ตอนที่ 100 กะทันหันจนไม่ทันได้ตั้งตัว 2

ต๭นที่ 100 กะทันหันจนไม่ทันได้ตั้งตัว 2 ในคืนเดียวกันนั้นเอง มีเรื่องราวหลากสีสันเกิดขึ้นในตระกูลหันมณี ณัฐนิชที่อายุกว่าห้าสิบปีแล้วแต่ยังคงมีเสน่ห์ เธอคิดถึงสามีที่กำลังหงุดหงิดมาจากบ้านของเธอ คืนนี้จึงพยายามปลอบเขา ดังนั้นเธอจึงอาบน้ำที่เหยาะด้วยน้ำมันดอกกุหลาบและสวมชุดนอนลูกไม้สุดเซ็กซี่ ด้วยความที่ทั้งคู่มัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน ความสัมพันธ์ในครอบครัวของพวกเขาจึงเปลี่ยนไป มันนานมากแล้วที่ไม่ได้ตกอยู่ในห้วงแห่งเสน่หา เมื่อมองดูตัวเองในกระจก ถึงแม้ว่ารูปร่างของเธอจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเธอ เธอปรับรูปร่างหน้าอกแล้วก้าวออกจากห้องน้ำด้วยความมั่นใจ ก่อนจะก้าวเข้าไปหานิรุทธ์ที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ข้างเตียงด้วยท่วงท่าที่สง่างาม เธอกอดเขาจากทางด้านหลังแล้วกระซิบเบาๆ ด้วยเสียงด้วยเสียงแหบพร่า "นิรุทธ์คะ คุณยังไม่อยากนอนเหรอ?" นิรุทธ์ที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือพิมพ์คิดว่าเขาฟังผิด จึงหันกลับไปมองท่าทางยั่วยวนของภรรยาอย่างตกตะลึง ยัยปีศาจเฒ่าต้องการจะทำอะไร? แม้ว่าชุดนอนลูกไม้สีดำจะเกาะหน้าอกที่หย่อนคล้อยของเธอเอาไว้แน่น แต่ก็ยังดันให้สิ่งที่คล้ายกับท่อน้ำใหญ่ๆนั่นทะลักล้นออกมา ดูแล้วไม่เข้าตาเลยสักนิด ไขมันที่พุงชุดนอนรัดเอาไว้จนปลิ้น ไหนจะผิวหนังที่สัมผัสได้ถึงความเหี่ยวย่นขาดความชุ่มชื้นนั่นอีก เมื่อเทียบกับดนาแล้ว เทียบไม่ติดเลยแม้แต่น้อย ณัฐนิชพยายามอย่างหนักที่จะปลอบประโลมเขา หลังจากตัดเรื่องชุดนอนออกไปแล้ว เธอก็เริ่มหยอกล้อเขา เธอคิดว่าเธอยังมีรูปร่างที่ดีอยู่ ถึงแม้ว่าที่เอวจะมีไขมันอยู่บ้างแต่ก็ยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งอยู่ "นิรุทธ์คะ พวกเราไม่ได้ทำเรื่องสนุกๆกันนานแล้วนะคะ" เธอคล้องคอเขา "คืนนี้พวกเรา ..." แสงสีส้มดึงความสวยงามและบรรยากาศในห้องนอนออกมา รีสอร์ทแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการทำเรื่องอย่างว่า ถ้าหากว่านิรุทธ์ไม่ได้พบกับดนาที่มีอายุเพียง20ปี เขาอาจจะยังพอสนใจในตัวปีศาจเฒ่าผู้นี้อยู่บ้าง เขาพยายามอย่างหนักเพื่อจะทำให้มีอารมณ์ร่วมสู้ศึกกับเธอ แต่เขาที่คุ้นเคยกับรสชาติของภูเขาและอาหารทะเลแล้ว เขาจึงไม่สามารถกินผักดองและถั่วอัลมอนด์ค้างคืนนี้ได้เลย ครึ่งชั่วโมงผ่านไปนิรุทธ์ก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวเองลุกขึ้นได้และแล้วเขาก็หมดความสนใจ เขาจึงล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะ "วันนี้ผมเหนื่อย