ตอนที่ 44 ขิงแก่มันเผ็ดร้อนกว่าอยู่แล้ว

ต๭นที่ 44 ขิงแก่มันเผ็ดร้อนกว่าอยู่แล้ว “คุณป้าพูดถูกค่ะ เรื่องพวกนั้นเป็นแค่ข่าวลือไม่ใช่ความจริง หนูไม่เคยทำศัลยกรรมเลยนะคะที่จมูกหนูเป็นแบบนี้เพราะโดนทำร้ายค่ะ” จรรย์ธรขมวดคิ้วเข้าหากัน แววตาน่าสงสารและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ต้องโทษที่หนูรักคุณธีมากเกินไป หนูจึงใจร้อนไปคิดบัญชีกับผู้หญิงคนนั้น” คุณหญิงเพ็ญรดีเอ่ยประชดในใจแต่ก็ต้องแสดงละครเป็นเพื่อนเธอต่อ “ผู้หญิงคนไหนหรือ?” คุณหญิงเพ็ญรดีถือคติไม่รีบร้อนปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ บางเรื่องคิดมากไปก็ปวดหัว บางเรื่องคิดมากไปก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้ ณัฐนิชนั่งดูปฏิกิริยาของคุณหญิงเพ็ญรดีอยู่ด้านข้างตลอดเธอจึงยิ่งวางใจ คุณหญิงนี่ก็ดูโง่จริงๆนั่นแหละไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เป็นแบบนี้ก็ดีจะได้เอาใจง่าย จรรย์ธรรีบเอ่ยตอบ “ผู้หญิงไปยั่วยวนคุณธีคนนั้นชื่อปณิดาค่ะ” พอพูดถึงชื่อ ‘ปณิดา’ แววตาเธอก็แสดงความเกลียดชังออกมาอย่างปิดไม่มิด คุณหญิงเพ็ญรดีเห็นสายตาของเธอก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิงขี้อิจฉา แต่คนที่ชื่อปณิดานั่นคือยัยจิ้งจอกหรือ? ณัฐนิชกระแอมขึ้นมาเบาๆและส่งสายตาเป็นการบอกให้ลูกสาวเธอเก็บอาการหน่อย อยู่ต่อหน้าคุณหญิงเพ็ญรดีต้องทำตัวให้อ่อนโยนเข้าไว้ “คุณป้าคะ หนูรู้ว่าผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างพี่ธีนั้นต้องมีผู้หญิงเข้าหาไม่ขาด แต่ยัยปณิดานั้นทำเกินไปจริงๆค่ะหนูเลยใจร้อนไปหน่อย” ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้จรรย์ธรก็รู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก คุณหญิงเพ็ญรดีพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “เรื่องนี้ไม่โทษเธอหรอก ทุกคนล้วนมีช่วงที่ใจร้อนมุทะลุกันทั้งนั้น” สิ่งที่เธอพูดและสิ่งที่เธอคิดนั้นตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงขี้อิจฉาแบบนี้สมควรโดนยัยปณิดานั่นต่อยจมูกหัก ถ้าแต่งผู้หญิงแบบนี้เข้าบ้านล่ะก็ในอนาคตชีวิตฉันคงไม่มีวันสงบสุขเป็นแน่ “ขอบคุณคุณป้าที่เข้าใจค่ะ ความจริงแล้วยัยปณิดานั่นไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีเลยอายุก็ตั้งสามสิบแล้วแต่งงานมาแล้วสี่ครั้ง ฉายาของเธอคือ ‘แมงมุมแม่ม่ายดำ’ตัวจริงก็เหมือนฉายานั่นแหละค่ะ ได้ข่าวว่าสามีเก่าของเธอนั้นล้วนเสียชีวิต ตอนนี้แม่นั่นมีเงินมากมายก็เป็นของผู้ชายทั้งนั้น หนูคิดว่าที่แม่นั่นเข้าหาคุณธีก็คงไม่พ้นเรื่องเงินแน่ๆ” จรรย์ธรพูดตามสคริปต์ที่เธอเตรียมมาและดูปฏิกิริยาของคุณหญิงเพ็ญรดีไปด้วย เป็นไปตามที่เธอคิด คุณหญิงนั้นแสดงความตกใจออกมา “เพิ่งอายุสามสิบแต่แต่งงานแล้วสี่ครั้ง ทุกครั้งล้วนบังคับแบ่งสมบัติของสามี” บนโลกนี้มีผู้หญิงที่สุดยอดขนาดนี้เลยหรือ ดูท่าทีแล้วโลกที่เธอเห็นยังแคบนัก