้จริงแล้วที่เหงือกกำลังหายใจอย่างรีบเร่งเหมือนกำลังสะสมพลัง ขณะที่มันหายใจหยินรอบข้างมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆในขณะเดียวกันพลังความโกรธที่เพิ่งดูดซับไปเมื่อครู่นี้ก็ดูเหมือนช่วยกระตุ้นมันด้วยก่อตัวเป็นรูปหยดน้ำล้อมรอบนั่นเป็นภาพที่แปลกมากราวกับว่าหยดน้ำลอยอยู่ในอากาศเป็นพลังที่น่ากลัวมาก ทันใดนั้นฉันก็เกิดเป็นห่วงเจียวเซียนขึ้นมา ขณะที่ฉันกำลังเป็นห่วงอยู่นั้นจู่ๆสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปปลาหยินน้อยที่น่าจะสะสมพลังเพียงพอแล้วส่งเสียงร้องลั่นร่างกายขยายตัวอย่างรวดเร็วเหมือนปลาปักเป้าเมื่อถูกกระตุ้นมีหนามสีดำทั่วร่างกายมันแกว่งหางพุ่งเข้าไปหาเจียวเซียนอย่างรวดเร็ว เจียวเซียนยังคงไม่ขยับราวกับว่าหลับอยู่อย่างไรอย่างนั้น หัวใจฉันแทบจะโดดออกมาฉันแทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปปลุกเจียวเซียนในพริบตาเดียวปลาหยินน้อยก็อยู่ตรงหน้าเจียวเซียนตอนนี้หนามสีดำแทงเข้าไปในตัวของเจียวเซียน เมื่อที่หนามสีดำแทงเข้าไปในตัวเจียวเซียนเจียวเซียนที่อยู่นิ่งมาตลอดก็ขยับในที่สุด！ หางขนาดใหญ่ของมันกระแทกเข้ากับปลาหยินน้อยอย่างรุนแรงฉันเห็นตางูที่ปิดสนิดของมันระเบิดเป็นแสงสีทอง ตรงกลางแสงสีทองนั่นฉันเห็นเหมือนกับเป็นเส้นบางๆนั่นเป็นสัญลักษณ์ตางูเส้นบางๆเผยความเหน็บหนาวออกมาเป็นเครื่องสังหาร！ ฉันเบาใจลงอย่างนี้ค่อยวางใจได้หน่อยแต่ยังไม่ทันได้ดีใจจู่ๆก็มีบางอย่างตีฉันอย่างรุนแรง กระดูกที่เจ็บนั้นไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นตำแหน่งไหนเหมือนว่ามีของบางอย่างฟาดฉันเข้าอย่างจัง ฉันเจ็บจนลงไปกลิ้งกับพื้นส่งเสียงร้องลั่นในพริบตาเดียวหางของเจียวเซียนก็กระแทกเข้าด้านข้างของปลาหยินน้อยเมื่อได้ยินเสียงร้องของฉันก็หันกลับมามองที่ฉัน ฉันแปลกใจหลังจากที่เจียวเซียนหยุดเคลื่อนไหวความเจ็บในร่างกายฉันก็หายไปและในตอนนั้นเองปลาหยินน้อยหันกลับมามันคำรามด้วยความโกรธพุ่งตัวเข้าไปหาเจียวเซียน เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้มันถูกเจียวเซียนทำให้โกรธร่างกายใหญ่ขึ้นเป็นสองเท่าหนามแหลมคมราวกับเข็ม ที่สำคัญไปกว่านั้นที่ร่างกายของมันล้อมรอบไปด้วยหยินสีดำขนาดใหญ่ทั้งตัวมันถูกห่อหุ้มไปด้วยหยินแค่ฉันเห็นหยินสีดำพวกนั้นก็แทบจะเข้าไปหาเจียวเซียนและรีบหนีโดยเร็วที่สุด แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมลึกๆฉันหวังว่าปลาหยินน้อยจะชนะฆ่าเจียวเซียนให้ได้ราวกับว่าตอนนี้จิตสำนึกของฉันจะเชื่อมโยงกับปลาหยินน้อยเข้าด้วยกัน ในพริบตาปลาหยินน้อยก็ชนเจียวเซียนเข้าอย่างแรงฉันสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดรุนแรงนั่นอีกครั้งแต่เพราะปลาหยินน้อยมีพลังหยินสีดำแพร่อยู่ทั่วทุกทิศทางฉันจึงไม่เห็นการต่อสู้เห็นเพียงแค่หมอกสีดำเคลื่อนไหวไม่หยุด ฉันเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆไม่รู้ตัวว่าร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อสงครามระหว่างเจียวเซียนและปลาหยินน้อยเปรียบเสมือนการต่อสู้ที่ยาวนานราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุด