ตอนที่ 48 พวกเธอนอนด้วยกันแล้วยังไม่แต่งงานกันอีกเหรอ

ต๭นที่ 48 พวกเธอนอนด้วยกันแล้วยังไม่แต่งงานกันอีกเหรอ “ถ้ายั่วโมโหจนแม่ผมเข้าโรงพยาบาล ผมเอาเรื่องคุณแน่” ธีมนต์จับมือเธอไว้แล้วกินผลไม้ในมือเธอ “ฮึ! ใครจะเข้าโรงพยาบาลก่อนก็ไม่รู้นะ ” นาราเป็นคนที่รับแรงกดดันได้ค่อนข้างดี ถ้าเป็นคนอื่นรถใหม่โดนชนเละแบบนี้คงโมโหจนเป็นบ้าไปแล้วล่ะ ธีมนต์รู้ว่าคำพูดของเธอเหน็บแนมเขาอยู่ “คุณก็ได้กำไรไม่ใช่หรือไง? รถคันนั้นราคาประมาณสี่ห้าแสน ผมให้คุณหนึ่งล้านซึ่งเป็นสองเท่าของราคารถเลยนะ ส่วนค่าทำขวัญ คุณก็ไม่ได้บ้าคงไม่มีอะไรเสียหาย แล้วก็ตอนนั้นเป็นเวลาหกโมงเย็นซึ่งคุณเลิกงานแล้ว ไม่ถือว่าเป็นค่าเสียเวลา” คิดไม่ถึงว่าเขาจะช่างพูดขนาดนี้ นาราเอ่ยเสียงเย็น “การกระทำของคุณถือว่าผิดกฎหมายอาญาข้อที่หนึ่งร้อยสามสิบสามขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย ฉันไม่ได้ฟ้องคุณก็ถือว่าเมตตาคุณมากแล้วนะ” ธีมนต์แย่งผลไม้ในมือเธอกินอีกครั้งแล้วอธิบายอย่างละเอียด “ขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย ข้อที่หนึ่งผมไม่ได้หนี ข้อสองผมไม่ได้ทำใครบาดเจ็บ ผมจะถูกพิพากษาได้ยังไง? คุณเป็นทนายยังไงเนี่ย สาวน้อยอย่าคิดว่าผมไม่รู้กฎหมายนะ!” นาราถูกคำพูดของเขาดักทาง ดูท่าทีแล้วเขาไม่ใช่คนหลอกง่ายเลยทีเดียว “แต่คุณทำให้ทรัพย์สินฉันเสียหายคุณต้องชดใช้!” “หนึ่งล้านยังไม่พออีกเหรอ?” ธีมนต์ตอกกลับทุกประโยค เขาจะไม่เหลือทางรอดให้เธออีก ในขณะที่ทั้งสองกำลังจ้องตากันอยู่เสียงโทรศัพท์ของธีมนต์ก็ดังขึ้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันใบหน้าเคร่งขรึมขึ้น คาดว่าคงเป็นสายจากทางบริษัท เขาปล่อยนาราแล้วถือโทรศัพท์เดินมุ่งไปทางห้องหนังสือ กลิ่นหอมของอาหารจากห้องครัวลอยตลบอบอวลมาตามอากาศ นารากัดเมล่อนกินคำหนึ่งแล้วเดินไปทางห้องครัว เธอเดินยิ้มไปหยุดอยู่หน้าคุณหญิงเพ็ญรดี เธอสังเกตท่าทางการทำกับข้าวของคุณหญิง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฝีมือการทำอาหารของคุณหญิงนั้นเยี่ยมยอดพอตัวดูได้จากท่าทางคล่องแคล่วในการทำอาหาร คุณหญิงเพ็ญรดียกยิ้มอย่างได้ใจ “เดินมาตามกลิ่นหอมของอาหารใช่หรือเปล่า? เธอค่อนข้างมั่นใจในฝีมือการทำอาหารของตัวเอง” “กลิ่นหอมเลยทีเดียว” นาราก็ตอบกลับตามความจริง “แน่นอน ฝีมือการทำอาหารของฉันผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน ตอนเด็กๆธีมนต์ค่อนข้างเลือกกิน ฉันจึงเคยไปเรียนทำอาหาร” น้ำเสียงคุณหญิงเพ็ญรดีให้ความรู้สึกถึงการรำลึกความหลัง “มองธีมนต์กินอาหารที่ฉันเป็นคนทำแล้วรู้สึกมีความสุขจนไม่สามารถใช้คำพูดมาอธิบายได้!” คำพูดของคุณหญิงทำให้นาราคิดถึงตอนเธอยังเด็ก เมื่อก่อนแม่เธอก็ชอบทำกับข้าวให้เธอกิน ทุกครั้งที่เห็นเธอกินอาหารจนเกลี้ยงจานแม่เธอมักจะลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดคำว่า นาราของแม่เก่งที่สุด! แต่ว่า…… ความเกลียดชังแวบมาแทนที่ความทรงจำ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที คุณหญิงเพ็ญรดีไม่ได้สังเกตสีหน้าเธอจึงวกบทสนทนาเข้ามาที่ตัวเธอแทน “ในอนาคตถ้าเธอแต่งงานกับลูกชายฉัน เธอก็ต้องเรียนทำกับข้าวนะ” แววตาของนาราเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เธอย้อนถาม “ทำไมฉันต้องแต่งงานกับลูกชายคุณหญิงคะ?” หน้าคุณหญิงเพ็ญรดีเปลี่ยนสีทันที “ลูกชายฉันไปนอนบ้านเธอมาแล้ว ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่คิดที่จะแต่งงานกันหรือไง?” นาราหัวเราะออกมา ตั้งใจขัดคอเธอ “ตอนนี้ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้วนะคะ เค้าไม่ถือสากันแล้วค่ะ แค่นอนด้วยกันก็ต้องแต่งงานกันเหรอคะ? ยุคสมัยมันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วค่ะ” เธอพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์แล้วสังเกตสีหน้าของคุณหญิงเพ็ญรดี สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาราวกับว่ากำลังสับสน ความจริงแล้วความคิดเธอค่อนข้างเปิดกว้างและเธอก็รู้ว่ายุคสมัยนี้ไม่เหมือนยุคสมัยของเธอ ตอนนี้แต่งงานกันแล้วก็หย่ากันได้ไม่เหมือนกับยุคสมัยเก่า แต่ลูกชายเธอถูกกินแล้ว เธอไม่ยอมเด็ดขาด! พอเห็นคุณหญิงเหม่อลอยจนกับข้าวในกระทะใกล้จะไหม้ เธอจึงรีบเอ่ยเรียกสติ “ถ้าคุณหญิงยังเหม่ออยู่ กับข้าวจะกินไม่ได้แล้วนะคะ” คุณหญิงเห็นก็รีบเติมน้ำลงไปทันที แล้วเอ่ยไล่เธอ “ออกไป อย่ามายืนเกะกะฉันทำกับข้าว” “เมื่อกี้คุณหญิงบอกให้ฉันเรียนรู้การทำอาหารไม่ใช่เหรอคะ?” “เธอไม่แต่งงานกับลูกฉันเสียหน่อย ทำไมฉันต้องสอนเธอทำอาหาร ออกไปออกไป!” คุณหญิงเอ่ยขึ้นอย่างถือดีและไล่เธอให้ออกจากห้องครัวท่าเดียว นาราเพิ่งเดินจากไป พี่ไฉไลก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “คุณหญิงคะ คุณหญิงณัฐนิชและคุณจรรย์ธรมาค่ะ ทำยังไงดีคะ?” เธอพูดไปด้วยก็มองหน้านาราไปด้วย ในใจของคุณหญิงเอ่ยเตือน เธอคิดถึงคำพูดของลูกชายเธอที่เคยเอ่ยเตือนว่าห้ามให้สองแม่ลูกนั่นรู้ถึงการมีตัวตนของนาราเด็ดขาด นารายังไม่ทันได้ตั้งตัว คุณหญิงก็รีบวางกระทะในมือลงแล้วดันตัวเธออกจากห้องครัว แล้วเอ่ยขึ้น “เธอรีบขึ้นไปหาธีมนต์ข้างบน ถ้าฉันไม่ได้บอกให้ลงมาห้ามลงมาเด็ดขาด!” เธอมองท่าทีตื่นตระหนกของคุณหญิงแล้วในใจก็เกิดความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ สายตาเธอมองไปที่ประตูห้องรับแขก สมองกำลังเตือนตัวเองว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ควรปะทะกับสองแม่ลูกนั่น ชั้นล่าง นาราที่เพิ่งเดินขึ้นชั้นสองไป ณัฐนิชและจรรย์ธรก็เดินเข้ามา ในมือถือของบำรุงมาด้วยมากมาย “คุณหญิงคะ พวกเราไปเยี่ยมคุณหญิงที่โรงพยาบาลถึงรู้ว่าคุณหญิงออกจากโรงพยาบาลแล้ว นี่เป็นน้ำใจของเราค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน” คุณหญิงยิ้มเย็นในใจ รู้ว่ารบกวนแล้วจะมาทำไม! “เอาของมาเยอะขนาดนี้ ดิฉันเกรงใจน่ะค่ะ!” แต่ต้องแสดงออกอย่างเกรงใจ ณัฐนิชลากแขนลูกสาวมาด้านหน้า “ของพวกนี้ยัยจรรย์ไปเลือกเองกับมือเลยนะคะ เป็นน้ำใจของเราคุณหญิงรับไว้เถอะค่ะ” จมูกของจรรย์ธรแกะผ้าก๊อซออกแล้วกำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัว ดูแล้วยังแปลกๆอยู่ เธอเดินขึ้นมาด้านหน้าแล้วเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนหวาน “คุณป้าคะ ของพวกนี้หนุเลือกเองเลยนะคะ อย่าทำให้หนูเสียน้ำใจเลยนะคะ!” เธอวางของบำรุงทั้งหลายลงบนโต๊ะน้ำชาแล้วนั่งลงข้างแม่ตัวเอง แต่เห็นบนโต๊ะน้ำชามีแก้วน้ำและจานผลไม้วางอยู่จึงเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “มีแขกมาที่บ้านเหรอคะคุณป้า?” ณัฐนิชก็สังเกตเห็น แต่เวลานี้แล้วใครมากัน? คุณหญิงเพ็ญรดียังคิดคำตอบไม่ออก จรรย์ธรก็ใจร้อนเอ่ยถามย้ำ “ใครมาคะ?” ขณะนั้นเองมีเสียงเดิน ‘ตึกตึกตึก’ดังมาจากด้านบน พอเดินลงมาก็พบว่าเป็นธีมนต์ ธีมนต์ทำหน้าเย็นชาโดยเฉพาะตอนมองหน้าจรรย์ธรและยังมองด้วยสายตารังเกียจ “ฉันพาเพื่อนมาที่บ้านต้องขอความเห็นเธอก่อนหรือไง?” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเข้มและมีน้ำเสียงของการตำหนิแฝงอยู่ ราวกับกำลังบอกว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาถาม จรรย์ธรไม่คิดว่าธีมนต์อยู่บ้าน พอเห็นเขาแวบแรกก็ตื่นตะลึงแต่ฟังคำพูดของเขาแล้วก็รู้สึกหน้าตึงจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าเดิม “ฉันไม่ได้หมายว่าว่าแบบนั้นนะคะคุณธี แค่เอ่ยปากถามไปอย่างงั้นเอง” ณัฐนิชรีบช่วยแก้ตัว “คุณอย่าเอ่ยโทษยัยจรรย์เลยค่ะ แกเป็นคนซื่อๆถามไปตามที่เห็นไม่ได้หมายความเป็นอย่างอื่นหรอกค่ะ” ธีมนต์หัวเราะเสียงเย็น เธอเป็นคนซื่อๆงั้นเหรอ? เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแล้วเดินไปยืนข้างแม่ตัวเองและเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่อนุญาตให้เธอเข้ามาอีก?” พี่ไฉไลที่ยืนอยู่ข้างๆก็กลัวหัวหดไม่กล้าเอ่ยปากพูด จรรย์ธรนึกว่าเขาโกรธเรื่องข่าวฉาวของเธอ เธอจึงรีบอธิบาย “คุณธีคะ ฉันไม่ได้ทำศัลยกรรมนะคะ ยัยปณิดาต่างหากที่ทำร้ายฉันจนเป็นแบบนี้ นักข่าวพวกนั้นเขียนข่าวมั่วไปเองคุณธีอย่าไปเชื่อนะคะ” คุณหญิงเพ็ญรดีถือโอกาสสังเกตจมูกของเธอ ในใจก็คิดว่าจมูกเปลี่ยนรูปจนไม่เหมือนครั้งที่แล้วยังโกหกว่าไม่ได้ทำศัลยกรรม ผู้หญิงเสแสร้งแบบนี้เอาเข้าบ้านไมได้เด็ดขาด! เธอกำลังจะเอ่ยปากบอกให้ไฉไลส่งแขก ธีมนต์ก็จ้องหน้าจรรย์ธรแล้วเอ่ยขึ้น “คุณทำไม่ทำศัลยกรรมแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม?” “ฉัน……ฉันก็แค่อยากอธิบายให้ชัดเจน” เธอเอ่ยตัดพ้อ อยู่ต่อหน้าธีมนต์เธอต้องทำตัวให้ด้อยกว่าอยู่เสมอ ธีมนต์ไม่ได้สนใจท่าทางของเธอ เขาใช้สายตาเย็นชาและห่างเหินในการมองเธอ “ผมจะใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงคนไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ?” เขาไม่เคยพูดแทงใจเธอต่อหน้าต่อตาแบบนี้มาก่อน เธอรู้สึกห่อเหี่ยวจนพูดไม่ออก