ตอนที่ 25 ฉันยังสามารถทำให้คุณหลงฉันจนตายได้

ต๭นที่ 25 ฉันยังสามารถทำให้คุณหลงฉันจนตายได้ ช่วงเย็น พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดง พลิ้วไหวอย่างงดงาม ราวกับว่ากำลังปรบมือให้กับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไวทยุตเดินหัวเราะมาถึงห้องทำงานของนารา เมื่อเห็นหน้าเขา นาราถามออกไปอย่างสงสัย "มีเรื่องอะไร ตลกขนาดนี้เลยหรอ" "จรรย์ธรอยู่โรงพยาบาล " ไวทยุตเพิ่งได้รู้ข่าว ก็รีบมาบอกเธอ "อะไรยังไง ปณิดาทำหรอ" "หลังจากที่จรรย์ธรได้ดูรายงานเมื่อเช้านี้ก็ตามหาปณิดาเจอทันที ใครจะไปรู้ว่าตัวเองจะสู้คนอื่นไม่ได้ กลับโดนเขาสวนมาจนหน้าปูดบวมคล้ายกับหัวหมู ได้ยินทางโรงพยาบาลพูดกันว่าจมูกก็โดนตีจนบิดเบี้ยวไปหมด" ตระกูลหันมณีปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ พวกเขาใช้ความที่เป็นคนคุ้นเคยสนิทสนมกับโรงพยาบาลเพื่อไม่ให้ทางโรงพยาบาลแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปให้ใครรู้ "ฮ่าฮ่าฮ่า....." นาราหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุขและเยาะเย้ย "หน้าที่ผ่านการศัลยกรรมอย่างเธอ ยังกล้าไปทะเลาะกับคนอื่น สมน้ำหน้า" "ไม่คิดเลยว่าปณิดาจะลงมือได้หนักขนาดนี้ เป็นตัวละครที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ครั้งนี้เพื่อเป็นการตอบแทนเธอ คดีของเธอฉันจะช่วยสู้จนชนะแน่นอน" "คุณไม่กังวลว่าตระกูลหันมณีจะฟ้องปณิดา แล้วมันจะไม่ปลอดภัยกับตัวเองหรอครับ" ไวทยุตมีความกังวลเล็กน้อย ถ้าหากเรื่องเกิดใหญ่โตขึ้นมา กลัวว่าจะสาวมาถึงตัวเธอเองได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นตระกูลหันมณีก็จะรู้ว่าเธอกลับมาแล้ว นาราส่ายหัวอย่างมั่นใจ "ฉันใช้ชีวิตในตระกูลหันมณีมา10ปี รู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี คนตระกูลนั้นรักหน้าตาของตระกูลเป็นที่สุด ยังไงก็ไม่ปล่อยให้เรื่องนี้แพร่ออกไปเด็ดขาด แต่ยังไงพวกเขาต้องแก้แค้นแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้" ไวทยุตหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่พูดจา "ปณิดาก็ไม่ธรรมดา พวกเขาจะทำยังไงก็ทำไปเถอะ ยังไงซะก็เป็นเรื่องของอนาคต" นาราตอนนี้ยังอยู่ห่างจากเรื่องนี้มาก รอให้ถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ ตระกูลหันมณีก็ตกอยู่ในมือเธอไปแล้ว "เออใช่ แล้วจรรย์ธรอยู่โรงบาลไหน" "โรงพยาบาลประชาชน" หลังจากที่ไวทยุตหลุดปากพูดออกไป ก็รู้สึกไม่ค่อยดี ถามกลับอย่างกังวล "คุณจะทำอะไรครับ" นัยตานาราเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม "นายยังพูดอยู่ว่าเธอหน้าปูดบวมอย่างกับหัวหมู ฉันก็ต้องไปถ่ายรูปสภาพเธอตอนนี้เอาไว้ เพื่อความสุขของประชาชน ให้พวกเขาได้ชื่นชม ว่าหน้าที่ปูดบวมเป็นหัวหมูมันเป็นยังไง" การกระทำของเธอทำให้ไวทยุตไม่เห็นด้วย "ไม่ได้นะครับ แบบนี้อันตรายเกินไป" “ฉันไม่ใช่นักโทษแหกคุกสักหน่อย ทำไมถึงอันตรายล่ะ” นาราพูดอย่างไม่เห็นด้วย "ถ้าที่โรงพยาบาลมีคนจำคุณได้ขึ้นมาจะทำยังไง คุณอย่าลืมนะว่าคุณกลับมาที่นี่แบบลับๆ ในเวลานี้ ยังไม่ควรที่จะเปิดเผย" ไวทยุตคำนึงถึงความปลอดภัยของเธอ เขาต้องการให้ทุกอย่างมั่นคง "อย่าห่วงไปเลย ฉันจะพลางตัวอย่างดี ฉันยังมีทักษะในด้านนี้อยู่" ก่อนที่จะมาเจอกับไวทยุต เธอหลบหนีนักฆ่าที่ณัฐนิชส่งมาอยู่หลายปี พรางตัวเพื่อหลบหนีเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอ ไวทยุตนิ่งเงียบ คิ้วขมวดจนแทบจะติดกัน สายตาดื้อรั้นของนารา ที่เผชิญหน้ากับเขามาโดยตลอด ทั้งสองสบสายตากัน แต่ท้ายที่สุดแล้ว ไวทยุตก็ยังคงเป็นผู้พ่ายแพ้ ถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง "ก็ได้ คุณระวังตัวด้วยแล้วกัน" "อืม" ดวงตาที่สวยงามราวกับพระอาทิตย์ของนารา มีเสน่ห์จนทำให้เขาเสียสมาธิอย่างมาก ในช่วงเวลาเย็น นาราอดใจรอไม่ไหวที่จะมาโรงพยาบาล เธอเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างปกติ แต่สายตาก็ยังมองไปรอบๆอย่างระวังตัว ป้องกันการพบเจอกับคนในตระกูลหันมณี มาถึงแผนกผู้ป่วยในและถามข้อมูล จึงได้รู้แล้วว่าจรรย์ธรอยู่ห้องไหน มาถึงชั้น7ห้องของผู้ป่วยเกี่ยวกับกระดูก นารารู้สึกแปลกใจ จรรย์ธรโดนตีจนหน้าบวมแล้วยังลามไปถึงกระดูกด้วยหรอ เวลานี้เป็นเวลาพักทานข้าวพอดี ขณะที่เธอเดินผ่านห้องพักของเจ้าหน้าที่ ปรากฏว่าในห้องไม่มีคนอยู่ จึงเข้าไปหยิบเสื้อคลุมสีขาวมาสวมใส่แล้วสวมหน้ากาก ทำเหมือนว่าเป็นหมอ เธอเดินตรงไปตามทาง แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของจรรย์ธร มองผ่านหน้าต่างของประตูเข้าไปข้างใน ในนั้นไม่มีคนอื่นอยู่ มีเพียงแค่จรรย์ธรที่นอนอยู่บนเตียง ท่าทางที่เงียบเหมือนกับว่ากำลังหลับอยู่ ริมฝีปากของนาราที่ซ่อนอยู่ภายในหน้ากากเบะออกมา แล้วผลักประตูเข้าไป เดินย่องเบาๆมาถึงหน้าเตียงนอน จิตใจที่เยือกเย็น หยิบโทรศัพท์แล้วเล็งกล้อง ถ่ายภาพจรรย์ธรที่หน้าคล้ายหัวหมู จมูกที่ถูกพันด้วยผ้าบางๆสีขาว ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง มุมปากบวมเป่ง อีกทั้งแก้มข้างซ้ายและข้างขวายังดูไม่สมมาตรกันอย่างรุนแรงอีกด้วย นารายืนอยู่หน้าเตียงอย่างเงียบๆ มองดูหน้าที่ปูดบวมของเธอ สมน้ำหน้า! เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า แล้วเดินออกจากเตียงไป ข้างนอกไม่มีคน เธอถอดหน้ากากออกเตรียมเอาเสื้อคลุมสีขาวไปวางคืนไว้ที่เดิม ไม่ทันระวังขอบมุมห้อง จึงถูกใครคนนึงลากไป นารายังไม่ทันขัดขืน ก็ถูกเขาล็อกทางออกทั้งสองข้างทางเอาไว้ "คุณ....." เธอตกใจมาก ขมวดคิ้ว ทำไมถึงเจอธีมนต์ตอนนี้ได้นะ? ธีมนต์มองเธอด้วยความสนใจ "คุณมาแสดงละครหรอ" นาราได้ยินคำพูดหยอกล้อของเขา ก็หัวเราะออกมาเบาๆ "ใช่ ฉันมาแสดงละคร มาเยี่ยมพี่สาวที่เเสนดีของฉัน" "มีความสุขไหม" ธีมนต์ยอมเรื่องที่เธอทำให้เขามีข่าวซุบซิบนินทา ไม่คิดว่าเธอจะไม่พูดถึงมันเลย "มีความสุขมาก แต่ว่าสภาพพี่สาวฉันตอนนี้ ฉันว่าคุณอย่ามองเลยดีกว่า ต่อไปต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน อาจจะทำให้คุณคลื่นไส้ก็ได้" "ฮ่าฮ่า แล้วถ้าผมอยู่กับคุณแทนละ" "ถ้าเป็นอย่างนั้น" มือของเธอเคลื่อนลงต่ำอย่างไม่เกรงกลัว "ถึงเวลานั้น กลัวว่าจะไม่ใช่คุณที่จะคลื่นไส้ คงเป็นน้องชายคุณที่อิ่มจนคลื่นไส้มากกว่า" ธีมนต์คว้ามือจับมือที่เกินเลยของเธอเอาไว้ "คุณมันปีศาจ ทำผมหวั่นไหวได้ขนาดนี้" ดวงตาของนาราขยับอย่างอ่อนโยน ยิ้มตอบ "มากไปกว่านี้ ฉันยังสามารถทำให้คุณ หลงฉันจนตายได้" เธอพูดไปก็ผลักเขาออกเตรียมจะไป "พี่นารา" ตอนนั้นเอง เสียงตะโกนตื่นเต้นดังขึ้นมา เมื่อนาราหันไปมองก็ถูกใครคนนึงโผเข้ามากอดแน่น ใบหน้ารูปไข่ที่น่ารักอ่อนเยาว์ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ "พี่นารา พี่ยังไม่ตาย พี่กลับมาแล้วจริงหรอ" ธีมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินเธอพูด รู้สึกได้ว่าต้องมีเรื่องราวอะไรแน่ มองไปรอบๆ แล้วจึงลากพวกเธอไปตรงบันได