ตอนที่88กลับไปที่สุสาน

ต๭นที่88กลับไปที่สุสาน ฉันรีบร้อนทันทีถ้าไม่นับเรื่องที่สูญเสียปลาหยินน้อยแล้วแต่เจียวเซียนที่ช่วยฉันมาหลายต่อหลายครั้งทุกๆครั้งก็เป็นการช่วยชีวิตเอาไว้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยเชอบเขาเท่าไหร่แต่เขาก็ช่วยชีวิตฉันไว้เขาฆ่าปลาหยินน้อยก็เพื่อที่จะช่วยชีวิตฉันฉัน....... ฉันอึดอัดใจ ก่อนที่ฉันจะออกจากส้างดันเถียนฉันได้ยินถังเยว่ตะโกนเรียกชื่อฉัน เดมทีความเศร้าของฉันก็ได้ปรากฏบนหน้าอยู่แล้ว ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้งบอกกับถังเยว่ว่าทั้งปลาหยินน้อยและเจียวเซียนไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ถังเยว่อดขมวดคิ้วไม่ได้อย่างกับว่าไม่คาดคิดว่าปลาหยินน้อยจะดุร้ายขนาดนั้นจนสามารถต่อสู้กับเจียวเซียนได้ เมื่อคิดๆดูแล้วเขาเองก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่แท้จริงเกิดอะไรขึ้นทำได้แต่ปลอบใจฉัน“วางใจเถอะเซวียนเซวียนเจียวเซียนเป็นนางฟ้าทั้งยังเปลี่ยนเป็นมังกรได้อีกจะแพ้ให้กับปลาหยินน้อยตัวเล็กๆได้อย่างไรหรือบางทีมันอาจจะอายยิ่งไปกว่านั้นนะเธอดูสิร่องรอยของมันยังอยู่บนมือของเธอนั่นแสดงว่ามันยังมีชีวิตอยู่ยังอยู่ในร่างกายเธอตอนนี้ไม่เคลื่อนไหวหรือบางทีเพิ่งได้รับบากเจ็บมองหามุมสักมุมเพื่อรักษาบาดแผล” ที่เขาพูดก็ถูกร่องรอยของเจียวเซียนยังคงอยู่บนมือฉันฉันได้แต่พยักหน้าพูด“หวังว่านะ” หลังจากมั่นใจว่าไม่มีพลังความโกรธหลงเหลืออยู่ในร่างกายฉันแล้วถังเหย่หยิบน้ำแร่ขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาจากนั้นก็ให้ฉันเอามีดสั้นขึ้นมาวางบนหน้าอกของฉัน ฉันไม่เข้าใจถามเขาว่าให้เอามีดสั้นวางบนอกทำไม ถังเยว่พูดว่าตอนนี้ถึงสุสานแล้วชายชราที่วางแผนน่าจะรออยู่ในสุสานหากเขารู้ว่าฉันยังอยู่มันจะเป็นอันตรายต่อตัวฉันได้ พูดจบถงถงกลัวว่าฉันจะฟังไม่เข้าใจพูดอธิบาย“ตาเฒ่านั่นก็เป็นหลงโผเขาไม่เคยเห็นพี่ก็น่าจะอาศัยพลังหยินในการตามหาพี่เจ้านายของผมเลยจะทำมนตร์เพื่อปิดผนึกพลังหยินของพี่แบบนี้ถึงแม้จะเห็นพี่ก็ไม่คืดว่าพี่เป็นคนที่เขาตามหา......” “ถงถง！”ไม่รอให้ถงถงพูดจบถังเยว่ก็หันไปดุเขาอีกครั้ง ฉันอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้ตั้งแต่หลังจากที่ภูเขาจูอวิ๋นที่ถังเยว่ได้เจอกับทารกฟ้าราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนคนที่ดูลึกลับและคอยปกป้องฉันเสมอ เขาต้องมีความลับแน่ๆ！ ฉันพูดอย่างจริงจังกับถังเยว่ถามเขา“คนที่ทำร้ายฉันก็เป็นหลงโผระหว่างพวกนายรู้จักกันใช่ไหม？แท้จริงแล้วเขาเป็นใครทำไมต้องทำร้ายฉัน？แล้วนายด้วยเป็นใครกัน？” ถังเยว่หันไปเขม่นถงถงเขาจับมือฉันไว้อีกครั้งพูดพลางหัวเราะ“เธอไม่ต้องกังวลขนาดนี้แม้ว่าฝั่งตรงข้างก็เป็นหลงโผแต่เขาไม่ได้เก่งไปกว่าฉันเลยเรื่องความสามารถของหลงโผมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ” “อย่างนั้นแล้วนายรู้จักหลงโผคนนั้นไหม？”ฉันรีบถาม “ฉัน......”ถังเยว่เห็นว่าฉันเป็นกังวลใบหน้าที่ยิ้มอยู่ก็หายไปพูดด้วยความลังเล“จริงๆแล้วฉันเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่าคนๆนั้นใช่เขาหรือเปล่าถ้าไม่ใช่เขาฉันก็ไม่รู้จักหลงโผคนอื่น” “เขาคือใคร？แล้วทำไมนายถึงรู้ล่ะว่าชายชราคนนั้นเป็นหลงโผ？” “เพราะเขาพยายามอย่างมากเพียงเพื่อให้ได้แค่เส้นผมของเธอ” “เธอควรจะรู้เอาไว้ว่าถึงแม่เส้นผมของคนที่มีชีวิตจะมีกลิ่นไอเขาเจ้าของแต่นอกจากกลิ่นแล้วก็ไม่มีประโยชนือะไรเลยอย่างมากที่สุดก็คือเผากลายเป็นผุยผงถ้านี่คือจุดประสงค์เขาสามารถไปร้านตัดผมเพื่อขอซื้อเส้นผมได้ในราคาที่ถูกไม่จำเป็นต้องทำวงแหวนนี่ยิ่งไปกว่านั้นเส้นผมของคนตายจะไปมีประโยชน์อะไรดังนั้นเพื่อที่จะเอาเถ้าเส้นผมของนายมาจึงให้กลุ่มควบคุมศพมาฆ่านายอาจจะเป็นหลงโผเพราะเส้นผมจะมีบทบาทที่สำคัญก็ต่อเมื่อมันอยู่ในมือหลงโผ” ฟังถังเยว่อธิบายจบฉันก็ตอบสนองกลับทันทีตกใจถามทันที“เขาต้องการเส้นผมของฉันเพื่อเอาฉันไปทำเป็นพระเครื่องรึเปล่า？” “ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเป็นฉันนะฉันจะฝึกฝนให้เธอกลายเป็นกุมารเธอมีวิญญาณของปลาหยินน้อยหลังจากเป็นเป็นกุมารก็อาจจะเลื่อนขั้นเป็นปีศาจแม้แต่เป็นยักษ์ก็ยังมีสิทธิ์” “ยักษ์？”ฉันตกใจเขาวางแผนไว้แล้ว คำนี้ได้ยินไม่บ่อยนักฉันเพียงแค่ฟังจากถังเยว่แค่ครั้งเดียวแต่ก็รีบจำมันเอาไว้ในสมองส่วนลึก เพราะตอนนี้เซียวเหย่เป็นคนที่เก่งที่สุดในใจฉันแล้วและบนหัวของเขายังมีดาบสองเล่มห้อยอยู่อันหนึ่งเป็นยักษ์อีกอันหนึ่งเป็นราชาปีศาจ ราชาปีศาจก็คือพญายมไม่ต้องคิดเลยถัดมาก็คือยักษ์ที่หลงเหลืออยู่ เซียวเหย่บอกอีกว่ายักษ์เองก็ไม่ค่อยได้เห็นบนโลกหลังจากเขาตายมาได้ร้ายกว่าปียังไม่เคยเจอยักษ์มาก่อนและยังพบเห็นได้ยากแต่ตอนนี้ถังเยว่บอกว่าถ้าหากฉันถูกขัดเกลาเพียงแค่ปลาหยินน้อยก็สามารถกลายเป็นยักษ์ได้ อย่างนั้นแล้วปลาหยินน้อยมีความบ้าแค่ไหนกันนะ？ ฉันตกใจต้องใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจสถานการณ์ของฉันว่ามันอันตรายแค่ไหน คนไม่ผิดผิดที่ครอบครองหยก จะเป็นหยินไม่ดีหรือหยางไม่ดีมันก็คือปลาหยินน้อยโดนธรรมชาติก็จะถูกจ้องมองจากคนภายนอกทุกคนล้วนต้องการควบคุมฉันทั้งวิญญาณและซากศพต่างก็ไม่ยอมปล่อยไปแต่ที่น่าขำก็คือตอนนี้ฉันไม่มีปลาหยินน้อยแล้วพวกเขาพยายามอย่างมากเพื่อตามล่าฉันในท้ายที่สุดก็พบว่าฉันเป็นเพียงแค่หมูสนามจะรู้สึกยังไงนะ？ ถังเยว่มองฉันอยู่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรคิดว่าฉันคงทำให้เขากลัวเขายิ้มและเข้ามาหาอีกครั้งพูด“ทำใจสบายๆเถอะฉันอยู่ที่นี่เธอจะไม่ได้รับอันตรายใดๆแน่นอน” “แล้วคนหัวล้านที่มีแผลเป็นนั่นละ？เขาเป็นใครเหรอ？”ฉันกลับมาประเด็นเดิมอีกครั้งหลังจากที่ถูกถังเยว่ขัดจังหวะเมื่อครู่นี้ฉันถามถังเยว่ด้วยความจริงจัง ยิ่งในช่วงเวลาที่อันตรายมากนี้ฉันก็ยิ่งต้องถามคำถามให้เข้าใจถึงแม้ว่าฉันถังเยว่อย่างไม่มีเงื่อนไขแล้วก็ตามฉันเชื่อใจเขาในฐานะพี่ชายคนหนึ่งแต่ยิ่งไว้ใจมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งห้ามปกปิดฉันเท่านั้น เมื่อเห็นว่าฉันกลับมาถามถึงชายหัวล้านอีกครั้งเขานิ่งราวกับว่าทำเรื่องไม่ดีแล้วถูกจับได้อย่างไรอย่างนั้น เป็นเวลานานเขาถอนหายใจยาวๆพูดอย่างประนีประนอม“ไฟในอย่านำออกไฟนอกอย่านำเข้าถ้าเธอต้องการรู้ให้ได้ล่ะก็อย่างนั้นก็ให้ถงถงเล่าให้ฟังเถอะ” ถงถงที่เป็นเหมือนลำโพงตัวใหญ่ไม่สามารถซ่อนความลับเอาไว้ได้ก็รู้สึกอึดอัดมานานแล้วเห็นว่าถังเยว่ยินยอมก็รีบพาฉันไปด้านข้างทันทีและบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันเพิ่งได้รู้เหตุผลที่ก่อนหน้านี้ถังเยว่เป็นกังวลมากมายขนาดนั้นก็เพราะว่าจริงๆแล้วเขาเป็นอาจารย์อานั้นเอง และชายคนที่มีแผลเป็นคนนั้นเขาเป็นน้องชายของอาจารย์ถังเยว่ทั้งสองคนไหว้ครูมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆเรียนกลยุทธ์หลงโผมาด้วยกันอยุ่ในระดับที่สูสีกันมาโดยตลอด แต่หลังจากนั้นไม่รู้ทำไมจู่ๆชายที่มีรอบแผลเป็นก็หายตัวไปนับแต่นั้นมาไม่มีข่าวใดๆเลยจนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งก็อยู่ที่ประเทศจีนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขาได้เป็นไปเป็นอาจารย์ชุดดำแล้ว ฉันอดไม่ได้ที่จะถามถงถงว่าอาจารย์ชุดดำนี่คืออะไรฉันเคยได้ยินแค่ว่าที่ไทยมีหลงโผไม่เคยได้ยินอาจารย์ชุดดำอะไรนี่เลย