บทที่24 คนคนนั้นเหมือนกับคุณ

บ๗ที่24 คนคนนั้นเหมือนกับคุณ “คุณยาย?” โตษณหน้าตึงและลุกขึ้นยืนขึ้น เขามองไปที่คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “ฉันเป็นหลานแท้ๆของท่าน ท่าน...” พินัยกรรมเขียนไว้ชัดเจน : ถ้าหากว่าคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เสียชีวิต นีราและโตษณยังคงอยู่ในสถานะสามีภรรยาอยู่ ทรัพย์สินทั้งหมดจะตกเป็นของทั้งคู่ แต่ถ้าไม่ใช่ทรัพย์สินทั้งหมดจะตกไปอยู่ที่นีราแต่เพียงผู้เดียว “โตษณ ฉันคิดว่าฉันได้พูดอย่างชัดเจนแล้วในตอนนี้คุณสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์มองไปที่เขาและพูดด้วยเสียงที่แข็งกร้าว “ถ้าคุณกล้าที่จะหย่ากับนีราคุณจะไม่ได้รับทรัพย์สินของใดๆของตระกูลภูลพิพัฒน์แม้แต่ชิ้นเดียว!” “คุณย่า!!” โตษณไม่เข้าใจตั้งแต่แรกว่านีราทำเสน่ห์ยาแฝดอะไรให้คุณยายกิน ถึนได้ยอมนีรามากขนาดนี้ “โตษณ คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คุณพูด” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ลุกขึ้นยืน เมื่อยืนขึ้นคุณจะพบว่าหลังของเธอโค้งเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะไม่สามารถที่จะยืดหลังของเธอให้ตรงได้แต่คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ก็ยังคงดูสง่างาม คนรุ่นก่อนทุกคนรู้ว่า คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เมื่อครั้งยังสาวสาวนั้นเป็นจุดสูงสุดของผู้หญิงในเมื่อSแห่งนี้ โตษณถือเอกสารอยู่ในมือพูดไม่ออก “โตษณ ฉันไม่อยากให้เรื่องแบบเรื่องเมื่อวานเกิดขึ้นอีก” ก่อนที่จะไปคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เตือนเบาๆว่า “ถ้าหากว่ายังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันจะทำอะไร” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ออกจากห้องไปพร้อมกับพ่อบ้านทาศัยและทนายนวัต “คุณท่าน ฉันจะไปส่งท่านเอง” เมื่อเห็นคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ออกมา ชาลินีรีบเข้าไปต้อนรับ จากชิตชไม ชาลินีเข้าใจได้ว่าถ้าต้องการที่จะแต่งเข้าเป็นสะใภ้ของตระกูลภูลพิพัฒน์ สิ่งที่สำคัญที่สุดอันดับแรกคือทำให้คุณย่ารักมิเช่นนั้นทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์ “ชาลินี” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ยืนมองเธอและพูดอย่างแผ่วเบา “ฉันต้องการแค่หลานสะใภ้ของฉันคอยช่วยเหลือฉันเท่านั้นพอ” ใบหน้าของชาลินีก็เปลี่ยนเป็นสีขาวทันที “ได้ยินมาว่า นีราทำงานอยู่ที่นี่” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ในครั้งนี้ไม่ได้มองตรงมาที่เธอ “ฉันหวังว่าระหว่างที่เธออยู่ที่นี่เธอจะไม่ถูกรังแก ถ้าไม่อย่างนั้นถ้าโตษณยังไม่ใส่ใจ ฉันที่เป็นย่าจะไม่ให้เธอโดนรังแกอย่างแน่นอน” คิดไม่ถึงว่าคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์จะว่าเหน็บออกมา ชาลินีพูดไม่ออกเหมือนตอนที่กินยาที่ขมมากๆเข้าไป “คุณท่าน กล่าวเกินไป” ชาลินีก้มหัวและกล่าวอย่างใจเย็น “แม้ว่าทุกคนจะไม่มีใครรู้สถานะที่แท้จริง แต่ว่าคุณนายน้อยแต่คุณนายน้อยมีความสัมพันธ์ที่ดีและทุกคนก็ชอบเธอ ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอเข้าไปที่แผนกเอกสาร มีคนต้องการที่จะปกป้องเธออยู่หลายคน” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เหลือบมองชาลินีและเดินผ่านเธอไปโดนไม่สนใจ “คุณท่าน!” “คุณท่าน!” เมื่อรู้ว่าคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์มาที่บริษัทKU-Cooperation ผู้บริหารระดับสูงหลายคนก็มายืนออกันอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์ “คุณย่า” ผู้ชายคนหนึ่งเดินออกไปจับแขนของหญิงชราไว้ “ฉันจำได้ว่าท่านไม่ได้มาที่บริษัทนานแล้ว ทำไมวันนี้ถึงมาได้” “คุณชายชเนศ” พ่อบ้านทาศัยและทนายนวัตเรียกออกมาพร้อมกัน “ชเนศ” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ยิ้มอย่างมีความสุขทันที เธอลูบมือของเขาอย่างอ่อนโยน “ชเนศ คุณไม่มาหาย่าเลย ตั้งนาน” ทายาทเพียงคนเดียวของบริษัทเอ็ม.ไอ.เอส.ปู่ของเขาและปู่ของโตษณเคยเป็นเพื่อนรักกัน เขาทั้งสองร่วมกันก่อตั้งบริษัทKU-Cooperationมาด้วยกัน ภายหลังเขาได้เอาเงินออกไปเป็นจำนวนมากเพื่อก่อตั้งบริษัทของตัวเอง ผ่านไปหลายสิบปี บริษัทเอ็ม.ไอ.เอส.ก็ยังบริหารไปได้เรื่อย ๆไม่ได้แย่หรือว่าไม่ได้ดีอะไร เพราว่าพวกเขายังมีหุ้นเล็กๆอยู่ที่บริษัทKU-Cooperation เลยส่งชเนศเขามาฝึกฝนที่บริษัท “คุณย่า ช่วงนี้ฉันยุ่งอยู่กับการเรียน” ชเนศพยุงหญิงชราเข้าไปในลิฟต์ ถึงแม้ว่าบ้านของเขาจะเปิดบริษัทของตัวเอง แต่ทั้งสองตระกูลก็ยังคงไปมาหาสู่กัน ตระกูลภูลพิพัฒน์และตระกูลของเขาเพื่อนที่ดีต่อกันมาถึงสามรุ่น โตษณกับชเนศก็มีมิตรภาพที่แน่นแฟ้น ต่อกัน “ประธานโตษณ?” มองเอกสารที่ตกอยู่ที่พื้น ชาลินีลังเลเล็กน้อยและเก็บมันขึ้นมา “กี่โมงแล้ว?” โตษณหันไปยืนมองหน้าต่าง เขาคิดไม่ถึงว่าช่วงบ่ายเมื่อกำลังจะออกไป คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าห้องทำงานของเขา “ประธานโตษณ ตอนนี้เป็นเวลา สี่โมงสิบสองนาทีแล้ว” เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีชาลินีได้อ่านเนื้อหาของพินัยกรรมนั่นทังหมดเรียบร้อยแล้ว เธอเป็นคนที่มีทักษะความจำที่ยอดเยี่ยมมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นเธอถูกจ้างเป็นเลขา ในเวลาไม่ถึงนาทีเดียวโตษณก็ได้เลือกเธอจากผู้ที่สมัครหลายร้อยคน ชาลินีไม่ทำให้โตษณผิดหวัง เธอเป็นเลขาของเขามา3ปีเพียงแค่โตษณขยับนิ้ว เธอก็รู้ว่าหมายความว่าอะไร “เธอยังอยู่ที่นั่นไหม?” “อยู่ค่ะ” ชาลินีเกลียดเป็นอย่างมาก