ตอนที่ 17 ความปรารถนาสำหรับความไม่พอคุณไม่เข้าใจเหรอ

ต๭นที่ 17 ความปรารถนาสำหรับความไม่พอคุณไม่เข้าใจเหรอ “คุณชายศรัณคะ การสัมภาษณ์นี้ฉันได้รับมอบหมายและจัดการค่ะ คุณไม่สามารถปฏิเสธความพยายามของฉันเพียงเพราะคุณมีความสัมพันธ์อื่นๆกับภาวินีนะคะ” จิรสุดารีบร้อนพูด ดูศรัณอย่างอ้อนวอน ศรัณยิ้มอย่างเยาะเย้ย “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถ้าไม่มี วันนี้คุณก็ไม่สามารถเข้ามาในประตูได้” เขาพูดอย่างทนไม่ได้ “เชิญผู้หญิงสองคนนี้ออกไป” ฉันพูดขัดขวางขึ้น “ศรัณ ถ้าอย่างนั้น ให้พวกเขาอยู่เถอะ ฉันคงเดียวก็คงจัดการไม่ได้” ศรัณไม่พูดอะไร ฉันยักคิ้วให้เขา บางทีฉันอาจจะไม่ได้สังเกตเห็นเสน่ห์ในน้ำเสียงของฉันเอง ศรัณอาจจะถูกฉันทำให้มีความสุข ยิ้มทันทีและพยักหน้า ฉันเริ่มหน้าแดง จิรสุดาโล่งอก ที่จริงแล้ววันนี้ฉันดีใจมาก ศรัณปกป้องฉันตลอด แต่ยิ่งเป็นอย่างนี้ ยิ่งขัดใจจิรสุดา ฉันไม่ได้กลัวจะขัดใจจิรสุดา แต่กลัวนิสัยของเธอ จะไปพูดไร้สาระในบริษัท ไม่นานหรอก เรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับฉันจะมีอยู่ทุกที่ จิรสุดาปรับท่าทางและพูดคุย เธอถามศรัณอีกครั้งว่าเธอจะสัมภาษณ์ได้ไหม ศรัณพยักหน้า จิรสุดาแปะมือกับอารยา เปิดเครื่อง ต้องบอกว่า ตอนนี้ศรัณหล่อจริงๆ ไม่ มันไม่เพียงพอที่จะอธิบายความหล่อของเขาด้วยคำพูด ฉันเห็นทุกการเคลื่อนไหวของเขา เริ่มต้นด้วยคำพูดไม่กี่ฉาก ถามคำถามที่ไม่ทำให้เจ็บปวด ศรัณตื่นเต้นน้อยลง สายตาของเขาจ้องมาที่ฉัน ฉันสามารถบอกได้ว่าเขาเริ่มที่จะต่อต้าน “ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะถามเรื่องที่มีหลายคนสนใจนะคะ ก็คือสเปคของคุณศรัณเป็นผู้หญิงแบบไหนคะ” จริสุดาถาม คำถามนี้ดูเหมือนจะกระตุ้นความกระตือรือร้นของศรัณ ดูไม่เหมือนที่เคยทำ เขามองมาทางฉัน สายตาหยุดอยู่ที่ฉันนานมาก หัวใจของฉันเต้นแรง มีความอ่อนโยนในสายตาของเขา “ผู้หญิงที่ผมชอบ สูง165 ผมประบ่า ตากลมโต ปากแดงเหมือนเชอร์รี่ ขายาว ที่สำคัญคือวันนี้เธอใส่ชุดสีฟ้าอ่อน เธอดูดี ฉันมองตัวเองในชุดสีฟ้าอ่อน จิรสุดามองมาทางฉัน สายตามันซับซ้อน และตั้งแต่ต้นจนจบศรัณมีสีหน้าเป็นแบบนั้น สายตาที่ลึกซึ้ง ดวงตาสดใส เหมือนแสงดาว นี่คือคำสารภาพของเขาเหรอ ฉันมองเขาอย่างหงุดหงิดคว้าปากกาในมือของฉันและบังคับนิ้วมือขาวของฉัน หัวใจเริ่มเต้นไม่สม่ำเสมอหัวใจเริ่มเต้นไม่สม่ำเสมอ “คำตอบนี้พอใจไหมครับ” ศรัณพูด เขาเปลี่ยนบริบทแต่สายตาก็ยังคงมองมาที่ฉัน สายตานั้นมันเร่าร้อนและน่าตื่นเต้น ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจสิ่งที่คนในบริเวณนี้คิด หรือศรัณต้องการให้พวกเขาเห็นความสัมพันธ์ของเรา “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราเปลี่ยนคำถามนะคะ” จิรสุดาดึงสายตาประหลาดใจกลับไปจากฉัน “คำถามต่อไปให้คุณภาวินีมาถามละกัน พวกคุณออกไปได้แล้ว”จู่ๆศรัณก็พูดขึ้น เขามองดูฉันด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “คุณศรัณคะ ฉันคิดว่าพวกเราอยู่ในนี้ด้วยดีกว่า เพราะว่าภาวินีสัมภาษณ์อาจไม่ดีพอ” จิรสุดายังคงไม่ยอมแพ้ พูดอย่างไม่เต็มใจมาก ศรัณมองเธอและพูดว่า “ผมไม่อยากพูดซ้ำ เข้าใจไหม” อุณหภูมิในดวงตาของเขาลดลงถึงจุดต่ำสุดทันที “ได้ค่ะ ได้ค่ะ”จิรสุดาสั่นด้วยสายตาแบบนั้น รีบลุกขึ้นแต่ฉันรู้สึกว่าเธอเกลียดฉัน มองเข้าไปในดวงตาของฉันก่อนที่เธอจะออกไป ตอนนี้มีเพียงฉันและศรัณและกล้องวิดีโอเปิดอยู่ในห้อง “คุณศรัณ ฉันจะสัมภาษณ์คำถามต่อไปนะคะ” ฉันถามด้วยบริบทจริงจัง ศรัณมองฉันด้วยรอยยิ้ม “อะแฮ่ม” ฉันกระแอมออกมา พูดว่า “คุณศรัณคะ คุณเป็นผู้สืบทอดแต่เพียงผู้เดียวของกลุ่มบริษัทโอต้าจะมีความกดดันมากไหมคะ “คุณคิดว่าไงล่ะ” มุมปากศรัณยกยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ข่วนน่องเปลือยของฉันด้วยตะขอจากรองเท้า ฉันก็แอบซ่อน ศรัณกลับพยายามที่จะจับขึ้น ใช้เท้าของเขาถูที่น่องของฉันอย่างช้าๆ จั๊กจี้มาก ใบหน้าของศรัณยิ้ม เหมือนเป็นสุภาพบุรุษ “ฉันคิดว่าคุณคงเครียดมาก แล้วคุณมักจะมีความสนุกสนาน ผ่อนคลายตัวเองหน่อย”ถ้าให้ดีฉันต้องนั่งลงและถามอย่างจริงจัง “ของความบันเทิงมีหลายรูปแบบ เช่นดื่มเหล้า หรือไม่ก็ ออกเดต” ออกเดตสองคนนี้ เบามาก ฉันไม่ได้ยินเลย เพียงแต่สามารถอ่านปากเขาได้ ฉันสามารถบอกได้ว่าเขาหมายความว่าอะไร ฉันมองเขาด้วยความตกใจและประหม่า ศรัณพูดต่อว่า “ทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว วิธีผ่อนคลายแบบนี้ผมคิดว่าคุณก็มีใช่ไหม ผมจำได้ก่อนหน้านี้มีคนมาที่บาร์ มาเพื่อนัดผม ลากผมไปโรงแรม กระบวนการที่น่าตื่นเต้นผมชอบมัน” ดวงตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเข้มของตัณหาและวนรอบๆตัวฉัน มันเหมือนมีดในการแก้และโกนเสื้อผ้าของฉัน “ศรัณ” ฉันตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ “ทำไม คุณไม่ได้แกล้งทำเป็นไม่รู้จักผมแล้วเหรอ” ศรัณนั่นเป็นวิธีที่จะหยุดเขา แต่เท้าของเขายังคงลูบบนขาของฉันและเขาดูเหมือนจะติดใจ “คุณมีผิวที่เรียบสวย ดีจริงๆ”ศรัณยักคิ้วอย่างพอใจ ฉันทนไม่ได้และลุกขึ้น “ฉันกำลังสัมภาษณ์อยู่นะ “ผมรู้ แต่ที่รักครับ ผมกำลังมองหาความไม่พอใจคุณไม่เห็นเหรอ”นิ้วยาวของศรัณค่อยๆดึงเนกไทจากคอและเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า