ตอนที่ 27 ผมไม่กลัวหรอกว่าคุณจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ ยังไงผมก็จะนอนกับคุณ

ต๭นที่ 27 ผมไม่กลัวหรอกว่าคุณจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ ยังไงผมก็จะนอนกับคุณ สิบกว่านาทีผ่านไป คุณหญิงเพ็ญรดียกซุปรากบัวซี่โครงหมูออกมา ตะโกนเรียกพวกเขา "ธีมนต์ ยัยปีศาจจิ้งจอก มาทานข้าว" พูดเสร็จก็กลับเข้าไปในครัว ยกกับข้าวออกมา นาราตั้งใจเดินเข้าไปในครัว "คุณป้าคะ ปีศาจจิ้งจอกมาช่วยยกกับข้าวค่ะ" คุณหญิงเพ็ญรดีตะโกนออกมา "ไม่จำเป็น ออกไปนั่งรอ ฉันกลัวว่าเธอจะใส่ยาพิษ" "ไม่ต้องห่วงค่ะ ถ้าฉันจะวางยาฉันวางแค่ลูกชายคุณคนเดียว " นารายกหมูสามชั้นน้ำแดงออกมา คุณหญิงเพ็ญรดีทั้งโมโหทั้งตลก ถือปลานึ่งตามออกมา "ลูกชายของฉันไปชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกัน" คุณหญิงเพ็ญรดีที่ทานข้าวเย็นแล้ว นั่งอยู่ข้างๆมองสองคนทานอย่างเอร็ดอร่อยในใจเธอนั้นก็อดดีใจไม่ได้ ก็เหมือนกับช่างฝีมือที่สร้างชิ้นงานออกมาแล้วมีคนที่ชื่นชมผลงานของเขา เมื่อเห็นว่านาราทานข้าวถ้วยใหญ่จนหมดแล้วนั้น ก็อดไม่ไหวที่จะถามออกไป "เติมอีกไหม" นารายิ้มในใจ ที่จริงแล้วคุณป้าก็น่ารักเหมือนกัน ปากคมราวกับมีดแต่ใจกลับอ่อนนุ่มราวกับเต้าหู้ "ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าลูกชายคุณทานไม่อิ่มขึ้นมาฉันจะวางยาเขาได้ยังไงหล่ะ" "ยัยปีศาจจิ้งจอก พูดจาอะไรให้น่าฟังหน่อยได้ไหมนะ" คุณหญิงเพ็ญรดีรู้สึกเอือมระอา ยัยเด็กคนนี้พูดมาแต่ละประโยคดูเหมือนอยากต่อกรกับเธออย่างมาก "ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณป้าเกิดชอบหนูขึ้นมาจะทำไงคะ" นาราหัวเราะอย่างสนุกสนาน เธอรู้สึกว่าการปะทะคารมกับคุณป้าก็สนุกดีเหมือนกัน "เธอนี่หน้าไม่อายเกินทนจริงๆ" คุณหญิงเพ็ญรดีไม่ชอบใจนัก เมินหน้าไม่สนใจเธออีก "ก็ได้ ในเมื่อคุณอยากฟังคำพูดดีๆ หนูจะฝืนใจชมคุณคำนึง คุณป้าทำอาหารได้อร่อยมากกกกกเลยค่ะ" อาหารที่มีรสชาติของความเป็นครอบครัว เธอคิดว่าชาตินี้เธอคงจะไม่ได้กินอีกแล้ว "นี่ค่อยยังชั่วหน่อย" คุณหญิงเพ็ญรดีไม่ได้สนใจเธอ และก็ไม่ได้เปลี่ยนใจจะชอบเธอ แต่พอได้ยินประโยคที่เธอพูดก็ดีใจ แต่จริงๆเธอก็ยังรู้สึกไม่ชอบอยู่นิดหน่อย ทำไมเธอถึงมองลูกชายตัวเองไม่ออกนะ ธีมนต์ที่กำลังดูพวกเธอต่อปากต่อคำกันอยู่ ก็ไม่พูดไม่จา แถมยังมีรอยยิ้มเกิดขึ้นในใจเขา หลังจากอาหารค่ำ ธีมนต์และนาราที่ทานจนอิ่มก็กลับไปที่ห้องรับแขก คุณหญิงเพ็ญรดีก็ให้พี่ไฉไลปอกผลไม้ให้พวกเขากิน ธีมนต์มองนาราที่กำลังกินแตงโมอยู่ ก็พูดออกมาว่า "คืนนี้นอนที่นี่สิ" เขามองเธอด้วยสายตาอบอุ่น นาราไม่ใช่ว่าไม่รู้ความหมายในใจของเขา "ฝันไปเถอะ" "คืนนี้ผมไม่ไปส่งคุณหรอกนะ ถ้าคุณทำได้ก็เดินกลับเองละกัน" ธีมนต์วางแผนไว้ทั้งหมดแล้ว "คุณธีมนต์ สมัยนี้มันมีอุปกรณ์ที่เรียกว่ารถแท็กซี่แล้วค่ะ" นารารู้สึกว่าคำพูดของเขาโง่เง่ามาก คุณหญิงเพ็ญรดีที่กำลังคายเมล็ดแตงโมอยู่นั้น ทนไม่ไหวที่จะร่วมในบทสนทนาของพวกเขา "คนที่อยู่แถวนี้เขามีมอไซต์ไฟฟ้ากันทั้งนั้น อยู่ในแถบชานเมือง นอกจากว่าเธอจะเดินออกไปถึงชานเมือง ก็น่าจะมีแท็กซี่แล้วแหละ" นาราประหลาดใจ เธอไม่คิดถึงปัญหาข้อนี้เลย "คุณธีมนต์ คุณมันร้ายจริงๆ" "แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ คุณป้าคะ หนูขอยืมเสื้อคุณสักตัวสิคะ" นารามองไปยังคุณหญิงเพ็ญรดี ธีมนต์หัวเราะอย่างร้ายกาจ "ผมไม่แนะนำให้คุณยืมเสื้อผมไปใส่นะ" "ฉันกลัวแม่คุณจะได้เห็นเลือดกำเดาคุณนะสิ" คุณหญิงเพ็ญรดีสงสัยมาก นี่เป็นผู้หญิงจริงๆรึป่าว "ยัยปีศาจจิ้งจอก เลิกคิดไปได้เลยว่าฉันจะให้เธอยืมเสื้อหน่ะ" "ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นคุณก็ดูลูกชายคุณเลือดกำเดาไหลไปละกัน" เธอลุกขึ้น พูดกับธีมนต์ว่า "ฉันเหนื่อยแล้ว พาฉันไปห้องพักทีค่ะ" ธีมนต์พาดมือไปที่ไหล่ของเธอ "ขอคิดก่อน คืนนี้ให้เธอนอนห้องฉันดีไหมนะ" เมื่อคุณหญิงเพ็ญรดีได้ยินดังนั้น จึงรีบเรียกพี่ไฉไลมาทันที "ไฉไล ไปที่ห้องฉันตรงใต้สุดของตู้เสื้อผ้าหยิบชุดลำลองชุดใหม่ออกมาชุดนึง คืนนี้พวกเขาสองคนจะได้ไม่ต้องนอนด้วยกัน " "รับทราบค่ะ คุณหญิง" พี่ไฉไลตอบรับคำ แล้วไปห้องคุณหญิงเพ็ญรดีหาเสื้อผ้าทันที ธีมนต์พานาราไปที่ห้อง กำลังคิดว่าจะเดินเข้าห้องไปกับเธอ แต่กลับถูกกันไว้หน้าประตู "ฉันว่าคุณไม่ต้องเข้ามาหรอก" "ทำไม " ธีมนต์ไม่เข้าใจ นาราไม่พูด มองพี่ไฉไลที่เดินมาไกลๆ ยักคิ้วเพื่อให้ธีมนต์หันไปมอง ธีมนต์สีหน้าดูอารมณ์เสีย เริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังที่พาเธอมาที่นี่ พี่ไฉไลหัวเราะคิกคักเดินเข้ามา ทำตัวเหมือนปกติ "คุณคะ เสื้อที่คุณหญิงให้เอามาให้ค่ะ สบายใจได้ เสื้อนี่เป็นของใหม่ทั้งหมดนะคะ " นาราตอบกลับ "ฝากขอบคุณคุณป้าแทนฉันด้วยนะ" พี่ไฉไลพยักหน้าตอบ แล้วมองไปยังธีมนต์ "คุณชายคะ คุณหญิงบอกให้คุณทำตัวดีดีหน่อยค่ะ" ธีมนต์ตอบรับอย่างส่งๆ "รู้แล้วน่า" พี่ไฉไลเห็นว่าเขายังไม่ไป เธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น ธีมนต์รู้สึกรำคาญ "พี่ไฉไล พี่กำลังกีดขวางความสุขของผมอยู่นะ รู้ไหม" "นี่คือคำสั่งของคุณหญิงค่ะ" พี่ไฉไลใบหน้าเต็มไปด้วยรวยยิ้ม มองดูท่าทางของธีมนต์ ธีมนต์ยอมจำนน "โอเค โอเค ผมไปแล้วๆ" ในใจเขารู้สึกไม่พอใจนัก แต่ก็เลือกที่จะออกไปก่อนชั่วคราว ยังไงห้องของเขาก็อยู่ไม่ไกล เห็นว่าธีมนต์ไปแล้ว พี่ไฉไลส่งสัญญาณบอกนารา แล้วก็ออกไป เมื่อคนอื่นออกไปกันหมดแล้ว เธอก็ทำอะไรๆได้แล้ว เธอเดินเข้าไปในห้อง แล้วล็อกประตู หยิบเสื้อผ้าและมือถือเดินเข้าห้องอาบน้ำ หลังจากเปลี่ยนซิมมือถือเป็นซิมต่างประเทศ ก็นำภาพที่แอบถ่ายจรรย์ธรหน้าคล้ายหัวหมู่นั่นส่งให้กับนักข่าวบันเทิงคนเดิมครั้งที่แล้ว ยังส่งชื่อโรงพยาบาลและเลขห้องไปให้อีก ตรวจสอบข้อความเมื่อไม่มีอะไรผิดพลาด เธอถึงกดส่งไป ไม่กี่วิ ฝั่งนั้นก็ได้ตอบกลับมา "ได้รับแล้ว ขอบคุณ" ริมฝีปากแดงของนารายิ้มออกมา เปลี่ยนซิมมือถือกลับไปอันเก่า ถอดเสื้อผ้าออกแล้วดูเสื้อผ้าที่คุณป้าให้มา ข้างในยังมีกลีบดอกกุหลาบ อีกทั้งน้ำมันหอมระเหยอีกหนึ่งแพ็ค "ที่แท้ ก็เป็นยัยเฒ่าปากร้ายใจดีหนิ" เธอแช่น้ำกลีบกุหลาบอย่างสบายใจ นาราที่ใส่ชุดลำลองตัวหลวมเดินออกมา มองเห็นธีมนต์ที่อยู่บนเตียง เดินคิ้วขมวดเข้าไป นั่งข้างๆเตียง "แม่คุณก็บอกอยู่ว่า ไม่ให้คุณเข้าใกล้ฉันอีก" ธีมนต์ดวงตาเป็นประกาย หมาป่าผู้หิวโหยกดเธอล้มลง "แค่พวกเราเสียงเบาหน่อย อย่าให้แม่ได้ยินก็พอแล้ว" "ไม่ได้ ฉันไม่ใช่หนูนะ ทำไมต้องหลบหลบซ่อนซ่อนด้วย!" ธีมนต์จับความเจ้าเล่ห์ในสายตาของเธอได้ "คุณนี่มันยัยปีศาจ คุณตั้งใจจะด่าผมใช่ไหม" เขากำลังจะก้มลงจูบ กลับโดนนาราต่อต้านริมฝีปากบางนั้น "ฉันมันคนเจ้าเล่ห์ และยังเป็นคนมีพิษภัย คุณอย่าเข้าใกล้ฉันดีที่สุด" ธีมนต์เอามือของเธอไว้ข้างบนหัว "ผมไม่กลัวหรอกว่าคุณจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ และยังมีพิษสงขนาดไหน ยังไงผมก็จะนอนกับคุณ" "ทำไมคุณถึงหน้าด้านขนาดนี้" แสงไฟในห้องค่อยๆมืดลง แสงจากดวงจันทร์ส่องเข้ามา คลุกเคล้าอยู่บนร่างกายของทั้งสองคน ความรู้สึกเหมือนหมอกที่หนาทึบจางออกไปจากดวงตาของพวกเขาทั้งคู่ นำพามาซึ่งค่ำคืนแห่งการยั่วยวน มีความรู้สึกบางอย่างก่อกวนขึ้นมาบนอากาศ "คุณหน้าไม่อาย ผมก็หน้าด้านหน้าทน พวกเราเหมาะสมกันดีหนิ คุณแต่งงานกับผมเลยไหม" ธีมนต์ผุดความคิดนี้ขึ้นมาจริงๆ ในช่วงเวลาครู่หนึ่ง สายตาของนาราเลื่อนลงมองไปที่ใบหน้าของเขา "ฉันกล้าแต่ง คุณไม่จำเป็นต้องกล้าขอฉันจริงๆ" เขาถามกลับ "หมายความว่ายังไง" นาราหัวเราะ ร่างของทั้งสองคนแนบชิดกันมากขึ้น ความร้อนปกคลุมร่างกายพวกเขาอย่างแน่นหนา "ฉันนอนกับผู้ชายมาเยอะ ถ้าฉันแต่งงานกับคุณ แล้ววันหนึ่งคุณรู้ว่าคุณโดนสวมเขาจะทำยังไง" ธีมนต์หัวเราะเย็นชา "คุณไม่รู้รึไงว่าผมเป็นคนหวงของมากขนาดไหน" มองเห็นสายตาที่จริงจังและเจ้าอารมณ์ของเขา นารายิ้มเย็นชาในใจ ดิ้นรนออกมาจากมือเขา "แล้วยังไงคะ" "ถ้าคุณแต่งงานกับผมจริงๆ ผมจะเลี้ยงคุณให้เหมือนนกขมิ้นในกรง และจะไม่ให้คุณมีโอกาสไปมีมือที่สามมือที่สี่ได้เลย" "อ่อ นี่ไม่สิ่งที่คุณจะสั่งฉันได้หรอกนะ!" นาราไม่สนใจ ทั้งสองนิ่งเงียบขึ้นมาทันที บรรยากาศเริ่มมีความแปลกๆ อากาศกำลังเกิดการปะทุขึ้นอย่างน่ากระอักกระอ่วน ในเวลาแบบนี้ ล้วนจะต้องมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาอยู่เสมอๆ