เธอรู้ว่าครั้งนี้โตษณลังเลอีกครั้งและเมื่อสักครู่ที่เธอพูดต่อหน้าคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เรื่องนีราในที่ทำงานเธอรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก และหญิงชรานั้นก็ทำท่าทีเป็นไม่สนใจเธอ ไม่สนใจเลย! “อืม” หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที โตษณสวมสูทเรียบร้อยเดินเข้าไปยังในลิฟต์ นีราไม่รู้ว่าเธอควรที่จะมีความสุขหรือว่าเศร้า เธอเดินไปรอบ ๆห้อง สิบนาที รออีกสิบนาทีถ้า เขายังไม่ได้มาฉันก็จะไปแล้ว เธอก้มลงมองนาฬิกาและสาบานกับตัวเอง จริงๆแล้วเธอมารออยู่หลายสิบนาทีแล้ว ที่จริงแล้วโตษณต้องการที่จะเปิดประตูเข้าไปเลย แต่ว่าเมื่อเขาเดินไปถึงหน้าประตู ขาของเขาก็หยุดเดิน เมื่อตอนที่เขาเห็นนีรากำลังเบื่อและเล่นอยู่กับกุหลาบบนโต๊ะ เขาไม่รู้ว่าทำไมในใจของเขาจึงเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถทนได้ออกมา “นีรา!” เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของโตษณ นีราก็ลุกขึ้นยืนทันที เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอมักจะมีความรู้สึกกลัวกับตัวเขา “อืม” นีราที่จริงแล้วเธอต้องการที่จะบ่นเขาสักประโยคสองประโยค แต่ว่าปากของเธอตอบกลับไปไวกว่า โตษณดึงเก้าอี้และนั่งลง เพราะการปรากฏตัวของโตษณทำในห้องเล็ก ๆ นี้เกิดความรู้สึกอึดอัดขึ้นมากเป็นพิเศษ “ดื่มอะไร?” “ไม่ต้อง” นีรา ก้มลงและดื่มน้ำอย่างหงุดหงิด เธอมักจะรู้สึกอึดอัดในความสัมพันธ์ของพวกเขา คิดรู้สึกอยู่ตลอดเวลาไม่มีความเป็นอิสระ ตอนนั้นเธอเคยคิดว่าเป็นเพราะเธอคิดถึงเขามาหกปีและรักมาหกปี เป็นความรักครั้งแรก แต่ว่าตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว มันเป็นเพียงผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามนั้นมีแต่ความเย็นชาเธอถึงรู้สึกถึงความไม่เป็นอิสระ “เป็นอะไร ทั้งที่กำลังจะหย่ากันอยู่แล้ว ทำให้ตอนนี้แม้แต่กาแฟแก้วเดียวก็ไม่ยอมดื่มอย่างนั้นหรอ?” โตษณเงยหน้าขึ้นมามองนีราด้วยสายตาที่เย็นชา เมื่อสายตาของเขามองมาที่ตัวเธอ ใบหน้าของเขาที่เย็นชาอยู่แล้วมันยิ่งรู้สึกมากขึ้นเป็นทวีคูณ เช้าวันนี้ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดกระโปรงสีขาวแบบนี้อยู่ที่โรงแรม “ฉันไม่เคยเห็นคุณใส่กระโปรงนี้มาก่อน” โตษณลองถามดู “อือ ฉันพึ่งซื้อมาใหม่” นีราสงสัยว่าทำไมตอนนี้โตษณถึงสนใจในกระโปรงของเธอ “วันนี้ฉันเห็นคนคนหนึ่งที่โรงแรมคล้าย ๆ เธอ” จิตใต้สำนึกของนีราเธอจับไปที่มุมของกระโปรง โชคดีที่มือของเธอถูกโต๊ะบังอยู่ ดังนั้นโตษณจึงสังเกตเห็นการหลบสายตาของเธอ “โอ้!” อยู่ดีๆนีราก็ลุกขึ้นยืน ทำให้น้ำที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นหกลงมา “ฉันขอโทษ ฉันขอออกไปข้างนอกก่อน” นีราเดินหนีออกไปด้านนอก