ส้างดันเถียนของฉันกลายเป็นสนามรบระหว่างพวกเขาและฉันก็เป็นเหมือนบ้านเก่าที่ถูกทำลายอย่างยับเยินถูกแยกส่วนที่ไม่มีแม้แต่โอกาสจะยืนหยัด ไม่นานนักฉันก็ไม่มีแรงแม้แต่ต่อสู้หรือร้องไห้ได้แต่นอนราบไปกับพื้นสูดลมหายใจเข้าประคองสติไปอย่างนั้น ราวกับว่าเนิ่นนานเป็นศตวรรษตรงข้ามมีเสียงอู้อี้ขึ้นหมอกสีดำจางออกไปฉันเห็นปลาหยินน้อยถูกเจียวเซียนกัดอย่างรุนแรงฟาดไปอีกด้านหนึ่ง ตอนนี้ปลาหยินน้อยเต็มไปด้วยรอยแผลหลังจากที่มันโดนฟาดก็ตกลงบนพื้นอย่างแรงต่อสู้ไปได้ไม่นานตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นเช่นเดียวกับฉันที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น แต่เจียวเซียนเองก็ไม่ได้ดูดีไปกว่าร่างกายถูกแทงจนเลือดไหลบนผิวงูเต็มไปด้วยรูเข็มขนาดเล็กแต่ก็เห็นไปชัดว่ามันชนะแล้วร่างกายส่วนไปมาแต่หัวงูยังคงยกสูงขึ้นราวกับกำลังประกาศชัยชนะ มันชนะแล้ว！ ช่วยฉันได้แล้ว！ ฉันดิ้นรนมาตลอดก็เพื่อจะดูผลลัพธ์นั่นเมื่อเห็นว่าเจียวเซียนชนะในที่สุดฉันก็ผ่อนคลายลงมาบ้างแต่ฉันไม่สามารถรองรับน้ำหนักได้อีกต่อไปทันใดนั้นหัวก็ตกลงสู่พื้น เมื่อฉันตื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงโบราณใบหน้ามืดมนของถังเยว่สะท้องในตาฉัน ฉันตกใจจนแทบจะกระโดดหนี เขายิ้มแจ่มใจตลอดเวลาผิวปากทำเลอะเทอะไม่เป็นระเบียบแม้จะเป็นช่วงเวลาที่จริงจังแต่ตอนนี้ใบหน้าของเขาเป็นใบหน้าที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา ตอนนี้ใบหน้าเคร่งขรึมของเขามีกลิ่นไอความเป็นเซียวเหย่อยู่บ้างแม้มันจะแย่กว่าตอนที่เซียวเหย่โกรธก็เถอะ ในที่สุดคนที่หัวเราะยิ้มกว้างจู่ๆก็โกรธขึ้นมาแน่นอนว่ามันน่ากลัวกว่าคนปกติทั่วไปโกรธสะอีก “ถัง.....”ฉันเอ่ยปากพูด ฉันยังไม่ทันได้พูดคำว่าเยว่ออกมาทันใดนั้นก็มีเสียงร้องฮือๆดังออกมาจากใต้เตียงดูเหมือนว่ากำลังขอความช่วยเหลือ ฉันเพิ่งเห็นว่าใต้เตียงโบราณนี้มีคนถูกจับมัดไว้อย่างแน่นหนาราวกับมัดบ๊ะจ่างอย่างไรอย่างนั้นแต่ใบหน้าของเขาบวมไปหมดตาทั้งสองข้างบวมเหมือนลูกวอลนัทเหลือเพียงช่องเล็กๆไว้มองผู้คนดั้งจมูกยุบเข้าไปและหักโดยสิ้นเชิง “นี่คือ......พนักงานชายคนนั้น！”ฉันจ้องไปที่ชายคนนั้นตั้งนานถึงค่อยตกใจอุทานออกมามองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อคนนั้นได้ยินเสียงของฉันก็รีบพยักหน้าอย่างบ้าคลั่งทันทีเห็นได้ฉันว่าฉันทายตัวตนเขาถูก แต่ว่าที่ปากของเขามีรองเท้ายัดอยู่เห็นได้ชัดเจนอีกว่าเป็นฝีมือถังเยว่พนันว่าเขาพูดไม่ออก ฉันทำใจเย็นหยิบรองเท้าในปากเขาออกถามเขา“แท้จริงแล้วคุณเป็นใครทำไมต้องทำร้ายฉันด้วยระหว่างเราสองคนมีความเกลียดชังอะไรกันแน่？” “ยังจะถามอะไรอีกรีบกำจัดมันเถอะ”ถังเยว่ที่อยู่ด้านข้างโกรธราวกับเม่นที่มีหนามแหลมพูดขึ้นทันที “เธอเธอยังฟื้นขึ้นมาได้อีกเหรอ？แล้วพลังความโกรธล่ะ？ทำไมเธอถึงไม่ถูกพลังความโกรธกัดกินล่ะ？เธอเอาชนะพลังความโกรธได้ยังไง？