ถงถงบอกว่าเดิมทีก็คือครูนั้นเองความหมายมันก็คืออาจารย์แต่เพราะอาจารย์ชุดดำมีมากเกินไปสุดท้ายมันก็พัฒนาไปสู่ช่วงดำดิ่งของหลงโผสถานะของหลงโผที่ไทยสูงมากแต่เมื่อหลงโผเสื่อมโทรมทำเพื่อความหายนะจึงกลายเป็นอาจารย์ดำนี่คือสาเหตุที่ถังเยว่กำลังกังวลเขารู้ว่าพลังของอาจารย์อานั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหนดังนั้นจึงกังวลว่าจะเจอเข้ากับเขา เมื่อฟังถงถงอธิบายจบฉันก็อดที่จะประทับใจไม่ได้คาดไม่ถึงว่าถังเยว่จะเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้แต่ฉันยังคงสงสัยเขาบีบบังคับให้เขาบอกความลับของเขาออกมา เมื่อคิดได้อย่างนี้ฉันเกิดรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อยเดินเข้าไปเขย่าแขนเสื้อถังเยว่พูด“ถังเยว่ขอโทษนะเมื่อกี้ฉันไม่ตั้งใจจะรู้เรื่องส่วนตัวของนายหรอกนะ” “เธอก็รู้เหรอว่านี่คือเรื่องส่วนตัว？ฉันไม่เคยเล่าให้คนนอกฟังเลยนะและตอนนี้เธอก็รู้เรียบร้อยแล้วอย่างนั้นเธอจะต้องแต่งงานกับฉันเป็นคนในของครอบครัวของฉันแล้วล่ะ”ถังเยว่เหล่ตามองมาที่ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ริมฝีปากของเขายกเป็นรอยยิ้มขึ้นเห็นได้ชัดว่าเขาแกล้งโกรธ ฉันผ่อนคลายลงทันทีหัวใจเต็มไปด้วยความอบอุ่น ถึงจะยังไม่พบเซียวเหย่ฉันก็แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วแต่ช่วงเวลานี้ที่คอยมีถังเยว่เป็นเพื่อนปกป้องฉันให้กำลังใจฉันสนับสนุนฉันฉันถึงได้ยืนหยัดที่จะหาเซียวเหย่ต่อไปได้ ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าฉันคงจะทนไม่ได้อีกต่อไปตอนนี้ยังเป็นไปได้ว่าจะถูกคนฝึกฝนให้กลายเป็นกุมารอีกต่างหาก เมื่อคิดได้อย่างนี้ฉันยิ้มกระซิบพูด“ในใจของฉันอันที่จริงนายเป็นคนในครอบครัวของฉันแล้วล่ะ” พูดจบฉันก็ยกมีดสั้นขึ้นวางไว้ที่หน้าอกให้ถังเยว่ทำมนตร์ให้กับฉัน ถังเยวาเบ้ปากไม่พอใจที่ปากบ่นพึมพำ“ยัยโง่เอ้ยมีใครไม่รู้บ้างว่าคนในครอบครัวที่เธอพูดถึงกับคนในครอบครัวที่ฉันพูดถึงความหมายไม่เหมือนกันน่ะ” เขาพูดพลางบิดเกลียวขวดน้ำน้ำแร่เทลงมาที่ฝ่ามือบนหน้าอกของฉันจากนั้นที่ปากก็ท่องคำภาษาไทยขึ้นมา ทันใดนั้นเองฉันก็รู้สึกได้ถึงกระแสอบอุ่นจากมีดสั้นไหลออกมาแพร่เข้าสู่ร่างกายของฉันห่อร่างกายของฉันไว้ทั้งหมด ความเย็นในร่างกายฉันหายไปทันทีแม้แต่หัวใจก็ยังรู้สึกอุ่นสบายมากๆไม่นานนักฉันก็ค้นพบว่าพลังหยินที่ตกค้างในร่างกายของฉันทั้งหมดไม่มีเหลืออยู่แล้ว นับตั้งแต่ที่ฉันหลับนอนกับเซียวเหย่ในร่างกายฉันก็รู้สึกหนาวเย็นมาโดยตลอดต่อมามีปลาหยินน้อยอุณหภูมิในร่างกายฉันก็ยิ่งลดต่ำลงมากขึ้น