ตอนที่ 91 ออกไปให้พ้น

ต๭นที่ 91 ออกไปให้พ้น "ผมไปยั่วโมโหคุณตอนไหน ดูหน้าแก่ๆ ยับย่นของคุณสิ เห็นแล้วกินข้าวไม่ลง ไม่ต้องพูดถึงว่าเด็กนั่นอายุน้อยกว่าคุณหรอก แม้แต่อารมณ์ของเธอก็ยังดีกว่าคุณเป็นร้อยเท่า" สุทิวัสวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและขุ่นเคืองภรรยาของเขา "คุณ ... คุณมันเลว!" เกวลินพุ่งเข้าใส่เขา คู่ของณัฐนิชที่เข้าประตูมาไม่แปลกใจเลยที่เห็นฉากนี้ พวกเขาทำไม่รู้ไม่ชี้เดินไปที่โซฟา เกวลินเองก็ไม่ได้สนใจพวกเขา ลากสามีไปต่อว่า ขณะนั้น อุณหภูมิภายในห้องนั่งเล่นพลันลดลงด้วยแรงกดดันจากชายที่กำลังก้าวลงมาจากชั้นสอง มือของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋า สีหน้าของเขาดูเยือกเย็น ดวงตาคมนั้นดูเย็นชา เยื้องย่างลงมาราวกับอาทิตย์อัสดง ยามที่เงาของเขาทาบทับลงมา ล้วนทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกเมื่อถูกอาบไล้ไปด้วยลำแสงอัสดงนั้น เขาเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหมื่นสา ณภัทร หลังจากวันที่มนุเชษย์ปลดเกษียณไปแล้ว ตอนนี้เขาจึงได้รับช่วงบริหารเครือแมริออททั้งหมด เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินลงมา คู่ของสุทิวัสก็สงบลงทันที แต่เกวลินยังไม่ยอมปล่อย ยังคงยื้อยุดอยู่กับสามีของเธอ ณภัทรเพิกเฉยต่อการวิวาทระหว่างทั้งคู่และเดินตรงไปที่โซฟาอย่างเย็นชา ณัฐนิชและนิรุทธ์ที่นั่งเกร็งอยู่ตรงนั้นมีแววตาประหม่าเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาของณภัทรเลื่อนไปหยุดอยู่ที่นิรุทธ์ เมื่อสบตาเข้ากับดวงตาที่ราวกับมองเห็นทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่งของเขาแล้ว นิรุทธ์ก็ตื่นตระหนก "คุณปู่ให้คุณไปที่ห้องหนังสือ" "ครับ" นิรุทธ์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วเดินไปที่ห้องหนังสือที่ชั้นสอง ณภัทรก้าวต่อไปอย่างสุขุม ทันทีที่เขานั่งลงบนโซฟา ฝั่งที่เขานั่งก็ดูสูงส่งและสง่างามเหมือนภูเขา ทำให้ณัฐนิชที่นั่งใกล้กันถูกข่มจนด้อยไปถนัดตา แม้แต่พี่ใหญ่อย่างสุทิวัสผู้หยิ่งผยองก็ยังต้องเกรงกลัวเขา รีบสะบัดมือภรรยาของตนออกไปอย่างรวดเร็ว เกวลินยังไม่วางใจ ยังคงพูดสำทับด้วยความเจ็บใจว่า "คุณสุทิวัส ถ้ากล้าคุณออกไปข้างนอกแล้วล่ะก็ ก็..." เมื่อทั้งสองพากันออกไป ห้องนั่งเล่นก็เงียบลง บรรยากาศอึดอัดทำให้หายใจลำบาก ณภัทรยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างช้าๆ ณัฐนิชทนไม่ไหวจึงถามออกมาอย่างไม่มั่นใจว่า "คุณปู่ให้พวกเรามาหาทำไมเหรอ?" อันที่จริงเธอก็รู้ว่าทำไม แต่เธอกลัวว่าจะมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น เธอกลัวว่าพ่อจะแทรกแซงบริษัทนาโนเบย์ เพราะการบริหารงานที่ย่ำแย่ของนิรุทธ์ กลิ่นหอมของชาลอยฟุ้ง ส่วนณภัทรนั้นมีท่าทางเย็นชาไม่แยแสราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำถามของณัฐนิช ว่ากันตามตรงแล้วณัฐนิชก็กลัวเขาอยู่เหมือนกัน เขาเป็นลูกนอกสมรสของพ่อที่เติบโตขึ้นมาอย่างน่าสงสารตั้งแต่เด็ก แม้จะรับไม่ได้กับความเย็นชาของเขา แต่ความสามารถในการบริหารธุรกิจของเขากลับยอดเยี่ยมยิ่งกว่าพ่อของเขา ดังนั้นเครือแมริออทจึงกำหนดมาว่าให้เขาเป็นผู้สืบทอดกิจการทั้งหมด ซึ่งแม้แต่ลูกชายคนโตอย่างสุทิวัสก็ไม่สามารถเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องได้ อีกพักใหญ่ ณัฐนิชจึงถามขึ้นอีกครั้ง ณภัทรวางถ้วยชาก่อนจะปรายตามองเธออย่างไร้อารมณ์ "คุณไม่รู้หรอกเหรอว่าทำไม?" เมื่อเห็นสายตาของเขาแล้วณัฐนิชก็ไม่กล้าถามอะไรอีก เธอเดาว่ามันน่าจะเป็นเพราะผลการดำเนินงานล่าสุดของบริษัท และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับก้อนน้ำแข็งนี้ เกรงว่าเธอจะไม่สามารถสอบถามข้อมูลสำคัญใดๆได้เลย ในห้องหนังสือ กลิ่นของไม้จันทน์ที่กระจายอยู่ในอากาศให้ความรู้สึกสงบและสบายใจ นิรุทธ์เปิดประตูเข้ามาอย่างระมัดระวังพลางดึงรอยยิ้มออกมา มองไปที่มนุเชษย์ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ มนุเชษย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหลังโต๊ะ พร้อมกับไม้เท้าในมือ ใบหน้าชรานั้นแลดูดุดันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความอำมหิต อีกทั้งดวงตาที่แหลมคมนั่น หลังจากทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีแล้วก็ยังไม่สามารถปัดเป่าอาการหายใจติดขัดของเขาได้