ตอนที่ 71 ทำไมขี้ขลาดแบบนี้

ต๭นที่ 71 ทำไมขี้ขลาดแบบนี้ อนพัชรกวาดสายตาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ รูปถ่ายที่ปรากฏบนหน้าจอคือปณิดาแน่นอน! เขาพอรู้จักคนๆนี้อยู่บ้าง ในที่สุดคนชั่วก็ต้องได้รับกรรมที่ก่อไว้ ไม่คิดเลยว่าเธอก็มีวันนี้! “กริ๊งงงงง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะบรรยากาศอันน่ากดดัน พอนาราเห็นว่าใครโทรมาก็ไม่คิดจะรับสาย “ปณิดาคงอยากให้เธอช่วยหล่อนล้างความผิดใช่ไหม?” อนพัชรพูดล้อเล่นอยู่ข้างๆ นาราตวัดสายตามองเขาพลางหัวเราะเบาๆ “ได้ข่าวว่าฝีมือของคุณไม่ธรรมดา ฉันยังไม่เคยเห็นกับตาเลยสักครั้ง” คำพูดอ้อมค้อมของเธอทำให้อนพัชรต้องใช้เวลาสักพักเพื่อตีความก่อนจะยักคิ้วอย่างได้ใจ “ได้รับการชื่นชมจากเธอฉันรู้สึกโชคดีไปสามชาติ” “ไหนๆคุณก็อยู่แล้วงั้นเรื่องของปณิดานี้ก็ฝากคุณเป็นคนจัดการเลยแล้วกัน ฉันจะได้เห็นถึงฝีมือของคุณด้วย!” นารายิ้มแหยในแววตาซุกซ่อนประกายบางอย่างเอาไว้ อะไรนะ? สีหน้าของอนพัชรเปลี่ยนทันที เขาไม่ได้อยากรับเผือกร้อนก้อนนี้มาไว้ในมือ นาราก็ไม่ได้สนใจเขาแต่กลับหันไปหาผู้ช่วยของตัวเอง “นิตา ทานอาหารเช้าหรือยัง?” “ยังค่ะ” “ดีเลย” นารารีบถือกระเป๋าขึ้นมาเพื่อไม่ให้อนพัชรได้ปฏิเสธ “ทางนี้ก็ยกให้คุณอนพัชรเป็นคนจัดการแล้วกัน เราไปดื่มชายามเช้ากันเถอะ” “หลานรัก...นารา!” อนพัชรอยากตะโกนรั้งเธอก็รั้งไม่อยู่จึงได้แต่มองเธอเดินจากไปอย่างสง่างามด้วยความอัดอั้น “รู้จักใช้ทรัพยากรได้คุ้มค่าจริงๆเลย!” นาราเพิ่งออกไป ปณิดาก็มาถึงสำนักงานพร้อมกับอาวุธครบเซ็ตทั้งแว่นดำ ผ้าปิดปาก หมวก เนื่องจากเสียงวิพากษ์วิจารณ์ในด้านลบเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศทั้งจากรูปถ่ายและวิดีโอทำให้เธอใช้ชีวิตลำบากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดัง ‘ตึกตึกตึก’ดังเข้ามา เมื่อเดินเข้ามา พนักงานต้อนรับก็ถูกดึงดูดความสนใจจากคนที่อำพรางใบหน้า สายตาก็จับจ้องจนเธอถอดอาวุธพลางใบหน้าออกทั้งหมดจึงรู้ว่าเธอคือใคร ผู้หญิงที่กำลังเป็นข่าวดังอยู่ในตอนนี้นี่เอง เช้านี้ข่าวของเธอติดอันดับการค้นหายอดนิยมว่อนอินเทอร์เน็ต “ฉันมาพบทนายนารา” เธออารมณ์ไม่ดีจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เมื่อคิดว่านาราไม่รับสายเธอทั้งเบอร์มือถือและโทรศัพท์ที่ทำงานเธอก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ “ขอโทษด้วยนะคะคุณปณิดา พอดีทนายนาราไม่อยู่ค่ะ” “บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?” ปณิดาขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก “แล้วไปไหน? เธอลองโทรถามซิ” “ทนายนาราพาผู้ช่วยออกไปสัมมนานอกสถานที่ค่ะ ช่วงนี้จึงไม่อยู่สำนักงาน” พนักงานตอบกลับตามที่นาราบอกไว้ บุณวัทน์กลับมาจากข้างนอกเห็นปณิดากำลังวีนเหวี่ยงก็รีบเดินเข้ามาพลางเอ่ยขึ้น “คุณปณิดามาหาทนายนาราหรือครับ?” ปณิดาตวัดสายตามองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “หรือว่าเธอหลบฉันอยู่ด้านใน?” “ทนายนาราออกไปสัมมนาจริงๆค่ะ” ปณิดาเห็นว่าคำตอบของพวกเขาเหมือนกันจึงหัวเราะเสียงเย็นก่อนจะผลักบุณวัทน์ให้พ้นทางแล้วบุกเข้าไปด้านใน “ฉันมีธุระกับทนายนารา พวกเธออย่ามาห้ามฉัน” “คุณปณิดา คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” บุณวัทน์รีบตามเธอเข้าไปด้านใน ผู้หญิงร้ายกาจอย่างปณิดาพวกเขาไม่มีทางต้านทานได้ เธอเปิดหาทีละห้องอย่างไม่มีความเกรงใจแต่ในห้องทำงานก็ไม่มีใครอยู่จริงๆ “เห็นหรือยังคุณปณิดา ทนายนาราไม่อยู่จริงๆ!” เธอดันตัวบุณวัทน์ให้พ้นทาง “เธอต้องซ่อนอยู่ในสำนักงานแน่นอน คุณหลบไป!” เธอเริ่มเปิดดูห้องทำงานส่วนตัวห้องอื่นทีละห้องๆ ไวทยุตยังไม่กลับเข้ามาดังนั้นในห้องทำงานเขาจึงไม่มีใครอยู่ ปณิดาเปิดค้นไปเรื่อยๆสุดท้ายก็บุกเข้าห้องทำงานของอนพัชร อนพัชรเห็นบุณวัทน์ที่ตามหลังเธอเข้ามาด้วยสภาพเหงื่อเต็มหน้าก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “ผู้หญิงร้ายกาจก็ยังร้ายกาจอยู่วันยังค่ำ อยู่ที่ไหนก็กล้าแสดงธาตุแท้ออกมา” อนพัชรพูดจาเสียดสีเธอ ปณิดาคิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาที่นี่ เธอเหลือบมองชื่อหน้าประตูแวบหนึ่ง ‘ทนายอนพัชร’ “เฮอะ” เธอยกแขนขึ้นกอดอกพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูก “น้ำหน้าอย่างแกนี่เป็นทนายได้ด้วยเหรอ?” “น้ำหน้าอย่างผมมันทำไม ผมได้ใบอนุญาตมาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ไม่เหมือนคุณที่ขายร่างกายให้สามีตัวเองเพื่อเงิน” ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่ทว่าคำพูดกลับสร้างความโมโหให้คนฟังได้ไม่น้อย “แกใส่ร้ายฉัน แกเป็นทนายทราบข้อกฎหมายแต่กลับทำผิดกฎหมาย ระวังฉันจะฟ้องแกข้อหาหมิ่นประมาท!” ปณิดาโมโหมาก ดวงซวยจริงๆที่เจอเขาที่นี่ “คุณมีเวลามาฟ้องผมด้วยหรือไง?” อนพัชรตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด “แก....” “คนไม่เอาไหนอย่างแกเป็นแค่ทนายตามคนอื่นมากสุดก็ทำได้แค่ว่าความ ฉันจะคอยดูว่ามีคนที่โง่ขนาดจ้างแกไปเป็นทนายที่ปรึกษาด้วยเหรอ” ในสายตาของปณิดาคนที่มักจะเที่ยวเล่นหาความสุขก็คือคนที่ไม่เอาไหน คนอย่างเขาจะมีปัญญาทำอะไรได้ มุมมองนี้ฝังลึกลงไปในหัวเธอเสียแล้ว “ฮ่าฮ่าฮ่า...” อนพัชรหัวเราะเสียงดัง “ใช่ ผมมันคนไม่เอาไหนแต่ก็ดีกว่าผู้หญิงไร้ค่าอย่างคุณที่ทำเป็นแค่คร่อมอยู่บนตัวผู้ชาย อ้อไม่ใช่สินั่นมันลักษณะของสุนัขติดสัตว์นี่นา” “คุณนี่นะ เล่นอะไรไม่เล่นไปเล่นเด็กหนุ่ม ครั้งนี้ตกม้าตายในกำมือของเด็กหนุ่มแล้วเป็นไงล่ะ อย่าคิดว่าผู้ชายทุกคนจะชอบผู้หญิงไร้ค่าอย่างคุณ ผู้ชายแค่ชอบลีลาบนเตียงและอยากได้เงินเน่าๆของคุณเท่านั้นแหละ ผู้หญิงอายุสามสิบกลายเป็นของเหลือแล้ว ของเหลือเน่าๆอย่างคุณรีบออกไปซะเดี๋ยวกลิ่นเหม็นเน่าจะมาติดอยู่ในห้องทำงานผม!” อนพัชรเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุด ฝีปากราวกับพวงประทัดได้แต่ร้อง ‘วี๊ดว๊าย’ไปวันๆ