ตอนที่ 58 แค่ล้อเล่น คุณก็คิดเป็นจริงเป็นจัง 2

ต๭นที่ 58 แค่ล้อเล่น คุณก็คิดเป็นจริงเป็นจัง 2 โทรศัพท์ฝั่งนารายิ้ม หญิงชราคนนี้เฉลี่ยวใจสักนิดก็ไม่มี คุณหญิงเพ็ญรดีเอาโทรศัพท์คืนให้ธีมนต์ เขาถึงถาม “โรคกระเพาะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม？” นาราตอบอย่างเรียบเฉย “？โรคเก่าแค่นั้น หลับสักพักก็ไม่เป็นไรแล้ว” “ลางานแล้วไหม？” “อยู่บ้านกำลังนอน กลับถูกปลุกให้ตื่น” น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความตำหนิเล็กน้อย “นั้นคุณรีบนอนเถอะ วางสายแล้ว” มองดูธีมนต์เก็บโทรศัพท์เรียบร้อย คุณหญิงเพ็ญรดีกลับยังคงมองดูเขา ถูกหม้าจ้องจนขนลุก “หม้า เป็นอะไร？” “คำพูดนี้ต้องเป็นฉันพูดถึงจะถูกไหม” คุณหญิงเพ็ญรดียังไม่คิดล้มเลิกตอนนี้ “ผมไม่มีอะไรอ่า！” ธีมนต์ไม่เข้าใจว่าเธอต้องการอะไร ด้านข้างพี่ไฉไลทนไม่ไหวยิ้มออกมา คุณนายแปดส่วนคือแน่นอนว่ากำลังเร่งรัดให้แต่งงาน “เรายังพูดว่าไม่มีอะไร แม้กระทั่งเด็กคนขี้โกหกคนนั้นยังเอาไม่อยู่ เรายังไม่ละอายใจบอกไม่เป็นไร” คุณหญิงเพ็ญรดีวันนี้อารมณ์ไม่คงที่ แต่เพราะเรื่องนี้ ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาให้เธออยากจะอุ้มหลาน ธีมนต์หมดคำพูด “หม้า จิ้งจอกน้อยเอาอยู่ยากมาก”ทะเลาะกับเธอมาตั้งนาน ‘ทำสงคราม’อย่าพูดถึงจัดการได้ แม้กระทั่งมีอะไรกันยังไม่ได้ เขาก็กลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก “คุณหญิงเพ็ญรดีดูถูกเป็นพิเศษ นั่นเป็นเพราะแกไม่มีความสามารถ” เธอถอนหายใจอีกครั้ง และส่ายหัวบ่อยๆ “ฉันเกิดลูกชายที่โง่เง่ามาได้อย่างไรกันนะ” เริ่มถูกหม้าเมินเฉยอีกครั้ง ธีมนต์กุมหน้าผาก เขาฉลาดขนาดนี้ ในสายตาหม้าคือโง่งม “หม้า หม้าก็พูดว่าเธอเป็นจิ้งจอกน้อย เป็นเธอที่เจ้าเล่ห์เกินไป ไม่ใช่ผมโง่เง่า！” “ถ้าหากว่าเราฉลาดล่ะก็ ก็เอาเธออยู่หมัดตั้งนานแล้ว กระทั่งกลับบ้านหลายๆครั้งขนาดนี้ แกไม่ใช่ว่าทุกครั้งมีอะไรกันไม่สำเร็จ” คำพูดนาราเมื่อกี้ชัดเจนมาก คุณหญิงเพ็ญรดีเดิมทีคิดว่าเขาสำเร็จไปตั้งนานแล้ว ใครจะรู้ ทำให้เธอผิดหวังเกินไปแล้ว พี่ไฉไลยังคงยืนอยู่อีกด้าน หลังจากที่สบสายตาของธีมนต์ จึงรีบหันหน้าไปมองที่อื่น เสียงธีมนต์เบาลงเล็กน้อย “หม้า ยังมีคนอยู่ รักษาหน้าให้ผมหน่อยดีไหม？” คุณหญิงเพ็ญรดีให้พี่ไฉไลเป็นคนกันเองตั้งนานแล้ว ค่อนข้างเท้าสะเอวอย่างจองหอง “รักษาหน้าแกก็ได้ แกจัดการให้ฉันดูสักครั้ง” ฉันก็จะรักษาหน้าแกให้ ธีมนต์กลัดกลุ้มใจ ถ้าเขาจัดการได้ตั้งนาน ยังต้องให้ฉันรักษาหน้าอยู่ไหม！ คุณหญิงเพ็ญรดีดูเวลาเล็กน้อย คิดคิดแล้วไม่สนใจเขาเสียเลย “ไม่ต้องกลับไปแล้ว ใช้โอกาสที่ยังไม่สาย ฉันจะไปซื้อปลาตะเพียนกับฮวยซัวตุ๋นซุป ” “ผมไม่ได้ชอบกินซุปปลา” “ฉันบอกจะทำให้แกกินหรอ” คุณหญิงเพ็ญรดีฉุนเขาเล็กน้อย ธีมนต์ทอดถอนใจ หม้าแท้ๆ นี้ก็คือหม้าแท้ๆ！ “ฉันจะตุ๋นให้ยัยเด็กขี้โกหก เธอไม่ใช่พูดว่าเป็นโรคกระเพาะหรอกหรอ ทานซุปปลาหน่อยจะดี” คุณหญิงเพ็ญรดีหวนคิดถึงใบหน้าที่ซีดขาวหน้านั้น น่าปวดใจ “ฉันเห็นใบหน้าของเธอซีดขาวเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าออกจากประตูบ้านไม่ได้แน่ เรารีบกลับบ้านหน่อย นำซุปกลับไป” เขายังกลายเป็นคนส่งอาหารไปแล้ว “หม้า หม้าทำดีกับเธอตั้งแต่เมื่อไร ？เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่ชอบเธอแบบนั้นแบบนี้ ยังจับผิดเป็นพิเศษไม่ใช่หรอ ？” คุณหญิงเพ็ญรดีให้ตายก็ไม่ยอมรับ กลอกตาไปมา “ฉันไม่ใช่ใส่ใจเธอ ฉันเพียงทำเพื่อแก ทำเพื่อหลานของฉัน เป็นแกที่อยากมีอะไรกับเธอ สุขภาพเธอไม่ดี จะคลอดหลานให้ฉันได้อย่างไร” ธีมนต์แววตาประดับด้วยรอยยิ้ม ม่าหม้าผู้ยิ่งใหญ่ยังคงจองหองอย่างน่ารัก