ตอนที่ 75 ธีมนต์คนลามก

ต๭นที่ 75 ธีมนต์คนลามก ลมพัดพลิ้วไหวแผ่วเบาในยามค่ำคืน ท้องฟ้าอันมืดมิดมีดวงดาวระยิบระยับประดับอยู่อย่างสวยงาม นาราที่หลับไปได้ตื่นหนึ่งก็ถูกปลุกด้วยความหิว เธอจึงลงไปหาของกินเติมเต็มท้องของเธอเสียหน่อย ด้านธีมนต์ที่ยังคงนั่งทำงานจนดึกดื่นก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอกจึงเดินออกมาดูด้วยความแปลกใจ เขาเห็นไฟในห้องครัวเปิดอยู่จึงเดินเข้าไปดู ที่แท้ก็เป็นนาราที่กำลังค้นหาของกินอยู่ เขาพิงสะโพกกับกรอบประตูมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “ผมนึกว่าหนู!” นาราที่กำลังรื้อค้นอย่างตั้งใจก็สะดุ้งทันทีแล้วตวัดสายตามองเขา “คุณเป็นผีหรือเป็นคนเนี่ย เดินไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย?” “คุณค้นอย่างใจจดใจจ่อต่างหากล่ะ” เขาเดินเข้าไปพลางยักคิ้วถามขึ้น “หิวเหรอ?” “ถ้าไม่หิวดึกดื่นแบบนี้จะมาห้องครัวทำไมล่ะ?” นาราหยุดมือที่กำลังค้นแล้วมองบนใส่เขาครั้งหนึ่ง เธออยากต้มบะหมี่แต่หาหม้อที่เหมาะสมไม่เจอจึงค้นหาอยู่นาน เห็นท่าทางที่เงอะงะของเธอธีมนต์ก็รู้สึกขัดตาเหลือเกินจึงแย่งหม้อมาจากมือเธอ “ผมทำดีกว่าคุณไปรอด้านนอกเถอะ” นารามองหน้าเขาอย่างไม่วางใจ ธีมนต์ยกกระทะในมือขึ้น “ยัยหนูน้อย คุณแน่ใจเหรอว่าจะใช้กระทะนี่ต้มบะหมี่?” “ก็ฉันหาไม่เจอ” นาราอัดอั้นตันใจ เธอไม่ได้อยากจะใช้เสียหน่อย “คุณออกไปรอด้านนอกเถอะ ผมรู้ว่าหม้ออยู่ไหน!” เขาเงยหน้าเปิดค้นตู้เก็บของด้านบน ผ่านไปสักพักก็หยิบหม้อออกมาใบหนึ่ง “อย่านานนักล่ะ ฉันหิว!” นาราเอ่ยขึ้นอย่างไม่เกรงใจเขาเลยสักนิด “ยังไงก็เสร็จก่อนที่คุณจะหลับแหละหน่า” ธีมนต์ตอบกลับ นาราเบะปากก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปนั่งรอที่ห้องกินข้าว เธอนั่งเท้าคางมองแผ่นหลังเขาที่ยุ่งวุ่นวายอยู่ในครัว ทว่าไม่ได้มีอารมณ์ชื่นชมเสน่ห์ของผู้ชายทำอาหารแต่เธอรีบร้อนว่าเมื่อไหร่จะได้กินสักทีต่างหาก สิบห้านาทีผ่านไป กลิ่นหอมของเนื้อสัตว์และไข่ลอยมาตามอากาศ เธอจึงเอ่ยเร่งเขา “ยังไม่เสร็จหรือไง?” “เสร็จแล้ว” ธีมนต์ปิดไฟก่อนจะเดินถือชามบะหมี่หอมยั่วน้ำลายออกมา นาราเห็นรูปลักษณ์ภายนอกก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เธอถือตะเกียบขึ้นมาอย่างไร้ความเกรงใจ “ฉันกินแล้วนะ” “กินเถอะ!” ธีมนต์นั่งลงตรงข้ามเธอ มองท่าทางการกินของเธอด้วยความพึงพอใจ ถึงแม้การกินมูมมามจะน่าเกลียดไปหน่อย แต่เป็นผู้หญิงหน้าตาดีเสียอย่างจะน่าเกลียดได้สักแค่ไหนกันเชียว “คุณเป็นผู้หญิงนะ รักษาภาพพจน์หน่อยสิ” ธีมนต์ตั้งใจแหย่เธอ “รักษาภาพพจน์อะไรฉันไม่เคยสนใจ หิวก็กินจะมัวแต่สร้างภาพทำไมกัน!” นาราย้อนนึกถึงช่วงที่ชีวิตอยู่ในนิวยอร์คจึงกล้าพูดแบบนี้ นาราไม่ได้สนใจเขาอีก เธอจัดการบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อยจนหมด “อิ่มหรือยัง?” ธีมนต์จัดการเก็บกวาดแทนเธอ “อิ่มแล้ว!” เธอหาวออกมาอย่างขี้เกียจ “ฉันง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ” ธีมนต์รีบเก็บกวาดจนเสร็จแล้วเดินให้ทันฝีเท้าเธอ “รอผมก่อน!” นารามองเขาอึ้งๆก่อนจะสะบัดแขนเขาที่พาดอยู่บนไหล่ของตัวเอง “คุณทำอะไรเนี่ย?” “ผมทำมื้อดึกให้คุณฟรีๆ ดังนั้นคืนนี้ผมนอนกับคุณแล้วกัน” ธีมนต์เอ่ยขึ้นอย่างเปิดเผยแล้วเดินไปทางห้องนอนแขกพร้อมกับเธอ “คนลามก เตียงคุณกว้างขนาดนั้นคุณจะมานอนเบียดกับฉันทำไม?” “ก็ผมชอบแบบนั้น!” “คนเลว......” …… เช้าวันถัดมา แสงแดดสีทองอาบไล้ไปทั่วบริเวณ ตอนคุณหญิงเพ็ญรดีตื่นก็เจอกับทั้งสองคนที่เดินออกมาจากห้องเดียวกันพอดี ใบหน้าของเธอจึงประดับไปด้วยรอยยิ้ม “นารา เมื่อคืนหลับสบายดีไหม? โดนธีมนต์รังแกหรือเปล่า?” “ผมโดนเธอรังแกก็ว่าไปอย่าง” ธีมนต์กวาดสายตามองเธอแวบหนึ่ง เมื่อคืนเขาถูกเธอถีบลงจากเตียงตั้งไม่รู้กี่รอบ นาราก็ขี้เกียจอธิบายจึงเอ่ยกับคุณหญิงเพ็ญรดีอย่างเกียจคร้าน “คุณป้า ฉันหิวแล้ว!” “โอเคๆ ฉันจะรีบไปทำอาหารเช้าเพื่อบำรุงพวกเธอสองคนแล้วกัน” คุณหญิงพูดจบก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับบ่นไปตลอดทาง “เดี๋ยวฉันจะต้องไปหาข้อมูลเสียหน่อยว่าซุปอะไรที่ช่วยบำรุงสมรรถภาพ!” ธีมนต์มองแผ่นหลังมารดาตัวเองที่เดินจากไปพลางเอ่ยถามนารา “แม่ผมน่ารักใช่ไหมล่ะ!” “ใช่แล้วล่ะ ทั้งน่ารักทั้งไร้เดียงสา!” แต่คุณหญิงโง่แบบนี้ทำไมถึงมีลูกชายที่เจ้าเล่ห์ขี้แกล้งแบบนี้นะ? “มากินข้าวกันได้แล้ว!” ผ่านไปไม่นานคุณหญิงเพ็ญรดีก็เดินออกมาจากห้องครัวพลางตะโกนเรียกเสียงดัง ในมือก็ถือถาดใส่อาหารที่เธอเพิ่งทำเมื่อสักครู่ นาราได้ยินเสียงเรียกก็เดินเข้าไปในครัว “คุณป้ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” เมื่อสักครู่คุณหญิงไม่ยอมให้เธอเข้ามาในครัว ว่าเธอเงอะงะบ้างล่ะ หั่นหัวหอมไม่ได้ขนาดบ้างล่ะ สับขิงไม่ละเอียดบ้างล่ะ เธอจึงโดนไล่ออกมาจากห้องครัว “ช่วยฉันยกโจ๊กออกไปก็พอ เดี๋ยวฉันยกโทสต์โยเกิร์ตออกไปก็เริ่มทานได้แล้ว” คุณหญิงเพ็ญรดีเปิดตู้อบแล้วหยิบโทสต์ที่เพิ่งอบเสร็จออกมา กลิ่นหอมลอยตลบอบอวลไปทั่ว แค่ได้กลิ่นนาราก็รู้สึกว่ามันต้องอร่อยมากแน่ๆ “ที่ไม่ยอมให้ฉันเข้ามาในครัวเพราะกลัวฉันขโมยวิชาใช่ไหมล่ะ?” นาราเดินเคียงข้างคุณหญิงเพ็ญรดี ก่อนที่ทั้งสองจะตรงไปยังห้องกินข้าว “ฮึ แน่นอนสิ เธอลักจำวิชาการทำอาหารไปแล้วเขี่ยลูกชายฉันทิ้งขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?” คุณหญิงเพ็ญรดีเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะใช้แผนประนีประนอม เธอจะต้องเริ่มจากการจัดการกระเพาะของนาราให้อยู่หมัดแล้วค่อยๆช่วยลูกชายเธอบุกกินพื้นที่ในหัวใจของนาราต่อไป “พูดอย่างกับว่าเราสองคนกำลังดูใจกันอย่างงั้นแหละ” นาราเผลอพูดความจริงออกมาทำให้คุณหญิงเพ็ญรดีเป็นใบ้ไปชั่วขณะ