已经是第一章了
ตอนที่ 38 ทำไมเธอใส่อะไรออกมาแบบนี้
ตนที่ 38 ทำไมเธอใส่อะไรออกมาแบบนี้
นาราที่โดนธีมนต์อุ้มเอาไว้ แรงกายทั้งหมดที่มีก็ถูกลดลงไปเหลือครึ่งหนึ่ง เธอต้องกอดเอวของธีมนต์ไว้ถึงจะสามารถอยู่ในน้ำได้อย่างสมดุล
ธีมนต์ก้มหน้าลงไปมองใบหน้าที่แดงระเรื่อของจิ้งจอกน้อย “ยังไม่ถึงไหนเลยเหนื่อยซะแล้วเหรอ”
นารามองค้อนเขาด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ “ก็ใครใช้ให้นายดึงฉันจมลงไปในทะเลล่ะ”
เมื่อสักครู่ที่พวกเขาดำอยู่ใต้น้ำ นารากับธีมนต์ก็เกิดการฉุดดึงกันอย่างพันละวัน ทั้งสองคนเกือบที่จะตีกันอยู่ใต้น้ำ ซึ่งทำให้เธอเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์อย่างมาก
“เธอไม่ชอบความท้าทายหรอกเหรอ” หลังจากที่ผ่านการขี่เจ็ทสกีเมื่อสักครู่ ก็ทำให้เขาค้นพบว่าพวกเขาทั้งสองมีงานอดิเรกที่เหมือนกัน
“ฮึ!” เธอตะเบ็งเสียงอย่างเย็นชา พร้อมกับสายตาที่หันมาจ้องมองความหล่อเหลาบนใบหน้าของเขาอย่างอบอุ่น“ของเล่นที่ท้าทาย ไม่จำเป็นต้องเล่นต่อไปเรื่อยๆ เพราะไม่อย่างนั้นจะเหมือนนายเมื่อกี้ที่ไม่ได้ระวังจนกระทั่งทำเรือพลิก”
“ก็ไม่ใช่เป็นเพราะเธอมารบกวนสมาธิฉันหรอกเหรอแม่จิ้งจอกน้อย” เมื่อสักครู่ที่ขี่เจ็ทสกีที่ทั้งสองได้แนบชิดติดกันจนทำให้หน้าอกที่เนินนูนของเธอทั้งสองข้างนั้นแนบชิดติดหลังของเขา ความรู้สึกนั้นที่มาพร้อมกับการรับลมและคลื่น มันวิเศษมาก ๆ
อยากจะมีความสัมพันธ์กับเธออย่างลึกซึ้งให้รู้แล้วรู้รอด แล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย
ถ้าไม่เป็นเพราะเธอมารบกวนจิตใจ ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเรือพลิกคว่ำ
“คำแก้ตัวเยอะจริง ๆ เรื่องนี้สอนให้นายรู้ว่า การแข่งขันที่ท้าทายก็มีวันที่พ่ายแพ้ได้”นาราถือโอกาสกอดแขนเขาไว้
ทั้งสองคนได้มีโอกาสแนบชิดกันอีกครั้ง ธีมนต์กอดเอวของนาราไว้แน่น “คุณอยากจะพูดว่า โดยเฉพาะการเข้าใกล้คุณ ความพ่ายแพ้ยิ่งมากขึ้นใช่ไหมล่ะ”
“จะเข้าใจแบบนี้ก็ได้” นาราไม่ได้ขัดขืนต่อระยะห่างระหว่างเธอกับเขา เธอมองลึกเข้าไปในตวงตาคู่นั้นของเขา “เพราะว่าฉันมีพิษยังไงล่ะ”
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ดวงตาของธีมนต์ก็เปลี่ยนเป็นเงาใสๆ นัยน์ตาคู่นั้นมันทำให้นารามองเห็นเงาตัวของเธอเอง สายตาของเธอมองเห็นริมฝีปากบาง ๆ ที่เริ่มเข้ามาใกล้ ๆ นาราเองก็ไม่คิดที่จะหลีกหนีเลยสักนิด ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันอย่างดูดดื่ม ถึงขนาดน้ำทะเลที่ว่าเย็นสบายก็ยังกลับกลายเป็นร้อนแรงตามพวกเขา
“น้องชายของนายเริ่มจะซนอีกแล้วนะ”นาราสัมผัสได้อย่างชัดเจนจากข้างล่างของน้ำทะเล เขากำลังกางเต็นท์ภายใต้กางเกงตัวนั้นของเขา
“ทำแค่มองแล้วไม่กิน ระวังจะมีคนมาแย่งไปกินนะ”ธีมนต์พูดแบบติดตลก พร้อมกับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หลีกหนีเลยสักนิด เขาประคองแผ่นหลังของเธอไว้แน่น พร้อมกับจับริมฝีปากที่อวบอิ่มของเธอไว้แล้วประทับรอยจูบลงไป
ความเค็มน้อยๆถูกผสมผสานด้วยรสหอมหวาน ริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอทำให้เขาหลงใหลอีกครั้ง ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มอย่างไม่อายใคร ภายใต้แสงแดดที่สาดส่องนี้ทำให้พวกเขายากที่จะแยกจาก
ดูเหมือนว่านาราจะอยู่ภายใต้การนำพาของธีมนต์ เธอดำดิ่งลงไปในที่ที่ไม่รู้ว่าเป็นอดีตหรืออนาคต อีกทั้งยังรู้สึกเบาหวิวราวกับเมฆที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น รู้แค่เพียงว่าต้องกอดร่างกายกำยำที่เร้าร้อนของเขานี้ไว้ให้แน่นๆ
ทางด้านนี้มีคนอิจฉาตาร้อน ทัศสัยได้เห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นอีกครั้ง “บ้าเอ้ย พวกเขาทั้งสองนี่จะไม่แคร์สายตาคนรอบ ๆ หน่อยเหรอวะ”
“อ๊าย！ คุณชายทัศคะ ช่วยด้วย”ไม่รู้ว่ามะนาวแกล้งหรือเป็นจริง เดิมทีเห็นนั่งอยู่หลังเป็ดอยู่ดีๆ ทันใดนั้นก็ตกลงไปในทะเลเสียงดัง ตู้ม!เสียแล้ว
“ไม่ต้องดูแล้ว ด้านนั้นไม่ใช่ยังมีผู้หญิงอีกหนึ่งคนที่รอแกอยู่เหรอวะ”นรัตว์กลั้นหัวเราะ ธีมนต์นี่แน่จริงๆ กล้ามากที่ท้าทายทัศสัย
ทัศสัยรู้สึกว่าตัวเองนำคนที่เป็นภาระมาด้วย “ผู้หญิงธรรมดากับนางฟ้านี่มันช่างแตกต่างกันมาก น่ารำคาญจริง ๆ”
ทัศสัยถือห่วงชูชีพเข้ามา จากนั้นก็โยนไปให้กับมะนาว “จับเอาเอง ขึ้นมาได้ไหม”
เมื่อกี้มะนาวเพิ่งผ่านวินาทีชีวิต ตอนนี้สามารถดึงดูดความสนใจของทัศสัยได้แล้วก็ไม่ปล่อยให้โอกาสนี้ลอยนวล รีบกอดห่วงชูชีพไว้อย่างแน่นๆ พร้อมกับพูดว่า “คุณชายทัศคะ มะนาวเป็นตะคริวค่ะ ขึ้นจากน้ำเองไม่ได้”
เธอแสดงสีหน้าที่น่าสงสารออกมา ดวงตาโต ๆ เริ่มมีน้ำใส ๆ เอ่อล้นออกมา ในใจยิ่งคิดยิ่งโกรธ เดิมทีคิดว่าจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับคนอันเป็นที่รักแต่ไงกลับมีตัววุ่นวายน่ารำคาญเข้ามาด้วย ทำให้สายตาของผู้ชายกลับถูกดึงดูดออกไป
ทัศสัยมองเธอก็ดูเหมือนเธอไม่ได้แสร้งแต่อย่างใด จนใจกระโดดลงไปช่วยเธอให้เธอกลับขึ้นมาบนเรือ
เมื่อวางเธอลง มะนาวกลับโอบคอของเขาไว้ “ขอบคุณค่ะ คุณชายทัศ”
“เรื่องเล็ก” เขาไม่ได้สนใจอะไรเธอมากตั้งแต่เช้าแล้ว “เธอพักอยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน”
“คุณชายทัศคะ”มะนาวหว่านล้อมเขาให้อยู่กับเธอ แต่เขากลับเดินไปหานรัตว์
