ตอนที่ 22 ความโหดร้าย

ต๭นที่ 22 ความโหดร้าย ศรัณเห็นฉันแล้วแน่ๆ เขาจำฉันได้และตอนนี้ฉันหมดหวังมาก ดูเหมือนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา “ฉันจะเข้าห้องน้ำ” ฉันรีบพูดออกไปแล้วถลกกระโปรงขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง ฉันจะทำอย่างไรดี ถ้าศรัณเห็นฉันในเวลานี้ ความอึดอัดใจและความตื่นตระหนกอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน กึกก้องอยู่ในสมองหัวสมอง ฉันไม่รู้ว่าฉันควรทำอย่างไร ฉันซ่อนตัวเหมือนแมลงวัน ฉันไม่รู้ว่าฉันชนใครบ้าง พวกเขามองฉันด้วยตาแปลก ๆ ฉันพบว่าฉันไม่สามารถหาห้องน้ำจนเจอได้ ฉันร้องไห้อย่างกระวนกระวาย ทุกคนยืนพูดและยิ้มอย่างมีปกติ มีเพียงใบหน้าของฉันเท่านั้นที่แสดงความกังวลออกมา ฉันรีบออกจากห้อง ศรัณคุณไม่เจอฉันเลยจะดีกว่า แต่สายตาแผดเผาดังจะเป็นจุณจากด้านหลังจนทำให้รู้สึกหวาดกลัว เสียงฝีเท้ามาจากข้างหลัง และฉันยืนพิงกำแพงไม่กล้าขยับ คือ ศรัณจริงๆ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ คิดว่าฉันตาฝาดดูคนผิด ศรัณมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา “ถ้าฉันรู้ว่าที่คุณพูดหมายถึงถึงงานเลี้ยงนี้ เราก็มาพร้อมกันก็ได้” เขาเอื้อมมือไปลูบหน้าฉันและฉันหลบอย่างเขินๆ ศรัณขมวดคิ้ว “มีอะไรเหรอ” ต่อหน้าเขาเพราะฉันมักจะไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะว่าฉันคือคนหลอกลวง ฉันไม่น่าให้อภัย หลอกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ความเจ็บปวดของฉัน ศรัณจะเข้าใจไหม? ฉันไม่ได้คาดหวังให้เขาเข้าใจฉัน ฉันแค่ขอให้เขาไม่เกลียดฉัน “ฉัน ฉันทำไม่ได้ ฉัน” ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา พยายามที่จะหาเหตุผลเพื่อที่จะพูดแทรกเข้าไป ศรัณมองไปรอบ ๆ และดวงตาโตอย่างระแวดระวัง “คุณแอบเข้ามาใช่ไหม จะมาสืบสวนอะไรรึเปล่า “อือ ใช่แล้ว”ฉันพูดได้แค่นั้น หัวใจเหมือนจะหลุดออกมา ในขณะเดียวกันฉันก็โล่งใจ แต่ฉันรู้ว่าความผิดของฉันหนักขึ้นเรื่อย ๆ ฉันเดินมาถึงจุดจุดนี้ได้อย่างไร โชคดีที่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ฉันช่างโชคดี สายตาศรัณเมื่อเจอฉันก็ดุอ่อนโยน เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วพูดว่า “ คุณอยากจะเข้าไปข้างในกับฉันไหม ฉันจะแนะนำเพื่อน ๆ ให้คุณรู้จัก” แต่ในทันใดฉันก็ร้องอุทานว่า “ไม่!” ”ทำไมเหรอ?”