ตอนที่ 605 ช่วยแก้แค้นให้เธอ

ตอนที่ 605 ช่วยแก้แค้นให้เธอ เมื่อเตชิตเข้ามาในหอพักคนไข้ นัชชาสลบอยู่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ดูออกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไร แม้ว่าสลบอยู่เธอก็ยังคงขมวดคิ้ว คอของเธอใส่เฟือกอยู่ เพราะกลัวว่าเวลาที่เธอเคลื่อนไหวจะส่งผลกระทบต่อศีรษะ แผลบนหน้าผากของเธอได้รับการรักษาอย่างเรียบร้อย พันผ้าพันแผลสีขาวไว้ ทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูอิดโรยมากขึ้นกว่าเดิม หลังมือขวามีเข็มให้น้ำเกลือปักคาอยู่ จะได้สะดวกในการให้น้ำเกลือ ยึดด้วยแถบกาวสีขาว ยาแก้อักเสบสีเหลืองอ่อนค่อยๆถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเธอ ภาพที่เห็นทำให้เตชิตรู้สึกปวดใจ เขาอยู่ในห้องเฝ้าไข้ไม่นาน หันไปถามพยาบาลที่อยู่ข้างๆ "เธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร?" พยาบาลรีบตอบอย่างรวดเร็ว "ยังบอกไม่ได้คะ แต่ถ้าดูจากอาการตอนนี้ ผู้ป่วยร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ น่าจะใช้เวลาประมาณสามสี่ชั่วโมงถึงจะฟื้น คนไข้พักผ่อนยิ่งนานก็ยิ่งดี จะได้ฟื้นฟูร่างกายได้ดียิ่งขึ้น" เตชิตมองดูรูปร่างเล็ก ๆ ของหญิงสาว มองอยู่นานถึงขยับสายตาไปทางอื่น พูดเสียงเบาๆ "คุณช่วยเฝ้าไข้ให้เธอด้วย ถ้ามีปัญหาอะไรให้ตามปรัณ แล้วติดต่อผมด้วย" "ได้คะ คุณเตชิต" พูดจบ เตชิตหันหลังออกจากห้องเฝ้าไข้ เขาก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในลิฟต์ลงไปที่ชั้นจอดรถใต้ดินอย่างอาฆาต เปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ สตาร์ทรถอย่างไม่ลังเล เบนท์สีดำพุงทะยานออกไปเหมือนกับลูกศรที่ถูกยิงออกไปจากสายธนู อย่างรวดเร็ว เวลาสองทุ่ม เตชิตขับรถมาถึงประตูทางเข้ามูตี้คลับเฮาส์ ไม่เจอท่านผู้นี้มาเยือนเป็นเวลานาน ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่ประตูยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง ถึงได้สติ รีบเดินไปเปิดประตูรถให้ "คุณเตชิต เชิญครับ" เตชิตไม่พูดอะไรมาก ทิ้งกุญแจรถไว้ให้ฝ่ายตรงข้าม เดินเข้าไปในคลับอย่างเยือกเย็น พนักงานเดิมตามเขาอยู่ข้างๆ อีกนิดเดียวก็จะถูกความเยือกเย็นของเขาแช่แข็ง น่ากลัวมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้เคยเจอเตชิตอยู่กี่ครั้ง แม้ว่าคนคนนี้ไม่ค่อยชอบพูดแถมยังทำหน้าเย็นชาตลอดเวลา แต่ไม่เคยเห็นเขาโมโหขนาดนี้ แม้ว่าเขาไม่พูดอะไรก็ทำให้คนที่อยู่ใกล้กลัวจนขาแข็งเดินไม่เป็นท่า เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสำนักงานของชนัย พนักงานหยุดอยู่กับที่อย่างรู้งาน รีบกดปิดลิฟต์ทันที