บทที่30 เขาปฏิบัติกับคุณดีไหม

บ๗ที่30 เขาปฏิบัติกับคุณดีไหม “ทำเรื่องที่ควรทำ?” ทยุติพูดออกมาเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็เอามือลูบไปที่หน้าผาก “บ้าจริง ไอ้โตษณ!” เขารู้ว่าสิ่งที่โตษณพูดหมายถึงอะไร “เจ้านายเกิดอะไรขึ้น?” จิตตาหัวเราะและมองเขาอย่างมีความหมาย “ทำไมหรอ? คุณนีราไม่ตอบรับคำเชิญของคุณหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณมั่นใจหรอกหรอ?” “ไสหัวไป!” ทยุติผลักจิตตาและเดินออกไป หลังจากวางสายโตษณรีบปิดโทรศัพท์มือถือของนีราทันที หนึ่งชั่วโมงต่อมา ภายในห้องผู้ป่วยแน่นขนัดไปด้วยผู้คน มองดูคนป่วยที่ดูผอมแห้งที่นอนอยู่บนเตียง ปาริมาเริ่มน้ำตาซึมออกมา เธอพูดเสียงเบาออกมา “เธอเป็นปอดบวมได้อย่างไง? และอีกทั้งเรื่องขาดสารอาหาร พึ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่วัน ก็ป่วยถึงขนาดนี้แล้ว” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์นั่งอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ เธอรู้ว่านีราโดนรังแกมามากขนาดไหน “โตษณ คุณออกมากับฉันหน่อย” ชนัตรสั่งเสียงเรียบ โตษณไม่ลังเล เขาออกจากห้องไปพร้อมกัน “โตษณ” ชนัตรหยุดสักครู่ เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวและโค้งคำนับ “คุณพ่อ คุณกำลังทำอะไร” โตษณรีบก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามชนัตร อาวุโสกว่า ไม่ควรที่จะมาคำนับเขา “โตษณ ฉันสามารถละทิ้งทุกสิ่งได้” ชนัตรพูดอย่างจริงจัง “นีราเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน ฉันหวังว่าเธอจะสามารถมีชีวิตที่มีความสุขและ ในชีวิตของเธอจะขาดคุณไปไม่ได้” “ฉันคิดว่าคุณก็รู้ ว่าคุณเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจของเธอ” โตษณได้แต่มองดูไม่ตอบโต้ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะคนของตระกูลจำรูญออกหน้า ชิตชไมก็จะไม่สามารถหายไปจากโลกของเขาได้ แล้วนี่ก็กลายเป็นสิ่งที่เค้าต้องการมาโดยตลอด “ถ้าคุณสัญญากับฉันว่าคุณจะดูแลนีราเป็นอย่างดี ฉันสามารถทำเอกสารหลักฐานโอนทรัพย์สินทั้งหมดที่เป็นชื่อของฉันเปลี่ยนเป็นชื่อของเธอทั้งสองคน” ชนัตรเกือบจะขอร้องเขา เขารู้ว่านีรานั้นรักโตษณมากแค่ไหน เพื่อลูกสาวที่เขารัก เขาสามารถละทิ้งทุกอย่างได้ “ฉันจะไม่หย่ากับเธอ” ผ่านไปสักพัก โตษณก็ค่อยๆตอบ เขาสามารถปฏิบัติต่อนีราดีขึ้นมาอีกนิดได้ แต่สำหรับคนผิดอย่างชนัตรเขาไม่อยากอยู่ด้วยแม้แต่นาทีเดียว ตอนเที่ยง โตษณไม่สนใจหญิงชรา เขายืนยันที่จะออกจากโรงพยาบาลไปพบลูกค้า “เด็กคนนี้!” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์รู้สึกอึดอัดที่จะเผชิญหน้ากับปาริมา “โตษณเด็กคนนี้เขาเหมือนพ่อของเขาอย่างกับแกะ เขามักจะทุ่มเทแรงกายของเขาทั้งหมดไปกับการทำงาน” เห็นได้ชัดว่าปาริมาดูไม่มีความสุข นีรายังต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลโตษณก็ยังจะออกไปพบลูกค้า เธอคิดว่าเขาคิดว่าลูกค้าสำคัญกว่าภรรยาของเขาเองอย่างนั้นใช่ไหม? “คนวัยหนุ่มสาว การสนใจในหน้าที่การงานเป็นเรื่องที่ดี” ปาริมากระแอมไอเล็กน้อยและพูดออกมา เธอไม่สามารถที่จะทะเลาะกับโตษณมากจนเกินไปและไม่ต้องการแสดงความกังวลออกมามากเกินไปต่อหน้าคนของตระกูลภูลพิพัฒน์ ฝนตกหนักในช่วงกลางดึกที่ผ่านมานั้น ได้ทำความสะอาดเมื่อทั้งหมดจนสะอาด ไม่มีฝุ่นและใบไม้เล็กๆที่กระจัดกระจาย ภายในอากาศ มีกลิ่นหอมของฝนและต้นไม้ใบหญ้าลอยอบอวลอยู่ บ่ายสองโมง นีราค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอค่อยๆเปิดตาขึ้นและมองไปรอบๆ ตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล กลิ่นที่คุ้นเคยของยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลทำให้เธอขมวดคิ้ว “นีรา คุณฟื้นแล้ว?” ปาริมาที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับซุปวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความดีใจ “ลูกรัก เธอหลับไปตั้งครึ่งวัน ในสุดเธอก็ฟื้นแล้ว เธอทำให้แม่กลัวมากเลยรู้ไหม?” “แม่” นีราลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนแรงเธอใช้มือข้างหนึ่งลูบไปที่หัวของเธอ “ปวดหัวเหรอ ลูกรัก?” ปาริมาค่อยๆนวดหัวของเธอเบาๆ “อาจจะเป็นเพราะเธอหลับไปเป็นเวลานาน มาเดี่ยวแม่นวดให้นะ” นีรามองออกไปที่หน้าประตู เธอหวังว่าเขาคนนั้นจะปรากฏขึ้นมาในสายตาของเธอ “แม่ แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” นีราจำได้เพียงว่าเมื่อคืนก็ฟ้าผ่า แล้วเธอก็หลับไปในอ้อมแขนของโตษณ เรื่องราวหลังจากนั้นแล้วเธอจำไม่ได้เลย เธอได้แต่ฝันอยู่ตลอดว่าเธอซ่อนตัวสั่นๆของเธออยู่ในห้องที่ว่างเปล่า “แม่จะไม่มาเหรอ?” ปาริมาพูดออกมา “ได้ยินว่าคนของตระกูลภูลพิพัฒน์โทรมาบอกว่าลูกเข้าโรงพยาบาล แม่กับพ่อก็ไม่ทันได้กินข้าวรีบมาที่นี่ทันที” “โชคดีที่หมอตรวจแล้วไม่พบปัญหาร้ายแรงอะไร” ปาริมาลูบไปที่มือของนีราเบาๆแล้วถอนหายใจออกมา “โชคดีที่ลูกไม่เป็นอะไร ถ้าไม่อย่างนั้นแม่ต้องตายแน่ๆ” “โตษณโทรไปบอกคุณหรอ” นีราถามออกมาอย่างระมัดระวัง ในความเป็นจริงแล้วเธอสงสัยว่าโตษณจะเป็นห่วงเธอบ้างหรือไม่ การกระทำของเขาเมื่อคืนทำให้หัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้ง “มะลิเป็นคนโทรไปบอก” ปาริมาไม่ได้สังเกตเห็นอาการเล็กๆน้อยๆของนีรา เธอพูดความจริงอีกครั้ง “เมื่อเรามาถึงโตษณได้เฝ้าดูแลคุณมาหลายชั่วโมงแล้ว” “แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน” นีราถามออกมา เมื่อรู้ว่าโตษณเป็นคนอุ้มเธอขึ้นไปบนรถ เธอดูเหมือนว่าจะเห็นความหวัง “ไปพบลูกค้า” ปาริมาตอบออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ “นีรา จริงๆแล้วโตษณนั้นเขาปฏิบัติกับเธอดีไหม” เธอเข้าใจโตษณตั้งใจที่จะไปพบลูกค้าของเขา “แน่นอนว่าดีอยู่แล้ว” นีราพยักหน้าโดยไม่ลังเล คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ที่ยืนอยู่ที่ประตูมาสักพักหนึ่งแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ เธอมั่นใจมากขึ้นว่าเธอไม่ได้มองผิดคน “นีรา…” คุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ยื่นมือของเธอไปลูบที่นีราอย่างเมตตาเอ็นดู เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ ปาริมาก็ยิ้มออกมาทันที เธอมองออกว่าทุกคนในตระกูลภูลพิพัฒน์เคารพนีรามากขึ้น มันก็มาจากความรักและเอ็นดูของคุณยายแห่งตระกูลภูลพิพัฒน์ ภายในรถ Rolls Royce คันใหญ่ โตษณเอนหลังพิงเบาะด้วยท่าทางที่ที่เหนื่อยล้า การเจรจาเป็นไปอย่างราบรื่น เขาทำให้บริษัทKU-Cooperationได้งานอย่างราบรื่น “ชาลินี คุณกำลังดูอะไรอยู่?” เห็นชาลินีกำลังดูข่าวอยู่นั้น เวทัยหัวเราะออกมา “ไม่ใช่ว่าแอบไปมีแฟนใช่ไหม” “พูดไรสาระอะไรกัน!” ชาลินีเหลือบหันไปมองของโตษณ เธอกลัวว่าโตษณจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ยิน และพบว่าเขาได้หลับตาลงราวกับว่าไม่สนใจสิ่งอื่นๆที่อยู่รอบๆ “คุณเอาแต่ดูโทรศัพท์” “วันนี้ฉันเจอเพื่อนนักเรียนที่ไม่ได้ติดต่อมานาน ดังนั้นก็เลยคุยกันนิดหน่อย” ชาลินีเล่นกับเส้นผมที่ข้างหูของเธอ หลังจากดูเวลาชาลินีก็แนะนำออกมาว่า “ประธานโตษณ คุณนายน้อยยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล คุณจะไปที่โรงพยาบาลเลยหรือ…?” “โรงพยาบาล” โตษณตอบเสียงเรียบ ป้าเหมียวบอกกับเขาว่าคนที่อยู่ที่โรงพยาบาลนั้นได้กลับไปกันหมดแล้ว มีเพียงมะลิอยู่คนเดียวในตอนเย็น ในตาของชาลินีมีร่องรอยของความเจ้าเล่ห์ออกมา “ประธานโตษณ รถนั่น…” เวทัยมองไปที่โตษณอย่างประหลาดใจ หน้าโรงพยาบาล รถมาเซราติสีฟ้ามุกที่ดูโดดเด่น เส้นโค้งเว้าที่สวยงาม ส่วนตัวรถยาว รถคันนี้แสดงให้เห็นถึงความงามและความมีระดับ โตษณหรี่ตามอง ถ้าหากว่าจำไม่ผิดเขาเคยเห็นผู้ชายคนนั้นขับรถคันนี้มาก่อน เขามาเหรอ?