ชายคนนั้นไม่สนใจฉันราวกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดหลังจากที่พูดได้ก็ไม่หยุดถามคำถามนี้กับฉัน” การให้อภัยเป็นเพียงร่างรอยที่หลงเหลือในแววตาเขาฉันยังคงเห็นสีหน้าแววตาที่ตกตะลึงของเขาอยู่ฉันแทบไม่กล้าเชื่อ แต่ไม่ว่าเขาจะตกใจแค่ไหนตอนนี้ฉันตื่นขึ้นมาแล้ว ตอนนี้เสื้อของฉันซึมไปด้วยเหงื่อผมเผ้ายุ่งเหยิงดูได้ไม่ยากตอนที่เจียวเซียนต่อสู้อยู่กับปลาหยินน้อยร่างกายของฉันก็มีประสบการณ์การต่อสู้ที่รุนแรงแล้ว มิน่าละหน้าของถังเยว่ถึงได้มืดมนขนาดนี้ แต่ด้วยเหตุนี้ฉันถึงได้ค้นพบว่าพลังหยินของฉันได้กลับสู่สภาพบริสุทธิ๋เหมือนอย่างเดิมไม่มีร่องรอยของพลังความโกรธเลย แต่หยินปลาน้อยในส้างดันเถียนและเจียวเซียนต่างก็หายไปหายไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะตรวจดูร่างกายที่ได้รับบาดแผลเมื่อดูที่ข้อมือแล้วรอยสักของเจียวเซียนยังคงอยู่พูดให้ชัดๆก็คือมันยังอยุ่ในตัวฉันสำหรับปลาหยินน้อยนั้น......... แล้วค่อยว่ากัน ฉันหายใจเข้าลึกๆลุกจากเตียงโบราณลงเดิน ถังเยว่และเจิ้งเล่อเห็นว่าฉันจะลงจากเตียงต่างก็รีบเข้ามาช่วยฉันทันที ฉันผลักมือของพวกเขาออกหยิบมีดสั้นออกมาจากเทียนดี้เจี่ยนค่อยๆเดินเข้าไปหาชายคนนั้นจับที่คอของเขาพูดเสียงแข็ง“พูด！แท้จริงแล้วใครส่งคุณมาและตอนนี้เซียวเหย่อยู่ที่ไหน” เขามองมาที่ฉันอย่างคนโง่และยังคงตกใจอยู่อย่างนั้น ทันใดนั้นฉันใช้มีดสั้นแทงเข้าไปที่คอของเขาเลือดอุ่นๆทะลักออกมาทันทีสาดเต็มหน้าฉันไปหมด ฉันยกมือปาดเลือดบนหน้ายังคมมองไปที่เขา บางทีความเจ็บปวดอาจกระตุ้นให้เขารู้สึกตัวเมื่อเขากลับมาได้สติเมื่อเห็นใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยเลือดก็ร้องลั่นตะเกียกตะตายอย่างสิ้นหวังในขนณะเดียวกันก็พูดพึมพำ“ปล่อยฉันไปฉันไม่รู้เรื่องฉันไม่รู้จักเซียวเหย่และก็ไม่รู้เกี่ยวกับตาเฒ่าคนนั้นด้วย” “ตาเฒ่า？”ฉันตกใจใช้สมองคิดทบทวนอย่างรวดเร็วฉันจำไม่ได้ว่าเคยเป็นศัตรูกับชายชราที่ไหนถ้าจะบอกว่ามีคนเกลียดฉันก็น่าจะมีแค่กู่ซือนั่นเท่านั้นแหละ แต่ว่ากู่ซือตายไปแล้วหรือว่าเขากลายเป็นผีกลับมาแก้แค้น？ เมื่อคิดได้แบบนี้ก็น่าจะเป็นไปได้ทันใดนั้นเสียงของฉันก็ฟังดูเย็นชาขึ้นมาพูด“อย่างนั้นแล้วจริงๆคุณเป็นใครกันแน่แล้วตาเฒ่านั้นเจอกับคุณได้ยังไงเล่าให้ละเอียดล่ะฉันสามารถทำให้คุณตายอย่างเจ็บปวดได้นะ” “ฉัน..........”พนังงานชายคนนั้นหวาดกลัวกับความโหดร้ายของฉันเขากลืนน้ำลายลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูด“ฉันเป็นสาวกของกลุ่มควบคุมศพฉันจะบอกข้อมูลของตาเฒ่านั่นกับเธอเธออย่าฆ่าฉันไม่อย่างนั้นกลุ่มควบคุมศพทั้งหมดจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่เชื่อฉันแค่เธอยอมปล่อยฉันไปจากนี้ไปฉันจะไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายกับเธออีกยิ่งไปกว่านั้นฉันสามารถออกคำสั่งห้ามไม่ให้กลุ่มควบคุมศพทั้งหมดปราถนาร่างกายเธอได้ด้วย” เขาพูดดูเหมือนว่ามองเห็นความหวังของชีวิตเขากลืนน้ำลายบ่อยๆ แต่เขาหลอกล่อไม่ให้ฉันพูดทั้งยังเอาเรื่องของเซียวเหย่มาทำให้ฉันสับสนฉันไม่อยากปล่อยเขาไปจริงๆ ฉันยื่นมีดสั้นในมือไปข้างหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ในจุดที่ต่อรองได้รีบพูดในสิ่งที่ควรพูดออกมาถ้าฉันอารมณ์ดีบางทีอาจจะปล่อยคุณไปก็ได้”