ตอนที่ 103 แม่ของคุณมีเสน่ห์มากกว่าคุณ

ต๭นที่ 103 แม่ของคุณมีเสน่ห์มากกว่าคุณ นิรุทธ์พบว่าจู่ๆจิตสำนึกฝ่ายดีก็พาเขามาที่สุสานของอานนท์ผู้ล่วงลับไปนานกว่าสิบปี แต่จำนวนครั้งที่เขามากลับสามารถนับได้ด้วยมือข้างเดียว ครั้งสุดท้ายคือเมื่อห้าปีก่อน ในวันที่นาราเดินทางไปสหรัฐอเมริกา เมื่อรถแล่นเข้ามาในบริเวณสุสานก็สวนเข้ากับรถออดี้สีดำ ส่วนคนที่นั่งอยู่ในรถก็คือนารา แต่ไม่มีใครเห็นว่าคนที่เพิ่งจะเข้าไปเป็นใคร พวกเขาคลาดกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น นิรุทธ์ก้าวลงจากรถ แล้วนำช่อดอกลิลลี่เดินไปที่หลุมฝังศพของอานนท์ แต่เมื่อเขาเห็นรอบๆสุสานสะอาดสะอ้าน เขาก็ถามคนสวนที่อยู่ด้านหลังว่า "คุณครับ รอบๆสะอาดแล้ว ยังจำเป็นต้องทำความสะอาดอีกมั้ยครับ?" นิรุทธ์มาเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกมึนงง พ่อแม่ของอานนท์เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว และเธอก็ไม่มีพี่น้องที่ไหน แล้วใครเป็นคนมาหาเธอ? แถมยังมาทำความสะอาดสุสานให้เธอด้วย? หลังจากคนสวนจากไป เขาก็เห็นช่อดอกลิลลี่สีขาวสดที่วางอยู่ด้านหน้าสุสาน จึงก้มลงหยิบมันขึ้นมาดู ตอนที่อานนท์ยังมีชีวิตอยู่ เธอชื่นชอบดอกลิลลี่สีขาวที่สุด ซึ่งมีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ อีกทั้งดอกไม้นี้ก็ยังดูสดใหม่ พิสูจน์ได้ว่าคนที่นำมาวางไว้เพิ่งจากไป ไม่เพียงแค่รู้ว่าวันนี้เป็นวันตายของเธอ แต่ยังทำความสะอาดสุสานโดยรอบ ทั้งยังซื้อดอกไม้โปรดของเธอมาให้อีกด้วย? หัวใจของนิรุทธ์เต้นแรงใบหน้าซีดเผือด เมื่อมีใบหน้าหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ นารา! นอกจากเธอแล้ว เขาก็ไม่สามารถนึกถึงใครได้อีก ที่สามารถทำเพื่ออานนท์มากมายแบบนี้! เขาวางช่อดอกลิลลี่สีขาวที่เขานำมาและมองดูรูปบนป้ายหินเหนือหลุมฝังศพ ภาพนั้นบันทึกความงามของอานนท์ไว้ให้เป็นนิรันดร์ ช่อดอกลิลลี่ที่วางอยู่ข้างๆทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บ แม้ว่าแสงจากดวงอาทิตย์ในฤดูร้อนจะเจิดจ้ามากแค่ไหน แต่เหงื่อของเขากลับไหลออกมาจนเย็นเยียบ หลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว และอาจเป็นเพราะเขาเดินเร็วเกินไปจึงสะดุด เขาตัวสั่นสะท้านและหันกลับไปมองรูปที่อยู่บนหลุมศพอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะพบว่ารอยยิ้มที่งดงามนั้นเปลี่ยนไปเป็นโศกเศร้าในบัดดล เขาเร่งเตะวัชพืชที่เขาเพิ่งสะดุดออกไปให้พ้นทาง รีบกระวีกระวาดกลับไปที่รถ รีบยกหูโทรศัพท์หาผู้ช่วยทันที "ท่านประธาน!" "เมื่อไม่นานมานี้นารากลับมารึเปล่า ช่วยตรวจดูบันทึกการเข้าออกประเทศให้หน่อย จะใช้เงินเท่าไหร่ก็ช่าง" "ครับ!" หลังจากวางสาย เขาก็นั่งหน้าซีด เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบตุบ เมื่อเหลือบมองดูมือของตนก็พบว่ามันกำลังสั่นอย่างไม่อาจสงบใจได้อยู่เป็นนาน อีกด้านหนึ่ง ในวันนี้ของทุกปี อารมณ์ของนาราจะค่อนข้างหนักหน่วง เธอมองตรงไปข้างหน้าด้วยแววตาตัดพ้อ โลกนี้ช่างไม่มีความยุติธรรมเลยหรือไร คนทำดีไม่ได้ดี ส่วนคนที่ไม่ดีกลับใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข มันเป็นเพราะโชคชะตาได้กำหนดไว้แล้วจริงๆน่ะหรือ? ไม่! แววตาของเธอวูบไหว เธอไม่เชื่อหรอก เธอเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำเท่านั้น เสียงเรียกเข้าอันไพเราะแทรกผ่านบรรยากาศที่มืดมนเข้ามา ปรากฏว่าเป็นสายจากหญิงชราตัวน้อย หลังจากที่ปรับอารมณ์ให้สงบลงแล้ว เธอก็รับโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะ!" "หนูนารา ไม่ได้รบกวนเวลาทำงานของหนูใช่มั้ย?" คุณหญิงเพ็ญรดีถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ไม่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?" เธอชะลอรถและรอฟังอย่างอดทน "ฉันต้มซุปน่ะ หนูแวะมาดื่มซุปหน่อยสิจ๊ะ อย่ามัวแต่ยุ่งอยู่กับคดีสำคัญจนหามรุ่งหามค่ำ ร่างกายก็ต้องให้ความสำคัญด้วยนะจ๊ะ" ถ้อยคำของคุณหญิงเพ็ญรดี เปรียบเหมือนสายน้ำในฤดูใบไม้ผลิที่ทำให้หัวใจของเธออบอุ่น จนอดไม่ได้ที่จะปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงไปอีก "เข้าใจแล้วค่ะ" "กระเพาะอาหารของหนูไม่ค่อยดี หนูจะต้องดูแลให้ดีๆนะจ๊ะ วันหลังฉันจะไปร้านขายยาสมุนไพรจีนกับหนู จะได้ช่วยเลือกและจัดยาบำรุงให้ด้วย" "เอาไว้ค่อยไปหลังจากหนูทำคดีนี้จบนะคะ!" ตอนนี้ความคิดจิตใจทั้งหมดของเธออยู่ที่คดีเรือยอร์ชนี้เท่านั้น "ได้จ้ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปทำงานเถอะ!" หลังจากวางสายนาราเหลือบดูเวลา ก็เห็นว่าเพิ่งจะห้าโมงเช้า ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนแผน ขับรถไปที่ทะเลสาบหวานใจ