ตอนที่ 3 Waitingbar

ตอนที่ 3 Waitingbar ฉันขับรถไปห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด ทันทีที่ฉันเข้าห้างฉันก็ตรงไปที่เคาน์เตอร์เครื่องสำอาง “สวัสดีค่ะ คุณต้องการเครื่องสำอางประเภทใดฉันแนะนำคุณได้นะคะ” “สวัสดีค่ะ ฉันต้องการมาร์คหน้าที่ดีที่สุดในร้านสามกล่องค่ะ” พนักงานเคาน์เตอร์มองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ “มาร์คหน้าที่ดีที่สุดสามกล่องหรอคะ? “ “ใช่แล้ว! มีอะไรไม่ถูกหรอ? “ หลังจากพนักงานเคาน์เตอร์แน่ใจก็รีบบริการฉันฉันอย่างรวดเร็ว “คุณลูกค้า นี่คือมาร์คหน้าที่คุณต้องการ กล่องละสองพันห้าร้อยหยวนสามกล่องเจ็ดพันห้าร้อยหยวน คุณลูกค้าจะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตดีคะ” “บัตรเครดิต ใช่นี่คือบัตรส่วนลด50% ช่วยจัดการให้ฉันด้วย” “ได้ค่ะ” พนักงานเคาน์เตอร์รีบจัดการใส่ถุงแล้วยื่นให้ฉัน “นี่ค่ะมาร์คหน้าและบัตรส่วนลดของคุณลูกค้า” “ขอบคุณค่ะ” ฉันรับของมาแล้วก็โยนเข้าไปในกระเป๋าเครื่องสำอาง ฉันนั่งบนรถคันโปรดของฉันมองดูนาฬิกา “ตอนนี้ยังพอมีเวลา ถ้ากลับบ้านตอนนี้เจ้าผีดิบฉองเซิงจะต้องหลับอยู่แน่ๆ เอ้แล้วเราจะไปไหนดี? ช่างเถอะขับไปเรื่อยๆ ก่อนดีกว่า! “ ฉันขับรถคันโปรดไปเรื่อยๆ โดยไม่มีเป้าหมาย รอบตัวเต็มไปด้วยวิญญาณเรร่อนมันทำให้ฉันหงุดหงิดมากวิญญาณเร่ร่อนพวกนี้เป็นพวกที่ยังมีเยื่อใยไม่ยอมไปผุดไปเกิด ฉันไม่เข้าใจจริงๆ “หึย น่ารำคาญจริงๆ เลิกคิดได้แล้ว! ! ใช่ฉันรู้แล้วว่าฉันควรไปที่ไหนดี! ฉันจะไปดูว่าธุรกิจของเขาดีแค่ไหน” พูดเสร็จฉันก็เหยียบคันเร่งแล้วรีบไปยังจุดหมายปลายทาง—Waitingbar ฉันยิ้มและมองไปที่ป้ายชื่อร้าน Waitingbar ทุกครั้งที่มาถึงที่นี้ฉันจะคิดถึงคุณย่าหวงเสี่ยวฟัง ฉันถือกระเป๋าเครื่องสำอางลงมาจากรถ พอเข้าไปใน Waitingbar ฉันก็เห็นคนจำนวนมากกำลังหลงระเริงไปกับแอลกอฮอล์ ฉันเดินผ่านฝูงชนไปที่บาร์ Walking through the clouds แก้วหนึ่ง “อ่าว พี่เชี้ยวหยู่มาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วพี่ฉองเซิงล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่มาด้วย? “ เพราะความสัมพันธ์ของหลี่ฉองเซิง ทุกคนใน Waitingbar ก็เลยรู้จักฉัน แถมผู้หญิงที่ฉันกำลังคุยด้วยคนนี้หลี่ฉองเซิงก็เป็นคนพามาทำงาน เธอชื่อมั่นหยา ฉันยิ้มและมองดูผู้หญิงที่พึ่งจะมีรักครั้งแรกและอดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ “เสี่ยวหยา! ฉันไม่มาตั้งกี่วันฉันยังไม่เคยเห็นเธอตามหาฉันเลย! เจ้าหลี่ฉองเซิงพึ่งจะหายไปแป๊บเดียวเธอก็คิดถึงเขาซะแล้ว? ไม่เจอหนึ่งเดียวเหมือนผ่านไปเป็นปีเลยสินะ! “ มั่นหยาก้มหน้าที่แดงลงไป “พี่เชี้ยวหยู่ พี่พูดอะไรของพี่น่ะ? “ “พี่เชี้ยวหยู่ อย่าแกล้วเสี่ยวหยาสิ” “อ่ะ! เทียนด้องโกรธแล้วสินะ งั้นฉันไม่แกล้งเสี่ยวหยาก็ได้ ฉันจะแกล้งเธอแทนดีกว่า” “เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว