已经是第一章了
บทที่29 ทำสิ่งที่ควรจะทำ
บ๗ที่29 ทำสิ่งที่ควรจะทำ
“ให้ตายเถอะ!”
เขาสัมผัสไปที่หน้าผากของนีรา โตษณไม่รู้ว่านีรานั้นเริ่มมีไข้ตั้งแต่เมื่อไร
“นีรา! นีรา!” โตษณค่อยๆลูบไปที่แก้มอันร้อนของเธอ
นีราไอออกมาเพียงแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้นแต่ไม่ตื่นขึ้นมา
“นีรา คุณได้ยินฉันไหม?” โตษณใจของเข้าเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เขาเปิดไฟและเห็นแก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นอย่างผิดปกติ ที่หน้าผากก็เริ่มเหงื่อออกเล็กน้อย
“นีรา อย่าทำให้ฉันกลัว” โตษณจับมือของนีราแน่นมือของเธอร้อนแต่เข้าของเธอเย็นเฉียบ
สิบนาทีต่อมา
ภายในคฤหาสน์สว่างจ้า
“คุณชาย สามสิบเก้าจุดแปดองศา” ป้าเหมียวกล่าวออกมาอย่างเร่งรีบ “คุณชาย จะช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ต้องรีบพาคุณนายน้อยไปโรงพยาบาล”
“โอเค” โตษณพยักหน้า “ให้คนขับไปเตรียมรถ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอแล้ว” เห็นมะลิกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ โตษณหยิบเสื้อคลุมของเขามาคลุมนีราไว้และอุ้มเธอวิ่งออกไปที่ประตู
“เกิดอะไรขึ้น?”
พยาบาลรีบผลักเตียงของเธอเข้าไปในโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลได้รับแจ้งตั้งแต่เช้าแล้วว่าให้เตรียมหมอที่ดีที่สุดมารอไว้
“ไข้ขึ้นมาครึ่งคืน วัดไข้จากที่บ้านได้สามสิบเก้าจุดแปดองศา” โตษณอธิบายอาการของนีราออกมาอย่างชัดเจนอีกครั้ง
“ตอนนี้เป็นสี่สิบจุดสามแล้ว” พยาบาลมองไปที่เครื่องวัดอุณหภูมิและสั่งทันทีว่า “ผอ เกรงว่าจะต้องรีบเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที” โตษณวิ่งตามเขาไปที่ห้องฉุกเฉิน
“คุณชาย” คนขับรถวิ่งมาหยุดโตษณที่จะวิ่งตามเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เขากล่าวปลอบโยนอย่างงุ่มง่าม “คุณนายน้อยจะไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
เมื่อเห็นไฟเปลี่ยนเป็นสีแดง ใจของโตษณก็ร่วงลงไปทันที
เมื่อตอนที่เขาอายุได้สิบขวบ เขาเห็นพ่อของเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เขารออยู่ข้างนอกประตูอย่างใจจดใจจ่อเป็นเวลาสี่ชั่วโมง รอจนได้รับข่าวร้ายว่าพ่อของเขาได้จากไปแล้ว
ตั้งแต่นั้นมาเขามีความทรงจำที่เลวร้ายกับห้องฉุกเฉิน
พึ่งจะเข้า โรงพยาบาลยังคงเงียบเหงา บางครั้งจะมีผู้ป่วยฉุกเฉินถูกส่งเข้าไปยังห้องฉุกเฉินบ้าง
“คุณชาย?” ป้าเหมียวกับมะลิทั้งสองรีบตามมาที่โรงพยาบาล เห็นอาการที่ไม่ดีของโตษณ ป้าเหมียวหันไปมองคนขับรถที่อยู่ด้านข้าง
“ฉันก็ไม่รู้” คนขับส่ายหน้า “เมื่อฉันมาถึงก็เห็นคนนำคุณนายน้อยเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน”
ป้าเหมียวกับมะลิทั้งสองคนมองหน้ากัน และเงียบลง ทุกคนรู้ว่าห้องฉุกเฉินไม่ใช่ที่ที่ดี
สามชั่วโมงต่อมา
ไฟที่ห้องผ่าตัดก็ดับลง
“คุณหมอ?” โตษณรีบถามขึ้นมา “คนป่วยเป็นอย่างไรบ้าง?”
