ตอนที่ 11 ความทุกข์ของหญิงสาว (2)

ตอนที่ 11 ความทุกข์ของหญิงสาว (2) พอเห็นไป่หลินเล่าไปกลัวไปฉันก็จับมือเธอ “เธอไม่ต้องกังวล ผ่อนคลายหน่อยค่อยๆ พูดไม่ต้องกังวล” อาจจะเป็นเพราะหน้าที่ของฉัน มันเลยทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เธอเริ่มไม่กังวลเหมือนก่อนหน้านี้ “งานศพของหลั่นหลั่นถูกจัดขึ้นสามวันหลังเกิดเหตุ ฉันยังจำได้ว่าวันนั้นมีฝนตกปรอยๆ ฉันไปร่วมงานศพด้วยความโศกเศร้า ในงานก็เต็มไปด้วยพี่น้องเพื่อนร่วมงานที่กำลังมองภาพของหลั่นหลั่น ฉันเสียใจมากจริงๆ จนตอนค่ำที่ฉันกลับมาถึงบ้านฉันก็ได้รับอีเมล์แปลกๆ อีกครั้ง ”ครั้งนี้พื้นหลังของภาพดูเหมือนจะเป็นพื้นที่โลหะปิดโดยมีเงาของเนื้อและเลือดอยู่ตรงกลางมีเลือดรอบๆ กำแพงเป็นจำนวนมาก....ภาพนี้ทำให้ฉันขนลุกซู่และฉันก็คิดได้ว่าครั้งก่อนที่หลั่นหลั่นตายก็มีอีเมล์แบบนี้มา หรือนี้อาจจะเป็นอีเมล์แห่งความตาย แต่ฉันก็ไม่ได้มีปัญหากับใครดังนั้นฉันก็เลยคิดว่าฉันคงคิดมากไปเอง ฉันก็เลยคิดว่าอีเมล์นี้เป็นเรื่องของคนอื่น” พอเห็นท่าทีกลัวของไป๋หลินฉันก็รู้ทันทีว่าทั้งสองอีเมล์นั้นไม่ธรรมดาแน่นอน ครั้งแรกอาจจะเป็นการส่งผิดหรือเป็นแค่เรื่องเล่า แต่ครั้งที่สองไม่มีทางส่งผิดอีกแน่นอน ”เนื่องจากข้อความในอีเมล์มันน่ากลัวเกินไป ฉันก็เลยไม่ได้นอนทั้งคืน วันต่อมาฉันไปที่บริษัทตั้งแต่เช้า ตอนที่ฉันกำลังรอลิฟต์อยู่นั้น ลิฟต์อาจจะเสียเพราะตอนที่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่ง ประตูลิฟต์มันไม่ยอมเปิดออก ฉันเลยกดปุ่มลิฟต์รัวๆ หลังจากที่มันหยุดชะงักไปสิบวิ ประตูลิฟต์เปิดพร้อมแรงเสียดทานของเครื่องจักรและประตูก็ค่อยๆ เปิดออก หลังจากที่ประตูเปิดกลิ่นเน่าเหม็นก็โชยมาที่จมูกของฉัน กลิ่นมันแรงจนขึ้นไปถึงสมองแล้วเธอรู้ไหมว่าฉันเห็นอะไร? เธอไม่มีทางคิดออกแน่ เพรานั้นมันเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตฉันที่ฉันเคยเจอมา ฉันเห็นคาบเลือดที่กระจายติดอยู่ในลิฟต์และร่างที่ไร้วิญญาณนอนอยู่....