ศรัณโอบเอวของฉันและเกลี้ยกล่อมฉันเบา ๆ “ไม่เป็นไร ไม่มีใครกล้ามาแตะต้องคุณหรอก” “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ไม่สะดวก ไว้คราวหน้านะ “ ฉันมองดูความตายตรงหน้าอย่างตื่นตระหนัก แล้วผลักศรัณออก “ฉันไปก่อนนะ” “ฉันไปส่งคุณเอง” ศรัณเดินตามมา ขอร้องล่ะศรัณ ฉันมันก็แค่คนคนนึงที่มีชนักติดหลัง และฉันก็รีบมาก เดินผ่านสวนสาธารณะขนาดเล็กไปและฉันก็จะพ้นแล้ว “ เวธนี คุณลงมาทำอะไรที่นี่ มานี่ “ เสียงที่มาโดยไม่ทันตั้งตัวก็ทำให้รู้สึกราวกับว่าถูกฟ้าผ่าลงตรงนี้ เวธนีคือชื่อจริงของฉัน ส่วนภาวินีเป็นชื่อที่ฉันใช้ในที่ทำงานนิตยสาร และศรัณไม่รู้ว่าชื่อของฉันคือเวธนี และภูษิตก็ยังยืนอยู่ไม่ไกลตอนที่ตะโกนเรียกชื่อฉัน นาทีความเรี่ยวแรงของฉันดูเหมือนจะถูกพรากไป ฉันไม่กล้ามองย้อนกลับไป ฉันกลัวที่จะเห็นสีหน้าของศรัณในขณะนี้ “ ภาวินี “ ศรัณพูดเบาที่ด้านหลังฉัน “หึหึ เวธนีหรือว่าภาวินี” “ คุณยืนนิ่งอะไรอยู่ตรงนั้น? รีบมาได้แล้ว!ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักใครบางคนอยู่” ภูษิตเริ่มที่จะโมโหแล้ว เขาแหวกฝูกชนเพื่อที่จะมาหาฉัน ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคืออารมณ์ไหน หรืออยู่ดีดีก็มีความกล้าหาญอะไรขึ้นมา ฉันก็ดึงศรัณให้วิ่ง “แต่ทว่าศรัณกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ดวงตาเย็นชา ฉันรู้สึกกลัว “ไปกับฉันสิ ขอร้องล่ะ!” ฉันกำลังขอร้องเขา ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายอย่างไรดี แต่ว่าไม่อยากขายหน้าอยู่ท่ามกลางฝูงชน ฉันไม่อยากถูกเปิดโปง ไม่อยากให้ศรัณดูทุเรศ ที่เห็นแฟนที่เพิ่งคบกันกลายเป็นภรรยาของคนอื่น แต่เขากลับยืนเด่นอยู่ตรงนั้น ทนได้ยังไง สายตาของศรัณขยับ พลางดึงมือฉันวิ่งออกไปด้านนอก ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตตามเขาไป ไม่รู่ว่าภูษิตจะคิดยังไง ไม่รู้ว่าเขาเดาถูกรึเปล่า ฉันจะพูดยังไงดี? พูดว่า ฉันแต่งงานไปกับคนที่ไม่ได้รัก คนที่เป็นเหมือนพ่อตัวเอง คนที่บีบบังคับฉัน คนที่อยู่เบื้องหลังทำให้ฉันได้พบกับเขา ฉันพูดไม่ได้ ฉันมันสกปรกจริงๆ “ คุณอยากฟังอะไร? ฉันบอกคุณได้หมด แต่ว่าศรัณ คุณต้องตั้งใจฟังให้ดี ฉันไม่ได้เป็นเหมือนกับที่ใจคุณคิดไว้หรอก พวกเราทุกคนมีความลับ ฉันเองก็เหมือนกัน”อาจจะเพราะว่าฉันกังวลมาถึงจุดขีดสุดแล้ว ตอนนี้อะไรก็ไม่กลัวแล้ว อย่างมากตอนจบก็คือเสียเขาไปเท่านั้น? หลายปีที่ผ่านมาก็ไม่มีเขา ชีวิตก็ผ่านมาได้อย่างดี แต่สำหรับศรัณ ฉันได้เขาแล้วยังไงก็เลิกไม่ได้ ความเจ็บปวดนั้นฉันจิตนาการไม่ได “ภาวินี เธอมันคนหลอกลวง” ไม่มีอะไรที่จะสามารถมาระงับเสียงตะคอกเบาของเขาได้ทัน เสียงที่เจ็บปวดและบาดเจ็บ ดวงตาของเขาเป็นสีแดง เขากัดฟันแล้วมองมาที่ฉัน “ ศรัณ อะไรที่คุณต้องการจะรู้ ฉันจะบอกคุณ ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง” ฉันสูญเสียความหวังทั้งหมดทีมีความเจ็บปวดทั้งหมดในใจที่ฉันแสร้งทำเป็นไม่ไม่มีอะไร ต่อไปฉันก็ใช้ชีวิตอย่างนี้ก็ได้ วันที่ไม่มีศรัณมันเป็นนรก แต่มันก็ไม่เป็นไรเลย ฉันมองข้ามและจากสายตาของเขาฉันดูเหมือนจะเห็นการถดถอยของเขา “นี่เป็นวิธีเดียวที่จะรักษาคุณหรือไม่ คุณอยู่กับฉันได้ไหม”ศรัณกอดฉันเบา ๆ เสียงที่เจ็บปวดระงับ “แต่จะมีวันหนึ่งที่คุณจะเป็นของฉันอย่างแท้จริง” เขากล่าวอย่างเด็ดขาด คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉันตกอยู่ในหลุมเต็มไปด้วยหนองน้ำฉันไม่สามารถหายใจและเห็นดวงอาทิตย์คุณจะล้มลงทีละน้อย แต่เต็มใจ บางทีเขาอาจเดาได้หรือบางทีเขาอาจกลัวที่จะได้ยินความจริงจากปากของฉัน ฉันกอดเขาแน่นราวกับเขาเป็นโลกของฉัน บางทีอาจเป็นพระเจ้าที่ทำให้เรื่องตลกกับเราและทำให้ฉันรักเขา แต่ฉันก็เศร้า ศรัณจูบฉันอย่างแทบบ้า แตกต่างจากแบบที่อ่อนโยนในครั้งก่อนก่อน เหมือนกับระบายอารมณ์อย่างเต็มที่ เขาตั้งใจทำให้ฉันเจ็บ เขาบดและทรมานฉันด้วยริมฝีปากด้วยฟันของเขา แต่มันดีมากจริงๆมาก ฉันปล่อยให้ตัวเองเป็นอิสระจากความเจ็บปวด ฉันตอบสนองเขาด้วยความกระตือรือร้น และต้องการมากขึ้น ฉันจับที่ใบหน้าของเขาเพื่อจูบที่ดวงตาของเขา สันจมูกโด่งๆ คางของเขา และกัดเบาๆที่คอของเขา ลำคอของเขากำลังขยับและเขาถอนหายใจ “ภาวินี ... “ ดวงตาของเขามองลงมาที่ฉันด้วยความต้องการ มีเพียงเสียงหายใจของเราและครวญครางในรถ เรามองเห็นกันและกันจากดวงตาของต่างฝ่าย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก ภาวินีฉันจะตายอยู่ข้างคุณไม่ช้าก็เร็ว”ศรัณยิ้มอย่างขมขื่น เหลือเชื่อเหลือเกินที่คนอย่างเขาจะพูดอย่างนี้ ร่างกายของฉันและเขาแนบสนิทกัน ไม่ได้ทำอะไร ฉันชอบเวลานี้เรากำลังเผชิญหน้ากันอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีข้อผูกมัดใด ๆ ฉันสามารถสัมผัสอุณหภูมิร่างกายของเขาอย่างชัดเจน แรงกระเพื่อมของหน้าอกของเขา เสียดสีกันระหว่างผิวกาย การก่อตัวของกระแสไฟฟ้าขนาดเล็กที่ทำให้แขนขาและร่างกายของฉันสั่น ”ศรัณ ให้ฉันพร้อมแล้วฉันค่อยบอกคุณได้ไหม ฉันสบสายตาเขา ฉันหวังว่าฉันจะได้เห็นความหวังที่ฉันต้องการ ”ศรัณหัวเราะ ดวงตาของเขากำลังยิ้ม เขาขยับร่างเล็กน้อยจูบปากของฉันแล้วพูดว่า “โอเค ฉันจะรอคุณ” ”เขาเต็มใจฟังเรื่องราวในอดีคของฉัน หมายความว่าเขาอาจจะเต็มใจยอมรับฉัน จำใจยอมรับการหลอกลวงของฉัน” น้ำตาไหลรินจากดวงตาของฉันจ้องมองเขาและฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก “ศรัณ ขอบคุณคุณมาก “ ฉันโอบไปที่คอของเขาแล้วจูบอย่างแรง เราเปลือยเปล่า กอดและจูบกัน จากนั้นก็เข้าสู่กันและกันอย่างลึกซึ้ง