แล้วก็ง่วงนอนด้วย" ณัฐนิชชะงักค้างก่อนจะลุกขึ้นมาด้วยความโมโห "คุณมันไร้ค่า อ่อนปวกเปียก ไร้ประโยชน์" เธอมองข้ามไปหน่อยว่า ผู้ชายสามารถแข็งตัวได้ไม่ว่าพวกเขาจะอายุเท่าไร กุญแจสำคัญคือสิ่งที่เขามองเห็น นิรุทธ์ขี้เกียจสนใจเธออีก ดังนั้นเขาจึงแกล้งทำเป็นนอนหลับ ถ้าจะให้เขาต้องเผชิญหน้ากับกะหล่ำปลีดองเก่าๆ มันก็จะเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานที่จะทำให้แข็งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหมื่นสา เขาคงหย่ากับเธอไปแล้ว เมื่อเห็นเขานิ่งเฉย เธอก็ผลักเขาอีกครั้ง "คุณนิรุทธ์ ตื่นขึ้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ" "คุณนิรุทธ์!" ณัฐนิชไม่ยอมแพ้ เธอลุกขึ้นกระชากผ้าห่มของเขาออก แล้วคว้าแขนเขาฉุดรั้งขึ้นมา นิรุทธ์ทนไม่ไหวสะบัดมือเธอออกแล้วตะโกนด้วยความโมโห "คุณสร้างปัญหาพอรึยัง?" ณัฐนิชเกือบจะล้มลง เมื่อเธอยืนได้มั่นคงแล้ว เธอก็พุ่งเข้าไปหาเขาด้วยความโกรธและยกมือขึ้นเพื่อจะตีเขา "คุณนิรุทธ์ เรื่องนี้ใครผิดกันแน่ ยังมาหาว่าฉันสร้างปัญหาอีกเหรอ?" น่าหงุดหงิดนัก เธอพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะทำให้เขามีความสุข นอกจากเขาจะไม่พอใจแล้วยังมีทัศนคติเช่นนี้อีก! นิรุทธ์ปัดป้องมือของเธอแล้วพูดอย่างใจเย็น “ ผมเหนื่อยก็แค่อยากนอน” แค่เห็นหน้าเธอความอยากก็หายไปหมดแล้ว ณัฐนิชมองดูเขาด้วยแววตาที่ซับซ้อน ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมา "คุณ ... คุณพูดแบบนี้แสดงว่ามีผู้หญิงอื่นนอกบ้านใช่มั้ย?" "ผู้หญิงอะไร ไม่มีผู้หญิง คุณไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ที่บริษัทเป็นยังไง แล้วผมจะยังคิดมองหาผู้หญิงได้ยังไง" นิรุทธ์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ทำเป็นกลืนความโมโหลงท้องเพื่อทำให้รู้สึกผิดน้อยลง ณัฐนิชยังไม่หยุด "แล้วยังไงล่ะ คนปกติก็ย่อมมีความต้องการ ฉันตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้เสียดิบดี แล้วดูสิ่งที่คุณทำกับฉันสิ?" นิรุทธ์มองเธอเงียบๆ นึกเย้ยหยันอยู่ในใจ รูปร่างน่าเกลียดแบบนี้ยังเรียกว่าดี ยิ่งดูก็ยิ่งหงุดหงิด เขาพบว่ายิ่งเขามองดูปีศาจเฒ่าตัวนี้นานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งคิดถึงดณามากขึ้นเท่านั้น แต่ทำได้เพียงแค่หยุดเถียงกับเธอแล้วนอนลงอีกครั้ง "ผมเหนื่อยจริงๆ" ในใจของณัฐนิชรู้สึกไม่พอใจ แต่ด้วยปัญหานี้อารมณ์โรแมนติกก็หายไปหมดแล้ว เธอมองไปที่ชุดของเธอ ก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำด้วยความโกรธเคืองเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนอนธรรมดา