ตอนที่31 หุบปาก

ต๭นที่31 หุบปาก " นี่ ... นี่เป็นความจริง ฉันสาบานได้ " จันทร์สุดากดนิ้วโป้งขวามือไว้บนฝ่ามือ ยกสี่นิ้วขึ้นเหนือไหล่ พูดอย่างไม่ตื่นตระหนก ไม่มีสภาพกังวลเลย นี้ถึงจะเป็นเรื่องจริง เป็นประวัติดำของกมิดา เป็นลูกสาวของนักโทษ ปริพลปล่อยมือจับประตูที่จับไว้ ไปมองจันทร์สุดาที่อยู่ไกลๆ เธอยังสวยงามอยู่ เป็นศิลปินหญิงชื่อดังที่มีคนชื่นชอบ สวยก็สวยจริง แต่ตอนนี้ มองหน้าเธอแล้วรู้สึกไม่สบายตาขึ้น " คนที่รู้เรื่องนี้มีใครอีก ? " จันทร์สุดาได้ยิน รู้สึกสบายใจขึ้นมา " ตระกูลปรียนิตย์ในเมืองซีมีข่าวมากมาย คนที่รู้จักคุณหนูของตระกูลปรียนิตย์มีไม่เยอะ ตระกูลปรียนิตย์ก็ไม่มีญาติอะไร ตอนนี้ที่รู้ก็มีแค่ฉันกับภุชงค์ " คนในบริษัทรู้ก็รู้แค่ด้านครอบครัวของกมิดามีสิ่งที่พูดไม่ได้เฉยๆ มีข่าวเชิงลบมากมาย แต่เธอไม่ดัง เลยไม่มีคนมาสนใจเธอเฉยๆ เรื่องจริงมีแค่เธอกับภุชงค์ " นอกจากพวกเธอดูสิ ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้อีก " พูดถึงเรื่องนี้ เขายกหน้ามองจันทร์สุดา " ถ้ายังอยากจะมีสิ่งที่มีในตอนนี้ ก็หุบปาก " พูดเสร็จ เขามองเธออย่างดูถูก แล้วยกแขน เสียงเปิดประตูดังขึ้น แล้วตามด้วยเสียงปิดประตู จันทร์สุดายกอยู่ที่เดิม ในตาเต็มไปด้วยความแค้น ทำไมหญิงกมิดายังไม่ทำอะไร ก็มีคนมาปกป้องเธอเยอะขนาดนี้ ทำไม ? …… บนระเบียงชั้นสองของโรงแรมคิงคิงดอม มุมมองดีมาก ยกหน้าจะเห็นดาวบนท้องฟ้า ก้มหน้าจะเห็นแสงไฟที่อบอุ่นใต้สวน กมิดาระลึกถึงบ้านเก่าของตนเอง บ้านสวนเล็ก ๆที่สร้างจากอิฐสีแดง มีสองชั้น ภายในไม่ได้ใหญ่เกิน จะคล้ายกับตรงนี้มาก แค่ในบ้านไม่มีระเบียงที่สร้างจากกระจก มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น กมิดาหันไปมอง เห็นคนที่คุ้นเคยพาความหนาวเย็นเข้ามา อุณหภูมิในห้องกระจกนี้เหมือนจะสูงกว่าภายนอก ปริพลเดินไปหากมิดา เห็นเค้กที่ถูกเธอกินหมด ล้อเล่นว่า " เธอไม่อดอาหารหรอ " " ตอนแรกๆไม่คิดจะกินหมด ก็เพราะนายมาช้า " ใส่ร้ายปริพลอย่างหน้าตาใสซื่อ " แล้วเธอกินอิ่มหรือยัง ? " " จะไปแล้วหรอ ? " กมิดาได้ยินรีบกระโดดลงจากโซฟา ดึงกระโปรงเดินอ้อมจากโซฟา " ฉันอิ่มแล้ว ไปเถอะ " เธอเพิ่งจะดูข่าวสองวันนี้ไป รู้สึกว่าถ้าปริพลพาเธอไปในงาน ก็ไม่สามารถช่วยเหลืองานที่ล่มจมไปของเธอ ตอนนี้เธอต้องกลับไปคิด จากนี้ไปจะทำยังไง อีกอย่าง อยู่ที่ตระกูลพิชารัตน์นานๆก็ไม่ใช่เรื่องดี ตอนนี้ในใจเธอมีอะไรมากมายที่ต้องคุยกับปริพล สองคนเดินออกจากประตูใหญ่ ตอนที่พวกภพธรรมและภุชงค์ส่งพวกเธอไปถึงประตูโรงแรม กมิดารู้สึกว่าภุชงค์กำลังมองเธอ เธอรีบก้มหัว ซ่อนตนเองไว้ ก็เลิกกันแล้ว ยังเป็นการเลิกแบบไม่ดีไม่สวย จะให้เธอมองเขาอย่างสงบได้ยังไง คุณภพธรรมกำลังคุยกับปริพล ภุชงค์มีว่าง ดึงแขนของกมิดาไปข้างๆที่ไม่มีคน " นายทำอะไร ? " กมิดาสะบัดมือของภุชงค์ มองไปข้าง หวังว่าจะไม่ถูกนักข่าวถ่ายโดน " นักข่าวไปหมดและ แค่เป็นงาน พวกเขารู้ถ่ายอะไรไม่ได้ " " ก็กลัวถ้าไง " กมิดาพูด " ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้มาหานายไม่ใช่หรอ ผู้อำนวยการคุณภุชงค์ " ได้ยินตรงนี้ ภุชงค์เย็นชาขึ้น " ไม่ได้มาหาผม แต่เป็นปริพลใช่ไหม ? กมิดา ผมไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นคนแบบนี้ เห็นว่าปริพลมีเงินมีฐานะใช่ไหม ตอนนี้ไม่กลัวจะเปิดเผยความรักแล้วหรอ ? " ตอนแรกๆเขาแค่อยากคุยกับเธอหน่อย แต่พอเห็นเธอในสภาพเย็นชา ก็พูดอะไรไม่ดีออกมา กมิดาโกรธมาก เขาเป็นคนไปมีกิ๊กก่อน ยังมีเหตุผลหรอ ? " ใช่ ฉันเป็นคนไม่ดี ฉันเป็นคนที่ชอบคบหาคนมีอำนาจ ฉันยังเลิกกับมิตรสหายและแฟนของตนเอง เพราะนายตาบอดถึงได้คบกับคนอย่างฉัน " ภุชงค์รู้สึกผิดเกี่ยวกับการบอกเลิกกับกมิดาอยู่แล้วตอนนี้กมิดาได้พูดถึงเรื่องนี้ แล้วมีสติขึ้นมาทันที หลังสงบอารมณ์ก็ทำหน้าผิด น้ำเสียงก็อ่อนลง " กมิดา เป็นผมที่ทำไม่ดี ผมรู้จักกับเธอมานานขนาดนี้ เธอมีนิสัยอะไรผมยังไม่รู้หรอ ผมกลับคำได้ไหม " กมิดาขมวดคิ้ว เหมือนรู้ทุกอย่างของเขา หันหัวแล้วเดินจากไป " กมิดา " ภุชงค์ดึงแขนของกมิดา " ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบผม แค่ประโยคหนึ่ง " กมิดา ขมวดคิ้ว สะบัดมือของเขาอย่างแรง " มีอะไรรีบพูด " ภุชงค์อื้งไป สายตาที่ไม่พอใจของกมิดาทำให้เขารู้สึกว่างเปล่าในใจ เหมือนมีของที่สุดรักหายไป " จะพูดไม่พูด ? ไม่พูดฉันไปแล้วนะ " กมิดาเตือน " เธอห่างไกลจากปริพลหน่อย " " ทำไม ? " กมิดามองเขาแล้วยิ้ม " หึงหรอ ? " " ผมไม่ได้ล้อเล่นกับเธอ ก็รู้จักกันนานขนาดนี้ ผมไม่โกงเธอหรอก ปริพลใช่กำลังตนคนเดียวซื้อบริษัทบีไวส์ เขาไม่ใช่คนธรรมดา ผมแค่กลัวว่าเขาจะทำลายเธอ " " พูดจบยัง ? " กมิดาไม่มองภุชงค์ แล้วมองจากไหล่ของเขาไปที่อื่น " ฉันยังมีธุระ กลับก่อน " " กมิดา เธออยากทำแบบนี้นะ ... " ภุชงค์ดึงแขกของเธออีก แล้วดึงไปด้านในของทางเดิน " เธอมากับผม ผมจะอธิบายให้ชัดเจน " ภุชงค์ยังไงก็เป็นผู้ชาย มีแรงมากกว่าเธออยู่แล้ว ตอนนี่ถูกกมิดาทำลายจนไม่มีความอดทน ก็ใช้แรงไปหน่อย กมิดากัดฟัน ไม่กล้ารบกวนคนอื่น จึงกัดฟัน " นายปล่อยฉัน ไม่ปล่อยฉันจะร้องแล้วนะ " " เธอร้องเลย วันนี้เธอจะร้องให้คนมา ผมก็ไม่ปล่อยให้เธอไปกับภุชงค์ " ภุชงค์มองกมิดาแล้วขมวดคิ้ว ไม่อยากให้กมิดาปฏิเสธเขา ถึงจะเลิกกันแล้ว แต่บ้านกมิดาก็เป็นเพื่อนบ้านที่ดีกันกับบ้านตระกูลปรียนิตย์ เขาก็ถือว่าเป็นพี่ชายคนหนึ่งของเธอ ดูในนามของคนพ่อคุณแม่ของกมิดา เขาก็ต้องให้กมิดาห่างไกลจากผู้ชายคนนั้น " ภุชงค์ นายบ้าไปแล้ว ? ปล่อยฉัน ... " " ผมเป็นคนแบบไหน ? " มีเสียงของปริพลดังขึ้นจากด้านหลัง เหมือนมีดที่หนาวเย็นทำลานน้ำแข็งบนทะเลสาบ