พอเห็นศพนั้นฉันก็ร้องเสียงหลงตกใจกลัวจนสลบไป พอฉันรู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่ในเตียงผู้ป่วยที่โรงพยาบาลแล้ว ฉันก็นึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ฉันเป็นลมสลบไป พอเฝิงหยกที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ฉันก็ถามเธอทันที และศพในลิฟต์นั่นฉันไม่ได้คิดไปเอง สิ่งที่ฉันเห็นมันคือศพจริงๆ ฉันยังได้ยินจากเฝิงหยกว่าฆาตกรจิตใจโหดเหี้ยมสุดๆ มันใช้มีดเฉียดผิวหนังศพออกและตัดเอาเต้านมทั้งสองข้าง แล้วเธอรู้ไหนว่าสิ่งที่แปลกที่สุดคืออะไร? ในกล้องวงจรปิดแสดงภาพของผู้ตายอยู่คนเดียวไร้ร่องรอยของฆาตกรราวกับว่าเป็นผีที่หายไปในอากาศได้” พอฟังที่ไป๋หลินเล่าฉันก็หยิบแว่นตาหยินหยางออกมาจากกระเป๋าเครื่องสำอาง ฉันสวมมันและตรวจดูไป๋หลินก็เห็นไอวิญญาณคลุ้งอย่างหนาแน่น ฉันถอดแว่นตาในใจก็คิดว่าอีเมล์นั้นมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แน่นอน “ใช่แล้ว เธอส่งอีเมล์พวกนั้นมาให้ฉันดูได้ไหม ฉันอยากจะลองหาที่มาของมันดู” “ฉันก็อยากจะให้เธอดูแต่ว่าอีเมล์พวกนั้นหายไปหมดแล้ว” “หายไป? เกิดอะไรขึ้น? “ “เนื่องจากการตายของทั้งสองศพติดต่อกันไม่กี่วันฉันก็เอาแต่คิดเรื่องหน้ากลัวที่เกิดขึ้นรอบตัวฉัน แต่จิตใต้สำนึกบอกฉันว่าฆาตกรจะต้องอยู่ใกล้ตัว ดังนั้นฉันก็เลยไปเปิดดูอีเมล์อีกครั้งอยากจะหาที่มาของอีเมล์ แต่ในอีเมล์กลับไม่มีรูปอะไรสักอย่าง มันระเหยหายไปราวกับอากาศ ตอนนั้นฉันกลัวมากจริงๆ เมื่อก่อนฉันไม่เชื่อเรื่องผีสางเทวดาแต่พอมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มันทำให้ฉันไม่เชื่อไม่ได้แล้ว เพื่อนของฉันแนะนำให้ขอความช่วยเหลือจากสำนักหลิงหลิงจนฉันได้มาเจอเธอ” พอเห็นท่าทางรีบร้อนของไป๋หลินฉันดูออกว่าสิ่งที่เธอต้องการคือคำรับรองจากฉัน “เธอสบายใจได้ฉันรับเงินเธอมาแล้วยังไงฉันก็จะจัดการเรื่องนี้จนสำเร็จ” “ถ้าอย่างนั้นฉันก็สบายใจ เธอรู้ไหม? ตั้งแต่ที่ฉันได้รับทั้งสองอีเมล์นั่น ชีวิตฉันก็เต็มไปด้วยเรื่องน่ากลัว ฉันกลัวว่าสักวันฉันจะทนไม่ได้! “ ฉันหยิบยันต์โชคดีออกมาจากกระเป๋าและส่งให้ไป๋หลิน “อันนี้ให้เธอเก็บไว้ พอถึงเวลาสำคัญมันจะช่วยชีวิตเธอได้” ไป๋หลินรับยันต์โชคดีไปจากมือฉันด้วยความสงสัยและถามอย่างละเอียด “ยันต์โชคดี? มันใช้ทำอะไรได้? “ ฉันยิ้มและอธิบาย “นี่ไม่ใช่ยันต์ธรรมดาแต่เป็นยันต์ที่ได้ลงอาคมเอาไว้แล้ว” “อาคม? อาคมใช้แบบนี้ได้ด้วยหรอ? “ “แน่นอนสิ ยันต์ธรรมดามันไม่สวยฉันไม่ชอบ” ไป๋หลินค่อยๆ เอายันต์โชคดีใส่ลงไปในกระเป๋า “ขอบคุณเธอมาก! แล้วเมื่อไหร่เธอจะช่วยฉันจับผี! “ ฉันยิ้มและตอบกลับไปว่า “ตอนที่มีอีเมล์ฉบับที่สามส่งมา”