​ตอนที่ 37 คงเคร่งครัดรักษากฎระเบียบประเพณีอันดีงาม

ต๭นที่ 37 คงเคร่งครัดรักษากฎระเบียบประเพณีอันดีงาม “แต่เมื่อกี้...” “เมื่อครู่ เป็นผมไม่ดี! ขอโทษ! ไม่รอพิมพ์ลดาพูดจบ จิรฐาก็รับคำ ขอโทษอีกครั้งทันที ทำให้พิมพ์ลดาสูญเสียการปฏิเสธไป “แต่พ่อและแม่จะเป็นห่วงฉัน”พิมพ์ลดาขนเอาพ่อแม่ออกมาเป็นทหารกู้ภัย เดิมคิดว่าสามารถใช้พ่อแม่เป็นเหตุผลให้รีบกลับบ้านได้ กลับไม่คิดว่าจิรฐาตอบเธอกลับมาหนึ่งประโยค “ผมเพิ่งได้คุยกับแม่บอกว่าคืนนี้เธอจะค้างพักที่นี่ไม่กลับบ้าน” พิมพ์ลดามองดูเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลบ้าง “คุณพูดเรื่องอะไร?” คิดแล้วคิดอีก ในที่สุดเธอเข้าใจในสิ่งที่เป็นประเด็นสำคัญในคำพูดของเขา “คุณ คุณ คุณ...”นิ้วชี้ที่เขา พิมพ์ลดาพูดอะไรไม่ออกอีก ชะงักไปค่อนวัน ในที่สุดเธอก็พูดเรียบรื่นว่า “คุณโทรหาแม่ฉันได้อย่างไร?” มองดูดวงหน้าอมชมพูใบน้อยของเธอที่ทั้งอับอายทั้งรีบร้อน จิรฐายิ้มและตอบว่า“ผมไม่ได้โทรไปให้แม่ เป็นเธอโทรมาหา โทรศัพท์มือถือของคุณดังแล้วดังอีก ถ้าผมไม่รับสาย แม่เรานั้นต้องเป็นกังวลมาก?” “คุณ” ตั้งแต่เล็กพิมพ์ลดาก็มีข้อบกพร่องจุดหนึ่ง เมื่อเธอรีบร้อนก็จะพูดตะกุกตะกัก“คุณ งั้นคุณก็ไม่อาจบอกแม่ฉันว่าคืนนี้ฉันพักอยู่กับคุณที่นี่!” จิรฐากอดเธอเบา ๆ ไม่สานต่อ แต่เปลี่ยนเป็นถามว่า“วันนี้คุณไม่ใช่บอกแม่ว่าไปกินข้าวกับเพื่อนตอนเย็นหรือ?” “เอ๋อ?” จู่ ๆจิรฐาก็เปลี่ยนหัวข้อ พิมพ์ลดางุนงง พยักหน้างึก ๆ“อืม” “แล้วทำไมตอนที่ผมเห็นคุณ คุณถึงได้ยืนอยู่บนถนนคนเดียว” เขาถามอีกครั้ง พิมพ์ลดากัดริมฝีปาก ตอบตามความจริง“เพราะลูกสาวเพื่อนฉันเป็นไข้ เธอต้องรีบไปโรงพยาบาลกะทันหัน” “อืม” จิรฐาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “พิมพ์ลดา ผมได้บอกกับแม่แล้วว่าตอนกลางคืนคุณจะพักอยู่ที่นี่กับผม ถ้าคุณกลับไปตอนนี้ ผู้ใหญ่จะคิดในใจว่าอะไร คุณต้องการให้พ่อแม่ต้องเป็นกังวลด้วยเรื่องของเราหรือ” คำพูดของเขา ทุกคำต่างก็สมเหตุสมผล พิมพ์ลดาไม่มีข้ออ้างในการโต้แย้งใด ๆ ได้แล้ว เพียงแค่บุ้ยปากได้แต่มองดูเขา จิรฐาก็ไม่อยากบังคับเธอ ถอนหายใจ เขากล่าวว่า “ในช่วงบ่ายหลังจากที่ออกมาจากที่คุณนั่น ผมก็รีบไปเมือง ล. ตอนที่พบ คุณ ผมเพิ่งรีบกลับมา ตลอดช่วงบ่ายผมทำงานตลอด เหนื่อยมากจริง ๆ ต้องส่งคุณกลับไป ผมต้องสลบเหมือด” สลบเหมือด? พิมพ์ลดามองเขา หว่างคิ้วของเขา ฉายแววเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ แต่ก็ เมื่อครู่ เขายัง...เช่นนั้นแท้ ๆ เดิมเธอตั้งใจจะตอบเขาว่า“ฉันกลับไปเองได้”แต่คำพูดมาถึงริมฝีปากแล้ว เธอก็พูดไม่ออกแล้ว พิมพ์ลดาคิดแล้วถามว่า“ถ้างั้นตอนกลางคืน คุณ...” “ผมสัญญา!”จิรฐาชูมือขวายกขึ้นเป็นสัญญาณว่า“ตอนกลางคืน ผมคงเคร่งครัดรักษากฎระเบียบประเพณีอันดีงามแน่นอน ไม่แตะต้องคุณ!” “อืม” ในที่สุด พิมพ์ลดาพยักหน้างึก ๆ ได้รับคำตอบจากเธอ บนใบหน้าจิรฐาปรากฏรอยยิ้มกว้างทันที เอื้อมมือไปถือกระเป๋าที่อยู่ในมือเธอ เขาหันเดินไปด้านข้างห้องนั่งเล่นที่มีห้องครัวแบบเปิด วางกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะอาหาร เขาเดินอ้อมเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมออกมาเตรียมจะอุ่นร้อน จิรฐาทำอาหารไม่เป็น เขาเพียงจะอุ่นนมร้อนให้เธอสักถ้วย แล้วใช้เครื่องปิ้งขนมปังปิ้งขนมปังสองแผ่น พิมพ์ลดายืนอยู่ที่นั่น มองดูจิรฐา นี่จึงจำได้ว่าเขาและเธอต่างยังไม่ได้กินข้าวเย็นกัน เสียงแต๊กครั้งหนึ่ง จิรฐาเพิ่งเปิดไฟ ด้านข้างก็มีเสียงของพิมพ์ลดาลอยมาว่า“ในบ้านมีอาหารอะไรบ้าง?” หันไป เขามองพิมพ์ลดา ตอบว่า“มี”แท้จริง ท่านผู้นำที่ยิ่งใหญ่คนนี้ อายที่จะบอกภรรยาซึ่งเขาเพิ่งแต่งมาได้ไม่นาน ความจริงตู้เย็นบ้านเขาเต็มไปด้วยผลไม้และผักสด แต่เขาทำไม่เป็น พิมพ์ลดาเอื้อมมือไปปิดไฟที่เขาเพิ่งจะเปิด แล้วรับเอาถ้วยและนมในมือของเขามา พูดว่า“นั่น คุณ คุณออกไปเถอะ ฉันทำ”