เหลือเพียงเตชิตอยู่ลำพังในชั้นนั้น ในเวลานั้นชนัยกำลังนั่งสูบบุหรี่ซิการ์อยู่บนเก้าอี้หมุนในห้องทำงานของเขา สวมชุดสูทสีแดงเข้มลายหมากรุก เหยียดขาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ท่าทางของเขาหยิ่งทะนงมองไปที่พื้นพ่นควันจากปากออกมา ทันใดนั้นได้ยินเสียงดังออกมาจากปากประตู เขารีบเอาขาลงจากโต๊ะจัดระเบียบเสื้อผ้า มือที่จับซิการ์โบกมือไปมาให้บอดี้การ์ดประจำตัว "รีบไปเปิดประตู เร็วๆเข้า! อารมณ์โมโหของเตชิตตอนนี้ ถ้าชักช้าสงสัยว่าประตูที่ให้ช่างไม้ฝีมือจากฝรั่งเศสออกแบบให้จะถูกเขาทำลายยับเหยิน บอดี้การ์ดรีบหันหลังไปเปิดประตูทันที ประตูถูกแรงมหาศาลผลักอย่างแรง ดีที่บอดี้การ์ดถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีกระโดดหลบพ้นอย่างทันควัน ไม่เช่นนั้นคงโดนประตูกระแทกหน้าอย่างจัง ชนัยลุกยืนขึ้นตั้งรับ มองร่างที่ปรากฏขึ้นที่ประตูพร้อมกับแรงอาฆาต เขาวางซิการ์จากปากไว้ไว้ที่ที่เขี่ยบุหรี่คริสตัลด้านข้าง "พี่เตชิต มาแล้วหรอครับ ... " ยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็มองเห็นชายหนุ่มกำลังก้มลงฟาดชายอีกคนลงกับพื้น แรงฟาดหนักหน่วงจนทำให้ชายที่สูงประมาณร้อยเจ็บสิบคนนั้นโอดครวญ สายตาที่โหดเหี้ยมมองไปที่ใบหน้าเรียบๆไม่พิเศษอะไรแถมยังดูหยาบกระด้างซะด้วยซ้ำ เมื่อเขานึกถึงว่าเพราะคนๆนี้ที่ทำให้นัชชาต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้น ได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นแบบนั้น ไฟโกรธที่สุมอกอยู่ก็ยิ่งโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ เขายิ้มมุมปาก ถามคำถามที่ตนเองก็ไม่ค่อยแน่ใจในคำตอบสักเท่าไร "แกใช่ไหมที่ขับรถชนคน?" ชายที่ถูกกระชากขึ้นมารู้สึกว่าชายตรงหน้าตนหน้าคุ้นๆ หลังจากคิดไปครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ "คุณ คุณคุณคือทนายความเต เตชิต? !" ชนัยเลิกคิ้วขึ้น กำลังจะถามว่าต้องเอาผ้ามาผูกตาไว้ไหม กลับได้ยินชายคนนั้นพูดต่อว่า "ช่วยช่วยผมด้วยคุณทนายเตชิต คนพวกนี้ลักพาตัวผมกับภรรยามา แล้วขังพวกผมไว้ที่นี่ คุณช่วยผม เร็วๆเข้า ... " ชนัยมองไปที่เจ้าของสียงที่พูดขอร้องวิงวอน สงสัยคนๆนี้คงตกใจจนเสียสติไปแล้ว? จะขอความช่วยเหลือจากเตชิต สงสัยคงกลัวว่าจะตายช้าไปกระมัง? ! เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตกับนัชชา แค่เขารู้สึกว่าในฐานะนักกฎหมายเตชิตต้องสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เมื่อเตชิตได้ยินกลับยิ้มอย่างเย็นชา ถามกลับอย่างเหยียดๆ "ช่วยเหรอ?" ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย สีหน้าบิดเบี้ยวไปจากเดิมเพราะความกลัว "ช่วย ช่วยผมหน่อย ... คนพวกนี้ขู่ผมว่าผมจะไม่มีวันออกไปจากที่นี่ ... " ชนัยกระซิบกระซาบกับตัวเอง รู้สึกเห็นใจชายคนนี้นิดหน่อย สงสัยจะกลัวจนสมองฝ่อไปแล้วถึงพูดออกมาแบบนี้ได้ คิดถึงภาพที่จะได้เห็นถัดไป ... คงทนมองต่อไปไม่ไหว เตชิตใช้แรงข้อมือกระชากชายที่น่าสงสารคนนั้นติดกับกำแพง เขาใช้มือเพียงข้างเดียวก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล "เขาไม่ได้บอกแกหรอว่า คนที่แกขับรถชนเป็นภรรยาของฉัน" คำพูดประโยคนี้สำหรับชายคนนั้นเหมือนกับได้ยินเสียงปีศาจที่ดังมาจากนรก เห็นแต่ชายคนนั้นตาโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้าตา เมื่อครู่ตัวสั่นแค่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ตัวสั่นจนเหมือนคนใกล้ช็อก พูดตะกุกตะกักเหมือนคนพูดติดอ่างมาสองคำ "ภรร ภรรยา?" เวลานี้เตชิตไม่ได้ให้โอกาสชายคนนั้นตอบสนองใดๆ ก็กระชากคอเสื้อเขาเหวี่ยงไปที่พื้น คนๆนั้นเหมือนขยะที่ถูกโยนทิ้ง เอาหน้าลงไปที่พื้นอย่างจัง 'ตุบ' แผ่หลาอยู่ที่พื้น มองดูเตชิตที่อยู่ตรงหน้ากำลังถอดเสื้อนอกออก จากนั้นเขาก็พับแขนเสื้อขึ้น บริหารนิ้วมือข้อต่อมือส่งเสียง 'แก๊กๆๆๆ' ทำให้คนที่ได้ยินขนหัวลุก นิ้วทั้งห้ากำหมัดแน่น เส้นเลือดขึ้นตามผิวหนัง ความแข็งแกร่งนั้นไม่เหมือนกล้ามเนื้อของคนปกติธรรมดาทั่วไป พลังทำลายล้างเหมือนกับค้อนปอนด์ กำลังตรงมาที่หัวของเขาอย่างเต็มแรง "อ๊า!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากห้องนั้น คนที่อยู่ในที่นั้นนอกจากผู้หญิงที่ถูกเอาผ้าอุดปากไว้ คนอื่นรีบเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นภาพที่สยอง แม้แต่บอดี้การ์ดที่เคยมีประสบการณ์เคยผ่านฉากแบบนี้มาก่อน ... ยังรู้สึกขนลุกซู่ ชนัยค่อยๆขยับตัวหันไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ หยิบซิการ์ของตัวเองขึ้นมา สูบครั้งหนึ่ง อ่า ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย เวลาแบบนี้ต้องพึ่งพารสชาติของเงินเพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงน้อยๆของตนที่กำลังหวาดผวา เตชิตซัดหมัดอย่างไร้ความปราณี แต่ล่ะหมัดทำให้รู้สึกเหมือนทะลุผิวหนังไปยันกระดูก ส่วนชายที่ร้องครวญครางคนเมื่อกี้ในตอนแรก พอตอนหลังๆไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ ได้แต่มองหมัดแล้วหมัดเล่าชกมาที่ตนจนหน้าเขียวช้ำบวมบูด เจ็บปวดจนร้องไม่ออก จากจุดเริ่มต้นที่ความกลัว จนสุดท้ายขอเพียงมีชีวิตรอด "ผมผิดเอง ต่อไปผมไม่กล้าอีกแล้ว ปล่อยผมไปเถอะ ... " "ปล่อยแกไป?" เหมือนเตชิตได้ยินเรื่องตลก ไฟโกรธในดวงตาของเขาพอจะทำให้ทุกอย่างในห้องนี้ไหม้กลายเป็นจุล "ตอนที่แกขับรถลากเธอไป แกเคยคิดจะปล่อยเธอไปไหม?"