ตอนที่ 90 คนขี้ขลาดก็ยังขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ 2

ต๭นที่ 90 คนขี้ขลาดก็ยังขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ 2 เมื่อเห็นว่าพวกนั้นออกไปแล้วณัฐนิชก็รีบถามขึ้นมาทันที “เกิดอะไรขึ้นคะ?” เธออยู่ที่บ้านเมื่อได้ข่าวว่าแพ้การประมูลก็รีบตรงมาที่บริษัททันที ตอนนี้บริษัทต่างก็ทุ่มเทให้กับโครงการนี้ทั้งหมด การแพ้ประมูลในครั้งนี้ถือว่าหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว นิรุทธ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “โครงการนี้ตกไปอยู่ในมือของIBTแล้ว” “ไหนบอกว่าแผนโครงการของบริษัทเราใกล้จะสำเร็จแล้วไม่ใช่หรือ?” ณัฐนิชไม่เข้าใจ ช่วงนี้เขามักจะบอกว่ายุ่งๆๆ ก็ยุ่งกับโครงการนี้แต่ผลออกมาเป็นแบบนี้เหรอ? “แผนโครงการของทางIBTคล้ายกับของเราหลายจุดถือว่าสมบูรณ์แบบกว่าของเราเสียอีก เสนอราคาก็ต่ำกว่าเรา กำไรก็คำนวณออกมาได้อย่างพอดิบพอดีเราจึงแพ้อย่างราบคาบ” นิรุทธ์ก็คิดไม่ถึงว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ ณัฐนิชฟังจบก็จับจุดสำคัญได้ “แผนโครงการคล้ายกันหลายจุดงั้นเหรอ?” “อืม” นิรุทธ์หลับตาลงพลางคลึงขมับไปด้วย เรื่องครั้งนี้แย่เกินไป “แสดงว่าต้องมีหนอนบ่อนไส้แน่นอน!” ณัฐนิชเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “คุณรีบตรวจสอบหาหนอนตัวนี้ออกมาให้ได้” “ผมก็สงสัยแบบนี้เหมือนกัน แต่รายละเอียดแบบแผนโครงการมีเพียงผู้รับผิดชอบโครงการและผู้หริหารระดับสูงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ หนอนบ่อนไส้จะอยู่ในระดับผู้บริหารงั้นเหรอ?” เขาอดที่จะคิดถึงคำพูดของผู้จัดการไม่ได้ ผู้บริหารระดับสูงก็คือว่าเป็นแกนหลักของบริษัท หากหนึ่งในนั้นเป็นหนอนบ่อนไส้จริงๆละก็... “คุณคิดอะไรอยู่?” ณัฐนิชเห็นสายตาเหม่อลอยของเขาจึงเอ่ยถาม “เรื่องนี้มันวุ่นวายจริงๆ!” นิรุทธ์ขมวดคิ้วแน่น ณัฐนิชไม่พอใจกับท่าทางของเขา “ข้อมูลสำคัญขนาดนี้ก็ดูแลไม่ได้” “คุณมาโทษผมได้ยังไง?” “หลายปีมานี้คุณเป็นคนบริหารบริษัท ผลประกอบการก็คงที่มาตลอด ตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่ขาดทุนต่อเนื่องเลย” “คุณมาที่นี่เพื่อถามไถ่สถานการณ์หรือว่าตั้งใจมายั่วโมโหผม?” นิรุทธ์โมโหกับคำพูดของเธอ “ฉันก็ต้องมาเพื่อถามไถ่สถานการณ์สิ แต่ว่าพ่อฉันบอกให้เรากลับบ้านคืนนี้”ที่ณัฐนิชมาโวยวายใส่เขาแบบนี้ก็เป็นเพราะพ่อเธอมาหาถึงบ้าน เอ่ยถึงมนุเชษย์ สีหน้านิรุทธ์ก็เปลี่ยนทันที “พ่อคุณรู้เรื่องที่บริษัทแล้วเหรอ?” “ขาดทุนขนาดนี้ เขาจะไม่รู้ได้ยังไง?” ใจของนิรุทธ์ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาครุ่นคิดเงียบๆแต่ณัฐนิชกลับเอ่ยขึ้น “พ่อฉันถือหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ของนาโนเบย์ บริษัทเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ในฐานะที่พ่อฉันเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่สุดก็ต้องการคำอธิบายจากคุณแน่นอน” เห็นเขาไม่พูดไม่จาณัฐนิชก็เรียกเขาเสียงดัง “คุณนิรุทธ์ คุณได้ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า?” “ฟังอยู่ ผมกำลังคิดเรื่องปัญหาอยู่” ณัฐนิชมองเขาด้วยความไม่พอใจ “พ่อฉันมาหาถึงบ้านแล้ว ถ้าคุณยังดื้อด้านต่อไปอย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน ตำแหน่งประธานบริษัทนี้คุณคงนั่งได้อีกไม่นานแล้ว!” “คุณหุบปากไปเลย ถึงแม้พ่อคุณจะถือหุ้นมากที่สุดแต่ผมเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างในบริษัท หลายปีมานี้ถึงผลประกอบการจะคงที่แต่พวกคุณก็ได้ไปไม่น้อยนี่ ตอนนี้เสียไปแค่โครงการเดียวพวกคุณก็นั่งไม่ติดแล้วเหรอ?” นิรุทธ์มองณัฐนิชที่โวยวายไร้เหตุผลอยู่ด้านตรงข้ามก็อดที่จะคิดถึงดนาไม่ได้ ณัฐนิชผุดลุกขึ้นชี้หน้าเขาอย่างโกรธจัด “คุณนิรุทธ์ ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณจะมีบริษัทใหญ่โตแบบนี้นั่งเสวยสุขอยู่แบบนี้เหรอ?” พูดถึงเรื่องนี้นิรุทธ์ก็หมดความมั่นใจ เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธอจึงหุบปากเงียบทันที ณัฐนิชเห็นเขาพูดไม่ออกก็ยิ่งได้ใจ “ทำไมล่ะ ฉันพูดจี้ใจดำงั้นเหรอ?” “เดี๋ยวผมมีประชุมต่อไม่อยากเถียงกับคุณ” “ฉันก็ไม่อยากเถียงกับคุณนักหรอก” ณัฐนิชดูเวลาก็พบว่าใกล้จะบ่ายสามโมงแล้วจึงเดินไปนั่งอ่านนิตยสารบนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง นิรุทธ์ปรายตามองเขาแวบหนึ่งด้วยความเกลียดชัง …… แสงสีส้มปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า บนท้องถนนก็เข้าสู่ช่วงแออัด ขบวนรถยาวเหยียดในเมืองหลวงทำให้คนมองรู้สึกหงุดหงิด รอมาหกไฟแดงในที่สุดก็ถึงแยกเลี้ยวขึ้นทางด่วน ณัฐนิชที่นั่งบ่นมาตลอดทางก็หุบปากเสียที นิรุทธ์มัวแต่หนักใจจึงไม่ได้สนใจเธอ เริ่มห่างออกจากความวุ่นวายในเมืองหลวงและเข้าสู่สภาพแวดล้อมที่เป็นธรรมชาติ วิวทิวทัศน์ทางตอนใต้ถือว่าสวยที่สุดในเมืองกีธูร์น แต่ตอนนี้ในสายตาเขาราวกับว่ามีหมอกหนาปกคลุมอยู่ มนุเชษย์ทำตัวอันธพาลตั้งแต่ยังหนุ่ม ถึงตอนนี้จะแก่แล้วแต่รังสีโหดเหี้ยมก็ยังมีอยู่เหมือนเดิม เห็นเขาเงียบมาตลอดทางณัฐนิชก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จึงดูถูกเขาเป็นอย่างมาก “คุณนิรุทธ์คุณขี้ขลาดขนาดนี้เลยเหรอ? พ่อฉันคุณก็เคยเจอกลัวอะไรนักหนา?” “เงียบ ผมกำลังคิดอยู่” ตอนนี้ในใจนิรุทธ์ซับซ้อนนัก เขาต้องเรียบเรียงความคิดเพื่อรับมือกับมนุเชษย์ ณัฐนิชเบะปากเหยียดหยามพลางบ่นพึมพำ “คนขี้ขลาดก็ยังขี้ขลาดอยู่วันยังค่ำ” รถค่อยๆลดความเร็วลงเมื่อเข้าสู่คฤหาสน์สูงตระหง่านหลังใหญ่สร้างโดยใช้สถาปัตยกรรมแบบจีนที่สร้างตัวตึกสี่ด้านแล้วเว้นลานตรงกลางไว้ สองสามีภรรยาเดินเข้าบ้านพร้อมกันยังเดินไม่ถึงไหนก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากด้านใน เจ้าของบ้านอย่างสุทิวัสสวมชุดสูทมีลวดลายเดินลงมาจากชั้นสอง อายุอานามก็ปาไปห้าสิบห้าแล้ว เขาจัดหูกระต่ายบริเวณปกเสื้อไปด้วยพลางฮัมเพลงเดินมุ่งไปทางประตู เกวลินที่นั่งอยู่บนโซฟาก็มองท่าทางของสามีด้วยความไม่พอใจ “เตรียมตัวจะไปหาสาวน้อยคนไหนอีกล่ะ?” สุทิวัสจึงตอบกลับ “ยุ่งอะไรด้วย ผมพอใจจะไปหาใครก็เรื่องของผม” คำพูดของสามีทำเธอโมโหจนต้องผุดลุกขึ้น “สุทิวัส คุณมันหน้าไม่อาย แก่ปูนนี้แล้วยังไปเที่ยวผู้หญิง ลูกชายก็เหมือนคุณนั่นแหละ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อทำตัวสำมะเลเทเมาไปวันๆ”