ตอนที่ 34 เธอมองหาผู้ชายลับหลังพ่อของฉัน

ต๭นที่ 34 เธอมองหาผู้ชายลับหลังพ่อของฉัน ไม่กี่นาทีต่อมา ทนายบุริศร์ก็มาถึงอย่างรีบร้อน ทั้งสี่คนคุยรายละเอียดกันที่ห้องประชุม ห้องประชุมที่กว้างขวางสว่างไสว มีแสงแดดรอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามา เห็นได้ชัดว่ามันควรเป็นเช้าที่เงียบสงบอย่างน่าประทับใจ แต่ทว่าทั้งปณิดาและนีติมัตสองคนนี้ต่างคนต่างโกรธเคืองกันในทุก ๆ เรื่อง จึงทำให้เสียบรรยากาศ นารากับปณิดาและทนายบุริศร์กับนีติมัตพวกเขานั่งตรงข้ามกัน นิตานำข้อมูลที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วแบ่งเป็นสองชุด มอบให้แก่ทั้งสองฝ่าย แต่ทนายบุริศร์ผู้เย่อหยิ่ง กลับปฏิเสธอย่างนุ่มนวล “ขอบคุณครับ ผมได้เตรียมมาเองแล้วครับ” นิตาเหลือบไปมองนารา เห็นเธอไม่ได้พูดอะไร ก็เก็บข้อมูลชุดนั้นกลับมาแล้วนั่งลงข้าง ๆ นารา สายตาของนารานั้นไม่ได้ใส่ใจ มองทนายบุริศร์ที่อยู่ด้านหน้า ถึงแม้จะไม่เคยประมือกันมาก่อน แต่ว่าเธอก็ถูกเขาตรวจสอบเล็ก ๆ น้อย ๆ มาตั้งแต่ต้น เขาเคยฟ้องร้องคดีระหว่างประเทศ ภายในประเทศก็เป็นทนายที่มีชื่อเสียงในสังคมคนหนึ่ง เธอหยิบปากกาขึ้นมาด้วยความเบามือ ดูเหมือนจะพูดตามอำเภอใจไปหนึ่งประโยค “ในเมื่อทนายบุริศร์เตรียมตัวมาเรียบร้อยแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาเข้าขั้นตอนกันเลยนะคะ จะได้รีบแก้ไขปัญหา” ทนายบุริศร์มองนาราเป็นคู่ต่อสู้ แน่นอนว่าจะต้องมีการตรวจสอบกันบ้าง แต่นาราคนนี้แปลกไปหน่อย ตรวจเจอเพียงแค่ว่าเขาพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เคยฟ้องร้องคดีมาหนึ่งครั้ง เกรงว่าน่าจะเป็นมือใหม่สำหรับวงการนักกฎหมาย เมื่อเปรียบเทียบกับตัวเองแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคุณวุฒิหรือประสบการณ์ก็ตามล้วนแต่เทียบเขาไม่ได้ ทนายบุริศร์พูดกับเธออย่างดูถูก “ครับ ยังไงผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม อย่าสิ้นเปลืองเวลาของพวกเรามากเกินไปล่ะ” นีติมัตหัวเราะเบา ๆ “ปณิดา ทำไมเธอถึงจ้างทนายความที่แม้แต่ก็ฉันยังไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำมาล่ะ” ปณิดาเหยียดหยาม “ทนายนาราเป็นทนายความที่ทำให้เอส.ทีต้องชดใช้ค่าเสียหายไปแล้วสามร้อยล้าน คุณไม่มีโลกทรรศก็แล้วไป อย่าพูดอะไรที่น่าขายหน้าออกมาเลย” ทนายนารายิ้มอย่างเย็นชา “พวกเรามาเริ่มกันเถอะค่ะ ตามที่ทนายบุริศร์พูดมาทั้งหมด ผลลัพธ์ก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ” ทนายบุริศร์คิดไม่ถึงเลยว่านาราจะมีความมั่นใจเช่นนี้ จึงรีบเปิดเอกสาร “มาเริ่มกันเถอะครับ ดูสิว่าใครกันแน่ที่ต้องดิ้นรนโดยเปล่าประโยชน์” นาราเป็นฝ่ายนำเข้าสู้หัวข้อหลักก่อน คำพูดดูเคร่งขรึมไม่ธรรมดา “ในมือของทนายบุริศร์ยังมีสถิติการตรวจสอบทรัพย์สินคงเหลือในนามของคุณโมไนย เขามีบ้านพักตาอากาศทั้งหมดสองหลังในเมืองนี้ มีบ้านพักตากอากาศทั้งหมดห้าแห่งทั้งในและต่างประเทศ มีรถหรูสามคัน และยังมีหุ้นในบริษัทเอ็นอีซี มีทรัพย์สินส่วนบุคคลรวมทั้งสิ้น ห้าร้อยสามสิบหกล้านเจ็ดแสนเจ็ดหมื่นแปดพัน นารามองไปทางนีติมัตอย่างตาใส แล้วถามอย่างเยือกเย็น “คุณนีติ สำหรับเรื่องนี้แล้วคุณมีความคิดว่าอย่างไรคะ” “เธอสามฉันเจ็ด！” เขาพูดอย่างไม่ได้ไตร่ตรองและไม่ได้ยั้งคิดออกมา “อะไรนะ？ฉันสาม ฝันไปเถอะ ฉันเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ฉันมีสิทธิที่จะได้รับส่วนแบ่งเท่ากัน！” ปณิดาได้ยินคำพูดของเขา ลูกตาถึงกับถลึงออกมา “ส่วนแบ่งเท่ากัน？ไม่มีทาง เธอพึ่งจะเข้ามาอยู่กับพ่อของฉันได้ไม่นานเนี่ยนะ ต้องมีส่วนแบ่งสมบัติอะไรที่ต้องเท่ากัน？” นีติมัตโบกมืออย่างไม่ลังเล รู้สึกเหมือนเธอเป็นพวกคิดเพ้อเจ้อ จึงพูดปฎิเสธ ทนายบุริศร์ที่นั่งดูเหตุการณ์นี้อยู่ข้าง ๆ จึงเอ่ยปากพูด “คุณหญิงกับคุณโนไนย ถึงแม้ว่าจะไม่มีพินัยกรรม แต่ประธานนีติก็เป็นลูกชายคนเดียวของเขา เป็นผู้สืบทอดที่ถูกต้องตามกฎหมาย” อย่างไรก็ตามปณิดาไม่ไว้หน้าเขา เอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง “โมไนยก็เป็นสามีของฉัน ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะต้องได้รับมรดกอย่างถูกต้องตามกฎหมายหรอกหรอ？” เห็นเธอทำท่าถือดีแบบนี้ นีติมัตจึงใช้อำนาจพูดข่มขู่ “ในวงการนี้ไม่มีใครไม่รู้ว่าเธอคือแมงมุมแม่ม่ายดำเหตุผลที่พ่อฉันต้องตาย ก็เป็นเพราะเธอ！” “ฉันล่ะอยากจะอ้วก พ่อของคุณมีอาการหัวใจวายต่างหาก ทางแพทย์นิติเวชก็วินิจฉัยกายวิภาคแล้วนิ นอกเสียจากว่าคุณจะมีเหตุผลและหลักฐานที่เป็นความจริง อย่ามาใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นสิ” คิ้วที่โดดเด่นคู่นั้นของปณิดาโกรธจนสั่น ใบหน้าที่ละเอียดงดงามนั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาล “ฉันหกเธอสี่ นี้คือการยอมถอยให้ครั้งสุดท้ายของฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าช่วงนี้เธอออกไปทำเรื่องชู้สาวอยู่ข้างนอก หากเธอไม่ประนีประนอมในตอนนี้ อย่างนั้นพวกเราก็รอไปเจอกันในชั้นศาลก็แล้วกัน！” เมื่อได้ยินเช่นนั้น นาราก็มีสีหน้าเข้มขึ้น นิตาที่อยู่ข้าง ๆ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงแม้ว่าปณิดาจะหวาดผวา แต่เธอมั่นใจเป็นอย่างมากว่า ไม่มีใครถ่ายภาพหลังฐานที่ใช้พิสูจน์ว่าเธอทำความผิดมาได้อย่างเด็ดขาด เหลือบไปมองนาราสักครู่ แล้วพูดเสียงดังฟังชัด “นีติมัต เวลาที่คุณพูดต้องมีหลักฐานนะ ตาดวงไหนล่ะที่เห็นว่าฉันมีชู？” ฟังเธอพูดเสียงดังอย่างนั้น มันก็ทำให้นีติมัตกระตือรือร้นไปด้วย “เหอะ！เรื่องเสียหายเรื่องนั้นของเธอน่ะ คนทั้งวงการต่างก็รู้กันหมดแล้ว ตอนที่พ่อฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอก็ยังไปหาผู้ชายลับหลังพ่อฉัน เธอ.....” “หุบปาก ฉันจะฟ้องนายที่ใส่ร้ายทำลายชื่อเสียงฉัน！” ทั้งสองคนต่างก็ต่อปากต่อคำกัน ทั้งห้องประชุมเต็มไปด้วยเสียงด่าทอซึ่งกันและกันของคนสองคน เกรงว่าด้านนอกประตู ก็สามารถได้ยินเสียงของพวกเขา ขณะนี้บรรยากาศกำลังตึงเครียดมากยิ่งขึ้น ทนายจากทั้งสองฝ่ายต่างกำลังรอช่องโหว่ เพื่อที่คนถูกฟ้องจะได้มีหลักฐานในการโต้เถียง ปากของนารายิ่งเม้มยิ่งแน่น สายตาที่คมกริบ ตกผลึกเป็นแสงเลเซอร์ที่แวววาว ในที่สุดตอนนี้เธอก็ทนไม่ไหว ระเบิดออกมา “หุบปากกันให้หมด！” เสียงดังกังวานเกิดขึ้นในห้องประชุม ราศีของความเผด็จการทำให้สองคนที่กำลังทะเลาะกันอยู่ ถึงกับชะงังขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย นาราใช้สายตาจริงจังเหลือบมองพวกเขาทั้งคู่ พูดเสียงเย็นชาขึ้น “ถ้าเกิดว่าปรับความเข้าใจกันไม่ได้ก็ไปขึ้นศาล ให้ผู้พิพากษาเป็นคนแบ่งให้พวกคุณ แบบนี้ยุติธรรมหรือไม่ยุติธรรม？ยอมหรือไม่ยอม？” คำพูดของนารานำมาซึ่งความน่าเกรงขามอย่างชอบธรรม แม้แต่ทนายที่มีประสบการณ์มากกว่าเธอถึงสิบปีอย่างทนายบุริศร์ ยังหวาดกลัวเธอมาก นีติมัตและทนายบุริศร์เหลือมองกันเล็กน้อย เงียบไปครู่หนึ่ง ถอนหายใจออกมา มองไปทางปณิดา “ทรัพย์สมบัติแบ่งเท่ากันได้ แต่ฉันมีเงื่อนไข！” พอได้ยินอย่างนี้ ปณิดาก็สังเหตุเห็นว่าเขาจะต้องมีลูกไม้อะไรแน่ ๆ ปณิดาคิดที่ลุกขึ้นยืน แต่ทว่าก็ถูกสายตาของนาราจ้องมองอย่างเย็นชา และถูกบังคับให้นั่งลงแล้วรักษาความเงียบ นาราเอ่ยปากพูด และพูดอย่างรัดกุม “ในเมื่อทุกคนต่างเลือกที่ปรึกษาหารือปรับความเข้าใจกัน คุณนีติมีอะไรก็พูดมาตรง ๆ เลยเถอะค่ะ” “อสังหาริมทรัพย์ฉันสามารถแบ่งให้ห้า ห้า แต่ว่าหุ้นส่วนทั้งหมดที่อยู่ในความดูแลของพ่อแม่ฉัน จะต้องเอาคืนกลับมาให้ฉันทั้งหมด！” นีติมัติว่าแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว รถ บ้าน ล้วนเป็นของที่เลื่อนลอย บริษัทเอ็นอีซีสิถึงจะเป็นต้นกวักเงินกวักทองของจริง เขาจะไม่ยอมถอยให้เด็ดขาด “คุณว่างแผนมาดีนิ ใครจะไม่รู้ว่าบริษัทเอ็มอีซีเป็นแม่ไก่ที่ออกไข่เป็นทอง คุณต้องการเอาหุ้นทั้งหมด ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ก็เอาเงินมาซื้อไปจากฉันสิ ทั้งบริษัทนั่นก็ไม่ได้เป็นของคุณอีกแล้ว！” ครั้งนี้ปณิดาไม่ได้ตอบกลับอย่างโกรธแค้น แถมยังหัวเราะอย่างเยือกเย็นคุยเรื่องซื้อขายกับเขา “เธอ......ปณิดา ฉันยอมเธอแล้วอย่ามาทำเป็นว่าไม่อยากได้！”นีติมัตถูกเธอเย่อหยิ่งอวดดีใส่ ก็โกรธจนต้องกัดฟันกรอด ๆ เขาคือลูกชายคนเดียวของตระกูล สิ่งนั้นควรจะเป็นเขาสืบทอด มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องจ่ายเงินจำนวนมากขนาดนั้นเพื่อที่จะซื้อมัน ยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ！ แต่ทนายบุริศร์กับรู้สึกว่าวิธีนี้คือวิธีเดียวที่จะสามารถแก้ไขปัญหาความขัดแย้งนี้ได้ เขาแนบไปที่หูของเขา พึมพำเบาๆไม่กี่ประโยค นีติมัตขมวดหัวคิ้ว หลังจากที่ฟังคำพูดของทนายบุริศร์เสร็จ เงยหน้าขึ้นแล้วมองตรงไปยังนารา “พวกคุณเสนอราคามา！” “ห้าสิบล้าน！” ปณิดาที่อยู่ข้างหน้านารารีบยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง ยกแล้วยกขึ้น “เธอเรียกราคาเกินไป” ความโมโหอย่างรุนแรงที่อยู่ในอกของนีติมัต กำลังเผาไหม้จนดังฮึดฮาด ๆ หัวของเขาเหมือนมีควันพุ่งออกมา “ทำไม？ไม่พอใจ？พูดตามความจริงแล้วฉันเรียกราคาไปห้าสิบล้าน ก็ถือว่าน้อยนะ ถ้าคิดจากกำไรสุทธิในแต่ละปีของบริษัท แค่ห้าสิบล้านนี้ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเงินปันผลปลายปีฉันเลย ปณิดาคิดได้อย่างเฉียบแหลม แต่น่าเสียดายที่เธอไม่เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจเลย มิฉะนั้นหุ้นพวกนั้นต่อให้กัดให้ตายยังไงเธอคงไม่ยอมคายออกมาหรอก “ก็ได้ อสังหาริมทรัพย์แบ่งกับเธอคนละครึ่ง หุ้นในมือของเธอฉันซื้อในราคาห้าสิบล้าน นี้คือขีดกำจัดความอดทนสูงสุดของฉัน แล้วเธอก็อย่าโลภมาเรียกร้องเอาอีก” นีติมัตกำลังคิดถึงความเจริญเติบโตของบริษัทในวันข้าง ถ้ามีผู้หญิงคนนี้อยู่ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรล้วนแต่จะขวางมือขวางเท้าเขาไปหมด มุมปากเหยียดออก พยักหน้าแล้วปัดฝุ่นที่อยู่บนกระโปรง เพียงไม่นาน หลังจากที่ทั้งสองตกลงกันได้ นาราพูดอย่างจริงจังขึ้น: “คุณโมไนยถือหุ้นในบริษัทเน็ตเบย์ 55% เนื่องจากข้อตกลงที่อยู่ในสัญญาที่ตกลงทำร่วมกันระหว่างคุณทั้งสองฝ่าย คุณนีติซื้อหุ้นที่คุณปณิดาควรได้รับเป็นส่วนแบ่งด้วยเงินห้าสิบล้านหยวน ดังนั้นหุ้นทั้งหมด 55% นี้ จะถูกสืบทอดต่อโดยคุณนีติ บ้าน รถและทรัพย์สินอื่น ๆ คุณทั้งสองตกลงกันที่จะแบ่งคนละครึ่ง” ในที่สุดคิ้วของทนายบุริศร์ก็รู้สึกผ่อนคลายลง หลังจากที่ทนายของทั้งสองฝ่ายผ่านการตรวจสอบหนังสือสัญญาอีกครั้งและยืนยัน สองคนนั้นถึงจะได้เซ็นชื่อในหนังสือสัญญา หลังจากที่เซ็นชื่อแล้ว นีติมัติโยนปากกาไปอย่างเหยียดหยาม “ปณิดา