ตอนที่ 88 ก้างขวางคอ 2

ต๭นที่ 88 ก้างขวางคอ 2 ชายทั้งสองคนตะลึงงันทันที ดอกนี่ใช้สำหรับมอบให้คนตายไม่ใช่เหรอ? หัวข้อการสนทนานี้มาถึงทางตัน ทัศสัยจึงเป็นคนเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา เขาหยิบเมนูของทางร้านก่อนจะมองไปทางนารา “นางฟ้า อยากกินอะไรสั่งเลยนะครับ คุณชายธีของเราใจป้ำอยู่แล้ว” “ตับห่านของที่นี่ใช้ได้เลย!” ธีมนต์แนะนำทันที ทัศสัยก็ไม่ยอมแพ้รีบเอ่ยขึ้น “หรือว่าจะเอาเป็นสเต๊กดี เนื้อบางชุ่มฉ่ำละลายในปาก?” “แกไม่ไปเป็นบริกรเลยล่ะ” ธีมนต์พูดเหน็บแนมเขา ทัศสัยหัวเราะเสียงเย็น “ค่าตัวฉันแพงขนาดนี้ ใครจะจ้างไหว?” มองทั้งสองคนเถียงกันไปมานาราก็ยกยิ้มในใจ เธอไม่สนใจพวกเขาเลยสักนิดหยิบเมนูมาเองเล่มหนึ่งก่อนจะเรียกบริกรมาแล้วสั่งอาหารในส่วนของตัวเองทันที เมื่อทั้งสองคนรู้ตัวว่าถูกมองข้ามก็หันมาจ้องหน้ากันก่อนจะวางเมนูลงแล้วเบนสายตาไปทางอื่น ยกที่หนึ่งแพ้ทั้งสองคนแต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เมื่ออาหารมาเสิร์ฟธีมนต์ก็โชว์พาวหยิบเอาสเต๊กของนารามาหั่นให้อย่างตั้งใจ ทัศสัยเห็นดังนั้นก็ยื่นจานของตัวเองให้เขาด้วย “ฝากหั่นได้ใช่ไหม?” “ไม่ได้ เอาของแกคืนไป!” ธีมนต์ถลึงตาใส่เขาอย่างไม่ไว้หน้า “ชิ!” ทัศสัยเบะปากแล้วรับเอาจานของตัวเองกลับมา “ฉันว่าแกต่างหากที่เหมือนบริกร” เมื่อเห็นว่าไวน์ในแก้วของนาราหมดแล้ว เขาก็รีบเทให้เธออีกแก้วทันทีพลางยิ้มตาหยีให้กับนารา “นางฟ้า คดีนี้คุณจะเริ่มจากตรงไหน?” “รีบร้อนอะไรกัน ฉันยังอ่านรายละเอียดไม่เสร็จเลย!” ทัศสัยจึงเอ่ยชมเธออีกหนึ่งประโยค “นางฟ้าก็คือนางฟ้า ทำอะไรก็ตั้งใจสุดๆ!” “ใครจะไปเหมือนแกที่วันๆเอาแต่เที่ยวผู้หญิง?” ธีมนต์เลื่อนสเต๊กที่หั่นเสร็จแล้วให้นาราพลางถือโอกาสเหน็บแนมทัศสัย “ใครบอก ตอนนี้ฉันกำลังช่วยบริหารบริษัทอยู่ต่างหาก?” ทัศสัยไม่ยอมแพ้ “ถ้าคุณป้าไว้ใจแกก็คงไม่ต้องมาดูแลบริษัทด้วยตัวเองทุกครั้งที่คุณลุงไปต่างประเทศหรอก” ธีมนต์เหน็บแนมเขาด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน “ไอ้ธี แกดูถูกฉัน นี่ฉันไม่ได้ตั้งใจต่างหากถ้าฉันตั้งใจฉันก็...” “แกทำไม?” ธีมนต์เห็นนิสัยไม่เอาไหนของเขามาแต่ไหนแต่ไร ถ้าเขาตั้งใจทำงานล่ะก็พ่อแม่เขาคงปลดเกษียณตั้งนานแล้ว “นางฟ้า เจ้านี่มันตั้งใจพูดแต่เรื่องไม่ดีของผมให้คุณฟัง” ทัศสัยหรี่ตามองธีมนต์ เจ้านี่มันเห็นเขาดีกับนาราไม่ได้ นารานั่งกินข้าวเงียบๆ มองพวกเขาสองคนเหน็บแนมกันไปมา มีเพื่อนแบบนี้มันดีจริงๆ! ธีมนต์ยังมีเรื่องจะพูดกับนาราอยู่แต่ทัศสัยกลับเอาแต่ถามเกี่ยวกับเรื่องคดี ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนบทสนทนากันไปมาซึ่งทำให้เขาเหมือนเป็นคนนอกมากกว่า ธีมนต์เกิดมาเสียใจในตอนนี้ เขาไม่ควรตอบตกลงเจ้านี่ว่าจะให้นารามาช่วยรับคดีนี้ การทานอาหารเที่ยงมื้อนี้ดำเนินมาจนถึงช่วงท้ายรวมถึงการเถียงกันของทั้งสองก็ถือว่าพอหอมปากหอมคอแล้ว เมื่อเห็นว่านารากินเสร็จแล้วทั้งสองคนก็พูดขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน “ผมไปส่งไหม?” นารามองหน้าทั้งสองคนก่อนจะปฏิเสธ “ฉันรับน้ำใจของพวกคุณแล้วแต่ฉันยังมีธุระต้องจัดการไม่รบกวนพวกคุณดีกว่า” เธอเช็ดปากด้วยท่าทางสง่างามก่อนจะบอกลาพวกเขาทั้งสองคนแล้วเดินออกจากเขตสงครามนี้เป็นคนแรก การทานข้าวมื้อนี้น่าตื่นใจอย่างที่คิดไว้จริงๆและยังทำให้เธอได้เห็นว่าเวลาผู้ชายมีปากเสียงกันก็ไม่ต่างจากผู้หญิงเลย ทัศสัยมองตามนาราไปจนลับสายตาก่อนจะหันมามองหน้าธีมนต์ด้วยความไม่พอใจ “มาแย่งนางฟ้ากับฉันทำไม?” “เธอเป็นของฉันอยู่แล้ว แกนั่นแหละที่มาแทรก แกต่างหากที่ผิด” “ไอ้ธีแกนั่นแหละที่ผิด เธอเป็นนางฟ้าของฉัน ตราบใดที่นางฟ้ายังไม่แต่งงานฉันก็มีสิทธิ์” ทัศสัยหน้าหนาราวกับกำแพงจริงๆ “หึหึ!” ธีมนต์วางแก้วไวน์ลง “ก่อนที่แกจะพูดประโยคนี้แกไปจัดการผู้หญิงพวกนั้นของแกให้เรียบร้อยก่อนเถอะ!” “อย่าคิดว่าเป็นคนดีอย่างแกแล้วจะได้นางฟ้าของฉันไปครอบครอง” ทัศสัยเอ่ยอย่างดูถูก “นางฟ้าไม่มีทางชอบคนไร้รสนิยมอย่างแกหรอก” “แล้วเธอชอบเพลย์บอยอย่างแกรึไง?” ถ้าเขาจำไม่ผิดรู้สึกว่านาราจะเกลียดผู้ชายเพลย์บอยมาก เหมือนกับครั้งนั้น.... “ใครบอกว่าฉันเพลย์บอย?” ธีมนต์มองนาฬิกาแวบหนึ่ง นางเอกก็ไม่อยู่ ขี้เกียจเถียงกับเขาแล้วจึงหยิบกุญแจรถกำลังจะจากไป แต่ทัศสัยกลับกดไหล่เขาไว้ “เห้ แกจ่ายไม่ใช่หรือไง?” ธีมนต์แกะมือเขาออกอย่างเย็นชาก่อนจะจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ตลกแล้ว ความจริงวันนี้ต้องเป็นเดทของพวกเขาสองคนแท้ๆแต่กลับมีก้างขวางคอมาด้วย เขาจะต้องควักกระเป๋าจ่ายอีกหรือไง? ทัศสัยตะโกนไล่หลังเขา “เห้ ไอ้ธี แก......”