ตอนที่ 17 เพื่อให้ได้เธอ ถึงตายก็ยอม

ต๭นที่ 17 เพื่อให้ได้เธอ ถึงตายก็ยอม แสงแดดยามเช้า ราวกับเศษแผ่นทองละเอียดโปรยปรายลงบนผ้าห่ม ลมพัดกระทบม่านเข้ามา เป็นคืนที่ฝันดี เมื่อลมพัดไปทั่วห้องก็ทำให้ได้กลิ่นของห้อง ธีมนต์ถูกปลุกโดนกลิ่นหอม เห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเขาจึงตกใจในเสี้ยววินาที แล้วความทรงจำของเมื่อคืนก็กลับคืนมา ขมวดคิ้วครุ่นคิด เมื่อคืนตนเอนตัวนอนลงข้างๆเธอ หลับไปทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย? เขาหันไปอีกด้านของเตียงแต่ไม่มีใครแล้ว ไม่รู้นาราลุกไปตอนไหน เสียงเปิดประตูดังขึ้น นาราสวมชุดทำงานสีดำทั้งตัวดูเท่และดูเป็นคนมีความสามารถ เมื่อเห็นธีมนต์ก็ยิ้มให้แล้วเดินไปช้าๆ “พี่เขย ตื่นแล้วเหรอ?” เธอยืนย้อนแสง แสงสีทองสาดส่องห้อมล้อมรูปร่างที่งดงาม พร่าจนคนไม่สามารถมองตรงๆได้ หลังจากธีมนต์ปรับสายตาให้เข้ากับแสงได้ก็ยิ้ม “ไม่ได้เห็นหน้าคนงามตอนตื่น เสียดายจริงๆ” ทันใดนั้นนาราก็เข้าไปใกล้เขา สองมือโอบที่คอของเขา น้ำเสียงออดอ้อน “พี่เขย ถ้าพี่ฉันรู้ว่าเมื่อคืนคุณมานอนหลับกับน้องสะใภ้หนึ่งคืน คุณว่าเธอจะคลั่งไหม?” ธีมนต์เชยคางของเธอ น้ำเสียงตอนตื่นนอนช่างมีเสน่ห์มากขึ้นเป็นพิเศษ “มองแต่ไม่ได้กิน ไม่ใช่เธอที่จะคลั่งแต่เป็นฉันต่างหากที่คลั่ง!” นาราเกิดประกายในตาแล้วผลักเขาออกไปและเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ธีมนต์ลุกจากเตียง สวมกางเกงชั้นในตัวเดียว มองเห็นช่วงหว่างขาได้ชัดเจน เขาเดินมาหาเธอแบบลังเลแล้วกดเธอจากด้านหลัง “เขาว่ากันว่าการมีเซ็กส์ในตอนเช้าจะดีกับร่างกายและจิตใจมากกว่า” เธอถูกความฮึมเหิมที่ตั้งชูขึ้นมา รู้สึกไม่สบายจึงขยับท่อนล่าง ธีมนต์พูดอย่างเยือกเย็นชวนอันตราย “อย่าขยับ” นาราเข้าใจความหมาย เลยพูดประชดกลับ “จะใหญ่หรือเล็กแต่ถึงจะเป็นสัตว์ประเสริฐแต่ก็ยังเกิดอารมณ์กระสันได้ทุกที่ นี่เป็นหลักวิทยาศาสตร์ใช่ไหม?” “ก็เป็นแค่ผู้ชายปกติคนหนึ่งที่เห็นแม่ปีศาจสาวแล้วเกิดอารมณ์เท่านั้นเอง” ธีมนต์หลงในกลิ่นกายของเธอ ซุกศีรษะลงบนซอกคอเธอ เขาพ่นลมหายใจที่มีไอร้อน เผาไหม้ที่ซอกคอเธอ แววตาของนาราถูกย้อมสี “พี่เขย ดอกไม้บ้านคนอื่นเด็ดไม่ดีระวังถูกพิษเอานะ” “ดอกป๊อปปี้ ความหมายก็ไม่ได้เป็นตรงตามชื่อ เพื่อให้ได้เธอ ถึงตายก็ยอม” ธีมนต์หลังพูดสำนวนยาวๆ นาราก็ยิ้มเย็น “ไม่คิดว่าความสามารถเรื่องกลอนของพี่เขยจะดีมาก” “แล้วเธอชอบไหมล่ะ?” ธีมนต์มองเธอในกระจก ใบหน้าหล่อเหลา อวัยวะทั้งห้าบนหน้าก็ได้รูป ดวงตาที่มีเสน่ห์เย้ายวนกระพริบ ถ้าสายตาวางไปที่เด็กๆที่ลุ่มหลง จะต้องถูกฆ่าตายได้ภายในชั่ววินาทีแน่นอน! แต่เธอโตแล้วจึงไม่ได้รับผลกระทบจากคลื่นที่เขาส่งมา หลังจากสวมต่างหู ก็ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว หันไปคล้องที่คอของเขา นิ้มลูบไล้ไปตามโครงหน้าของเขา “คุณเก็บคำเชิญชวนไปให้จรรย์ธรเถอะ กับฉันมันไร้ประโยชน์!” ธีมนต์ฉวยโอกาสโอบเอวเธอ คิ้วดูจริงจัง “แม่ปีศาจสาว ฉันคงจำเป็นต้องอธิบายให้ชัดเจนแล้วสิ แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยแตะจรรย์ธร เลิกเรียกฉันว่าพี่เขยได้แล้ว ฉันไม่ยอมรับ!” “แต่คุณก็ใช้เธอเป็นโล่ไม่ใช่เหรอ? ไม่มีคนนอกคนไหนที่ไม่รู้ว่าเธอคือผู้หญิงของคุณ” “ทำไม หึงเหรอ?” ธีมนต์มีรอยยิ้มปรากฏ “ฮะฮะ!” นาราหัวเราะ “ทำไมฉันต้องหึงด้วย?” ตาธีมนต์มืดลง น้ำเสียงจริงจึงขึ้นนิดหน่อย “ถ้าเธออยากได้ตำแหน่งของเธอเป็นของเธอได้ทุกเวลาเลย” “ไม่เอา!” นาราปฏิเสธ “ถ้าฉันอยาก ฉันก็อยากได้ตำแหน่งเมียหลวง” เธอมองดูเวลา “คุณธีมนต์ คุณช่วยออกไปได้ไหม? ฉันต้องไปทำงานแล้ว” ธีมนต์พูด “ฉันไปส่งเธอให้ได้” “งั้นคุณต้องรีบหน่อยเพราะฉันจะสายแล้ว!” “ขอเวลาฉันห้านาที”