เริ่มจากวันนี้เป็นต้นไปพวกเรากลับที่ของใครของมัน นอกจากนี้ฉันให้เวลาเธออีกสามวัน ย้ายข้าวของของเธอออกจากบ้านฉัน มิเช่นนั้นหลังจากนี้สามวัน อย่ามาโทษฉันก็แล้วกันถ้าฉันใช้ให้คนโยนออกไป！” “ไม่จำเป็นต้องสามวันหรอก พรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปย้ายของ แล้วก็จะย้ายไปไว้ที่บ้านพักตาอากาศของฉัน” ต่างคนต่างยั่วยุกัน ถึงแม้ว่าในข้อตกลงนั้นจะมีความคิดเห็นที่ตรงกัน แต่ก็ยังเห็นฝ่ายตรงข้ามเป็นศัตรูอยู่ดี นาราไม่ได้ให้ความสนใจกับการทำตัวตาต่อตาฟันต่อฟันของพวกเขา หลังจากจัดเก็บเอกสารทั้งหมดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วจึงแบ่งเป็นสองชุด มอบหนึ่งในนั้นให้กับทนายบุริศร์ ปากสีแดงขีดออกบาง ๆ “ทนายบุริศร์คะ เรื่องที่เหลือคงต้องลำบากคุณแล้วนะคะ” ผ่านสงครามครั้งนี้มาได้ ทนายบุริศร์จำใจต้องมองเธอใหม่ เพิ่มความสุภาพขึ้นมาอีก “นี้คืองานที่ผมต้องรับผิดชอบครับ เพียงแต่ว่างานที่ตามหลังมาอาจจะต้องได้รบกวนคุณ” “ไม่เป็นไรค่ะ ติดต่อฉันได้ทุกเวลา！” หลังจากที่รอให้ทนายบุริศร์และนีติมัตออกไปแล้ว ปณิดาและนาราก็เข้ามาในห้องทำงานใหม่อีกครั้ง เห็นเธอมีบางอย่างที่อยากจะพูด หลังจากที่นารานั่งลง จึงถามออกไปอย่างเรียบง่าย: “คุณปณิดา มีเรื่องที่อยากจะคุยกับฉันใช่หรือเปล่าคะ？” ปณิดานั่งอยู่ตรงหน้า พูดเข้าประเด็นว่า “ฉันอยากจะขอร้องคุณสักเรื่องค่ะ” ในตาของนารามีความระแววระวังเพิ่มขึ้น “ถ้าเกิดคุยเรื่องงานไม่ถือว่าเป็นการขอร้องค่ะ หลังจากนี้สักพักฉันจะเตรียมเอกสารขั้นตอนทั้งหมดให้เสร็จ” “มันเป็นเรื่องส่วนตัวค่ะ” พึ่งจะผ่านสงครามนั้นมา ปณิดาวางใจเธอเป็นอย่างมาก ตอนนี้เรื่องข้อตกลงก็เจรจากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ด้วยนิสัยเจ้าชู้ของเธอ เรื่องที่คิดแน่นอนว่าจะต้องเป็นเรื่องผู้ชาย “เรื่องอะไรคะ？” “คุณสามารถช่วยฉันนัดธีมนต์ทานข้าวได้ไหม？” เธอคิดที่จะเข้าใกล้ธีมนต์มาตั้งแต่แรก แต่ก็ถูกนาราเตือนหลายครั้ง เธอทำได้ก็แค่เก็บอาการ นาราวางปากกาในมือลง ประสานมือสองข้าง “คุณปณิดา นี่มันเป็นเรื่องตัวจริง ๆ นะคะ！“ ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวจริง ๆ การตัดสินใจก็ขึ้นอยู่ในมือของเธอ ก็แสดงว่าเธอจะช่วยหรือไม่ช่วยก็ได้ ！ ปณิดาเป็นคนฉลาด เข้าใจความหมายของเธอได้อย่างธรรมชาติ พูออย่างตรงไปตรงมา: “ค่าทนายความฉันจะจ่ายให้คุณสองเท่า” “ฉันจะลองดูค่ะ แต่ไม่รับประกันนะคะว่าจะสำเร็จ” ถ้าเกิดว่ามีเรื่องไหนไม่มั่นใจ เธอก็ไม่สามารถรับประกันได้ ทนายนาราเก่งขนาดนี้ “ฉันมั่นใจว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” ปณิดารอคอยเธออย่างมีความหวัง