บทที่26 ดอกคามิเลียที่สวยงาม

บ๗ที่26 ดอกคามิเลียที่สวยงาม “นีรา” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เดินมาที่ตรงหน้าของนีราโดยการประคองจากป้านพัย “คุณย่า!” เมื่อเห็นความอบอุ่นของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ นีราก็ตาแดงออกมาทันที ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าที่เธอสามารถแต่งงานกับโตษณได้มันต้องใช้ใช้เวลาและพลังงานของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ เป็นอย่างมาก “เด็กน้อย ย่าทำให้เธอโดนรังแก” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์เสียใจลูบไปที่ไหล่ของนีรา ให้โตษณได้แต่งงานกับนีราที่สำเร็จได้ก็เพราะคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอสนใจนีราตั้งแต่ครั้งที่เห็นที่งานเลี้ยงวันนั้น ความสะอาดและความบริสุทธิ์นั้นทำให้เธอสนใจ เมื่อตอนนั้น โตษณพึ่งจะเรียนจบกลับมาและไปงานสังคมงานแรก เจ้าหน้าที่ของเมื่องS ได้จัดงานฉลองสำหรับกลุ่มของเด็กที่เรียนจบกลับมาและนางกษัตริย์คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานด้วย “พ่อบ้านทาศัย เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” มองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ในมุม เกล้าผมหางม้าสูงแสดงหน้าผากขาวยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ได้แต่สงสัย เด็กคนอื่นๆที่อยู่ในงานล้วนแต่งหน้ากันอย่างจัดจ้านและพูดคุยแลกเปลี่ยนกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงแค่เด็กผู้หญิงที่ใส่กระโปรงขาวคนนั้น เธอนั่งอยู่ที่มุมและมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ “คุณท่านนั่นคือลูกสาวของชนัตรบริษัทบีเอ็มเอส” พ่อบ้านทาศัยกระซิบบอกว่า “ปีนี้เพิ่งกลับมาจากอังกฤษจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์แผนกวรรณกรรม ในกลุ่มเด็กที่กลับมาปีนี้เธอเป็นคนที่ มีวุฒิการศึกษาสูงที่สุด” “โอ๊ะ? อย่างนั้นหรอ” ในตาของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์มีความคาดหวังมากขึ้น เด็กจากครอบครัวที่ร่ำรวยถึงแม้ว่าจะถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศ แต่หลายคนส่งลูกไปต่างประเทศเป็นเวลาหลายปี เพราะพวกเขาได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชุมชนจีน มีหลายคนไปต่างประเทศเป็นเวลาหลายปีแต่ไม่สามารถพูดภาษาต่างประเทศได้ดี “รับทราบ” เขาทราบความต้องการของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ พ่อบ้านทาศัยกล่าวออกมาอย่างระมัดระวัง “ได้ยินมาว่า คุณคนนี้ถึงแม้อายุยังน้อยแต่บทความของเธอได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารต่างชาติหลายฉบับ และในประเทศบทความของเธอก็ได้ถูกตีพิมพ์ในสื่อขนาดใหญ่ของประเทศ เธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์” “ไปดูกันเถอะ” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์มักจะชอบผู้หญิงที่มีพรสวรรค์ จากการสนทนานี้คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์พบว่านีราไม่ได้เป็นคนเงียบๆ ในทางตรงกันข้ามเธอเป็นคนช่างพูด พวกเขาสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานเป็นเวลานานหลายชั่วโมง “เด็กน้อย ฉันรู้ว่าโตษณเขาทำให้เธอต้องเสียใจ” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์พูดออกมาอย่างรู้สึกเสียใจ “ฉันสัญญาว่า ชิตชไมจะไม่มีวันได้แทนที่ตำแหน่งของคุณ” ได้ยินคำพูดของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์อีกครั้ง นีราครุ่นคิดอยู่ภายในใจว่า เธอได้ทำผิดไปจริงๆ? เธอไม่ควรแต่งงานกับโตษณ?” “คุณย่า โตษณชอบเธอมากใช่ไหม?” นีรามองเข้าไปในดวงตาของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ เธอคาดหวังว่าจะได้รับคำตอบจากแววตานั้น เมื่อเวลาผ่านไปสักครู่ คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ก็พยักหน้า นีรากระพริบตาแรง ๆ หลายครั้งเธอหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “นีรา ย่าจะบอกความจริงกับคุณ” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์จับไปที่มือของนีราและพูดว่า “ย่าไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน ถ้าหากว่าเขาและโตษณรักกันด้วยใจที่แท้จริง ย่าจะไม่คัดค้านพวกเขา” “คุณย่าคะคุณหมายถึง…” “อืม” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์หรี่ตาลง “โตษณไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่แต่ฉันสามารถมองออก ว่าที่จริงแล้วเธอกำลังหลอกใช้โตษณ” “ดังนั้น” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์จับมือของนีราและขอร้องว่า “นีรา ย่ารู้ว่าเธอถูกรังแกมาไม่ใช่น้อย แต่ว่า เธอเชื่อย่านะ สุดท้ายแล้วเธอและโตษณถึงจะได้อยู่ด้วยกัน ทั้งชีวิตนี้ของยายไม่เคยมองคนพลาด” “แต่ว่าฉัน…” “นีรา” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์มองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างชัดเจนของและค่อยๆเปิดปากของเธอ “นีราเธอก็ไม่อยากให้โตษณถูกหลอกโดยผู้หญิงคนนั้นไปตลอดชีวิตใช่ไหม เธอต้องการที่จะเห็นเขามีความสุขใช่ไหม?” นีรากลืนคำพูดที่จะพูดออกมากลับไป เธอคิดว่าบางทีเธออาจจะสูญเสียเวลาที่ดีที่สุดของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจที่ไปมองเรื่องนั้น ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดแล้วหลังจากนี้จะยังต้องกลัวอะไรอีก? นีราลังเลและพยักหน้า เธอรักเขา แม้ว่าโตษณจะทำให้เธออับอาย แม้ว่าเขาจะยังคงผู้หญิงอื่นไว้ในใจ แต่เธอก็ยังบ้าไปรักเขา “นีรา ย่าไม่ได้มองเธอผิด” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์กล่าวออกมาด้วยความโล่งใจ นีราอยากยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ออก “นีรา พรุ่งนี้ฉันจะให้โตษณจัดการห้องนั้น” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์พูดออกมา “ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเก็บห้องไว้ให้ผู้หญิงคนนั้น แม้แต่ชื่อของเขาฉันไม่อยากแม้แต่จะได้ยิน” “คุณย่า อย่า!” นีรารีบสั่นศีรษะของเธอแต่เธอรู้ว่าตอนนี้เธอยังไม่มีสิทธิที่จะแตะต้องสิ่งของเหล่านั้น “แต่ว่านีรา สิ่งเหล่านั้นจะทำให้คุณเจ็บปวดใช่ไหม” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ถอนหายใจยาวออกมา “นีรา ย่าต้องขอโทษเธอด้วยนะ พวกเราตระกูลภูลพิพัฒน์ต้องขอโทษเธอด้วย” นีรากัดริมฝีปากของเธอและส่ายหน้า นี่เป็นเส้นทางที่เธอเลือกเอง เธอไม่มีสิทธิที่จะไปโทษใครได้ “คุณย่า คุณพ่อของฉันทราบไหม?” “อืม” “คุณย่า เรื่องของฉันกับโตษณ คุณอยากบอกพวกเขาเลย ฉันกลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วง” นีราไม่ต้องการให้พ่อแม่เป็นห่วง เธอยอมรับที่จะรับมันไว้แต่เพียงผู้เดียว จนถึงหกโมงโตษณก็ยังไม่กลับมาที่คฤหาสน์ “คุณย่า คุณทานก่อนเถอะ” นีรามองไปที่คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวกล่าวปลอบใจว่า “โตษณอาจจะยังจัดการธุระอยู่ที่บริษัท ก็เลยทำให้กลับมาช้า” “ไอ้คนนี้ เขาได้บอกเธอไว้ก่อนไหม?” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์อดไม่ได้ที่จะโกรธ เมื่อช่วงบ่ายเธอพึ่งเข้าไปที่บริษัทKU-Cooperationมา โตษณควรจะต้องลดลงบ้าง คิดถึงเวลาปกติที่เธอไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ จะต้องโดนรังแกเป็นอย่างมาก คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์อดไม่ได้ที่จะรักเอ็นดูเธอมากขึ้น นีราพยักหน้าทันที “ช่วงบ่ายเขาบอกกับฉันว่า ช่วงบ่ายเขามีเรื่องที่ต้องทำ เขาจะกลับมาช้าหน่อย” “จริงหรอ?” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด “จริงค่ะ” นีราตอบออกมาเบาเบา เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องปกป้องโตษณ “อย่างนั้นก็โอเค พวกเราทานข้าวกันเถอะ” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ดึงให้นีรานั่งลงมา “นีรา เธอดูซิตอนนนี้เธอผอมลงไปมาก เธอต้องกินให้มากกว่านี้” นีราพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ป้าเหมียว ไปต้มซุปเมล็ดบัวให้คุณชายแทน นีราที” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์สั่ง “เมล็ดบัวช่วยดับความร้อน ช่วงนี้อากาศร้อน ดื่มสักนิดจะเป็นประโยชน์กับร่างกายของคุณชาย” คนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า ไม่มีใครไม่รู้ว่าคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์รักและเอ็นดูนีรามากขนาดไหน มีครั้งหนึ่ง นีราและคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ไปกินข้าวที่ร้านอาหารตะวันตกด้วยกัน เธอได้บอกว่าเค้กอร่อย หญิงชราเลยสั่งเค้กส่งไปที่บ้านของเธอติดต่อกันสิบวัน ถ้านีราไม่ได้ห้ามไว้ คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ต้องเอาตัวพ่อครัวที่ทำเค้กมาที่ตระกูลภูลพิพัฒน์ “คุณย่า คุณมาที่นี่ได้ยังไง” นีราและคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์กำลังจะกินข้าว โตษณก็เดินเข้ามาจากประตู เมื่อเห็นช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือเขา ใจของเธอก็เต้น นั่นเป็นดอกคามิเลียสีขาวที่เธอชอบ