已经是第一章了
ตอนที่ 603 ฟื้นฟูความทรงจำ
ตอนที่ 603 ฟื้นฟูความทรงจำ
เตชิตได้ฟังความเคลื่อนไหวของทางนี้แล้ว แววตาค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจแสดงท่าทีเหี้ยมโหดอะไร แต่ทำให้คนที่เห็นรู้สึกตกใจกลัวได้
อีกฝั่งหมอและพยายามแทบอยากจะมุดดำดินหนีไป เพราะรัศมีความน่ากลัวของเขาแผ่กระจายออกมาจนพวกเขาไม่กล้าแม้จะหายใจ
สักพักใหญ่เขาถึงปริปากพูดออกมา แต่ละคำเหมือนเบลดสเก็ตที่พุ่งออกมา ทิ่มแทงใจคน "คุมตัวไว้ก่อน ฉันเสร็จธุระที่โรงพยาบาลเมื่อไหร่ ฉันจะไปจัดการด้วยตัวเอง" ชนัยพยักหน้า"ได้ ผมจะรอ"
หลังจากวางสายแล้ว ชนัยลักขึ้นยืนแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าคนทั้งสอง ชายหนุ่มเงยหน้ามองเขาด้วยความหวาดกลัว "พวกคุณเป็นใครกันแน่ พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย.."
"ไม่ได้ทำอะไรเหรอ"ชนัยหัวเราะออกมาด้วยความรังเกียจ ยอมลดศักดิ์ศรีทรุดตัวลงมา "แก๊ก" เขาเปิดไฟเช็คในมือ เสียงนั้นในเวลานี้ฟังดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก"ประโยคนี้ไม่ต้องพูดกับฉัน เก็บเอาไว้อธิบายกับครอบครัวเขาเถอะ แต่ฉันว่าพวกแกสองคน.."
พูดถึงตรงนี้ เขาก็แกล้งเงียบไปพักหนึ่งแล้วจึงพูดต่อว่า "วันนี้พวกแกคงไม่มีหวังที่จะได้ออกไป"
รถที่ปรัณส่งมาไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล หมอและพยาบาลค่อยๆเคลื่อนย้ายเตียงคนไข้มาที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินอย่างระมัดระวัง ระหว่างขนย้ายทุกคนต่างกังวล กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
เป็นเพราะออร่ารุนแรงของผู้ชายข้างๆที่ทำให้ทุกคนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองกลายเป็นยอมเชื่อฟังเขาไปเสียหมด
หลังจากนำคนเจ็บขึ้นรถพยาบาลอย่างราบรื่นปลอดภัยซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย เรียบร้อยแล้ว ทุกคนจึงโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เตชิตหลังจากพูดคุยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลสองสามประโยค จึงเดินทางไปโรงพยาบาลประจำตระกูลของหมอปรัณพร้อมกับรถพยาบาล
ระหว่างทางสายตาเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเล็กๆของนัชชาตลอดเวลาประหนึ่งว่าหากเขาละสายตาไปที่อื่นแม้เสี้ยววินาทีหล่อนอาจจะหายลับไป
บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ถึงแม้จะรู้ว่าหล่อนไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็อดคิดถึงความเจ็บปวดที่หล่อนต้องเจอมาไม่ได้
ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านออกมาจากกระดูกจะปิดกั้นอย่างไรก็ปิดไม่มิด
การเดินทางเป็นไปด้วยความราบรื่น จนเมื่อมาถึงประตูทางเข้าโรงพยาบาล จะเป็นเนินขึ้นเล็กน้อย รถสั่นเบา เบามากจนแทบไม่รู้สึก แต่ก็ด้วยสิ่งนี้เองที่ปลุกนัชชาขึ้นจากการหลับใหล
ขนตาของหล่อนขยับถี่ขึ้น เตชิตรีบมาอยู่ข้างกาย กุมมือเล็กที่เย็นเยียบไว้ "นัชชา"
ตลอดทางนัชชาชาอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น อยากจะตื่นขึ้นมาแต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับร่างเอาไว้ มาตอนนี้ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู สุดท้ายหล่อนก็พยายามฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาจนได้
สิ่งที่หล่อนเห็นในตอนนี้คือใบหน้าที่คุ้นเคยมากที่สุดกำลังแสดงอาการกระวนกระวาย
นัชชายังไม่ได้สติเต็มที่ หล่อนมองไปรอบๆ เห็นพยาบาลที่นั่งอยู่ข้างๆ รวมถึงหน้าต่างรถที่อยู่เหนือศีรษะของหล่อน นัชชาตื่นตระหนกเล็กน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน
"คุณ.." พออ้าปากจะพูดก็รู้สึกเจ็บคอมาก หล่อนขมวดคิ้วก่อนจะกระแอมออกมา แค่ออกแรงเบาๆที่ช่องท้องก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดภายในร่างกาย
เตชิตเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของหล่อน จึงยกมือไปจับที่ใบหน้าของหล่อน ห้ามไม่ให้หล่อนขยับไปมา "อย่าเพิ่งขยับ คุณบาดเจ็บอยู่นะ"
บาดเจ็บเหรอ
ถึงแม้ว่านัชชาจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ยังไม่มีสติสัมปชัญญะเต็มที่นัก หล่อนยังคงเลื่อนลอย จนกระทั่งภาพของธีมนต์แวบขึ้นในสมองทำให้หล่อนได้สติกลับมา พร้อมกับความตกใจหล่อนจับแขนของชายหนุ่ม "ธีมนต์ล่ะ ธีมนต์อยู่ที่ไหน"
เตชิตมองดูหล่อนตื่นตระหนกจนแทบจะลุกขึ้นมา ขยับแรงจนอาจจะกระทบกระเทือนบาดแผล คงจะไม่ดีแน่ๆ เขาขมวดคิ้ว ยึดหัวไหล่ของหล่อนเอาไว้แต่ไม่กล้ายึดแรงมาก แค่พอควบคุมร่างหล่อนเอาไว้เท่านั้น "ธีมนต์ปลอดภัยดี ตอนนี่อยู่กับพ่อกับแม่คุณ ไม่ต้องเป็นห่วงตอนนี้คุณอย่าขยับตัวเยอะ คุณยังไม่ได้ตรวจอีกหลายจุด นอนดีๆก่อน"
แต่เวลานี้นัชชาไม่ยอมนอนอยู่นิ่งๆแน่ แม้ว่าหล่อนจะรู้สึกวิงเวียนศีรษะอยากจะอาเจียน ไม่สบายตัวแต่หล่อนก็พยายามฝืนตัวเอง "ขอโทรศัพท์มือถือให้ฉันหน่อย ฉันจะโทรหาธีมนต์"
เตชิตเริ่มโกรธที่นัชชาทำอะไรโดยไม่เคยห่วงตัวเอง สีหน้านิ่งน้ำเสียงจริงจัง" นัชชา ผมจะพูดอีกครั้ง คุณอย่าเพิ่งขยับตัว"
"ฉันไม่เป็นอะไร"
"ศีรษะคุณบาดเจ็บแบบนี้ หน้าตาเขียวช้ำแบบนี้คุณยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกเหรอ" ความรู้สึกไม่พอใจและเป็นกังวลค่อยๆเริ่มสะสมมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆจากจุดนี้ เพราะความที่หล่อนไม่เคยใส่ใจว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร เขาหายใจติดขัด ถึงแม้ว่าจำตำหนิหล่อนแต่อีกใจก็รู้สึกสงสารหล่อนจับใจ"คุณคิดว่าคุณเป็นแมวเก้าชีวิต คิดว่าจะรอดพ้นอันตรายไปทุกครั้งรึยังไงถึงได้ทำแบบนี้ คุณรู้มั้ยว่าตอนที่ผมได้ยินว่าคุณประสบอุบัติเหตุผมตกใจและเป็นห่วงคุณแค่ไหน เคยคิดมั้ยว่าผมเห็นคุณนอนที่เตียงคนไข้ในสภาพอ่อนแอแบบนั้นผมรู้สึกปวดร้าวแค่ไหน อยากโทรศัพท์ใช่มั้ย ได้ ไปหยิบมาโทรเองเลย"
เขาพูดพลางโยนโทรศัพท์มือถือลงบนเตียง สายตาบ่งบอกว่าอยากจะทำอะไรก็ทำ
นัชชาไม่คิดว่าเขาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ ได้แต่มองด้านข้างของใบหน้าเย็นชานั้นตาปริบๆ สายตามองไปยังโทรศัพท์ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม เพียงแค่หล่อนยื่นมือออกไปสามาถรหยิบมันขึ้นมาได้แล้ว
ปลายนิ้วเล็กขาวซีดนั้นขยับไปมา สุดท้ายก็ไม่ได้หยิบ
นัชชาพูดด้วนเสียงต่ำเบาๆว่า"ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่นา ฉันก็แค่เป็นห่วงลูกแค่นั้นเอง"
"จะเป็นห่วงอะไร มีผมอยู่ทั้งคน คุณแค่เป็นห่วงตัวคุณเองก็พอ" เตชิตโกรธหล่อนไม่ลง พูดจบก็หมุนตัวกลับมา นัยตาเต็มไปด้วยความห่วงใย "ผมไม่ได้อยากจะโกรธคุณ แต่ผมแค่… รู้สึกกลัวเท่านั้น"
หลายต่อหลายครั้ง หลังจากที่ผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย ทุกครั้งที่ใกล้จะจบเรื่อง มักจะเกิดจุดหักมุมหรือจุดเปลี่ยนขึ้นมาอีก หากวันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาคงจะรับมันไม่ไหว
เหนื่อยกายและใจ
สี่คำนี้คงจะบรรยายความรู้สึกของเขาได้อย่างเหมาะสมที่สุดแล้วในเวลานี้
ไม่ใช่หมดความกล้าหาญ ไม่ใช่เพราะจิตตานุภาพที่สูญสิ้นไป ต่อให้เขาต้องผ่านเรื่องราวเลวร้ายอะไรมากมายอีกสักเท่าไหร่เขาก็ไม่มีทางหลับตาท้อถอย แต่เขาไม่ต้องการให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับหล่อน
นัชชามองเห็นความกังวลในแววตาของเขา ในใจเหมือนถูกน้ำมะนาวบีบใส่ หล่อนมัวแต่ห่วงธีมนต์จนลืมว่ายังมีใครอีกคนที่เป็นห่วงหล่อนมากเช่นกัน
นัชชายกมือขึ้นกุมมือของเขา "แค่บาดเจ็บเล็กน้อย เมื่อก่อนเกิดเรื่องเกี่ยวกับคดีที่ทำก็ยังผ่านไปได้ นี่แค่คนธรรมดาสองคนแค่นั้นเอง พวกเขาก็แค่ไม่เคารพกฎหมายไม่ใช่อาชญากรอย่างพวกHawkเสียหน่อย ไม่ต้องคิดมากได้มั้ย"
ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง เหมือนพยายามจะควบคุมอารมณ์ของตนเองอยู่สักพักจึงเอ่ยปากออกมาว่า"ผมรู้ ผมแค่กลัวว่าคุณ…."
พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็ชะงักตรงท้ายประโยค ดวงตาสีดำค่อยๆหมุนกลับมามองหล่อน
นัชชามองดวงตาที่กลอกไปมาประหนึ่งแผ่นดินไหวของเขา อย่างไม่เข้าใจจึงถามออกไปว่า"มีอะไรเหรอคะ"
หน้าหล่อนมีอะไรติดอยู่หรือไง หรือว่าแผลหล่อนมีเลือดออก
ในขณะที่หล่อนกำลังสงสัยอยู่นั้น อยู่ๆชายหนุ่มก็โน้มร่างลงมา ดวงตาดำขลับเป็นประกายยังคงจับจ้องอยู่ที่หล่อน "เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ"
หล่อนเวียนศีรษะอย่างหนัก ในสิ่งที่เขาถามหล่อน ยิ่งทำให้หล่อนงงมากขึ้นไปอีก "ฉันพูดอะไรเหรอ"
"คดี Hawk…." เตชิตรีบร้อนพูดตาที่หล่อนพูดเมื่อครู่อีกรอบ ในช่วงเวลาที่ดวงตาทั้งคู่สบตากัน ดวงตาคู่นั้นกลอกไปมาอย่างรวดเร็วดั่งพายุ "คุณ..คุณจำได้แล้วเหรอ"
已经是最新一章了
加载中