ระดับของอุณภูมินั่นไม่สามารถวัดได้จากเครื่องวัดอุณหภูมิมันเป็นความเย็นที่ปลดปล่อยจากในร่างกายสู่ภายนอกถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกชินกับมันนานแล้วแต่ตอนนี้ถูกความอบอุ่นล้อมรอบอีกครั้งมันเหมือนกับหิมะและย้ำแข็งที่ปกคลุมไปทั่วุกพื้นที่ได้ถูกความอบอุ่นเข้าคุกคามอบอุ่นแต่ไม่ร้อนเป็นความสุขที่พูดไม่ออก หลังจากที่ถังเยว่ท่องคำภาษาไทยเสร็จสิ้นแล้วร่องรอยหยินบนตัวฉันก็หายไปหมดแล้ว ตอนนี้หลังจากที่ขับรถมาเนิ่นนานในที่สุดก็หยุดตรงด้านหน้าของสุสาน เพียงแค่มองเห็นสุสานนั้นได้ไม่นานฉันก็อึ้งไปหมด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นที่นี่ ฉันเคยมาที่สุสานแห่งนี้ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่ยังเป็นที่ที่ชะตากรรมของฉันและเซียวเหยาพัวพันเข้าด้วยกัน บ้านเกิดของหลิวฝันสถานที่ที่ฝังเซียวเหย่และเสวียนชิงชิง ฉันเกิดเป็นกังวลขึ้นมาหันหน้ามองไปด้านข้างของสุสาน ถ้าฉันจำไม่ผิดบ้านของแม่หม้ายหลี่อยู่ข้างสุสานนี้เอง เป็นไปอย่างที่คิดฉันเห็นบ้านของแม่หม้ายหลี่ทันทีเพียงแต่ตอนนี้บ้านมีการเปลี่ยนแปลงขนไก่สีแดงสดอันใหญ่ที่ติดอยู่หน้าประตูถูกดึงออกไปหมดแล้วเหลือเพียงประตูเปล่าๆเท่านั้น ข้างในบ้านมีแสงไฟสลัวมีสุนัขสองตัวที่เห่าเป็นครั้งคราวไม่ต่างจากบ้านในหมู่บ้านทั่วไป “มีอะไรรึเปล่าเซวียนเซวียน？”เมื่อเห็นท่าทางของฉันถังเยว่ก็เกิดกังวลขึ้นมาเข้ามากันด้านหน้ากระซิบถามฉัน “นั่นคือ........บ้านของแม่หม้ายหลี่”ฉันชี้ไปที่บ้านหลังนั้นและพูด เมื่อได้ยินว่าแม่หม้ายหลี่ทันใดนั้นถังเยว่ก็ดูจริงจังขึ้นมาตาทั้งสองมาลึกเข้าไปในบ้านหลังนั้นส่งสายตาไปให้เจิ้งเล่อเป็นสัญญาณ ถึงแม้เจิ้งเล่อจะเป็นกุมารของฉันแต่เขาถูกขัดเกลาโดยถังเยว่เขาเชื่อฟังและคล้อยตามถังเยว่ทุกอย่างหลังจากที่ได้สัญญาณจากเขาทันใดนั้นเจิ้งเล่อก็เริ่มเลือนรางและหายตัวไปในอากาศ เมื่อเขากลับมาอีกครั้งเขาออกมาจากบ้านของแม่หม้ายหลี่พุดกับถังเยว่“เจ้านายในบ้านมีครอบครัวสี่คนร่างกายไม่มีความผิดปกติแม่หม้ายหลี่น่าจะย้ายออกไปแล้ว” เมื่อได้ยินว่าแม่หม้ายหลี่ย้ายออกไปแล้วฉันก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาแต่เพราะที่นี่เป็นที่ฝังศพของเซียวเหย่ฉันจึงยังคงระวังอยู่ถามถังเยว่“ตอนนี้ควรทำยังไงดี？” “จะโชคดีหรือโชคร้ายเข้าไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”ถังเยว่พูด พูดจบเขาก็โบกมือคว้าหยินจากหูของชายควบคุมศพคนนั้นออกมา ชายคนนั้นหายใจเข้าลึกร้องเสียงอาๆเพื่อช่วยให้การได้ยินกลับสู่สภาพเดิม