ตอนที่ 97 ผู้หญิงไม่ดีเท่านั้นที่สูบบุหรี่

ต๭นที่ 97 ผู้หญิงไม่ดีเท่านั้นที่สูบบุหรี่ ค่ำคืนที่มืดมิดเงียบสงบในฤดูร้อนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยแสงสีจากสถานบันเทิงในยามราตรี คืนนี้อนพัชรเชิญไวทยุตและนารามาเป็นแขกร่วมรับประทานอาหารค่ำที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้กับถนนกีธูร์น ร้านอาหารญี่ปุ่นชินโนะแห่งนี้เปิดโดยคนญี่ปุ่นแท้ๆ ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่งร้าน ลวดลายหรือแม้แต่อาหารทั้งหลายล้วนเป็นต้นตำรับญี่ปุ่นอย่างแท้จริง "เป็นยังไงบ้าง อาหารอร่อยมั้ยครับ?" อนพัชรมองดูพวกเขาพร้อมกับรินเหล้าสาเกลงในแก้ว "เป็นเรื่องปกตินะคะ การได้พบกับร้านอาหารแห่งนี้เป็นเพราะอานิสงส์จากคุณแท้ๆ" นาราพูดอย่างตั้งใจ คนที่ขี้เกียจทำงานและรักสนุกไปวันๆ คงจะแปลกพิลึกถ้าไม่รู้จักว่าร้านอาหารที่ไหนอร่อย "คุณนาราครับ ผมไม่ชอบเลยเวลาที่คุณพูดแบบนี้" อนพัชรพูดทีเล่นทีจริง ก่อนจะคีบปลาแซลมอนชิ้นหนึ่งใส่ปาก "คำแนะนำจากใจอาจทำให้ขุ่นเคือง ยังจะเป็นตาลุงอวดดีไม่ยอมรับฟังความจริงอีก" เรื่องประชันฝีปากต้องยกให้นาราเป็นที่หนึ่ง ถึงแม้ว่าคำพูดที่ออกมาจะทำให้คนฟังโมโห แต่เธอกลับทานซูชิต่อไปอย่างใจเย็น อนพัชรมองไวทยุต "นี่เป็นลูกน้องคนเก่งที่คุณพามา ทำไมคุณไม่อบรมเธอบ้าง?" ไวทยุตยกยิ้มมุมปากเบาๆ นี่ก็ไม่ใช่เป็นเพราะเขาเห็นว่าฝีปากของนาราเก่งเป็นอันดับหนึ่งหรอกหรือ เมื่ออนพัชรเห็นว่าเขาไม่ตอบสนอง ก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมาอย่างช่วยไม่ได้ "ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะเป็นคนหยิ่งยโส เพราะเรียนรู้ตัวอย่างมาจากเจ้านายนี่เอง" "ฉันไม่ได้สอนอะไรให้นาราเลย เธอเป็นคนที่เรียนรู้ไว แค่อ่านสถานการณ์เล็กๆน้อยๆบางอย่างเธอก็สามารถเข้าใจได้ดียิ่งกว่าฉันซะอีก อย่างฉันนี่ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเธอด้วยซ้ำ" ไวทยุตถ่อมตน แต่คำยกยอของเขานั้นไม่ได้เกินจริงเลย นาราเหลือบมองไวทยุตแต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ อนพัชรกระแอมสองครั้งก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อ "แล้วการทำงานที่เนวิลล์กรุ๊ปเป็นไงบ้างครับ?" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของนาราก็เย็นชา เธอส่ายศีรษะ "น่ารำคาญ!" "ว่าไงนะ? มีเสน่ห์มากเกินไปจนถูกลวนลามรึไงครับ?" อนพัชรยิ้มอย่างสะใจ ดวงตาของนาราสว่างวาบ "เจ้าชายนั่นน่ารำคาญยิ่งกว่าคุณซะอีก ทำตัวอย่างกับนาฬิกาจับเวลาที่พอครบทุกหนึ่งชั่วโมงก็ต้องหาข้ออ้างมาคุยทุกครั้ง!" อนพัชรหยุดกินและพูดว่า "ถ้าคุณจะด่าเจ้าชายนั่นก็ด่าไปสิ ทำไมต้องลากผมเข้าไปเกี่ยวด้วย?" ไม่ว่าจะมองยังไงก็เป็นการลอบทำร้ายเขาชัดๆ นาราเหยียดริมฝีปากสีแดงยิ้มออกมาเล็กน้อย "ก็เพราะว่าคุณเป็นคนที่น่ารังเกียจจริงๆน่ะสิคะ!" "ฮ่าฮ่า!" ไวทยุตที่นั่งอยู่ข้างๆ ทนไม่ไหวหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่ามีคนบดขยี้อนพัชรจนแหลกละเอียด อนพัชรส่ายหน้า "คุณนาราครับ ถึงยังไงผมก็เป็นคนที่ออกหน้ารับ "คมดาบ" ของคุณปณิดาแทนคุณ ตอนนี้แม่แต่คำขอบคุณสักคำก็ยังไม่มีเลยเหรอครับ?" "ขอบคุณค่ะ!" นารายกแก้วไวน์ขึ้นมาเล็กน้อยและกล่าวกับเขาว่า "ขอบคุณนะคะเจ้านาย ที่ทำให้ฉันเห็นว่าคุณแข็งแกร่งแค่ไหน" "ให้มันได้อย่างนี้สิ!" ในที่สุดอนพัชร์ก็รู้สึกพึงพอใจ หลังจากนั้นไม่นานทั้งสามคนก็ทานอาหารจนเกือบหมด ไวทยุตนำเอกสารชิ้นหนึ่งออกมายื่นให้นารา "ดูสิ" ดวงตาของนาราสว่างวาบ "ข้อมูลของบัณฑร?" "ไม่ต้องเปิดดูก็รู้เหรอ" อนพัชรที่นั่งอยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "โอ้โหแฮะ กลัวเจ้านายจะไม่รู้ว่าคุณเก่งมากรึยังไง?" ไวทยุตหันไปมองเขาด้วยแววตาคลุมเครือ ก่อนจะกลับไปที่หัวข้อเดิม "ครั้งนี้สาริทธิ์มือเติบมาก เขาได้ว่าจ้างทนายบัณฑรมาในฐานะตัวแทนของเขา เขาเป็นสุนัขจิ้งจอกยิ้มฉายามือตบตาที่รู้จักกันดีในแวดวง คุณต้องระวังให้มาก" อนพัชรพูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า "เขาเชี่ยวชาญที่สุดในคดีทางธุรกิจแบบนี้ เมื่อปีก่อนนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เฉิงเหอมีข้อพิพาทเกี่ยวกับการซื้อกิจการที่ตั้งอยู่ในเมืองเฟิงเฉิง ทุกคนคิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะได้ แต่เขายอมเสียเวลาไปถึงหกเดือนเต็มและเอาชนะได้ในที่สุด" นาราเหลือบมองเขา ปีก่อนเธอยังไม่ได้กลับมา เธอจึงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆนั่นแหละ ไวทยุตพยักหน้า "ผู้ชายคนนี้ชำนาญที่สุดในการเล่นสงครามต่อเนื่องดังนั้นคุณจะต้องหนักแน่น" "ถ้างั้นฉันจะตัดเรื่องยุ่งยากออกให้เร็วที่สุดและไม่เปิดโอกาสให้เขาทำสงครามต่อเนื่อง" ใบหน้าของนาราคล้ำลงและแววตาค่อยๆปรากฏความแหลมคมขึ้น "คดีที่ถูกทำให้ยืดเยื้อก็ไม่ดีจริงๆนั่นแหละ" ไวทยุตยังวิเคราะห์เกี่ยวกับคดี ตลอดเวลาอนพัชรพูดแทรกขึ้นมาเพียงสองประโยค ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่เจ้านายกับลูกน้องคุยกัน และแล้วอาหารมื้อนี้ก็จบลง จากตอนแรกที่เป็นการฉลองต้อนรับการกลับมาของเขา กลับเปลี่ยนเป็นการคุยงานไปเสียนี่ อนพัชรอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าทำไมรอบตัวเขาถึงมีแต่พวกบ้างานแบบนี้? เมื่อพวกเขาคุยกันเสร็จก็ดึกมากแล้ว นาราจึงขับรถกลับคอนโด