ตอนที่ 60 ลูกคุณคือถูกไล่ออกมา 2

ต๭นที่ 60 ลูกคุณคือถูกไล่ออกมา 2 “เพื่อคุณผมตัดขาดความร่วมมือกับตระกูลหันมณี คาดไม่ถึงว่าเธอยังตอบแทนด้วยการทำหน้ารังเกียจ” ธีมนต์อธิบายอย่างไร้ประโยชน์ น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นปะทะ ห้องอาหารทั้งสองเผชิญหน้ากันอย่างเตรียมปะทุ ไม่มีใครยอมใคร นาราเหนื่อยแล้ว เธอก็ไม่อยากอธิบายอะไรมาก อย่าให้เกินขีดจำกัด “ฉันไม่ต้องการความเวทนาจากคุณ ออกไป！” ธีมนต์สายตาเย็นเหยียบ กัดฟันพูด “นารา แล้วคุณจะเสียใจ” เขาพูดแล้ว เดินจากไปไม่หันกลับมา ได้ยินเสียงปิดประตูเสียงดัง ในที่สุดใจของเธอก็สงบลง มองดูอาหารเหล่านั้น เสียดายเธอกินอะไรไม่รับรู้รสเป็นที่เรียบร้อย หยิบกล่องบุหรี่ขึ้นมาทันที เดินไปที่ระเบียง จุดไฟบุหรี่ เสพสุขความเงียบเหงา ในค่ำคืนที่อ้างว้าง มีเพียงบุหรี่ที่จะสลายความเศร้าโศกของเธอ ควันสีขาวบดบังใบหน้าที่หยิ่งทะนงของเธอ จนกระทั่งดวงตาที่แฝงไปด้วยความเสียใจทั้งสอง ใครไม่มีความทรงจำที่รับไม่ได้ ใครไม่มีช่วงที่โดนทำร้ายจนบาดเจ็บ แต่นาราก็ไม่รู้ทำไม คืนวันนี้ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ โมโหใส่เขา ธีมนต์ตรวจสอบเรื่องวันนั้น เป็นสิ่งที่เธอไม่อยากพูดขึ้น ปีนั้นที่ไร้ค่าดั่งมดของเธอ เพื่อใช้ชีวิตอยู่ เพื่อหลบหนีการตามฆ่า เธอจงใจขโมยทำให้ตำรวจนำเธอไปกักขังไว้ เพราะว่าอยู่ที่นั่น คือเธอปลอดภัย เธอพยายามสุดชีวิตเพื่อต้องการลืมช่วงเวลาสกปรกนี้ วันที่อยู่ไม่สู้ตาย หลังจากนั้นมีความช่วยเหลือของไวทยุต อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างตรากตรำ ใครจะรู้ คืนนี้กลับถูกเขาดึงความทรงจำทุกอย่างกลับมา นาราดับก้นบุหรี่ แล้วจุดม้วนใหม่ สายตามองไปไกลถึงท้องฟ้าอันเลื่อนราง แววตาลึกล้ำ อ้างว้างอาดูร ความรู้สึกของเล่นชิ้นนี้คือมีดเล่มหนึ่ง อารมณ์เชิงบวกสามารถทำให้คุณเพิ่มความหลงใหล และเพิ่มประสิทธิภาพของคุณในการทำงาน แต่อารมณ์ด้านลบสามารถทำร้ายผู้คนและทำร้ายตัวเองได้ ทำให้เกิดสถานการณ์ที่ทั้งคู่พ่ายแพ้และเจ็บปวด ธีมนต์ขับรถอย่างเร็ว ต่อให้เขาชนไฟแดงชนิดต่างๆ โดนปรับกี่ครั้ง เขาก็ไม่สนใจ กลับถึงทะเลสาบหวานใจ คุณหญิงเพ็ญรดีเห็นกลับมาของเขาก็แปลกใจ ใบหน้าของเขาบูดบึ้งจนไม่โอเค ยิ่งเป็นที่ประหลาดใจ “ลูกชาย แกเป็นอะไรไป” คุณหญิงเพ็ญรดีไม่เข้าใจ ก็แค่ไปส่งอาหารไม่ใช่หรอ สังเกตจากอารมณ์ที่แสดงออกมาของเขา จึงถาม “ทะเลาะกันหรอ？” “เหอะ！” ธีมนต์เหอะอย่างเย็นชา