นี่ Walking through the cloudsของเธอ” ฉันรับ Walking through the clouds มาและยิ้มร้ายมองดูเทียนด้องที่กำลังหน้าแดง ใช่ลืมแนะนำไปเลย นี่คือสุดหล่อเทียนด้องเป็นเจียงซือเหมือนกันแต่พึ่งเป็นได้ไม่นานประมาณสามปีได้ หลังจากที่เขาถูกกัดที่ชนบทฉองเซิงก็ช่วยเขากลับมา ไม่ใช่สิ ไม่เรียกว่าช่วยกลับมาควรจะเรียกว่าหยิบจับกลับมาและเพื่อตอบแทนบุญคุณของฉองเซิงที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เทียนด้องก็เลยมาช่วยงานที่ร้านตลอด “เธอมองอะไรนักหนา เลิกมองได้แล้ว! “ “เทียนด้องหล่อขนาดนี้ฉันมองก็ไม่แปลกหนิ! “ “เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ดู” พอเห็นเทียนด้องเขินฉันก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเขาอีกหน่อย ฉันเดินเข้าไปในบาร์ค่อยๆ ขยับเข้าใกล้เทียนด้อง “ฉันจะดูและไม่ดูอย่างเดียวด้วยฉันจะลูบไล้ด้วย! “ พูดจบ มือวิเศษของฉันก็กำลังยื่นไปที่ตัวของเจ้าลูกแกะน้อยเทียนด้อง แค่อีกนิดเดียวมือของฉันก็จะแตะหน้าของเทียนด้องหินก้อนหนึ่งก็โดนมือของฉัน ฉันรีบหันกลับไปมองหินก้อนนั้น “ใครแอบแตะต้องคนของฉัน? ออกไป! “ หลี่ฉองเซิงก้าวเข้ามาใน Waitingbar อย่างสง่างามแล้วก็เดินมาที่บาร์ พอเสี่ยวหยาเห็นเขาดวงตาของเธอก็เปร่งประกายระยิบระยับ “พี่ฉองเซิงมาแล้ว! “ หลี่ฉองเซิงผงกหัว ฉันเห็นเขาทำท่าเก๊กหล่อก็รู้ได้ทันทีเลยว่าคนที่ทำแผนฉันพังคือเขาแน่นอน “หลี่ฉองเซิง นิสัยของนายทำเรื่องดีๆ ของฉันพังหมดเลย? “ หลี่ฉองเซิงหลี่ตามองฉัน “เธออย่ามาแกล้งคนของฉันในถิ่นฉันได้ไหมล่ะ? “ “ถิ่นนาย? ถ้าอย่างนั้นสำนักหลิงหลิงก็เป็นถิ่นของฉัน! แล้วทำไมนายถึงยังได้มาทำตัวเย่อหยิ่งที่นั้นได้อีกล่ะ? “ “ก็ฉันพอใจ” ฉันตะลึงมองเจ้าคนเลวฉองเซิง ในใจก็อดไม่ได้ที่จะอยากฆ่าเขาแถมหลี่ฉองเซิงยกแก้วเหล้าของฉันขึ้นมาดื่มโดยไม่มองมาที่ฉันเลย พอเห็นแบบนั้นฉันตะโกนด้วยความโกรธ “นายนี่มัน นั่นมันเหล้าของฉันนะ! “ หลี่ฉองเซิงยักไหล่แบบไม่สนใจ “ฉันรู้! “ “แล้ว.....แล้วก็ยังดื่ม? “ เทียนด้องฟังคำถามของฉันจบก็รีบตอบ “พี่ฉองเซิงแค่อยากจะจูบเธอทางอ้อมน่ะ! “ ฉันมองหลี่ฉองเซิงด้วยความสงสัย “จริงหรอ? ฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงเลยว่าเสน่ห์ของฉันจะแรงขนาดนี้? “ หลี่ฉองเซิงใช้สายตาเย็นชามองมาที่ฉัน “ไปที่ไหนอย่าบอกใครว่าฉันรู้จักเธอ! นี่เธอไม่รู้ตัวเลยหรอสภาพเธอแบบนี้ฉันจะจูบเธอลงได้ยังไง ตลก?” “แล้วนายดื่มเหล้าของฉันทำไมล่ะ? “ “ตอนเราอยู่สำนักหลิงหลิงก็เป็นแบบนี้มาตลอดนี่? เธอจะแปลกใจทำไม? “ พอฟังคำพูดของฉองเซิงจบฉันก็ย้อนคิดไปตอนที่พวกเราอยู่สำนักหลิงหลิง เอ่อ เหมือนว่ามันจะจริง! ฉันเกาหัวแบบเขินๆ ยิ้มหวานให้พวกเขา “แฮะ แฮะ เหมือนว่าที่เขาพูดจะเป็นความจริง! “ เมื่อคำพูดของฉันออกมาเสี่ยวหยาและเทียนด้องมองฉันด้วยความเหยียดหยามแล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำงาน