ตอนที่ 30 กินเสร็จก็ทิ้งเขาเลยหรอ

ต๭นที่ 30 กินเสร็จก็ทิ้งเขาเลยหรอ เอส.ที.กรุ๊ป ทัศสัยไม่ได้กลับบริษัท แต่มาหาธีมนต์แทน เห็นสาวน้อยหน้าเคาน์เตอร์ก็ไม่ลืมที่จะทักทาย "ฮาย คนสวย" "คุณชายทัศ มาหาประธานธีมนต์อีกแล้วหรอคะ" เสน่ห์ที่ทัศสัยโปรยไว้ในบริษัทนี้ดีใช่ย่อย สาวแต่ละคนทักทายเขาอย่างอบอุ่นมากๆ "รึว่า คุณอยากให้ผมมาหาคุณหรอครับ" สาวน้อยหน้าเคาน์เตอร์ยิ้มเขิน "คุณชายทัศอย่ามาล้อเล่นสิคะ คนเค้ากำลังทำงานอยู่นะ" ทัศสัยพยักหน้า จากไปด้วยรอยยิ้ม ขึ้นลิฟท์ไปชั้นบน ธีมนต์ที่เพิ่งเลิกประชุม เห็นว่าเขาเข้ามา ก็ทิ้งงานทุกอย่าง พูดหยอกล้อ "ลูกค้าคนสำคัญ แกคงไม่ได้ตกหลุมรักสาวคนไหนในบริษัทฉันใช่ไหม" "บริษัทแก?" ทัศสัยส่ายหน้า "สาวๆในบริษัทแกไม่น่าดึงดูดใจฉันสักนิด ฉันไม่ได้สนใจพวกเธอหรอก" ธีมนต์ได้ฉายา’ประธานปีศาจ’ เขาเข้มงวดกับพนักงานของเขาทุกคน ไม่ว่าจะตำแหน่งไหน ลูกเต้าเหล่าใคร เขาปฏิบัติเท่าเทียมกันหมด สมควรทำงานล่วงเวลาก็ต้องทำ สมควรที่จะลงโทษก็ลงโทษ ไม่มีการออมมือเด็ดขาด ดังนั้นทัศสัยถึงพูดว่าไม่น่าดึงดูดใจเลยสักนิด เสน่ห์ที่เหลืออยู่ในตัวพวกเธอ ถูกทำลายไปหมดในตอนทำงาน ทัศสัยไม่สนใจคนบ้างานอย่างสาวๆพวกนี้ "แล้วแกมาทำไม?ฉันก็ไม่ได้สนใจในตัวแก" ธีมนต์กดสายถึงเลขา ให้เอากาแฟเข้ามาให้เขา2แก้ว "วันนี้ฉันได้เจอเทพธิดาของฉันแล้ว แบบในฝันเป๊ะ" เมื่อทัศสัยนึกถึงนารา ร่างกายก็ตื่นเต้นขึ้นมา พูดอย่างเวอร์ๆ นาราน่าจะเป็นปีศาจสาวสวยที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาในชีวิตนี้เลยก็เป็นได้ "ไหนเล่ามา" ธีมนต์ก็เพิ่งเคยได้ยินเขาเปรียบเทียบผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเทพธิดาเป็นครั้งแรก "ใบหน้าที่งดงามที่เบื้องบนประธานลงมาให้ รูปร่างมีเสน่ห์เย้ายวน เย็นชาราวกับน้ำแข็ง และแฟชั่นที่แฝงไปด้วยความน่าค้นหา ฝีปากร้ายแต่ไม่ทำร้ายใคร เป็นของที่มีคุณภาพมากจริงๆ น่าเสียดาย ฉันถูกเธอปฏิเสธ" ทัศสัยบรรยายพร่ำเพ้อ ไม่รู้ทำไม ได้ฟังการเปรียบเปรยของเขา ทำให้ธีมนต์นึกถึงนาราขึ้นมา จะว่าไป ใช้คำเหล่านี้มาเปรียบกับนารา ก็ไม่ได้เวอร์ไปหรอก เขาเก็บความคิดนั้นไว้ มองไปทางทัศสัย ยกกาแฟขึ้นมาจิบ ตอบกลับไป "สวยขนาดนี้ไม่สนใจแกก็ปกติหนิ" "เทพธิดา คนนี้ฉันจะจำเอาไว้" ทัศสัยมือประสานกัน สายตามีความโหยหา "ผู้คนช่างมากมาย คนที่ได้เจอหน้ากันแค่รอบเดียวแล้วหายไปเลยก็มีถมไป แกกับเทพธิดาของแกก็คงเป็นได้แค่คนที่เคยเจอกันแต่คงไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปหรอก" ธีมนต์ตั้งใจทับถมเขา ทัศสัยเริ่มมีความท้อใจ "บทสนทนาไปต่อไม่ได้ยังไม่พอ ช่องทางการติดต่อก็ไม่ให้ และเธอยังเยาะเย้ยฉันอีก" "เธอเยาะเย้ยอะไรแก" ธีมนต์อยากรู้ขึ้นมา ทัศสัยรู้สึกขายหน้ามาก ตอบไปส่งๆ "ก็แค่คำพูดที่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่" ธีมนต์รู้ว่าเพื่อนรักของเขากำลังหลีกเลี่ยงที่จะตอบ จึงไม่พูดอะไร จิบกาแฟอย่างเงียบๆ บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้ ทัศสัยพูดออกมามากมาย ก็กลับเปลี่ยนเรื่องคุยไปอย่างฉับพลัน พูดถึงเรื่องข่าวซุบซิบที่ฮอตมากวันนี้ "ข่าวของจรรย์ธร แกเห็นแล้วใช่ไหม" "อือ" ทัศสัยเตือนเขา "แกจัดการกับจรรย์ธรรึยัง" คนที่ฮอตมากในโลกอินเทอร์เน็ตในตอนนี้ กับใบหน้าที่กลายมาเป็นหัวหมู เปิดศึกแย่งชิงผู้ชาย ถ้าทุกคนไม่เม้าเรื่องเธอ จะเม้าเรื่องใครได้อีก? ธีมนต์ยิ้มอ่อน หมุนปากกาเล่น "ฉันว่าแกคงยังไม่เห็นข่าวใหม่ล่าสุดอย่างเป็นทางการของบริษัทฉันสินะ" แปลกแหะ คุณชายรักสนุกอย่างเขา ทำไมถึงพลาดข่าวสำคัญแบบนี้ไปได้ "อะไร?" ใบหน้าของทัศสัยเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ธีมนต์ไม่พูด หยิบประกาศฉบับหนึ่งส่งให้เขา ทัศสัยตกใจพูดออกมา "อะไรกัน กินเสร็จก็ทิ้งเขาเลยหรอ" เขาตั้งใจที่จะพูดประโยคนี้ออกมาให้ธีมนต์ได้ยิน "ฉันไม่ได้หิวตาลายจนไปกินผู้หญิงที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยซีลีโคนกับโบท็อกส์แบบนี้หรอก" ธีมนต์ดูถูกอย่างมาก ลูกสาวทั้งสามคนของตระกูลหันมณี ทำไมแต่ละคนนิสัยและมารยาทแตกต่างกันได้ขนาดนี้? "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แล้วหน้าหัวหมูของเธอเป็นยังไง ฉันก็แค่ได้ยินมา ยังไม่เคยได้เห็น" ทัศสัยสงสัยมาก ต้อง’สวย’ขนาดไหนกัน ถึงสามารถกลายเป็น’เน็ตไอดอล’ที่ฮอตที่สุดในเวลานี้ได้ บางคนมีชื่อเสียงเพราะความสวย บางคนมีชื่อเสียงเพราะความแปลกไม่เหมือนใคร แต่จรรย์ธรกลับมีชื่อเสียงเพราะ’ความอัปลักษณ์’ "อธิบายไม่ง่ายเลย" ธีมนต์เปิดเว็บขึ้นมาหน้าหนึ่ง หมุนคอมหันไปทางเขา "เฮ้ย! ทำไมถึงน่าเกลียดได้ขนาดนี้" ทัศสัยส่ายหัวไปมา "ไม่ได้ๆ รีบปิดไปเลย เห็นเเล้วคลื่นไส้" หัวหมูที่จมูกผิดรูปตาบวมเป่ง ไม่หลงเหลือความสวยเลยแม่แต่น้อย ธีมนต์ตั้งใจไม่ยอมปิด อยากแกล้งให้เขาขยะแขยง พูดล้อเล่นไปว่า "แกระวังตัวไว้นะ สาวๆที่แกแอบซุกไว้ อาจจะผ่านการศัลยกรรมมาแล้วก็ได้" ทัศสัยไม่มีท่าทีปฏิเสธ "ฉันไม่ได้จริงจังกับพวกเธอสักหน่อย ไม่คิดที่จะแต่งงานกับพวกเธอด้วย ไม่สนหรอกว่าพวกเธอจะทำอะไรมา จะว่าไป ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเทพธิดาของฉันเคยทำศัลยกรรมมารึป่าว?" เขานึกถึงใบหน้าสวยนั่นขึ้นมาอีก ยังคงคิดถึงอยู่ตลอด "ธีมนต์ ฉันบอกแกไว้เลย ผู้หญิงคนนั้นสวยมากจริงๆ น่าเสียดาย แค่เบอร์โทรเธอฉันยังเอามาไม่ได้เลย" "นั่นคือความพ่ายแพ้ของแก ยังกล้าพูดออกมาได้อีก" ระหว่างเพื่อนรัก ก็คือการที่มีความสุขก็แบ่งปันกัน มีความทุกข์ก็ช่วยกันแก้ปัญหา ทัศสัยไม่สนใจเสียงหัวเราะเยาะของธีมนต์ "ช่วยไม่ได้ เทพธิดาก็ควรจะครอบครองได้ยากอยู่แล้ว ทำได้เพียงแค่ชื่นชม" "ถ้าเป็นผู้หญิงที่ฉันชอบ ไม่ว่าเธอจะเป็นเทพธิดามาจากไหน ฉันก็จะต้องชนะใจเขาให้ได้" ธีมนต์พูดเหมือนจะเป็นเรื่องตลก แต่จริงๆแล้วมันคือความรู้สึกจริงๆในใจของเขาที่อยากจะพูดออกมา ชายหนุ่มหัวการค้า ความทะเยอะทะยานนั้นสูงลิบลิ่ว รักหน้ารักหน้าเป็นอย่างมาก ชอบความรู้สึกของการที่ได้เอาชนะ "แล้วจรรย์ธรหล่ะ" ทัศสัยวกกลับมาที่เรื่องของเธอ "ถ้าฉันกับเธอมีความสัมพันธ์อะไร ฉันให้คนประกาศออกไปอยู่แล้ว" ธีมนต์มองเขาด้วยสายตาที่ใช้มองคนโง่ "ฉันก็ว่าแล้ว จรรย์ธรชอบป่าวประกาศอยู่เรื่อยว่าเป็นแฟนแก เป็นคู่หมั้นแก แต่เท่าที่ฉันรู้จักแกมา แกจะไปชอบผู้หญิงขี้สำออยแบบนั้นได้ยังไง นอกสะจากว่าเอามาให้รับมือกับคุณป้าใช่ไหมหล่ะ" "ทำไงได้ ไม่อยากให้แม่บังคับจนเกินไป เลยหาผู้หญิงที่ดูฉลาดสักคนมาไว้ใช้แก้ตัว ใครจะรู้ว่าเธอจะโง่สะยิ่งกว่าหมูอีก" "เธอก็มีหน้าหัวหมูอยู่แล้ว ไอคิวไม่ค่อยมีก็เป็นเรื่องปกติ" ธีมนต์ยกกาแฟขึ้นมา จิบไปอีกหนึ่งอึก กลิ่นความหอมของกาแฟ ในเวลาบ่ายคล้อย ไม่อยากให้มีอารมณ์ใดๆมากวน แสงแดดส่องเข้ามาดุจดั่งทองคำ ความรู้สึกที่อบอุ่นทำให้คนที่ได้มองรู้สึกผ่อนคลายเป็นที่สุด ทัศสัยนึกถึงเรื่องสุดสัปดาห์นี้ขึ้นมา อดที่จะพูดไม่ได้ "ฉันซื้อเรือยอชท์มาใหม่ลำหนึ่ง weekendนี้พวกเราทุกคนออกทะเลเที่ยวกันดีไหม" ในหัวเขาผุดใบหน้าหนึ่งขึ้นมา นารา เขาตอบรับทันที "ได้ แต่ฉันขอพาคนคนหนึ่งไปด้วย" "เธอนามสกุลหันมณี แต่ไม่ใช่จรรย์ธร" ธีมนต์นึกถึงเธอทีไร สายตาล้วนเต็มไปด้วยไฟราคะแห่งความต้องการเอาชนะ ผู้หญิงคนนี้ได้แอ้มยากจริงๆ แต่ละครั้งต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นทุกที เขาไม่เชื่อสะหรอก ว่ามันจะเป็นเเบบนี้ไปตลอด "แล้วเป็นใคร" ทัศสัยสงสัยอย่างมาก เขาทำให้ความอยากรู้ตื่นตัวอีกแล้ว "ถึงเวลาแกก็รู้เอง" เขายังไม่แน่ใจว่านาราจะยอมมาหรือไม่ "มีลับลมคมในนะ อย่าบอกนะว่าถึงขั้นเลี้ยงดูเปย์ผู้หญิงคนนี้มาตั้งนานแล้วหน่ะ" ธีมนต์หัวเราะเบาๆและส่ายหน้า "ฉันกับเธอ ยังไม่ได้ไปถึงขั้นนั้น" "แล้วตกลงเธอเป็นใครกันแน่?" ธีมนต์ไม่พูด ยกกาแฟที่เหลืออยู่ขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว