ตอนที่ 36 เพื่อนางฟ้า ต้องเพิ่มความหนาของหน้าเข้าไว้

ต๭นที่ 36 เพื่อนางฟ้า ต้องเพิ่มความหนาของหน้าเข้าไว้ เขากระตือรือร้นรีบเข้าไปทักทายเธออย่างเป็นมิตร “นางฟ้า พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ ช่างเป็นพรหมลิขิตจริงๆ ผมชื่อทัศสัยครับ ” ธีมนต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางฟ้าที่ทัศสัยเคยพูดถึงหมายถึงนารา? นารายิ้มอย่างเย็นชาและเลือกที่จะไม่สนใจเขา ธีมนต์แนะนำนรัตว์ให้เธอรู้จัก “นี่คือนรัตว์” ฉันชื่อนาราค่ะ คุณเรียกฉันว่า ป๊อปปี้ ก็ได้ค่ะ “สวัสดีครับ คุณนารา”นารามอบความประทับใจแรกให้แก่นรัตว์คือสาวงามที่เย็นชา แต่ทว่าเธอกลับไม่ใช่สเปคของเขา พวกเขาเหล่านั้นตัดสินใจโดยพร้อมเพรียงกันที่จะไม่สนใจทัศสัย เขาคิดที่จะเป็นจุดสนใจบ้างเลยคิดที่จะเข้าไปประจบแต่ก็กลัวว่าจะไม่เป็นผล เลยแบกหน้าหนาๆนี้เข้าไปพร้อมกับพูดว่า “นางฟ้า ที่แท้แล้วคุณก็ชื่อ ป๊อปปี้ นี่เอง” นารามองทัศสัยอย่างไม่พูดไม่จา เขาไม่แปลกใจเลย พร้อมใช้กำปั้นทุบธีมนต์แล้วพูดว่า “แกแน่มาก ซ่อนนางฟ้าของฉันไว้แล้วเพิ่งจะนำออกมาตอนนี้” นาราสบตาธีมตร์แวบหนึ่ง ทำท่าจะไร้เดียงสาเหมือนกับไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเขา “อย่าเข้าใจผิดเลยค่ะ ฉันกับคุณธีเพื่อนกันก็ยังไม่ใช่เลยค่ะ” มือใหญ่ๆของธีมนต์ใช้แรงหยิกเข้าที่ไหล่ของเธอ สองคนสบตากัน นาราสามารถเห็นแววตาที่ปั่นป่วนของเขาผ่านแว่นกันแดด แต่เธอก็ไม่กลัวเลยสักนิด เธอใช้สายตาบอกความหมายนั้น พร้อมกับพูดว่า “หรือว่าไม่ใช่” ทัศสัยแอบดีใจ ในเมื่อพวกเขาไม่ได้เป็นแฟนกัน ถ้าอย่างงั้นตัวเองก็มีโอกาสแล้วซินะ เขามองนรัตว์ พร้อมกับพูดว่า “นรัตว์ ได้เวลาออกเรือแล้ว” “ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ?” นรัตว์ตะลึง “นายต่างหากล่ะที่เป็นเจ้าของ” “ก็นางฟ้าของฉันมาแล้ว แน่นอนว่าฉันต้องต้อนรับเขาดีๆซิ”ทัศสัยลากนรัตว์ให้เขาออกไปขับเรือยอชต์ ในระหว่างนี้ ทั้งหมดไม่มีใครสนใจมะนาวเลย รู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นคนนอก ทุกคนต่างก็สนใจแต่ ป๊อปปี้ ไม่มีใครสนใจเธอเลย สายตาของมะนาวเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตาของนารา ต่างก็ยิ่งกระตุ้นเธอให้รู้สึกอิจฉานาราเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่ยอมให้นาราแย่งคุณชายทัศไปจากเธอได้ มะนาวแอบยืนกรานมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมเหงาอยู่แบบนี้ เลยรีบเข้าไปเกาะแกะทัศสัย “คุณชายทัศคะ เราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะค่ะ” ธีมนต์ได้โอกาสเลยพูดกับนาราว่า “นี่คือผู้หญิงของเขา พวกเราไปนั่งเก้าอี้ที่มีแดดตรงนั้นกันเถอะ เธอได้เอาครีมกันแดดมาไหม” ทัศสัยโดยมะนาวลากไปทางด้านข้างอย่างไม่เต็มใจ มะนาวเอาใจใส่เขาเป็นอย่างมาก มือหนึ่งถือแชมเปญ มือหนึ่งถือจานผลไม้ “คุณชายทัศคะ ไม่ทราบว่าคุณชายอยากจะดื่มแชมเปญหรือทานผลไม้ก่อนดีคะ” ทัศสัยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เอาแต่มองนารากับธีมนต์ที่อยู่ไม่ไกลออกไป แต่มะนาวก็เอาแต่หน้าของเธอมาอยู่ข้างหน้าของเขา เขามองเธออย่างอารมณ์เสีย พร้อมกับหันหลังให้เธอ อีกทั้งยังพูดออกไปอย่างหงุดหงิดว่า “เธออยากจะกินจะดื่มอะไรเธอก็คิดเองซิ อย่ามารำคาญฉัน” “คุณชายทัศ…..”มะนาวเธอรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก เอาแต่มองนาราที่อยู่ทางนั้นด้วยอารมณ์และสายตาที่โกรธเกลียด เมื่อเปรียบเทียบกับความไม่สมดังใจที่ด้านนี้กับสาวสวยหนุ่มหล่ออย่างนาราและธีมนต์ที่อยู่ด้วยกัน นับว่าสะดุดตาเป็นอย่างมาก เป็นครั้งแรกที่ธีมนต์แสดงความหวังดีกับผู้หญิง “ต้องการให้ฉันช่วยทาครีมกันแดดให้ไหม” แววตาของนาราส่องประกายอย่างระยิบระยับยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ “นายทำเป็นเหรอ” “คนโง่ๆอย่างเขาจะไปทำเป็นได้ยังไงล่ะ มาให้ฉันช่วยทาให้ดีกว่า”ทัศสัยทนไม่ไหวที่จะเดินมาทางนี้ พร้อมกับแย่งครีมกันแดดมาจากมือธีมนต์อย่างไม่เกรงใจ นารามองเขาทั้งสองคน เธอกลั้นเสียงหัวเราะไว้ พร้อมกับยืนมองข้างๆอย่างเงียบขรึม ใบหน้าของธีมนต์ดูออกว่ากำลังโกรธ ไอ้นี่จะมาแย่งผู้หญิงกับฉันเหรอ ทัศสัยนั่งลงข้างๆที่เก้าอี้อาบแดดพร้อมกับพูดกับเธออย่างเอาอกเอาใจว่า “คุณนอนลงซิครับ เดี๋ยวผมช่วยทาให้” “ทัศสัย!”ธีมนต์โมโหแล้ว “ไอ้ธี ฉันทำไม่เป็นเห็นแกทำไม่เป็น กลัวจะทำให้นางฟ้าของฉันเจ็บ”เพื่อนางฟ้าของเขา เข้าเพิ่มความหนาของหน้าสักนิดก็ไม่เป็นไร นาราเห็นพวกขาสองคนเริ่มไม่ชอบมาพากลจึงได้แย่งเอาครีมกันแดดของตัวเองกลับคืนมา “ฉันยังคงชอบที่จะทำด้วยตัวของฉันเองมากกว่า” ทั้งสองคนต่างก็ไม่บรรลุจุดประสงค์ของตนเอง ต่างคนต่างมองตากัน ธีมนต์เริ่มหมดสนุกจึงเดินไปข้างๆแล้วรินแก้วแชมเปญ ทัศสัยก็ไม่ยอมน้อยหน้า จึงเดินไปหามะนาวทางด้านนั้น แล้วเอาจานผลไม้ที่มะนาวอุตส่าห์ทำให้ด้วยใจถือเดินไปทางด้านนารา “นางฟ้าครับ ทานผลไม้ไหมครับ” นารารับแก้วแชมเปญจากธีมนต์ เธอมองมาทางด้านทัศสัยพร้อมกับพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ” ทัศสัยโดนปฏิเสธมาหลายครั้ง ชนะมาได้อย่างง่ายดายของธีมนต์มองเขาด้วยสายตาที่มีเลศนัย เหมือนกับจะบอกกับเขาว่า ไอ้ทัศ นี่แหล่ะคือความแตกต่าง ทัศสัยรู้สึกหมดหนทาง ความเย็นชาของนางฟ้าช่วยเติมขวัญและกำลังใจให้แก่ธีมนต์ มองเขาทั้งสองที่กำลังสนทนาอย่างออกรส ตัวเองอยากจะเข้าไปร่วมวงด้วยยังไงก็ไม่สามารถหาทางที่จะเข้าไปพูดคุยด้วยได้ เขาเลยออกมาด้วยความหงุดหงิด เข้าไปที่ห้องขับเรือ เขายืนพิงราวกั้นเพื่อรับลมเบาๆ พร้อมกับมองพวกเขาทั้งสองที่กำลังพูดคุยกัน เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ “พวกเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันนะ” นรัตว์กวาดสายตาไปมองพวกเขาทั้งสอง พร้อมกับพูดเตือน “เมียเพื่อน ไม่ควรรังแก นายน่ะยังหน้าหนาไม่พอจิงๆ” สายลมแรงพัดผ่านหู เหมือนกับว่ากำลังเยาะเย้ยความน่าเบื่อของเขา ทัศสัยกอดอก ฮึ! “นางฟ้าพูดแล้วว่าพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมถึงจะกลายไปเป็นเมียเพื่อนล่ะ” นรัตว์มองความดือดึงของเขา พร้อมกับส่ายหัวและไม่สนใจเขาอีกเลย ดวงอาทิตย์ส่องแสง ลมทะเลแจ่มใส ธีมนต์นั่งอยู่ข้างๆของนารา นาราที่เพิ่งทาครีมกันแดดเสร็จ ก็นอนราบลงไปกับเก้าอี้อาบแดด หลับตาลงด้วยความขี้เกียจ “สิ่งต่าง ๆ ถูกจัดกลุ่มตามแต่ละประเภท คนก็ถูกแบ่งกลุ่มตามสังคม ใจของคุณก็อยู่ในกลุ่มของคนเจ้าชู้ใช่ไหม” “เธอคิดว่าฉันเหมือนเหรอ” นาราเหลือบมองเขาเล็กน้อย “ฉันไม่รู้จักนายดีพอ” “งั้นคืนนี้ ฉันจะเปิดหัวใจให้คุณเข้ามาทำความรู้จักให้มากพอเป็นไง” ธีมนต์หันหน้าไปทางเธอ พร้อมกับชื่นชมใบหน้าอันงดงามของเธอ ภายใต้ความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ที่หญิงสาวสวยกำลังนอนอาบอยู่นั้นพลางทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว ขนตาที่งอนงามเหมือนพัดเล็กๆ พร้อมกับริมฝีปากที่แดงอวบอิ่มนั้น มันทำให้เขาอดคิดถึงค่ำคืนของวันนั้นไม่ได้ วันที่เขาได้ลิ้มรสความหอมหวานของจูบนั้น “นายแน่ใจนะว่าเพื่อนของคุณจะไม่เข้ามาขัดจังหวะอีก”นาราพูดแกลมหยอกล้อ พลางนึกถึงเหตุการณ์เรื่องทาครีมกันแดด “เขามีอาหารในชามแล้ว ยังคิดที่จะออกมากินข้างนอกละก็ ฉันจะไม่ยอมให้เขาสมหวังเด็ดขาด”ถ้าคืนนี้ทัศสัยมารบกวนเรื่องดีๆของเขาละก็ ชีวิตทัศสัยต้องถึงฆาตแน่ นาราหลับตาลง พร้อมกลับนอนอาบแดดต่อไป “งั้นฉันจะรอดู” ธีมนต์หยุดหัวข้อสนทนาได้อย่างเหมาะเจาะ พยายามห้ามใจไม่ให้เข้าไปใกล้เธอ เพราะเมื่อยิ่งมองก็ยิ่งอยากจะเข้าไปประกบริมฝีปากคู่นั้น เสียงดังฟังชัดกระทบกับเสียงลมถูกพัดผ่านเข้ามา “ถึงแล้ว ดูนี่สิ บริเวณนี้เป็นน่านน้ำพนาที่มีชื่อเสียง” ทัศสัยตั้งใจพูดขึ้นอย่างน่าสงสัย อีกทั้งยังเดินเข้ามาทางด้านนี้ ธีมนต์ทำอะไรไม่ถูกจึงได้ถอยออกห่างไป จากนั้นจึงถลึงตาใส่ทัศสัย ทัศสัยทำหน้าทำตาใส่เขาพร้อมกับยักคิ้วไปมา นาราเพิกเฉยต่อสงครามเย็นของพวกเขาทั้งสอง เธอมองไปที่ผืนน้ำของน่านน้ำพนาที่อยู่ข้างหน้า สุดลูกหูลูกตาทั้งสี่ทิศก็ไม่มีแม้แต่เงาของคนสักคน เหมือนกับเป็นสถานที่ที่ถูกโลกลืมยังไงยังงั้น ผืนน้ำช่างสวยงามและเขียวใส สายลมทะเลถูกแกะสลักไว้อย่างละเอียดอ่อน พร้อมกับให้กำเนิดทิวทัศน์ที่มีเสน่ห์น่าหลงใหล น้ำสีเขียวใสมรกต ใสจนกระทั่งสามารถมองเห็นตัวปลาที่แหวกว่ายอยู่ด้านล่างได้อย่างชัดเจน เมื่อมองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ยังสามารถมองเห็นเงาของตัวเธอเองได้อีกด้วย ทัศสัยเดินนำไปข้างหน้า มือยังแตะไม่ถึงไหล่ของนารา เธอก็รีบหลบออกไปแล้ว เขารู้สึกทำตัวไม่ถูกสักพัก จึงรีบอธิบายต่อเธอ “ผมแค่อยากจะถามคุณว่าอยากที่จะว่ายน้ำไหมครับ” นรัตว์เดินลงมาจากห้องขับเรือ พร้อมกับชิงพูดขึ้นก่อนว่า “ฉันจะไปตกปลา” แต่ธีมนต์กลับถามว่า “เฮ้ย ทัศสัย บนเรือมีเจ็ทสกีใช่ไหม” “อยู่ข้างหลังห้องโดยสารเรือ นายไปหาเอาเอง”ทัศสัยรู้ดีว่าธีมนต์ชอบกีฬาทางน้ำเป็นชีวิตจิตใจ ดังนั้นจึงได้เตรียมไว้ให้เขาตั้งแต่เนิ่นๆ เขามองกลับไปอีกครั้งก็พบว่านารากับธีมนต์ไม่อยู่แล้ว ทัศสัยถือโอกาสเดินเข้าไปหาธีมนต์ตรงหน้า “ธีมนต์ นายกับนางฟ้าของฉันรู้จักกันได้ยังไง” ธีมนต์เงียบไม่สนใจเขา พร้อมกับเดินไปที่ห้องโดยสารของเรือ ทัศสัยเดินตาม “พูดสักประโยคสองประโยคหน่อยสิ” “เธอคือเป้าหมายของฉัน”คำพูดที่เหลือ ต่อให้เป็นคนโง่แขลาก็ยังเข้าใจ ดังนั้นนายอย่ามาแตะ! ทัศสัยหัวเราะชอบใจ “เธอคือนางฟ้าของฉัน พวกเรามาแข่งขันกันอย่างยุติธรรมเป็นไง” ธีมนต์ยิ้มบางๆ ชัยชนะอยู่ในกำมือ “ถ้ามันสามารถทำให้คุณหาโอกาสในการแข่งขันที่ยุติธรรม งั้นฉันก็เต็มใจ” เขารู้จักนิสัยของนาราเป็นอย่างนี้ ผู้หญิงอย่างนารานั้นถ้าไม่มีผลกำไรในการพูดคุย เธอก็ไม่ที่จะเข้าหานายอย่างสงบสุขหรอก ทัศสัยยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับรู้สึกว่าคำพูดของธีมนต์นั้นมันแปลกๆยังไงพิกล