ตอนที่ 94 ใครจะนัดเดทกับคุณ 2

ต๭นที่ 94 ใครจะนัดเดทกับคุณ 2 ศีรษะของเขาบังเอิญกระแทกเข้ากับแผงไม้ตรงหัวเตียง จนเห็นดาวดวงหนึ่งลอยอยู่ตรงหน้า เมื่อร่างที่ถูกพันธนาการอยู่คลายลง นาราจึงผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นนั่ง แววตาเต็มไปด้วยความยินดีในความโชคร้ายของเขา "ปีศาจน้อย คุณจงใจใช่มั้ย!" ธีมนต์กุมหน้าผากแล้วลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้นห้องก็พลันสว่างขึ้นมา นาราจึงเห็นก้อนๆหนึ่งบวมปูดออกมาจากหน้าผากเรียบๆของเขา เธอลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองพร้อมทั้งหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ "คุณนี่มันเรียกว่าขโมยไก่ไม่ได้ยังเสียข้าวสารอีกเป็นกำแท้ๆ" เธอกลับไปที่โต๊ะแล้วจมอยู่กับกองเอกสารอีกครั้ง ธีมนต์เดินเข้าไปหาด้วยใบหน้ามืดสนิท ดูกระดาษโน๊ตที่แปะเรียงกันแน่นขนัดอยู่บนโน๊ตบุ๊ค พลางโน้มตัวลงมาที่โต๊ะ ถามว่า "คุณมั่นใจรึเปล่า?" "คุณคิดว่าไงล่ะ!" นาราเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์อีกครั้งและทำการตรวจสอบข้อมูลของศราต่อไป "80%?" ธีมนต์มองดูเอกสารที่กองอยู่ซึ่งดูแล้วน่าจะครอบคลุมมากพอ นารายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาโบกตรงหน้าเขา "50%แค่นั้น?" ธีมนต์อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอ "ใช่" เธอตอบอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่กลัวที่จะถูกล้อ "นี่ ... อยากให้ช่วยไหม?" ดวงตาของธีมนต์สว่างวาบขึ้นอย่างจริงจัง "อย่างคุณจะช่วยอะไรฉันได้? เป็นทนายเหรอ?" นารารู้สึกว่ามันไร้สาระไปหน่อย จากนั้นดวงตาก็เปลี่ยนเป็นหนักแน่นขึ้น "จำไว้นะว่าฉันชอบความท้าทาย!" ธีมนต์ฟังประโยคนั้นของเธอแล้วก็โน้มตัวลงพร้อมกับยิ้ม "ผมก็ชอบความท้าทายเช่น......คุณ" "ตอนนี้ฉันต้องตั้งใจทำงาน ไม่ได้มีเวลามาล้อเล่นกับคุณ" เขายักไหล่อย่างไม่แยแสและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเธอ "ถ้างั้นผมก็จะนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆคุณโดยไม่รบกวนคุณ" ดวงตาของเขามองตรงมาอย่างคุกคามจาบจ้วง ทำให้นาราที่เหลือบหางตามองมารู้สึกอึดอัดจึงวางปากกาลงแล้วลุกขึ้นไล่เตะเขาออกไป "ชิ่ว ชิ่ว ชิ่ว อย่ามากวนฉันตรงนี้" "ผมก็แค่นั่งอยู่เฉยๆเองนะ" "นั่งเฉยๆก็ไม่ได้ ไปซะ" นาราออกคำสั่งด้วยท่าทีจริงจังมาก "ก็ได้ แต่ว่า" เขาจับมือเธอและดันประตูที่กำลังจะปิดค้างไว้ "วันหลังถ้านัดเดทกับผมห้ามพาบุคคลที่สามไปด้วย ผมไม่ชอบกินข้าวกลางวันกับบุคคลที่สาม" นารายิ้มและสะบัดมือจากเขา "ใครจะนัดเดทกับคุณ ห๊ะ!" จากนั้นก็ปิดประตูดัง "ปัง" ใส่จมูกสีเทาของเขา วันรุ่งขึ้น เมื่อแสงยามเช้าสาดส่องลงมา นาราเก็บกระเป๋าเดินทางของเธอแต่เช้าและลากมันลงบันไดมาชั้นล่าง คุณหญิงเพ็ญรดีที่เพิ่งตื่นนอน เมื่อเห็นแบบนี้จากที่กำลังยิ้มอยู่ก็หุบยิ้มทันทีรีบเดินเข้ามาประชิด "หนูนารา หนูจะย้ายไปไหน?" "เอ่อ ขอบพระคุณสำหรับการดูแลในช่วงสองสามวันนี้นะคะ" เป็นคำที่มาจากใจ เพราะเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นที่ดีกับตนเองจริงๆ คุณหญิงเพ็ญรดีพยายามหว่านล้อม "ถ้างั้นทำไมไม่อยู่ต่ออีกสักสองสามวันล่ะ?" แผนการของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นก็จะล่มไม่เป็นท่าเสียแล้วหรือนี่? นาราหันมามองที่เธอพร้อมด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม "หนูเกรงว่าอีกไม่กี่วันธีมนต์ก็จะลืมหนูเสียแล้วน่ะสิคะ?" บางทีมันอาจจะเป็นนิสัย แต่เมื่อเธอมองดูหญิงชราตัวน้อยตรงหน้าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "เธอจะยั่วให้ฉันโมโหอีกแล้วใช่มั้ย เธอจะทานอาหารเช้าอะไร ฉันจะทำให้ ทานแล้วค่อยไป?"คุณหญิงเพ็ญรดีถาม เธอยังไม่ทันได้พูด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน หลังจากกวาดตามองอย่างรวดเร็ว ก็เห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าของไวทยุต "ผมมาถึงแล้ว" "ค่ะ ฉันกำลังจะออกไป" คุณหญิงเพ็ญรดีได้ยินอย่างชัดเจนมาก ปลายสายเป็นเสียงผู้ชาย เธอเป็นกังวล แต่เป็นผู้ชายแล้วยังไงล่ะ? ทันทีที่ได้สติก็เกิดคำถาม "หนูนารา ไม่ทานอาหารเช้าก่อนเหรอ?" "ไม่ค่ะ คนที่มารับหนูมาถึงแล้วค่ะ" เธอพูดแล้วเดินไปที่ประตู "หนูนารา หนูต้องมาอีกนะ ฉันจะคิดถึงหนู" คุณหญิงเพ็ญรดีพูดกับเธอขณะที่เธอออกไปข้างนอก เธออยากจะเห็นนักว่าใครกันที่มาปล้นภรรยาไปจากลูกชายของเธอ