มะนาวนั่งอยู่บนดาดฟ้าของเรือ มองไปที่ธีมนต์และผู้หญิงที่เขากำลังเล่นกันอย่างมีความสุขด้วยความอิจฉา ตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้ ทุกคนต่างพากันลืมเธอหมด เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว
ความอิจฉาริษยาที่อยู่ในใจแปรเปลี่ยนเป็นเปลวไฟที่ลุกโชนไปด้วยความแค้น ถ้าหากไม่นำความโกรธแค้นนี้ออกจากอกละก็ เธอก็ไม่สามารถที่จะมีแรงหายใจได้
ในที่สุดนาราก็เล่นจนเหนื่อย เธอออกห่างจากธีมนต์เพื่อขึ้นไปบนฝั่ง ร่างกายเหนียวเหนอะนะ อีกทั้งยังมีความเค็มของเกลือที่ทำให้เธอแสบผิวอยู่ไม่น้อยจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวจนต้องกลับขึ้นฝั่งแล้วเดินไปทางพื้นที่ที่ไว้ใช้ในการอาบน้ำ
มะนาวดีใจที่โอกาสนี้มาถึงจึงรีบเดินตามนาราไป
เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องอาบน้ำ เสียงน้ำที่ไหลซู่ซ่าบ่งบอกว่านารากำลังอาบน้ำอยู่ และเนื่องด้วยห้องอาบน้ำนั้นเล็กมาก นาราเธอกลัวว่าเสื้อผ้าเธอจะเปียกดังนั้นจึงได้แขวนเอาไว้ข้างนอก
มะนาวเดินด้วยเท้าเปล่าเข้ามาแบบเงียบๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความคิดที่เป็นพิษร้ายแรง ได้ค่อย ๆ นำเสื้อผ้าของนาราออกไปจากห้องอาบน้ำ
ฮึ!
ให้เธอได้เผยผิวและเดินเปลือยกายออกมาละกัน
เธอนำเสื้อผ้าของนาราออกมาอย่างระมัดระวัง เมื่อมองทั้งสี่ทิศแล้วพบว่าไม่มีใคร มะนาวเธอก็รีบเดินเข้าห้องของเธออย่างไม่รีรอ
เมื่อเธออาบน้ำเสร็จ นาราเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเสื้อผ้าของเธอที่ถูกแขวนไว้ได้หายออกไป เธอตกใจอย่างมาก เสื้อผ้าของเธอไปไหนกันนะ
จากเซนส์ของเธอ เธอเดาว่าเสื้อผ้าของเธอต้องมีคนนำออกไปแน่ เมื่อเธอคิดพิจารณาความเป็นไปได้ก็พบว่าต้องเป็นผู้หญิงที่ถูกกักไว้บนเรือคนนั้นแน่ และเธอก็มีความรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นจงใจที่จะทำเรื่องแบบนี้
ผู้หญิงคนนั้นต้องโง่ขนาดไหนถึงได้กล้าคิดแผนการขโมยเสื้อผ้าหนีออกจากห้องอาบน้ำแบบนี้ รอก่อนเถอะเดียวได้เห็นดีกัน
นาราขมวดคิ้ว ตัวเองไม่มีเสื้อผ้าใส่ ผ้าเช็ดตัวก็เปียก ควรทำยังไงดี
สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาเบาๆ ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสว เธอมองไปที่ผ้าม่านที่ปลิวอยู่นั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ถ้าเธอไม่มีเสื้อผ้าใส่ละก็ต้องหน้าขายหน้าแน่ๆ
เธอดึงผ้าม่านมาห่อตัวของตัวเธอเองไว้แล้วมองดูเงาของตัวเองในกระจก ถึงแม้ว่าอาจจะดูแปลกๆ แต่เธอก็ใจกล้าเดินออกไปอย่างนั้น