ณัฐนิชเห็นโอกาสจึงรีบเอ่ยแทรก “แต่ว่าความจริงแล้วคงไม่มีเรื่องบังเอิญซ้ำซ้อนแบบนี้ที่สามีเธอทุกคนล้วนเสียชีวิต คาดว่า……” เธอหยุดคำพูดไว้เท่านี้ คุณหญิงเพ็ญรดีจึงเอ่ยเสริม “คงไม่ใช่ถูกฆ่านะ?” คุณหญิงตกตะลึงกับเรื่องราวของผู้หญิงคนนี้ แต่งงานมาสี่ครั้งสามีทุกคนล้วนเสียชีวิต เธอเอาความกล้าหาญแบบนี้มาจากไหน “หึหึ!” ณัฐนิชเอามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมา “เรื่องนี้พูดยากค่ะ ไม่มีหลักฐานชัดเจน พวกเรารู้อยู่แก่ใจก็พอแล้ว” คุณหญิงเพ็ญรดีพยักหน้าเห็นด้วย เธอที่ยังตกตะลึงอยู่ไม่ได้สังเกตดูสายตาที่เต็มไปด้วยแผนการของทั้งสองแม่ลูก ณัฐนิชเอ่ยเสริม “ผู้หญิงแบบนี้ไม่คู่ควรกับคุณธีเลยสักนิด พูดประโยคไม่น่าฟังหน่อยก็คือถ้าดวงแม่นั่นแข็งขนาดนี้ใครคบกับเธอคงซวยมาก!” สิ่งที่เธอพูดมาก็มีเหตุผล จรรย์ธรถอนหายใจ “ช่วงก่อนเหมือนว่าคุณธีจะใกล้ชิดกับแม่นั่นพอสมควร หนูเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณธีจริงๆค่ะ” คุณหญิงเพ็ญรดีพึมพำกับตัวเองในใจ ช่วงนี้ลูกชายเธอใกล้ชิดกับยัยจิ้งจอกนั่นไม่ใช่หรือ? แล้วแม่ปณิดานี่โผล่มาจากไหน? สิ่งที่เธอคิดในใจคนรอบข้างไม่มีทางรู้ ณัฐนิชเผยรอยยิ้มออกมาแล้วเริ่มอวยจรรย์ธร “หนูจรรย์ของเราถึงแม้จะไม่ถือว่าดีเลิศแต่ก็ถือว่าเป็นกุลสตรีที่สง่างามอีกทั้งดวงชะตายังส่งเสริมสามีให้รุ่งเรื่อง” เรื่องดวงชะตานั้นจริงเท็จล้วนบอกไม่ได้ แต่อยู่ต่อหน้าคุณหญิงเพ็ญรดีก็ต้องพูดแต่เรื่องดีๆไว้ก่อน พูดถึงเรื่องนี้จรรย์ธรก็มีท่าทีเขินอายเล็กน้อย “คุณแม่คะเรื่องแบบนี้ไม่พูดดีกว่าค่ะ ในอนาคตถ้าธุรกิจของคุณธีร์ราบรื่นขึ้นก็เป็นที่รู้กันเองนั่นแหละค่ะ” คุณหญิงเพ็ญรดีมองท่าทางเสแสร้งของเธอก็รู้สึกสมเพช ทั้งๆที่ดีใจจนออกนอกหน้าแต่ก็ยังทำเป็นเสแสร้ง “หนูจรรย์ของเรานั้นนิสัยดี อ่อนโยนเป็นกุลสตรี ที่สำคัญคือกตัญญูต่อดิฉันและคุณนิรุทธ์ ในอนาคตต้องดีต่อแม่สามีเหมือนที่ดีต่อพวกเราแน่ๆ” คุณหญิงเพ็ญรดีรู้สึกสะอิดสะเอียนกับท่าทางเสแสร้งของพวกเธอ ถึงแม้เธอจะเป็นคนเรียบง่ายแต่เธอไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าคำพูดนั้นอวยลูกสาวตัวเองอย่างมีความหมายแฝง ถ้าจรรย์ธรดีขนาดนี้ทำไมธีมนต์ถึงไม่ชอบเธอล่ะ? ยิ่งคิดถึงเรื่องที่หล่อนโกหกว่าตัวเองนั้นไม่ได้ทำศัลยกรรมคุณหญิงเพ็ญรดีก็รู้สึกขัดใจนัก อ้อไม่สิรู้สึกสะอิดสะเอียนแม่ขิงแก่อย่างณัฐนิชมากกว่า อวยลูกสาวตัวเองสูงส่งเหมือนกลัวคนอื่นไม่รู้อย่างนั้นแหละ ท่าทีของคุณหญิงเพ็ญรดีนั้นดูเย็นชาเล็กน้อย “หนูจรรย์เป็นผู้หญิงที่ดีค่ะ แต่……” คำพูดของเธอก็เปลี่ยนทิศทาง “อายุฉันก็แก่ปานนี้แล้ว เรื่องพวกนี้ฉันไม่ยุ่งแล้ว ขอแค่ลูกชายฉันชอบก็โอเค เขาจะแต่งกับใครก็แล้วแต่เขาเถอะ” ณัฐนิชและจรรย์ธรได้ฟังประโยคนี้แล้วก็อึ้ง! คำพูดของคุณหญิงทำให้แผนการของพวกเธอล่มไม่เป็นท่าจนจรรย์ธรที่ทนไม่ได้รีบเอ่ยปากขึ้น “คุณป้าหมายความว่าถ้าคุณธีจะแต่งงานกับยัยปณิดา