ตอนที่ 57 แค่ล้อเล่น คุณก็คิดเป็นจริงเป็นจัง

ต๭นที่ 57 แค่ล้อเล่น คุณก็คิดเป็นจริงเป็นจัง “อันนี้เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันเห็นสีหน้าของเธอซีดขาว และกุมท้อง มองแล้วเหมือนไม่สบายมาก จะมีผู้หญิงคนไหนหลอก เรื่องแบบนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นความผิดแก แกคืนหลานฉันมานะ” คุณหญิงเพ็ญรดีมองอย่างเป็นศัตรู ค่อนข้างจะทำให้คนโมโห ธีมนต์ส่ายหัวหมดคำพูด ในเมื่อหม้าไม่เชื่อ นั้นเขาโทรหานาราก็จบแล้ว คุณหญิงเพ็ญรดีคิดแล้วคิดอีก แล้วร้องไห้อีกครั้ง “ฮึก ฮึก ธี ปกติฉันเห็นแกมีความรับผิดชอบนิ ทำไมถึงตอนสำคัญ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ชีวิตคนอ่า หลานของฉัน……ฮึก ฮึก ฮึก ……” ธีมนต์ไม่พูด หน้าดำคล้ำ อดทนรอนารารับโทรศัพท์ นาราตอนนี้กำลังนอนอยู่ หลับสะลึมสะลือรับสาย ได้ยินเสียงร้องไห้โวววายของทางนั้น ทั่วร่างสั่นสะท้าน ตอนนี้เธอถึงจะเห็นหน้าจอแสดงคนโทร ธีมนต์ เสียงผู้หญิงคือ ……คุณผู้หญิงชรา ธีมนต์พูดอย่างเย็นชา “จิ้งจอกน้อย เธอพูดกับหม้าให้ชัดเจน นี่คือเกิดอะไรขึ้น” “เรื่องอะไร？” นารางุงงง ได้ยินคุณหญิงเพ็ญรดีร้องไห้ตลอด ถามอย่างแปลกใจ “แม่คุณเป็นอะไรหรอ？” “นั้นไม่ใช่เพราะเธอหรอกหรอ” ธีมนต์เหมือนอยู่ดีๆเรื่องก็ตกลงใส่หัว ในที่นี้คนที่ไม่มีความผิดที่สุดก็คือเขาไหม “จิ้งจอกน้อย ตอนนี้ฉันกำลังด่าเจ้าหมอนี่ให้เธอ ฉันกำลังอยู่ที่นี่ เธอไม่ต้องกลัว พูดออกมาดังๆ เจ้าหมอนี่บังคับเธอทำแท้งใช่ไม่ใช่ ？” ทำแท้ง？ นารานึกขึ้นมาได้ว่าตอนนั้นที่โรงพยาบาล ตัวเองนั้นได้ล้อเล่นกับเธอ “คุณไปหาธีมนต์จริง ๆหรอ” “ใช่แล้ว เขาทำให้ฉันไม่มีหลานแล้ว ฉันไม่ไปหาเขาโต้เถียงจะไปหาใครล่ะ” เสียงคุณหญิงเพ็ญรดีมีความแหบเล็กน้อย ดูเหมือนว่าร้องไห้เป็นเวลานาน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า……” คุณหญิงเพ็ญรดีสองจิตสองใจเล็กน้อย “เธอทำแท้งแล้วยังหัวเราะอะไร？” “คุณผู้หญิง ตอนนั้นฉันเพียงแค่ล้อคุณเล่นเท่านั้น ไม่คิดว่าจะคิดจริงจัง” นารามองข้ามไปจริงๆ หญิงชราท่านนี้เกินกว่า ไร้เดียงสา เหมือนว่าพูดอะไรไป เธอจะเชื่อไปซะหมดนี่…… คุณหญิงเพ็ญรดีนิ่งไป สติกลับมาจากนั้นพร้อมกับความโกรธ “จิ้งจอกน้อย เรื่องแบบนี้เธอก็สามารถเอามาล้อเล่น นั้นเธอไปโรงพยาบาลทำไม ？” นาราตอบอย่างผ่อนคลาย “โรคกระเพาะฉันกลับมา เลยไปพบแพทย์ คุณคิดสิ อาศัยความสัมพันธ์ของฉันกับเขา อย่างไรก็ไม่สามารถมีลูกได้” คุณหญิงเพ็ญรดีมองที่ลูกชายเล็กน้อย คำพูดของเธอชัดเจนมากพอแล้ว ที่แท้ตลอดเวลามา ลูกชายยังไม่มีอะไรกับเธอ เห็นเธอไม่ตอบเป็นเวลานาน นาราพูด “ดังนั้น นี่เป็นแค่การล้อเล่น กลับไม่คิดว่าคุณคิดจริงจัง” “เด็กคนนี้นี่เด็กขี้โกหก เธอรู้ไหมฉันร้องไห้ไปเท่าไร ด่าธีมนต์ไปนานเท่าไรไหม เธอคนใจดำ ลูกชายของฉันทำไมถึงชอบผู้หญิงอย่างเธอไปได้นะ เหอะ！ระวังฉันจะให้ลูกชายไม่เอาเธอ” คำพูดสุดท้ายคุณหญิงเพ็ญรดีพูดอย่างภาคภูมิใจ “ฉันอะไรก็ได้ ทางที่ดีเขาอย่ามาให้ฉันรำคาญ” “เธอ เธอ เธอ……ฉันจะไม่ทำของอร่อยๆให้เธอกินแล้ว” คุณหญิงเพ็ญรดีไม่มีอะไรจะทำให้เธอหวาดกลัวได้ สามารถจะใช้เพียงวิธีการนี้เท่านั้น “ก็ไม่เป็นไร ได้มาคือโชค เสียไปคือชะตา มีบางสิ่งไม่ใช่ของฉันก็ไม่ใช่ของฉัน ดึงดันไม่เป็นผล” คุณหญิงเพ็ญรดีได้ยินคำพูดของเธอ ใจไม่สามารถทนได้ เปลี่ยนคำพูด “ฉันก็ล้อเธอเล่น ครั้งหน้าเธอมาบ้านฉันเมื่อไร ฉันจะทำของอร่อยๆให้กิน”