ตอนที่ 19 คุณพาผู้หญิงกลับบ้านบ่อยไหม

ต๭นที่ 19 คุณพาผู้หญิงกลับบ้านบ่อยไหม เวียงจันทน์ Amagi สัญลักษณ์เขตพื้นที่คนรอยของเมืองกีธูร์น รูปแบบสถาปัตยกรรมที่นี่ล้วนแตกต่างกัน ด้านหน้าก็คล้ายๆกับเป็นบ้านพักตากอากาศของธีมนต์ การตกแต่งสไตล์ฝรั่งเศสผสมผสานองค์ประกอบที่ทันสมัย การออกแบบที่ใช้สีที่มีความโดดและตกแต่งด้วยสีบริสุทธิ์, สีส้มแดงและสีคราม ลายเส้นสีขาวสง่าเข้าชุดกับสีเขียวหม่น เสริมด้วยเฟอร์นิเจอร์แกะสลักฝีมืองดงามละเอียดอ่อนสุดคลาสสิก พื้นที่ทั้งหมดดูเป็นภาพวาดสไตล์ฝรั่งเศสที่หรูหรา นารามองชมไปตลอดทาง และถูกพาไปที่ห้องนอนใหญ่โดยธีมนต์ “ไหนบอกว่าจะไปส่งฉัน? ที่นี่มันบ้านคุณไม่ใช่เหรอ?” นารานั่งบนเตียงโดยไม่กลัวว่าเขาจะตะครุบหาตนเองในวินาทีต่อมา ดวงตายังสงบนิ่ง “บ้านฉันก็คือบ้านเธอ ถ้าเธอชอบอยากย้ายเข้ามาเมื่อไหร่ก็ยินดีต้อนรับเสมอ”คำพูดของธีมนต์ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องขำๆ นาราชั่งน้ำหนักประโยคของเขา “ข้าวกินตามใจชอบได้ แต่คำพูดไม่สามารถทำได้ไม่งั้น...” นาราเดินเข้าหาเขาแบบจงใจ “ผลที่ตามมาจะร้ายแรง!” ธีมนต์คว้าตัวเธอ “ร้ายแรงขนาดไหน?” นิ้วนาราลูบไล้ไปตามคาง มีเคราสั้นๆที่เพิ่งขึ้น ตามีประกายสลัว “ฉันเกือบคิดว่าพูดจริง” ธีมนต์อึ้งไปชั่ววินาทีและกำลังจะพูด แต่นาราก้าวไปข้างหน้าและถามอย่างคลุมเครือ “คุณพาผู้หญิงกลับบ้านบ่อยไหม? ฉันจะดมกลิ่นน้ำหอมในอากาศได้ยังไง?” ธีมนต์จับเธอกดลง แล้วชูสามนิ้วขึ้น “สวรรค์เป็นพยาน เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันพากลับมาบ้าน” นารายิ้ม “คุณเป็นพวกรักลึกซึ้งไหม?” “ถ้าไม่ล่ะ?” ธีมนต์จ้องริมฝีปากสีแดงและพร้อมจะเอนตัวลง แต่โดนนาราหยุดไว้ “วางแผนไว้ก่อนเป็นเรื่องดี แต่แผนมักจะเปลี่ยนแปลงเสมอ เหมือนอย่างตอนนี้ที่ฉันอยากอาบน้ำ” เพียงพอที่จะมีตัณหา เมื่อสักครู่วิ่งมาเหงื่อเลยออก ตอนนี้ท่อนบนเปียกไปทั่วตัวแล้วก็ไม่สบายตัว ธีมนต์ลดเอวลง แล้วใช้ความฮึกเหิมของตนดันเธอ “เธอก็รู้ว่าฉันวางแผนไว้ แล้วคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปเหรอ?” “ใช่ คุณก็รู้สึกได้นี่ว่าตอนนี้ฉันเหม็นเหงื่อไปทั้งตัวแล้ว ฉันไม่สบายใจเวลาทำ” นารามองเขาอย่างจริงจัง “ถ้าเป็นไปได้ ขอยืมเสื้อผ้าด้วยได้ไหม?” ธีมนต์ถอยร่างไปด้านข้าง พูดกับเธอว่า “เธอรอสักครู่ ฉันจะเอาเสื้อผ้ามาให้ยืม” “คนบ้า!” นาราว่าเขาที่ชอบใช้อำนาจ ลุกขึ้นนั่งโดยใช้แบนยันเตียงขึ้นมา ธีมนต์ไม่ปล่อยให้เธอหนีได้ คว้ามือของเธอ แต่นาราหลบอย่างรวดเร็ว เธอโต้กลับด้วยการตีแบบไม่เกรงใจ ทั้งสองสู้รบปรบมือกันอยู่บนเตียง ใครจะเชื่อว่าแรงมือของเธอเยอะมาก โชคดีที่เขาตื่นตัว หาไม่แล้วคงถูกเธอ.... เสียง “เพี้ยะ” ดัง นาราฉวยโอกาสตอนเขาเดินไป