คุณป้าก็เห็นด้วยอย่างนั้นเหรอคะ?” “ลูกหลานล้วนมีทางเดินเป็นของตัวเอง ฉันตามยุ่งด้วยไม่ไหวหรอก!” คุณหญิงเพ็ญรดีตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆซึ่งเป็นการตอบคำถามของเธออย่างอ้อมๆไปในตัว สีหน้าของจรรย์ธรนั้นบิดเบี้ยว เธอหันไปมองแม่ตัวเองหวังให้ช่วยเธอพูดหน่อย ขณะที่ณัฐนิชกำลังคิดหาคำพูดตอบกลับ คุณหญิงเพ็ญรดีก็พูดต่อ “ขนาดพวกเธอยังรู้ว่าแม่ปณิดานั่นไม่ดี ลูกชายฉันก็ไม่ได้โง่ ผู้ชายถ้าแค่เล่นสนุกน่ะได้แต่ถ้าจะแต่งเข้าบ้านก็ต้องเลือกผู้หญิงที่เป็นภรรยาที่ดีและเป็นแม่ที่ดีของลูกได้” ประโยคนี้ของคุณหญิงเพ็ญรดีเป็นการประหารชีวิตจรรย์ธรไปในตัว “ฉันเชื่อสายตาของลูกชายฉัน ถ้าเขายืนยันที่จะแต่งฉันก็ไม่มีปัญญาห้าม แล้วแต่เขาเถอะ” เสียแรงเปล่าคือประโยคที่นิยามณัฐนิชและจรรย์ธร ความตื่นเต้นของจรรย์ธรในตอนแรกนั้นมลายหายไปเพราะคำพูดของคุณหญิง ณัฐนิชพูดมาตั้งมากมายสุดท้ายก็ถูกคุณหญิงดับฝัน เธอก็จนปัญญาแล้วจริงๆ ห้องพักผู้ป่วยก็เข้าสู่เดดแอร์ในพริบตา ณัฐนิชคิดว่าอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจึงแสร้งมองนาฬิกาแล้วเอ่ยขึ้น “เวลาก็ล่วงเลยไปพอสมควรแล้ว เอาไว้พวกเราค่อยมาเยี่ยมใหม่นะคะ!” จรรย์ธรจึงเอ่ยขึ้นบ้าง “พวกเรากลับก่อนนะคะคุณป้า คุณป้าหายไวๆนะคะ!” คุณหญิงเพ็ญรดียิ้มแกนๆแล้วตอบกลับแกมหยอกล้อ “เช่นกันนะจ๊ะ เธอก็หายไวๆโดยเฉพาะจมูก ถ้าธีมนต์มาเห็นเขาต้องไม่ชอบแน่ๆ” จรรย์ธรถูกคำพูดของคุณหญิงเพ็ญรดีตอกกลับจนไร้คำพูด เธอไม่มีหน้าอยู่ต่อจึงรีบจากไปพร้อมกับแม่ของเธอ “คุณแม่คะ คุณหญิงไม่ชอบหนูหรือเปล่า?” จรรย์ธรที่เดินออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงและอัดอั้นตันใจ ประโยคสุดท้ายที่คุณหญิงเพ็ญรดีพูดทำให้เธอหมดความมั่นใจ ณัฐนิชก็บอกไม่ถูก ตอนแรกเธอคิดว่าคุณหญิงเพ็ญรดีคงรับมือได้ไม่ยาก ใครจะไปรู้ว่าเธอก็เป็นขิงแก่ที่เผ็ดร้อนเช่นกัน! “ยังไม่ต้องคิดมาก ฉันว่าคุณหญิงยังเอนเอียงไปทางแกอยู่” “คุณแม่ดูจากตรงไหนคะ?” จรรย์ธรไม่มั่นใจเลยสักนิด “แกไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายที่คุณหญิงพูดเหรอ? ขอให้แกหายไวๆ ถ้าธีมนต์มาเห็นจะไม่ชอบ” ถึงแม้คำพูดนี้จะฟังดูแปลก แต่มาคิดดูแล้วก็ทำให้สบายใจขึ้นหน่อย แต่จรรย์ธรไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ เธอพึมพำเสียงเบา “ทำไมหนูรู้สึกว่าคำพูดนี้คุณหญิงตั้งใจหัวเราะเยาะหนู?” “เด็กโง่อย่าคิดมาก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรักษาตัวไม่งั้นละก็ทุกอย่างก็สูญเปล่า รู้หรือเปล่า?” พวกเธอเดินไปด้วยคุยกันไปด้วย สายตาก็จับจ้องประตูลิฟต์ที่เปิดออก ทั้งสองคนไม่ได้สังเกตรอบข้างเดินตรงดิ่งเข้าไปในลิฟต์เลย ขณะที่ณัฐนิชเดินเข้าไปในลิฟต์เวลาเดียวกันนั้นธีมนต์ก็เดินออกมาจากลิฟต์อีกตัวพอดีและเขาก็เห็นเธอเข้า แต่ณัฐนิชไม่ได้สังเกตรอบข้างจึงไม่เห็นธีมนต์ เขามองประตูลิฟต์ที่ปิดลง แววตาของเขาเข้มขึ้น ณัฐนิชมาเยี่ยมแม่เขาหรือ?