ขี้เกียจจะตอบคำถาม คุณหญิงเพ็ญรดีถอนหายใจ “ฉันยังคิดว่าคืนนี้แกจะไม่กลับมาแล้ว ค้างคืนอยู่กับจิ้งจอกน้อยที่นั่น นี้แกถูกไล่ออกมาหรอ？” จริงที่ความคิดมนุษย์ไม่เท่าสวรรค์กำหนด เธอก็คือจงใจหาเหตุผลให้ธีมนต์เข้าหาเธอ เอาใจเธอ แต่ใครจะรู้ล่ะว่ากลับทำให้กลายเป็นแบบนี้ “เธอประจำเดือนมา” ประโยคแก้ตัวตื้นๆ ธีมนต์ไม่อยากอธิบายมากมายกับหม้า เดินหน้าดำขึ้นไปบนห้อง คุณหญิงเพ็ญรดีเข้าใจแล้ว แต่ไม่คล้อยตามตามขึ้นไปอย่างไม่ยอมแพ้ “ลูกชาย ผู้หญิงที่ประจำเดือนมา แกต้องยิ่งดูแลดีๆ ทำไมถึงกลับมาแล้ว？” ไม่รอให้ธีมนต์พูด เธอก็คิดได้ถึงสิ่งที่ค่อนข้างจะตื่นตระหนก “เจ้าเด็กน่ารังเกียจ ไม่ใช่แกคิดจะบังคับขืนใจใช่ไหม ถึงโดนไล่ออกมา” เขายอมรับจินตนาการของหม้าจริงๆ “หม้า หม้ามีกระจิตกระใจถามผมเรื่องพวกนี้ หันมาสนใจผมสักเล็กน้อยยังจะดีกว่า ไม่มีความผิดแต่ซวย ถูกด่าอย่างหนักไปยกหนึ่ง” คุณหญิงเพ็ญรดีมองข้ามสองประโยคสุดท้ายของเขา ยืนอยู่ฝั่งนารา คำพูดก็ลำเอียงอย่างชัดเจน “แกไม่รู้หรอ เมื่อไรที่ผู้หญิงประจำเดือนมา คนเราจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์ร้ายอย่างมาก แกควรจะเห็นอกเห็นใจเธอถึงจะถูก เรื่องนี้เธอไม่ได้ทำผิด ประจำเดือนมาแน่นอนว่าไม่สามารถทำเรื่องนั้นได้” “ทำไมแกถึงเพราะไม่สามารถทำเรื่องแบบนั้น ก็โมโหเธอแล้ว？” คุณหญิงเพ็ญรดีโทษที่เขา คิดไม่หยุด ธีมนต์ขี้เกียจอธิบายเป็นอย่างมาก จับบ่าของหม้า นำเธอ ส่ง ออกนอกห้อง “หม้า ผมเหนื่อยแล้ว หม้าให้ผมพักผ่อนดีไหม” ธีมนต์ขมวดคิ้ว มองดูหม้าเมินเฉย “ลูกชาย แกเที่ยวใช้อำนาจระรานต่อไป ยากมากที่จะเอาจิ้งจอกน้อยมาไว้ในครอบครอง” เธอคาดหวัง มาตั้งนานขนาดนี้ เรื่องที่เธออุ้มหลาน ห่างไกลออกไปอีกครั้ง ตอนนี้อย่าว่าได้ครอบครองเลย จากสถานการณ์ทั้งสองที่ทุกอย่างหยุดชะงักไป เข้าใกล้เธอเป็นสิ่งที่ยากเรื่องหนึ่ง คิดถึงตรงนี้ ใจของเขายิ่งเหนื่อยล้า นำหม้าส่งถึงประตู และปิดประตูโดยตรง แผ่นประตูเย็นๆที่หันหน้าเข้าหาตัวเอง คุณหญิงเพ็ญรดีไม่พอใจจนยื่นมือออกไป ยังอยากจะสั่งสอนลูกชาย แต่หวนคิดถึงสีหน้าของเขา ก็ลืมมันไปดีกว่า เมื่อลงไปยังชั้นล่าง เธอกลับบ่นฉอดๆอยู่คนเดียว “แบบนี้ต่อไปไม่ใช่วิธี ดูแล้วฉันต้องออกโรง ช่วยเหลือเด็กโง่เง่าคนนั้น” “ผู้หญิงที่ประจำเดือนมาร่างกายอ่อนแอ ต้องดูแลดีๆ ต้องทำซุปอะไรสักอย่างทานถึงจะดี” มีเป้าหมายแล้ว คุณหญิงเพ็ญรดีเดินไปดูตำราอาหารทันที