เตะเขาใต้เตียง เธอลุกจากเตียงโดยไม่มองเขาเดินไปห้องแต่งตัวเปลี่ยนเป็นเชิ้ตสีขาวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ พอธีมนต์ลุกขึ้น เสียงน้ำในห้องน้ำก็ดังมา รอยยิ้มชั่วร้ายเผยที่ปากของเขา “ความโหดร้ายเริ่มแล้ว!” ทั้งสองที่อยู่ชั้นบนร้อนแรง เหมือนปลากระดี่ได้น้ำ แต่ที่ชั้นล่าง คุณหญิงเพ็ญรดีเปิดประตูด้วยกุญแจสำรองนำอาหารมื้อเย็นหอมฉุยมาให้ลูกชาย ห้องนั่งเล่นเปิดไฟสว่าง คุณหญิงเพ็ญรดีมั่นใจว่าลูกชายเธออยู่บ้าน แต่ไม่เห็นที่ชั้นหนึ่งเลยเดินตรงไปที่ห้องนอนชั้นสอง ประตูห้องนอนไม่ได้ปิด เธอเดินหาไปตามทาง รูปร่างเหมือนขโมยแถมท่าทางก็เหมือนขโมย พอเธอเห็นธีมนต์เสื้อผ้ายับหยู่หยี่เธอก็ตกใจอุทานว่า “ลูกแม่เป็นอะไรรึเปล่า?” ในตอนนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดออกมาพอดี นาราสวมเสื้อเชิ้ตผู้ชายดูขี้เกียจ เธอออกมาพร้อมกลิ่นอาบน้ำมีเสน่ห์และดึงดูด เผยขายาวขาวๆ โครงร่างสวยสมบูรณ์แบบ ผมยาวยังคงมีน้ำหยด ผิวแดงเล็กน้อยเพราะความร้อน “คุณพระ!” คุณหญิงเพ็ญรดีไม่คาดคิดว่าจะได้มาเห็นฉากแบบนี้ เธอปิดปากด้วยความประหลาดใจมองธีมนต์และนารา นารามองเธอด้วยสายตาเย็นชาและนึกอะไรบางอย่างออก ใครก็ตามที่เห็นฉากนี้จะต้องตกใจ คุณหญิงเพ็ญรดีเดินไปหานาราและพูดอย่างโหดร้าย “ที่แท้ก็นังจิ้งจอกนี่เอง เธอไม่รู้เหรอว่าเขามีแฟนแล้ว?” นารามองหญิงแกตรงหน้าอย่างระมัดระวัง เธอใส่เสื้อเรียบง่าย ดูแลผิวเป็นอย่างดี เหมือนพวกป้าแก่ๆที่ทาแป้งหนาโบ๊ะเหมือนกำแพงและแต่งตาสีสโมคกี้ ในดวงตาใสๆ เธอเห็นความใจดีอยู่ เธอพูดถูกถึงแม้น้ำเสียงจะมีความดุ แต่ดวงตาเธอไม่ได้ตำหนิเลย ความประทับใจแรกสำคัญมาก นาราจังไม่ได้รำคาญแต่ยักไหล่อย่างไร้เดียงสา “เป็นลูกชายคุณที่พาฉันกลับมา เมื่อคืนเขานอนหลับกับฉัน ทำไมคุณไม่ดูแลลูกชายอย่าให้มาใกล้ฉันแทนล่ะ” ความไม่พอใจในสายตาของนาราทำให้คุณหญิงเพ็ญรดีไม่พอใจ “ลูกชายฉันหล่อและรวย เขาจำเป็นต้องไปพึ่งเธอด้วยเหรอ?” “เหรอ” นารายิ้มพูดย้อน “แล้วเมื่อคืนลูกชายคุณเขานอนที่ไหนกันล่ะ?” เธอหันมองไปทางธีมนต์ “ที่นังจิ้งจอกพูดเป็นความจริงเหรอ?” ธีมนต์เขี่ยจมูกตัวเองช้าๆ “แม่ เธอพูดความจริง เมื่อคืนผมไปนอนบ้านเธอจริงๆ” “ลูก” เธอชี้ไปทางทั้งสองคน “พวกเธอ...” ไม่ได้คาดว่าเรื่องจะพัฒนาขึ้นเป็นแบบนี้ คุณหญิงเพ็ญรดีค่อนข้างซื่อ เธอไม่ยอมใช้สมองคิดในสิ่งซับซ้อนและเป็นกังวล ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนเรื่องทันที “แม่ทำอาหารมื้อเย็นมาให้ ลูกแม่ลงมากินซะสิ” เธอหยุดแล้วมองไปทางนารา “ฉันทำมามากเกินไป ถ้าเสียก็น่าเสียดาย เธอจะมากินด้วยไหม?” นาราตอบ “แน่นอนค่ะ” ในห้องอาหารที่อบอุ่นและเป็นกันเอง นารามองดูซี่โครงหมูและโจ๊กแห้งที่เธอนำมาด้วยความกระหายของเธอตักมาเต็มชามหลังจากและพูดพึมพำในขณะกิน "หลังจากออกกำลังกายก็หิวจะตายแล้ว โชคดีที่อาหารมื้อเย็นช่วยท้องฉัน " ตอนคุณหญิงเพ็ญรดีได้ยินคำว่า “ออกกำลัง” จากปากของเธอก็อยากจะขึ้น “นังจิ้กจอกไม่รู้จักอายพูดเรื่องนั้นออกมาได้” นารารู้ว่าเธออยากจะขึ้นเลยพูดอย่างจงใจ “ก็แล้วถ้าลูกชายของคุณอยากออกกำลังกับฉันทุกวันทำไมฉันจะไม่กล้าพูดล่ะ?” คุณหญิงเพ็ญรดีมองไปที่ลูกชายของตนที่กำลังกินข้าวโอ๊ตพยักหน้าช้าๆ “แม่ไม่ต้องถามหรอก เธอพูดเรื่องจริง” ตอนนี้เขาอยากจะกินผู้หญิงคนนี้จริงๆ แต่เขาไม่เคยมีโอกาส! “นี่ แม่จิ้งจอกแต่งตัวแบบนี้มันไม่ถูกนะ” คุณหญิงเพ็ญรดีมองไปทางนาราแล้วพึมพำไม่พอใจ “คุณป้า คุณก็บอกว่าฉันเป็นยัยจิ้งจอกแล้วจะให้ฉันทำตัวดีๆได้ยังไง” เธอมองไปที่ธีมนต์ที่นั่งข้างๆแล้วพูดโดยเจตนา “ถ้าฉันทำตัวดีก็จับลูกชายคุณไม่ได้สิ” “ลูกฉันไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิง เธอเองก็เป็นแค่คนโปรด?” คุณหญิงเพ็ญรดีไม่เชื่อและปฏิเสธ “คุณก็ถามเขาเองสิ ว่าเป็นเขารึเปล่าที่มายุ่งกับฉัน” คราวนี้ไม่ต้องรอให้คุณหญิงเพ็ญรดีมองมา ธีมนต์ตอบเอง “แม่ เธอพูดจริง” “คิดดีแล้วเหรอ! ลูกอยากทำอะไรกับเธอแล้วลูกจะทำอะไรในอนาคต?” “คุณป้า คุณผิดอีกแล้ว ไม่มีอนาคตสำหรับฉันกับเขาหรอกค่ะ” นาราตอบปฏิเสธทันควัน “ไม่มี?” คุณหญิงเพ็ญรดีประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเธอ ในใจมีแผนแล้ว ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้สนใจลูกชายเธอมากนัก และยัยเด็กนี่ก็มีกลิ่นไม่ดีด้วย “ยังพูดอะไรมากไม่ได้ อนาคตเรายังอีกยาวไกล” ธีมนต์พูดแฝงความหมาย มองดูกินหมดไปอีกชามแล้วส่งชามใหม่ให้เธอ ด้วยเหตุนี้โจ๊กผักแห้งจึงถูกนารากินเข้าไปสองส่วนสาม เธอหยิบอาหารเต็มและเช็ดปากด้วยกระดาษแผ่นหนึ่ง โดยไม่ลืมที่จะชมฝีมือการทำอาหารของคุณหญิงเพ็ญรดี"คุณป้า โจ๊กของคุณอร่อยกว่าข้างนอกอีก" คุณหญิงเพ็ญรดีปลื้มมากไม่ถ่อมตน “เธอพอจะมีประสบการณ์อยู่บ้างนี่ ฝีมือทำอาหารของฉันเรียนมาจากเซฟเลยนะ พวกเธอยังอยากกินกันไหม? ไว้วันหลังฉันจะทำมาให้อีก” ดูเหมือนคุณหญิงเพ็ญรดีจะลืมไปแล้ว แล้วเธอเพิ่งทะเลาะกับเธออยู่เมื่อกี้นี้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรแล้ว นาราหัวเราะ “ฉันไม่อยากถูกลูกชายคุณลักพาตัวมาอีกแล้ว” เห็นเธอไม่พอใจลูกชายตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า คุณหญิงเพ็ญรดีก็โมโห “ลูกชายฉันไม่ดีจริงๆเหรอ?” “ในสายตาของฉัน...” นาราพยักหน้าแล้วยิ้ม “น่าเบื่อมาก!” คุณหญิงเพ็ญรดีจ้องไปที่ธีมนต์ “ลูกนี่ ใช้ไม่ได้เลย” ธีมนต์จำใจรับ ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับแม่ปีศาจน้อยนี่ดีเลย!