ตอนที่ 35 นี่คือนางฟ้าของฉัน

ต๭นที่ 35 นี่คือนางฟ้าของฉัน ท่าเรือบลูมูน คลื่นสีขาวซัดสาด ทะเลสีเขียวคราม แสงแดดสวยงานวิจิตรตระการตาส่องลงมากระทบกับพื้นผิวทะเลสีคราม แสงสีทองที่ล่องลอยแวววาวอยู่นั้นสะกดสายตาของผู้คน ที่ท่าเรือมีเรือยอร์ชสุดโออ่าหรูหราราคาหลายสิบล้านจอดเทียบท่าอยู่หนึ่งลำ ด้านในนั้นมีพื้นที่สำหรับนั่งทำงานโดยเฉพาะ แถมยังเพิ่มเติมห้องนอนส่วนตัวขนาดใหญ่เข้าไปอีกด้วย มีสะพานฟลายบริดจ์อันกว้างขวางที่ติดตั้งอุปกรณ์อย่างครบครันเช่นเดียวกัน ภายนอกดูประกายแวววาวทั้งเท่ห์และมีเอกลักษณ์ ลำเรือสีขาวราวกับว่าเป็นก้อนเมฆสีขาวที่ล่องลอยอยู่ขอบฟ้า ทัศสัยในฐานะที่เป็นเจ้าของ ในมือหนึ่งถือแก้วไวน์ อีกมือหนึ่งโอบกอดสาวสวยเอาไว้ “ธีมนต์ แชมเปญจาก Sillery เป็นอย่างไรบ้างล่ะ？” “ก็ไม่เลว ？” ธีมนต์พูดด้วยความเย้ยหยัน ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ วันนี้เขาแต่งตัวอย่างไม่เป็นทางการ สวมเสื้อกล้ามสีเบจคู่กับกางเกงสบาย ๆ กล้ามเนื้อตรงแขนและหน้าอกดูเป็นมัดอย่างชัดเจน โครงหน้าหล่อเหลาสวมใส่แว่นกันแดด รูปหล่อและดูดีมาก ภาพลักษณ์ดูแตกต่างจากวันปกติที่อยู่ในบริษัทที่ทั้งเคร่งขรึมจริงจัง “เออใช่แล้ว ไม่ใช่บอกว่าจะมีหกคนหรอกหรอที่จะมาทะเล？ แล้วผู้หญิงของนายล่ะ ？” ทัศสัยมองแล้วมองอีก มีแต่เขาคนเดียวที่พาผู้หญิงมา ไม่สนุกเลย มะนาวก็สังเกตเห็นว่ามีเพียงเธอคนเดียวที่เป็นผู้หญิง จงใจพูดกับทัศสัยที่อยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงออดอ้อน: “คุณชายทัศคะ ฉันเติมแชมเปญให้คุณอีกแก้วดีไหมคะ？” ทัศสัยจับคางของมะนาวเอาไว้ จูบไปหนึ่งที “ดูสิ แสงแดด ทะเล ผู้หญิง แบบนี้สิถึงจะไม่น่าเบื่อ” คนที่เงียบที่สุดอย่างนรัตว์ เมื่อเห็นทัศสัยที่ทำตัวอวดดีอย่างนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูด: “ฉันไม่ได้มีความสนใจแบบนั้นเหมือนนาย” เขาหยิบแก้มแชมเปญ แกว่งของเหลวสีทองที่อยู่ในแก้ว ด้วยดวงตาที่ซุกซ่อนอยู่ด้านหลังเลนส์อย่างลึกลับ “อ้าว คำพูดของนักเขียนนี่ช่างแตกต่างจริง ๆ เลยนะ แต่ถึงอย่างไรก็ตามนักเขียนก็เป็นคน นายคงไม่คิดที่จะออกบวชหรอกนะ ？” ทัศสัยรับคำพูดของเขา แล้วหยอกล้อด้วยความตั้งใจ “แน่นอนว่าไม่ได้ไปบวช แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ได้เป็นเหมือนนาย” ดวงตาของนรัตว์มีความหมายลึกซึ้งกระตุ้นให้เกิดความสงสัย แล้วเหลือบไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างทัศสัย เขาเชื่อในพรหมลิขิต และจะไม่เล่นกับดอกไม้ริมทางจนกว่าจะเจอรักแรกพบของเขา “นี่เขาเรียกว่าเดินไปในหมู่ดอกไม้ แต่ก็บริสุทธ์ แกไม่เข้าใจหรอก” มุมมองความรักของทัศสัยและนรัตว์นั้นต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ทัศสัยไม่สามารถอยู่กับผู้หญิงคนไหนได้อย่างจริง ๆ จัง ๆ สักคน เกือบจะทุกครั้งที่ไปงานปาร์ตี้ ก็จะพาผู้หญิงกลับมาแบบไม่ซ้ำหน้า พูดง่าย ๆ ก็คือ คาสโนวา แต่เพื่ออนาคตที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของเขา นรัตว์จึงต้องรักษาตนให้บริสุทธ์ดั่งหยก “ยังคงความบริสุทธ์ เดินค่ำ ๆ มือ ๆ มากเกินไประวังจะเจอผีเข้าล่ะ นายก็ระวังตัวเองไว้ด้วยนะ” นรัตว์จิบแชมเปญไปนิดหน่อย พูดแบบไม่ได้มีความลึกซึ้งอะไร ธีมนต์ที่อยู่อีกด้าน ไม่ได้เข้าร่วมกับหัวข้อสนทนาของพวกเขา แต่กลับดูนาฬิกาอยู่บ่อย ๆ ยังเหลือเวลาอีกสิบนาที ทำไมแม่จิ้งจอกน้อย ยังไม่ ปรากฏตัวอีกนะ “นี่ธีมนต์ ผู้หญิงของนายล่ะ？คงจะไม่เหมือนกับนรัตว์หรอกนะ ที่โดดเดี่ยวเดียวดาย？” ทัศสัยตั้งตารอคอยเป็นอย่างมากว่าผู้หญิงของเขาจะเป็นเทพเจ้ามาจากไหน “อีกสักพักนายก็จะรู้แล้วล่ะ” ตามที่ธีมนตร์รู้จักนารา เธอไม่ผิดนัดแน่นอน นรัตว์เหลือบมองธีมนต์ “ผู้หญิงที่ทำให้นายพอใจได้ คงจะซวยแล้วล่ะ！” เขาคาดคะเนไว้ในใจแล้วล่ะ อาจจะเป็นดอกฝิ่นดอกนั้นที่เจอเมื่อครั้งก่อน ทัศสัยเขย่าแชมเปญ มะนาวที่ซบอยู่บนอกของทัศสัยทนไม่ได้กับความเงียบเหงา แกะเมล็ดองุ่นออกให้เขาทาน “คุณชายทัศคะ ทานองุ่นค่ะ” ทัศนัยมีความพึ่งพอใจในกับการบริการอย่างรู้ใจของผู้หญิงคนนี้ โอบกอดเธออย่างภาคภูมิใจ “ดูสิ หากพวกนายไม่พาผู้หญิงมา ก็จะมีความสุขแบบนี้ไม่ได้” “ฉันไม่ต้องการ” นรัตว์ไม่ได้สนใจ รออีกสักพัก ทัศสัยนั่งนิ่ง ๆ ไม่ได้บ้างแล้ว “นี่ธีมนต์ ผู้หญิงของนายจริง ๆ แล้วจะมาหรือไม่มา？ไม่อย่างนั้นฉันได้ออกเรือ” มะนาวทำหน้าตาชื่นชม “คุณชายทัศคะ ท่าที่คุณขับเรือมันต้องเท่ห์มาก ๆ แน่เลยค่ะ” “แน่นอนอยู่แล้วล่ะ” ทัศสัยตอบรับอย่างไม่ปิดบัง ธีมนต์มองดูเวลา “รออีกห้านาที ฉันกับเธอนัดกันตอนบ่ายโมง” เขาไม่เชื่อว่าเอกสารแผนโครงการของนาโนเบย์ จะดึงดูเธอไม่ได้ “ถือดียังไง ให้คนตั้งหลายคนรอเธอคนเดียว” ทัศสัยพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ดีนะที่มะนาวไม่ดื้อ” ธีมันต์และนรัตว์ยิ้มให้กันเล็กน้อย ผู้หญิงแบบนี้พวกเขาเห็นมาเยอะแล้ว เกรงว่าขอเพียงทัศสัยยินดีให้นอนบ้านเขาในเมื่อคืนวานนี้ มะนาวก็คงจะไม่ปฏิเสธ เวลาเดินผ่านไปเรื่อย ๆ วันนี้มีลมทะเล ถึงจะโดนแสงแดดสาดส่อง แต่อุณหภูมิก็ไม่ได้ร้อนเกินไป มีลมอ่อน ๆ พัดผ่าน กลับทำให้ผู้คนรู้สึกเคลิบเคลิ้มน่านอน บ่ายโมงตรง ที่อยู่ห่างออกไป มีร่างกายที่สวยหยดเยิ้มเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ขาเรียวยาวกำลังโอ้อวดอยู่ในอากาศ ภายใต้แสงแดดกลับยิ่งทำให้เธอขาวเนียนเปล่งประกาย เสื้อเข้ารูปสีบริสุทธิ์ คอเสื้อเป็นแบบตัวVลึกจึงทำให้ปรากฏร่องลึกที่ชวนให้น่าหลงใหลขึ้นมา ผมยาวปลิวไสวตามแรงลม ถึงแม้ว่าบนใบหน้าจะสวมแว่นกันแดด แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดความละเอียดงดงามจากอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของเธอได้ หญิงสาวที่สวยงามเย้ายวนใจขนาดนี้ ต่อให้อยู่ห่างออกไปสักหนึ่งกิโลเมตรก็ยังสามารถทำให้คนสนใจได้ บนเรือยอร์ช ธีมนต์ลุกขึ้นยืน สายตาเปล่งประกายระยิบระยับที่ซ่อนอยู่ภายตายแว่นกันแดด น้ำเสียงฟังออกว่าดีใจ “ฉันจะไปรับเธอสักหน่อย” พูดแล้วก็ อดใจรอที่จะลงจากเรือไม่ไหว ทัศสัยมองธีมนต์ที่กำลังเดินไกลออกไป พูดกับนรัตว์ว่า: “ผู้หญิงหน้าตาแบบไหนกัน ถึงกับต้องให้คุณชายธีไปรับด้วยตัวเอง？” นรัตว์ พูดถึงคนที่คาดเดาไว้ในใจก่อนหน้านี้ออกมา: “บางที่อาจจะเป็น........ดอกฝิ่น？” “ดอกฝิ่น？” ทัศสัยคิดถึงครั้งก่อนหน้านี้ตอนไปดื่มเหล้าที่คฤหาสน์ หลังจากที่ทัศสัยเจอดอกฝิ่นดอกนั้นก็รีบร้อนออกไป “ก็ยังมีความเป็นไปได้นี้” ท่าเรือ ธีมนต์เดินไปทางนารา มองไปที่ร่างกายที่เผ็ดร้อนของเธอ มุมปากขีดออก “คุณนี่ตรงเวลาจริง ๆ นะ ไม่ขาดไม่เกินแม้แต่วินาทีเดียว” นาราจับที่แว่นกันแดด “การกระทำที่สำคัญที่สุดก็คือการตรงต่อเวลา แล้วสิ่งที่คุณบอกจะให้ฉันล่ะคะ？” “วันนี้พวกเรามาเที่ยวให้สนุกกันเถอะ ของนั้นผมจะเอามาให้คุณแน่นอน” ธีมนต์เปลี่ยนหัวข้อสนทนา แล้วชี้ไปที่เรือยอชท์ที่อยู่ไม่ไกล “ขึ้นไปไหม？” นารามองไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เป็นเรือยอร์ชที่สวยงามมากเลยค่ะ แต่ฉันได้กลิ่นเงินทองที่ไม่ยุติธรรมเต็มไปหมด” “นี่คือคุณอิจฉา” บนเรือยอร์ช ทัศสัยมองไปที่ร่างกายอันเผ็ดร้อนของผู้หญิงคนนั้น ตะโกนออกมา “นรัตว์ นายดูผู้หญิงคนนั้นสิ เร้าร้อนมากเลยโว้ย” แต่แค่ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนนั้นคุ้นตามาก “ผู้หญิงที่ธีมนต์พอใจ จะไปแย่ได้อย่างไรล่ะ？” นรัตว์หัวเราะเบา ๆ คนเลือกกินอย่างธีมนต์ ผู้หญิงที่สามารถทำให้เขาพอใจได้ ไม่ใช่ของระดับพรีเมี่ยมก็เป็นปีศาจ ผู้หญิงคนเดียวกัน มะนาวกำลังฟังผู้ชายสองคนที่สายตาของพวกเขาถูกดึงดูดความสนใจไปแล้ว จึงเกิดความริษยา มีอะไรดี ก็แค่ไก่ตัวผู้ตัวหนึ่ง！ “แต่ ผู้หญิงคนนี้คุ้นตาจริง ๆ ” พร้อมกับที่พวกเขาเดินขึ้นมาบนเรือ ทัศสัยก็ลุกขึ้นอย่างเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ยังคงค้นหาความทรงจำที่อยู่ในตัวต่อไป นรัตว์มองดูเขา พูดด้วยความเย้ยหยัน “คงไม่ใช่ว่านายก็พอใจผู้หญิงคนนี้แล้วเหมือนกันหรอกนะ？” “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันเหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่จริง ๆ ” ทัศสัยทอดแว่นกันแดดออก และมองไปทางที่คนสองที่กำลังเดินมาทางนี้ นารา สังเกตเห็นเขาแล้ว มองเห็นทัศสัย หัวเราแบบมืดดำ ถามออกไปแบบไม่ได้จริงจัง “ทำไมคุณถึงได้รู้จักเพื่อนแบบนี้ล่ะคะ？” “แบบไหน？” ธีมนต์ไม่เข้าใจ มองหน้าเธออย่างสงสัย แต่ทว่านารากลับไม่ได้ตอบคำถาม เดินไปหาพวกเขาด้วยกริยาท่าทางสง่างาม บรรยากาศทุกที่ดูแล้วทำให้สบายตา เธอใกล้เข้ามาเช่นนี้ทำให้ทัศสัยจำขึ้นมาได้ ผู้หญิงคนที่เร้าร้อนตรงหน้าเขาคนนี้ ก็คือนางฟ้าที่เขาเจอบนรถ