หมอโบกมือให้โตษณไม่ต้องตกใจ “อาการของผู้ป่วยตอนนี้คงที่แล้ว พวกเราคิดว่าเธออาจจะเป็นปอดบวม ดังนั้นเราต้องตรวจสอบรายละเอียดเพิ่มเติม”
“ปอดบวม?”
“ใช่” หมอพยักหน้า “และผู้ป่วยยังมีอาการของการขาดสารอาหาร”
“ตอนนี้ผู้ป่วยสามารถย้ายไปยังห้องผู้ป่วยทั่วไป” พยาบาลพูดเบาๆ “ตอนนี้คนไข้ต้องการพักผ่อน พวกคุณต้องพยายามไม่ทำให้เธอเหนื่อยจนเกินไป”
โตษณกับพยาบาลพานีรากลับไปที่ห้องผู้ป่วย
เมื่อเขายื่นอยู่ที่หน้าเตียงถึงพบว่า ที่จริงแล้วนีรานั้นผอมมาก ที่แก้มของเธอนั้นแทบไม่มีเนื้อเลย และที่มือของเธออีก เหมือนกับว่าแค่พับเพียงเล็กน้อยกระดูกของเธอก็คงหักได้
“เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อพยาบาลหาเส้นเลือดไม่เจอเป็นครั้งที่สอง โตษณก็โมโหและไล่พยาบาลออกไป “ไปเรียกหัวหน้าพยาบาลมา!”
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ” พยาบาลสาวรีบขอโทษเธอเกือบจะร้องไห้ออกมา
“ไปเรียกหัวหน้าพยาบาลมา” โตษณพูด
นาทีต่อมา
เมื่อหัวหน้าพยาบาลผู้สูงอายุมาถึงก็รับกล่าวขอโทษ “ต้องขอโทษด้วยค่ะท่านประธานโตษณ พยาบาลเมื่อสักครู่ไม่ใช่พยาบาลใหม่ แต่เป็นเพราะว่าเส้นเลือดที่แขนของเธอนั้นบางมาก มันเลยทำให้ยากที่จะหาเจอ”
“ฉันอนุญาตให้คุณทำมันอีกครั้ง” เขามองไปที่แขนของนีราที่มีรอยเข็มอยู่สองรอย โตษณก็อารมณ์เสียขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“รับทราบค่ะ” หัวหน้าพยาบาลดึงแขนของนีราขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“ประธานโตษณ คุณดูที่ยาถ้ามันกำลังจะหมดแล้วให้กดเรียก พวกเราจะรีบมาทันที” พยาบาลถอนหายใจโล่งอก ดีที่เธอไม่ได้เจาะพลาด
ก่อนที่เธอจะออกไปเธออดไม่ได้ที่จะกระซิบเตือนว่า “ประธานโตษณ ดูจากร่างกายของคุณนีราแล้วก็คือได้รับสารอาหารไม่ครบ คุณเป็นครอบครัวของเธอคุณควรให้เธอกินมากขึ้นหน่อย”
“อืม” โตษณพยักหน้า
“คุณชาย ขั้นตอนทั้งหมดทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เวทัยถือเอกสารมาเป็นกอง “นี่เป็นประวัติสุขภาพ การรักษาทั้งหมดของคุณนายน้อย”
โตษณเหมือนจะตัดขาดกับโลกภายนอกโดยอัตโนมัติ เขานั่งอยู่หน้าเตียงมองนีราอยู่อย่างเงียบๆ หน้าของเธอซีดดูไม่มีเลือด
“ป้าเหมียว เราควรจะแจ้งสถานการณ์ตอนนี้ให้คุณท่านทราบไหม?”
ป้าเหมียวพยักหน้า “มันเป็นไปไม่ได้ที่ปิดปังไว้ แล้วก็ ต้องแจ้งให้ทางตระกูลจำรูญทราบด้วย”
“รับทราบ” มะลิรีบโทรศัพท์ทันที
“คุณเวทัย วันนี้คุณชายไม่มีธุระอะไรสำคัญหรือ?” ป้าเหมียวถามขึ้น “คุณก็เห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ของคุณนายน้อยค่อนข้างร้ายแรง ถ้าหากว่าคุณท่านมาที่นี่แล้วไม่เห็นคุณชายล่ะก็ คุณชายจะต้องถูกตำหนิอีกแน่นอน”
เวทัยคิดสักพัก “วันนี้ประธานโตษณมีนัดกับลูกค้าสำคัญผมให้ชาลินีลองดูว่าสามารถนัดหมายกับเขาอีกครั้งในเวลาอื่นได้หรือไม่”
ป้าเหมียวตบไปที่แขนของเขา
“คุณชาย นี่เป็นโทรศัพท์ของคุณนายน้อย”
เห็นโทรศัพท์มือถือแสดงว่ามีสายเรียกเข้า โตษณหน้าเปลี่ยนเป็นสีดำทันที ชื่อของผู้ที่โทรเข้ามาคือ ทยุติ
เขากดตัดสายโดยทันที
“คุณชาย ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญใช่ไหม?” ป้าเหมียวมองดูหน้าจอโทรศัพท์สว่างเป็นครั้งที่ห้าก็เลยอดที่จะเตือนออกมาไม่ได้ “ไม่อย่างนั้น ก็ลองรับดูสักนิดเถอะค่ะ”
โตษณพยักหน้าอย่างไม่พอใจ
“นีรา ในที่สุดเธอก็รับสายแล้ว” ยังไม่ทันที่เค้าจะพูดขึ้น ฝั่งตรงข้ามก็รีบพูดออกมาทันที “คุณดูสิ วันนี้อากาศดีมาก เธอพาฉันออกไปเดินเล่นรอบๆดีไหม”
“เมื่อคืนฝนตกหนักมาก เลยทำให้เช้าวันนี้อากาศสดชื่นมากเลย”
“ฮาโหล ไม่ใช่ว่าคุณยังนอนอยู่อีกนะ?”
“นีรา? ทำไมคุณไม่พูดอะไรบ้างเลย?” ทยุติพึ่งพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ป้าเหมียวกระแอมไอเล็กน้อยและตอบออกไปอย่างอึดอัดว่า “อืม คุณทยุติใช่ไหม ฉันไม่ใช่คุณนีรา”
ทยุติขมวดคิ้ว ไม่ใช่นีรา ถ้าอย่างนั้นที่เขาพูดออกไปทั้งหมดเมื่อสักครู่ก็สูญเปล่านะซิ?
“โอ้ แล้วคุณคือ?”
ป้าเหมียวมองไปที่โตษณและรู้ทันที “ฉันเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลจำรูญ คุณหนูของเราไม่สะดวกคุยกับคุณตอนนี้”
“ไม่สะดวก!” ทยุติรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที “นีรากำลังอาบน้ำอยู่ หรือว่ากำลังเข้าห้องน้ำอยู่หรอ?”
หน้าของโตษณเริ่มจะกลายเป็นสีเขียว เขาจะต้องการรู้ว่านีรากำลังทำอะไรอยู่ไปทำไม!
“นีรากับลังทำสิ่งที่ต้องทำกับฉันอยู่” โตษณคว้าโทรศัพท์มาพูดอย่างไม่พอใจและกดวางสายทันที
已经是最新一章了
加载中