เมื่อเลี้ยวมาได้สักพัก เธอก็มองเห็นธีมนต์กำลังจะเดินมาทางนี้ เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย
ธีมนต์เดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับมองไปที่ร่างกายที่ถูกห่อโดยผ่าม่าน “เสื้อผ้าของเธอล่ะ”
“พออาบน้ำเสร็จก็ไม่เห็นแล้ว เพื่อนของนายเลี้ยงหมาไว้ใช่ไหม ต้องเป็นหมาที่มาคาบเสื้อผ้าฉันไปแน่ๆ”นาราพูดด้วยความแค้นใจ พร้อมกับคิดที่จะหาทางแก้แค้นและเอาคืนผู้หญิงคนนั้น
ธีมนต์ได้ยินเสียงนาราเงียบหายไป “ต้องการให้ฉันช่วยไหม”
นารากระตือรือร้นขอให้เขาช่วย พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่หล่อเหลานั้น “ถ้านายนำเสื้อผ้ามาเยอะ เอามาให้ฉันยืมใส่สักชุดหน่อยสิ”
“ตามฉันมา”
เมื่อนาราเดินออกมาจากห้องของธีมนต์ ก็พบว่าเธอได้เปลี่ยนเป็นอีกหนึ่งสไตล์ไปด้วยปริยาย เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆ ถูกนำมาผูกไว้ที่เอว กางเกงขาสั้นสีดำก็ตัวใหญ่กว่าขาของเธอมาก มันทำให้ความเซ็กซี่ของเธอถูกทดแทนด้วยความเท่ห์
นารานี่เป็นไม้แขวนผ้าที่ดีมาแต่กำเนิดจริง ๆ ไม่ว่าเธอจะสวมใส่เสื้อผ้าสไตล์ไหน ขอแค่สามารถหาเสื้อผ้ามาแมทช์ใส่กันได้ก็ดูสวยงามไปหมด
เมื่อทั้งสองเดินไปที่ดาดฟ้าของเรือ ทุกคนต่างก็ต้องตกตะลึงกับชุดที่นาราใส่ มะนาวมองเสื้อผ้าบนกายของนาราก็ต้องชะงัก ขนาดทำแบบนี้ก็ยังสามารถทำให้เธอหาเสื้อผ้ามาใส่ได้
นรัตว์แอบแซวทั้งสองเบา ๆ “ก็ว่าอยู่ว่าทำไมไม่เห็น สองคนนี้ไปทำอะไรไม่ดีไว้หรือเปล่า ทำไหมเร็วจังมันไม่ใช่วิสัยของธีมนต์เลยนิหว่า”
แต่ทัศสัยกลับมองว่าแปลกมากกว่า เสื้อผ้าที่ใส่เหมือนกับไม่ใช่ของนารา ทำไมนางฟ้าใส่เสื้อผ้าของธีมนต์ หรือว่าจริงๆแล้วพวกเขาจะ…
นาราเดินไปหยิบปลาปิ้งที่อยู่ข้างหน้า จากนั้นก็ฉีกกินโดยที่ไม่พูดไม่จา
ธีมนต์ก็เดินมานั่งข้าง ๆ เธอ “ช่วยไม่ได้ ทำได้ถึงแค่ครึ่งทาง เมื่อเธอบอกว่าหิว ก็เลยออกมา ”
“โอ้ ตอนที่อยู่ในน้ำนั้นยังทำกันไม่พอเหรอ?”นรัตว์เริ่มแซวต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมกับทั้งพลิกปลาปิ้งไปมา
ทัศสัยไม่ชอบหัวข้อสนทนานี้ จึงได้พูดแนะขึ้นว่า : “แถวน่านน้ำนี้มีปะการังที่ไม่มีพิษที่มีชื่อเสียงอาศัยอยู่ ถ้าไม่ติดอะไรพวกเราก็ไปดำน้ำดูปะการังกันเถอะ”
ปะการังที่ไม่มีพิษค่อนข้างจะดึงดูดความสนใจของผู้คนเลยทีเดียว
แต่ว่านาราไม่มีอารมณ์ เลยพูดไปว่า“ไม่ไปนะ เพราะวันนี้ฉันเล่นมาจนเหนื่อยมากแล้ว”
ธีมนต์ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนกับเธอเอง”
นาราเหลือบมองเขาโดยที่ไม่พูดอะไร
已经是最新一章了
加载中
